Το Τέλος και Η (Νέα) Αρχή!

Όλα τα πράγματα έχουν αρχή και τέλος. Φαίνεται πως το τέλος για το korinthos.blogspot.com, αλλά και το okorinthios.blogspot.com, έφτασε. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει συνέχεια, το αντίθετο.

Επιτέλους! Μετά από αναβολές και παλινωδίες, έστησα μια νέα ιστοσελίδα! Είχα βαρεθεί τη δομή, την αισθητική και την πολυδιάσπαση των ιστολογίων μου. Δεν με αντιπροσώπευαν πιά. Αλλά ούτε και οι επισκέπτες τους μπορούσαν να έχουν μια αντιπροσωπευτική για μένα εικόνα από αυτά. Η νέα ιστοσελίδα, είναι επώνυμη. Κρατούσα τα ιστολόγιά μου ανώνυμα γιατί επιθυμούσα να δίνεται έμφαση στην άποψη και όχι στην ταυτότητά μου. Ειδικά το korinthos προσπάθησα να το στήσω σαν έναν δημόσιο χώρο που όσοι ενδιαφέρονταν θα έσπευδαν να τον καταλάβουν, έχοντας ακριβώς τα ίδια δικαιώματα επί του ιστολογίου με μένα. Η εμπειρία έδειξε πως αυτοί που θα μπορούσαν να το κάνουν προτίμησαν να φτιάξουν τα δικά τους ιστολόγια, παρά να συμβάλλουν σε κάτι συλλογικό. Χωρίς αμφιβολία, ζούμε στην εποχή των παράλληλων μονόλογων. Τώρα μάλιστα που πλήθυναν αφόρητα οι μονόλογοι, με δημοσιογράφους που νομίζουν ότι μπλογκάρουν, πολίτες που νομίζουν ότι δημοσιογραφούν και ύποπτες διαδικτυακές περσόνες σε πληρωμένους ρόλους, ήταν πια καιρός να κάνω κάτι άλλο. Το Korinthos άλλωστε υπήρξε το πρώτο αυτοδιοικητικό ιστολόγιο στη χώρα, κι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει.

Χαίρομαι πολύ που τ’ αφήνω όλα αυτά πίσω μου. Που η νέα ιστοσελίδα μου δεν θα έχει μετρητή επισκέψεων, που θα ανανεώνεται όποτε νομίζω χωρίς το άγχος της παραγωγής περιεχομένου. Που αν και επιτρέπει (και επιθυμεί) σαφώς την κατάθεση σχολίων σε κάθε ανάρτηση, διαφέρει από τα περισσότερα ιστολόγια. Αλλά που αν αναλογιστούμε τι είναι πραγματικά ένα ιστολόγιο (blog = weblog = web log = διαδικτυακό ημερολόγιο), θα δούμε ότι δεν είναι διαδικτυακή εφημερίδα ή περιοδικό, που τέτοια θέλουν να είναι τα περισσότερα ‘ιστολόγια’, αλλά ημερολόγιο, δηλαδή το εργαλείο καταγραφής μιας πορείας. Μια συνεχής λοιπόν καταγραφή από στίγματα με τη γεωγραφική έννοια του όρου. Τέτοια είναι η νέα ιστοσελίδα μου, το MyStigma. Αλλά είναι και όλα αυτά που θα χάνονταν –σαν το χαμένο έκτο γράμμα (στ – στίγμα) της αλφαβήτου- αν δεν τα μάζευα σ’ αυτό. Είναι κι όλα αυτά που με ξεχωρίζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τους άλλους. Στις σελίδες του, μπορεί κανείς να βρεί όλο το υλικό του Korinthos (Πόλη) και του okorinthios (400 και πλέον αναρτήσεις καθώς και περισσότερα από 1400 σχόλια), αλλά και πολλά άλλα. Προφανώς, σύντομα, στο MyStigma θα ανακατευθύνεται και όποιος πληκτρολογεί τις παλιές διευθύνσεις τύπου blogspot.com. Όσοι λοιπόν ενδιαφέρεστε, ενημερώστε τα RSS σας και επισκεφθείτε το MyStigma.com.

Ο βασιλιάς απέθανε. Ζήτω το MyStigma!

Τα Κατά Ιωάννην Πάθη

Το βίντεο αυτό της άριας 'Τετέλεσται' (Es ist vollbracht) από τα Κατά Ιωάννην Πάθη του JS Bach, δεν είναι μόνο ένα εξαιρετικό δείγμα μουσικής με επικαιρότητα, αλλά έχει επιπλέον σημασία γιατί η άρια αποδίδεται από τον Παναγιώτη Οικονόμου, (Panito Iconomou) παιδί ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία με σημαντική διεθνή καριέρα. Απολαύστε το, αν και, τέτοιες μέρες, τίποτα δεν είναι καλύτερο από τη λειτουργία σε μια ορθόδοξη εκκλησία.

Σεισμός στη L'Aquila

Ο σημερινός σεισμός των 6,3 Ρίχτερ με τους τουλάχιστον 40 νεκρούς στην πόλη L'Aquila των 80.000 κατοίκων στη γειτονική Ιταλία, ξυπνά αναπόφευκτες μνήμες σε κάθε Κορίνθιο. Είμαι βέβαιος πως όλοι μας συμπαραστεκόμαστε στο οικείο μαρτύριο των Ιταλών. Ασφαλώς, η συμπαράστασή μας μπορεί και πρέπει να εκδηλωθεί και δια του δημοτικού μας συμβουλίου. Κατά τα άλλα, διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση πως καλόγριες από παρακείμενο μοναστήρι που δεν υπέστη ζημιές, βρίσκονται συνέχεια στην κεντρική πλατεία της L'Aquila, για να προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη στους πληγέντες. Μπράβο τους! Η ανθρώπινη συμπαράσταση δεν αποτιμάται, όπως στη χώρα μας, με τριχίλιαρα στον αέρα.
Φωτογραφίες από τη σεισμόπληκτη L'Aquila μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ.

Παρακάτω είναι ένα από τα πρώτα video που κυκλοφόρησαν.

"Χρωματίζω Την Πόλη"

Αν δεν έχετε επισκεφθεί ποτέ το http://www.ecocity.gr/, αξίζει να το κάνετε. Και αν το κάνετε θα βρείτε εκεί πολλά ενδιαφέροντα θέματα για τις πολύπαθες πόλεις μας. Όπως το τελευταίο συνέδριο που διοργανώνει το EcoCity με την ΚΕΔΚΕ, με θέμα "Χρωματίζω Την Πόλη", που θα λάβει χώρα 3-5 Απριλίου στο Expo Athens, στην Αθήνα. Διαβάστε το πρόγραμμα, δείτε και την αναλυτική παρουσίαση και πείτε μου: αξίζει να το παρακολουθήσει σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο ή όχι;

Η Αίσθηση του Χιούμορ

Χαμένος καθώς ήμουν σε διάφορες υποχρεώσεις εκτός Κορίνθου, προσπάθησα με την επιστροφή μου να ξαναπιάσω τον παλμό της επικαιρότητας, τουλάχιστον της κορινθιακής μπλογκόσφαιρας. Κι έτσι, έπεσα πάνω σε μια πολύ διασκεδαστική ιστορία. Ένα ιστολόγιο ανέβασε ένα μονταρισμένο ηχητικό, μια δημοτική παράταξη θεώρησε καθήκον της να τοποθετηθεί επ'αυτού προκαλώντας την αντίδραση του δημάρχου, του ιστολογίου και -επιλεκτικά- ενός δημοσιογράφου. Δεν πρόκειται να πάρω άμεσα θέση, αλλά έμμεσα. Γιατί νομίζω πως οι πράξεις και οι παραλείψεις ενός εκάστου ερμηνεύουν την ταυτότητά του. Και στο θέμα αυτό τα στοιχεία ερμηνείας της ταυτότητας των εμπλεκομένων είναι άφθονα.

Υπάρχουν άραγε κοινωνικές διαστάσεις στη διαφορετική εκτίμηση της ποιότητας του χιούμορ; Νομίζω πως ναι! Το πώς κανείς αντιλαμβάνεται την έννοια του καλού χιούμορ, σηματοδοτεί και αναπαράγει κοινωνικές διαφορές και διακρίσεις. Ο Pierre Bourdieu περιέγραψε τις γευστικές διαφορές, σαν συμβολικές αναπαραστάσεις πραγματικών διαφορών. Νομίζω πως το ίδιο συμβαίνει και με το χιούμορ. Η ικανότητα να διηγηθείς το κατάλληλο αστείο, στον κατάλληλο χρόνο για να εισπράξει το αυθόρμητο γέλιο, είναι μια από τις πιό ηχηρές ποιότητες του 'ανήκειν'.

Ο ιστολόγος, μοντάροντας αυτό το ηχητικό, μας διηγείται στην ουσία ποιός είναι. Αυτό που εγώ βρίσκω ενδιαφέρον και διασκεδαστικό, αλλά όχι και μη αναμενόμενο, είναι ότι ο δήμαρχος σπεύδει να ταυτιστεί μαζί του. Ασμένως προσετέθη και ο δημοσιογράφος, βρίσκοντας ότι η 'σάτυρα' ήταν τέλεια και έξυπνη και ότι ο δήμαρχος έδωσε ένα μάθημα δημοκρατίας!! (αυτό θα πεί παντελής έλλειψη μέτρου).

Στην πολιτική αφέλεια της δημοτικής παράταξης να νομίσει ότι ο δήμαρχος δεν θα έβρισκε τη 'σάτυρα' του ιστολόγου του γούστου του, επιχειρήθηκε να πιστωθεί πολιτική ιδιοτέλεια. Για μένα, το μόνο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι ο ιστολόγος, ο δήμαρχος και ο δημοσιογράφος, έχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους και κοινές διαφορές με τη δημοτική παράταξη. Πράγμα που, όπως και να το κάνουμε, έχει ένα πολιτικό ενδιαφέρον. Από πλευράς γούστου όμως, το όλο θέμα δεν το βρίσκω καθόλου gourmet...

-------------------------------------------------------------------------------------
"Taste classifies, and it classifies the classifier. Social subjects, classified by their classifications, distinguish themselves by the distinctions they make, between the beautiful and the ugly, the distinguished and the vulgar, in which their position in the objective classifications is expressed or betrayed."

Pierre Bourdieu, from 'Distinction' (τα bold, δικά μου).

Για Το Δικαίωμα Στην Πόλη

Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση γύρω από τη φύση του αστικού ιστού αλίευσα μέσω του ιστολογίου "Κοινωνικά Κινήματα & Δίκτυα" στο οποίο παρουσιάζεται μεταφρασμένη η παρακάτω ομιλία. Κατά τον ομιλητή, η παγκόσμια οικονομική κρίση -και όχι μόνο αυτή, αλλά και παλαιότερες- είναι απότοκη της προσπάθειας του κεφαλαίου να ελέγξει τον αστικό χώρο. Διαβάστε το κείμενο και κάντε, αν θέλετε, τις αναγωγές σας στα καθ'ημάς.

Για το δικαίωμα στην πόλη, του David Harvey.
Ομιλία στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Μπελέμ Βραζιλίας, 29 Ιανουαρίου 2009.

"Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ, αλλά εξ αρχής θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη που θα μιλήσω στα Αγγλικά, τη γλώσσα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ελπίζω ότι αυτά που θα πω να είναι αρκετά αντιμπεριαλιστικά ώστε να με συγχωρέσετε.Είμαι πολύ ευγνώμονας για την πρόσκλησή σας, επειδή μαθαίνω πολλά πράγματα από τα κοινωνικά κινήματα. Ήρθα εδώ να μάθω και να ακούσω κι, έτσι, ήδη αποκτώ αυτή τη μεγάλη εκπαιδευτική εμπειρία, γιατί, όπως κάποτε το είχε θέσει ο Μαρξ, πάντοτε υπάρχει το μεγάλο ζήτημα του ποιος θα εκπαιδεύσει τους εκπαιδευτές.Δουλεύω για κάποιο καιρό τώρα πάνω στην ιδέα του Δικαιώματος στην Πόλη. Θεωρώ ότι το Δικαίωμα στην Πόλη σημαίνει το δικαίωμα όλων μας να φτιάχνουμε πόλεις, που ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες, τις ανάγκες μας. Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι το δικαίωμα να παίρνουμε –χρησιμοποιώντας μια γνωστή έκφραση– τα ψίχουλα από το τραπέζι των πλούσιων. Θα πρέπει όλοι μας να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, για να μπορούμε να φτιάχνουμε τα διαφορετικά είδη πόλεων, που θέλουμε να υπάρχουν.Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι μόνο το δικαίωμα σ’ ό,τι ήδη υπάρχει στην πόλη, αλλά το δικαίωμα να μπορούμε να κάνουμε την πόλη να γίνει κάτι ριζικά διαφορετικό. Όταν κοιτάζω την ιστορία, βλέπω ότι η διαχείριση των πόλεων γινόταν περισσότερο από το κεφάλαιο παρά από τους άνθρωπους. Επομένως, μέσα στην πάλη αυτή για το δικαίωμα στην πόλη θα πρέπει να υπάρχει και μια πάλη ενάντια στο κεφάλαιο.Θα ήθελα τώρα να μιλήσω λίγο για την ιστορία της σχέσης μεταξύ κεφάλαιου και πόλης, δομώντας και θέτοντας το ερώτημα: Γιατί συμβαίνει το κεφάλαιο να καταφέρνει να ασκεί τόσα πολλά δικαιώματα πάνω στην πόλη; Και γιατί οι λαϊκές δυνάμεις είναι σχετικά ασθενείς απέναντι στην εξουσία αυτή; Και θά ’θελα επίσης να μιλήσω για το πώς, στην πραγματικότητα, ο τρόπος, με τον οποίον λειτουργεί το κεφάλαιο στις πόλεις, είναι μια από τις αδυναμίες του. Γι’ αυτό, στην παρούσα συγκυρία, θεωρώ ότι η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη βρίσκεται στο επίκεντρο των αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο. Τώρα έχουμε –όπως γνωρίζετε– μια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Αν κοιτάξετε την πρόσφατη ιστορία, θα δείτε ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια συνέβησαν πολλές οικονομικές κρίσεις. Κάποιος έκανε μια μέτρηση και είπε ότι από το 1970 έγιναν 378 οικονομικές κρίσεις στον κόσμο. Μεταξύ 1945 και 1970, έγιναν μόνο 56 οικονομικές κρίσεις. Επομένως, ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει πολλές οικονομικές κρίσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30-40 ετών. Κι αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι πολλές από τις οικονομικές κρίσεις αυτές έχουν τη βάση τους στην αστικοποίηση. Στο τέλος των 1980, η Ιαπωνική οικονομία κατάρρευσε κι αυτό έγινε γύρω από το ζήτημα της κερδοσκοπίας για την ιδιοκτησία και την γη. Το 1987, στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέβη μια τεράστια κρίση, στην οποίαν εκατοντάδες τραπεζών πτώχευσαν κι ο λόγος ήταν πάλι η κερδοσκοπία γύρω από τη στέγαση και την κτηματική ανάπτυξη. Στα 1970, υπήρχε μια μεγάλη παγκόσμια κρίση των κτηματικών αγορών. Και θα μπορούσα να συνέχιζα, δίνοντάς σας κι άλλα παραδείγματα οικονομικών κρίσεων με βάση τον αστικό χώρο. Εικάζω ότι οι μισές από τις οικονομικές κρίσεις των τελευταίων 30 ετών είναι κρίσεις, που έχουν να κάνουν με την κυριότητα του αστικού χώρου. Η έναρξη της παρούσης κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες προήλθε από κάτι που ονομάσθηκε κρίση των υποθηκών των sub prime χρεωστικών ασφάλιστρων. Για μένα, η κρίση αυτή θα έπρεπε να ονομάζονταν κρίση του αστικού χώρου.Αυτά έχουν γίνει. Στα 1990, προέκυψε ένα πρόβλημα, όταν τα χρήματα της υπεραξίας δεν είχαν πού να πάνε. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα, που πάντα παράγει υπεραξία. Μπορείτε να το σκεφθείτε ως εξής: ο καπιταλιστής ξυπνά το πρωί και πάει στην αγορά μ’ ένα ορισμένο ποσό χρημάτων, για να αγοράσει εργασία και μέσα παραγωγής. Βάζει αυτά τα πράγματα που αγόρασε σε λειτουργία, παράγει ένα εμπόρευμα και το πουλά για να βγάλει περισσότερα χρήματα από αυτά που αρχικά δαπάνησε. Επομένως, στο τέλος της μέρας, ο καπιταλιστής έχει περισσότερα από αυτά που είχε στην αρχή της μέρας. Οπότε το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει με το περίσσευμα που μάζεψε; Βέβαια, αν ήταν σαν εσάς ή σαν εμένα, ίσως να τα παράταγε, για να περνούσε καλά ξοδεύοντάς τα. Αλλά ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί έτσι. Υπάρχουν οι δυνάμεις του ανταγωνισμού, που τον ωθούν να επανεπενδύσει μέρος του κεφάλαιου σε νέα εγχειρήματα. Στην ιστορία του καπιταλισμού, υπήρχε πάντα ένας ρυθμός ανάπτυξης 3%, συνέχεια από το 1750 κι ύστερα. Αλλά ένας ρυθμός ανάπτυξης 3% σημαίνει ότι θα πρέπει να βρεθούν διέξοδοι εκροής για το κεφάλαιο. Επομένως, ο καπιταλισμός έρχεται πάντοτε αντιμέτωπος μ’ αυτό που ονομάζω πρόβλημα απορρόφησης της υπεραξίας του κεφάλαιου. Πού μπορώ να βρω μια επικερδή διέξοδο για να διοχετεύσω το κεφάλαιό μου; Βέβαια, πίσω στο 1750, ολόκληρος ο κόσμος ήταν ανοιχτός, για να δώσει λύσεις στο πρόβλημα αυτό. Και την εποχή εκείνη, η συνολική αξία της παγκόσμιας οικονομίας ήταν 315 δισεκατομμύρια δολάρια σ’ αγαθά κι υπηρεσίες. Όταν ήρθαμε στα 1950, υπήρχαν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια και θα έπρεπε να βρεθούν διέξοδοι για το 3% απ’ αυτά. Κι όταν ήρθαμε στα 2000, είχαμε 42 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία. Σήμερα, είναι περίπου 50 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μετά από 25 χρόνια και πάλι με ρυθμό ανάπτυξης 3%, θα είναι περίπου 100 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια ολοένα κι αυξανόμενη δυσκολία εύρεσης επικερδών διεξόδων για την υπεραξία του κεφάλαιου. Η κατάσταση αυτή μπορεί να παρουσιασθεί και μ’ έναν άλλον τρόπο. Όταν ο καπιταλισμός ουσιαστικά ήταν αυτό που συνέβαινε στο Μάντσεστερ και σε λίγα ακόμη μέρη του κόσμου, ο ρυθμός ανάπτυξης 3% δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα. Τώρα όμως, πρέπει να δούμε τον ρυθμό ανάπτυξης του 3% σε σχέση μ’ ο,τιδήποτε συμβαίνει στην Κίνα, την Ανατολική και τη Νοτιοανατολική Ασία, την Ευρώπη, το μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής και της Βόρειας Αμερικής, οπότε υπάρχει ένα μεγάλο, ένα τεράστιο, πρόβλημα. Αλλά, όταν έχουν χρήματα, οι καπιταλιστές πρέπει να έχουν και μια επιλογή για το πώς να τα επανεπενδύουν. Μπορούν να τα επενδύουν σε καινούργια παραγωγή. Μια δικαιολογία για να γίνει ο πλούσιος πλουσιότερος είναι ότι θα επανεπενδύει στην παραγωγή κι, έτσι, θα δημιουργείται περισσότερη απασχόληση κι ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους ανθρώπους. Αλλά, από το 1970, γίνονται όλο και λιγότερες επενδύσεις σε κάποια νέα παραγωγή. Επενδύουν στην αγορά πάγιου κεφάλαιου, σε χρηματιστηριακά μερίσματα, σε δικαιώματα ιδιοκτησίας, σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και, φυσικά, και ιδιοκτησίας. Έτσι, από τα 1970, όλο και περισσότερο χρήμα πήγαινε σε περιουσιακά στοιχεία κι, όταν η καπιταλιστική τάξη αρχίζει να αγοράζει περιουσιακά στοιχεία, η αξία τους φυσικά αυξάνεται. Επομένως, αρχίζουν να βγάζουν χρήματα κι από την αύξηση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων. Γι’ αυτό, οι τιμές της περιουσίας ανεβαίνουν όλο και πιο πάνω. Κι αυτό είναι κάτι που δεν κάνει μια καλύτερη πόλη, αλλά μια ακριβότερη πόλη. Επιπλέον, στο βαθμό που θέλουν να κτίζουν πολυτελή συγκροτήματα διαμερισμάτων και πλούσιες κατοικίες, πρέπει να πετούν τους φτωχούς έξω από τις περιοχές που ζουν. Πρέπει να μας στερήσουν του δικαιώματός μας στην πόλη. Έτσι, στη Νέα Υόρκη, το βρίσκω πολύ δύσκολο να ζω στο Μανχάταν, παρότι είμαι ένας καλοπληρωμένος καθηγητής. Η μεγάλη μάζα του πληθυσμού, που τώρα εργάζεται στην πόλη, δεν μπορεί να διαθέσει τα χρήματα, για να μένει μέσα στην πόλη, επειδή οι τιμές των κατοικιών έχουν ανεβεί πολύ ψηλά, όλο και περισσότερο ψηλά. Μ’ άλλα λόγια, έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα των ανθρώπων στην πόλη τους. Κάποιες φορές, τους έχει αφαιρεθεί από τις ενέργειες της αγοράς, κάποιες φορές, από τις κυβερνητικές πολιτικές, που τους πετούν έξω από τα μέρη που ζουν, κάποιες φορές, με παράνομα μέσα, την βία, την πυρπόληση ενός κτιρίου. Υπήρχε μια περίοδος που συνέβαιναν κάθε τόσο διαδοχικές πυρκαγιές σ’ ένα τμήμα της Νέας Υόρκης.Επομένως, αυτό που δημιουργείται έτσι είναι μια κατάσταση, στην οποία οι πλούσιοι μπορούν όλο και περισσότερο να έχουν υπό τον έλεγχο της κυριότητάς τους ολόκληρη την πόλη. Και πρέπει να κάνουν κάτι τέτοιο, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να χρησιμοποιήσουν την υπεραξία του κεφάλαιού τους. Όμως, σε κάποιο σημείο, υπάρχει ακόμη και το κίνητρο για τη διαδικασία αυτή της δόμησης της πόλης μέσω της αφαίμαξης των φτωχότερων. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί δανειοδοτούν τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, για να μπορούν αυτές να αναπτύσσουν μεγάλες περιοχές της πόλης. Ναι, έχουμε τότε τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, αλλά μετά το πρόβλημα είναι σε ποιους οι εταιρείες αυτές θα πουλήσουν τους χώρους και τα κτίρια που κατασκευάζουν; Αν τα έσοδα της εργατικής τάξης αυξάνονταν, τότε ίσως να μπορούσαν να τα πουλούσαν στην εργατική τάξη. Αλλά, από τα 1970, οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού έχουν να κάνουν με τη συμπίεση των μισθών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πραγματικοί μισθοί δεν αυξήθηκαν από το 1970 κι ύστερα, οπότε έχετε μια κατάσταση, στην οποίαν οι πραγματικοί μισθοί είναι σταθεροί, αλλά οι τιμές των ιδιοκτησιών ανεβαίνουν. Επομένως, από πού θα προέλθει η ζήτηση στέγης; Η απάντηση ήταν να κληθεί η εργατική τάξη να μπει μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Κι αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα στεγαστικά δάνεια στις Ηνωμένες Πολιτείες ανέβηκαν τα τελευταία 20 χρόνια από περίπου 40.000 δολάρια ανά νοικοκυριό σε πάνω από 120.000 δολάρια ανά νοικοκυριό. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί χτυπούν τις πόρτες της εργατικής τάξης και λένε, “Έχουμε να σας κάνουμε μια πολύ καλή πρόταση. Δανείζεστε χρήματα από μας, αγοράζετε το σπίτι σας και μετά μην ανησυχείτε, αν κάποια στιγμή δεν μπορείτε να ξεπληρώσετε το δάνειό σας, γιατί οι τιμές των σπιτιών θα ανεβαίνουν κι, επομένως, όλα θα είναι μια χαρά.”Έτσι, όλο και περισσότεροι χαμηλο-εισοδηματίες σέρνονται μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Αλλά τότε, πριν περίπου δυο χρόνια, οι τιμές άρχισαν να πέφτουν. Το χάσμα μεταξύ των οικονομικών δυνατοτήτων της εργατικής τάξης και των χρεών τους έγινε αγεφύρωτο. Ξαφνικά, ενέσκηψε ένα κύμα κατασχέσεων, που διαδίδονταν μεταξύ πολλών Αμερικανικών πόλεων. Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με κάποιο τέτοιο φαινόμενο, υπήρχε μια άνιση γεωγραφική ανάπτυξη του κύματος. Το πρώτο κύμα χτύπησε κοινότητες πολύ χαμηλού εισοδήματος σε πολλές από τις παλιότερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχει ένας υπέροχος χάρτης, που μπορείτε να δείτε στο σάϊτ του BBC τις κατασχέσεις στην πόλη του Κλήβελαντ. Κι αυτό που βλέπετε είναι ένας χάρτης με κουκίδες, οι οποίες είναι ιδιαίτερα πυκνά συγκεντρωμένες σ’ ορισμένες περιοχές της πόλης. Πίσω του, υπάρχει ένας άλλος χάρτης, που δείχνει την κατανομή στην πόλη του πληθυσμού των Αφρο-Αμερικανών. Οι δυο χάρτες συμπίπτουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι ό,τι συνέβη ήταν μια καταλήστευση του Αφρο-Αμερικανικού πληθυσμού χαμηλού εισοδήματος. Κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη απώλεια περιουσιακών στοιχείων για πληθυσμούς χαμηλού εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είχε ποτέ γίνει. Δυο εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους. Και την ίδια ακριβώς στιγμή που αυτό συνέβαινε, τα μπόνους που πληρώνονταν στην Γουόλ Στρητ ξεπερνούσαν τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια –δηλαδή, τα έξτρα χρήματα που έπαιρναν οι τραπεζίτες για τη δουλειά τους. Επομένως, τα 30 εκατομμύρια δολάρια, που στην πραγματικότητα αποσπώνταν από τις γειτονιές των χαμηλόμισθων, κατέληγαν στην Γουόλ Στρητ. Το γεγονός αυτό έχει συζητηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν μια περίπτωση ενός οικονομικού τυφώνα Κατρίνα, γιατί, όπως θυμάστε, ο τυφώνας Κατρίνα χτύπησε τη Νέα Ορλεάνη με διαφορετικούς τρόπους κι ήταν ο μαύρος πληθυσμός χαμηλού εισοδήματος, αυτός που έχασε τις περιουσίες του, ενώ πολλοί πέθαναν. Οι πλούσιοι προστάτευσαν τα δικαιώματά τους στην πόλη, αλλά οι φτωχοί ουσιαστικά τα έχασαν. Στη Φλόριντα, στην Καλιφόρνια και την Αμερικανική Νότια Δύση, το πρόβλημα έπαιρνε διαφορετικές μορφές. Εκεί, ως επί το πλείστον, λάμβανε χώρα έξω, στις περιφέρειες των πόλεων. Αλλά κι εκεί, πολλά χρήματα ήταν δανεισμένα για να χτισθούν ή να αγορασθούν σπίτια μέσω εταιριών οικιστικής ανάπτυξης. Έχτιζαν εντελώς έξω από τις πόλεις, 30 μίλια έξω από το Τούσον ή το Λος Άντζελες, δεν μπορούσαν να βρουν κανένα να αγοράσει και, γι’ αυτό, στόχευαν στο λευκό πληθυσμό, που δεν του άρεσε να μένει κοντά σε μετανάστες ή μαύρους στο κέντρο των πόλεων. Τότε, αυτό οδήγησε σε μια κατάσταση, που συνέβη πριν ένα χρόνο, όταν οι ψηλές τιμές της βενζίνης έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή για όσους ζούσαν σε τέτοιες απομακρυσμένες κοινότητες. Πολλοί από τους άνθρωπους αυτούς είχαν πρόβλημα να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους κι, έτσι, συναντήσαμε πάλι ένα κύμα κατασχέσεων, που λάμβανε χώρα στα προάστια κι αφορούσε κυρίως λευκούς σε μέρη όπως η Φλόριντα, η Αριζόνα ή η Καλιφόρνια. Στο μεταξύ, το μόνο που έκανε η Γουόλ Στρητ ήταν να μαζεύει όλες αυτές τις υποθήκες ψηλού ρίσκου και να τις πακετάρει μέσα σε περίεργα όργανα χρηματικο-οικονομικών ανταλλαγών. Μαζεύετε όλες τις υποθήκες ενός συγκεκριμένου μέρους, τις βάζετε σ’ ένα δοχείο και μετά πουλάτε τις μετοχές του δοχείου αυτού σε κάποιον άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν να παγκοσμιοποιηθεί ολόκληρη η χρηματικο-οικονομική αγορά των υποθηκών. Και βλέπετε τμήματα κυριότητας των υποθηκών στη Νορβηγία ή την Γερμανία ή τις χώρες του Κόλπου ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι ήξεραν ότι οι υποθήκες αυτές και τα αντίστοιχα χρηματικο-οικονομικά όργανα ήταν ασφαλή σαν τα σπίτια. Κατέληξαν όμως να μην είναι καθόλου ασφαλή και τότε είχαμε τη μεγάλη κρίση, που εξακολουθεί να συνεχίζεται χωρίς τελειωμό. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι, αν η παρούσα κρίση είναι βασικά μια κρίση της αστικοποίησης, τότε η λύση θα έχει να κάνει με μια αστικοποίηση ενός διαφορετικού τύπου κι εδώ είναι που η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη αποκτά μια κρίσιμη σημασία, γιατί μ’ αυτήν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι διαφορετικό.Αλλά συχνά ερωτούμαι αν η παρούσα κρίση αποτελεί το τέλος του νεοφιλελευθερισμού.. Η απάντησή μου είναι “όχι,” αν κοιτάξετε τι προτείνεται στην Γουόσινγκτον και το Λονδίνο. Μια από τις βασικές αρχές, που εγκαινιάσθηκε τα 1970, είναι ότι η κρατική εξουσία πρέπει να προστατεύει τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς με κάθε κόστος. Κι όταν υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ της ευημερίας των χρηματικο-οικονομικών θεσμών και της ευημερίας των ανθρώπων, επιλέγετε την ευημερία των χρηματικο-οικονομικών θεσμών. Αυτή είναι η αρχή, της οποίας η επεξεργασία έγινε στην Πόλη της Νέας Υόρκης στα μέσα των 1970 κι η οποία για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε διεθνώς στο Μεξικό, όταν η χώρα κινδύνευε να πτωχεύσει. Αν όμως πτώχευε το Μεξικό, θα καταστρέφονταν οι επενδυτικές τράπεζες της Νέας Υόρκης. Γι’ αυτό, το Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνεργάσθηκαν, για να βοηθήσουν το Μεξικό να μην πτωχεύσει. Μ’ άλλα λόγια, δάνεισαν στο Μεξικό τα χρήματα, για να ξεπληρώσει τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης. Αλλά, με τον τρόπο αυτό, επέβαλαν τη λιτότητα στο Μεξικανικό λαό. Δηλαδή, προστάτευσαν τις τράπεζες και κατέστρεψαν τους άνθρωπους. Από τότε, αυτή ήταν η τυπική πρακτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τώρα, αν δείτε την απάντηση στην κρίση, που έδωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κι η Βρετανία, αυτό που έκαναν στην πραγματικότητα ήταν μόνο να υποστηρίξουν οικονομικά τις τράπεζες. 700 δισεκατομμύρια δολάρια στις τράπεζες των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν έκαναν απολύτως τίποτε, για να προστατεύσουν τους ιδιοκτήτες κατοικιών, που έχαναν τα σπίτια τους. Επομένως, είναι η ίδια αρχή, που βλέπουμε κι εδώ να εφαρμόζεται –προστατεύστε τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς κι ας πάει ο κόσμος να.. Αυτό που θα έπρεπε να κάναμε είναι να παίρναμε τα 700 δισεκατομμύρια δολάρια και να φτιάχναμε μια τράπεζα επανανάπτυξης του αστικού χώρου, για να σώσουμε όλες εκείνες τις γειτονιές που καταστράφηκαν και για να επαναδομήσουμε τις πόλεις περισσότερο με βάση τις απαιτήσεις του λαού. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, αν το κάναμε αυτό, τότε ένα μεγάλο μέρος της κρίσης θα είχε εξαφανιστεί, γιατί δεν θα υπήρχε καμία υποθήκη να κατασχεθεί. Στο μεταξύ, πρέπει να οργανώσουμε ένα κίνημα ενάντια στις εξώσεις κι έχουμε δει κάτι τέτοιο να γίνεται στην Βοστόνη και σε κάποιες άλλες πόλεις. Αλλά, αυτή την ιστορική στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μια αίσθηση ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι περιορισμένες, επειδή έχει την προτεραιότητα η εκλογή του Ομπάμα. Πολλοί ελπίζουν ότι ο Ομπάμα θα κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά, αλίμονο, οι οικονομικοί του σύμβουλοι είναι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, που είχαν δημιουργήσει το πρόβλημα αρχικά. Αμφιβάλω αν ο Ομπάμα θα είναι τόσο προοδευτικός όσο ο Λούλα. Θα πρέπει να περιμένετε λίγο, νομίζω, πριν αρχίσουν να κινητοποιούνται τα κοινωνικά κινήματα. Χρειαζόμαστε ένα πανεθνικό κίνημα Αναμόρφωσης του Αστικού Χώρου, σαν αυτό που έχετε εδώ. Χρειαζόμαστε μια πολιτική μαχητικότητα, σαν αυτή που έχετε οικοδομήσει εδώ. Χρειαζόμαστε, στην πραγματικότητα, να ξεκινήσουμε να ασκούμε τα δικαιώματά μας στην πόλη. Και κάποια στιγμή, πρέπει να αντιστρέψουμε όλον αυτόν τον τρόπο, με τον οποίον δίνεται προτεραιότητα στους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς αντί σε μας. Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα, τι είναι πιο σημαντικό, η αξία των τραπεζών ή η αξία της ανθρωπότητας; Το τραπεζιτικό σύστημα πρέπει να υπηρετεί τους άνθρωπους, όχι να συντηρείται από το μόχθο των ανθρώπων. Κι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον κάποια στιγμή θα κατορθώσουμε πράγματι να ασκήσουμε το δικαίωμα στην πόλη, είναι να πάρουμε την εποπτεία του προβλήματος της καπιταλιστικής απορρόφησης της υπεραξίας. Πρέπει να κοινωνικοποιήσουμε την υπεραξία του κεφάλαιου. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Πρέπει να βγούμε έξω από το πρόβλημα της διαρκούς συσσώρευσης του 3%. Τώρα, βρισκόμαστε στο σημείο, όπου ένας διαρκής ρυθμός ανάπτυξης 3% θα έχει ένα τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος, θα συνεπάγεται μια τεράστια πίεση πάνω στις κοινωνικές καταστάσεις, έτσι ώστε να πηγαίνουμε από τη μια οικονομική κρίση σε μια άλλη. Αν βγούμε από την παρούσα οικονομική κρίση με τον τρόπο που θέλουν, θα συμβεί μια άλλη οικονομική κρίση μετά από πέντε χρόνια. Έτσι, ερχόμαστε στο σημείο, όπου δεν μπορούμε πια να αποδεχθούμε αυτό που είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ, ότι “δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική λύση” και λέμε ότι πρέπει να υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση. Γενικώς, πρέπει να υπάρχει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό. Και μπορούμε να αρχίσουμε να την προσεγγίζουμε αντιλαμβανόμενοι το δικαίωμα στην πόλη σαν μια λαϊκή και διεθνιστική απαίτηση κι ελπίζω ότι όλοι μπορούμε να είμαστε ενωμένοι στο έργο αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ."
(Μεταγραφή Brian Mier.)

Μέχρι να πεις 'κίμινο'

Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έδειξαν τα δόντια τους. Μπορεί κανείς ακόμη και σήμερα να δει φωτογραφίες και βίντεο των επεισοδίων με την αστυνομία, ακόμη και αυτών που έγιναν στην Κόρινθο, στο youtube, αρκεί να ξέρει στοιχειωδώς να ψάξει. Πολλές συγκεντρώσεις νεολαίων, μαθαίνω πως διευκολύνθηκαν στην οργάνωση και τη συμμετοχή από τα SMS αλλά και το facebook και το twitter. Η ροή των πληροφοριών μέσω των ίδιων (και άλλων) εργαλείων από τη Γάζα είναι εντυπωσιακή. Κρίμα που οι επιβαίνοντες στο 'Αρίων' φάνηκε να μην έχουν επιβιβασθεί και στη νέα ψηφιακή εποχή. Χθες, ένα αεροπλάνο έπεσε στο ποταμό Χάτσον της Νέας Υόρκης και μόλις λίγα λεπτά αργότερα, ο πολίτης Janis Krums τράβηξε τη διπλανή φωτογραφία με το κινητό του τηλέφωνο και την ανέβασε στο twitter μαζί με το μήνυμα "There's a plane in the Hudson. I'm on the ferry going to pick up the people. Crazy". Κάποια λεπτά αργότερα έφτασε στην οθόνη μου. Πολύ πριν ενημερωθώ από οποιοδήποτε κλασικό μέσο ενημέρωσης. Όπως πολύ σωστά σχολίασε κάποιος αναγνώστης, "This picture of the news has BECOME the news".
Πραγματικά, συγκρούσεις εδώ ή στη μέση ανατολή αλλά και πτώσεις αεροσκαφών έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, όσο δραματικές κι αν είναι πάντα. Οι ταχύτητες όμως στην ενημέρωση και την οργάνωση είναι πρωτόγνωρες. Διαθέτουμε θαυμαστά εργαλεία για να δράσουμε.

Δρούμε όμως; Η απάντησή μου σε επόμενη ανάρτηση, μαζί με την απάντηση στο ερώτημα που είχα θέσει πριν λίγο καιρό "Πώς αυτή η τόσο επιζητούμενη τοπική αυτονομία θα αναμιχθεί δημιουργικά με την πανταχού παρούσα παγκοσμιότητα;" στην ανάρτηση με τίτλο "21ος αιώνας ή μεσαίωνας;"

Συμμετοχικοί Προϋπολογισμοί

Η ιδέα είναι γνωστή εδώ και αρκετά χρόνια, περίπου 20. Οι βραζιλιάνοι του Porto Allegre, πρωτοπόροι σε αυτό. Όσο περνά ο καιρός, τόσο η ιδέα εξαπλώνεται. Στη Βρετανία την υιοθέτησαν αφού πρώτα τη μελέτησαν με περισσότερα από 12 case studies. Στις ΗΠΑ, τον Καναδά αλλά και την Ευρώπη, η ιδέα εξαπλώνεται επίσης εντατικά, αφού περισσότεροι από 200 δήμους έχουν ξεκινήσει την εφαρμογή προγραμμάτων συμμετοχικών προϋπολογισμών. Με λίγα λόγια, η ιδέα αυτή συνίσταται σε μια διαδικασία διαβούλευσης κατά την οποία ένα μέρος του κοινοτικού προϋπολογισμού αποδίδεται σε ένα σώμα πολιτών το οποίο και αποφασίζει πώς θα ξοδευτεί. Οι μελέτες δείχνουν πως η χρήση αυτού του μοντέλου μειώνει τη σπατάλη και τη διαφθορά ενώ ενδυναμώνει τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά καθιστώντας ταυτόχρονα διάφανη τη διαδρομή του χρήματος. Είναι προφανές πως μόνο ένα τμήμα του συνολικού προϋπολογισμού μπορεί να χρησιμοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως ειδικά τα κονδύλια για τις κοινωνικές υπηρεσίες όπως πχ τα ΚΑΠΗ, θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν το παράδειγμα. Το θέμα είναι σημαντικό γιατί μέσα από τη διαβουλευτική διαδικασία θα προέκυπταν απαντήσεις σε κάποια χρήσιμα ερωτήματα, όπως πχ. τι εξυπηρετούν τα ΚΑΠΗ; ποιούς εξυπηρετούν; υπάρχουν αποκλεισμοί; πώς βαθμολογούν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες την προσφορά τους; Λειτουργούν δημοκρατικά; και πολλά ακόμη προφανή ερωτηματικά. Για οποιονδήποτε από τους δημοτικούς παράγοντες θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκράτης, η πρόκληση είναι παρούσα. Η άρνηση τέτοιων προτάσεων συνιστά κατά τη γνώμη μου υπεκφυγή και, σαφώς, αντιδημοκρατική στάση.

Youkali

Ευθύς εξαρχής, όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο, πίστευα πως η πόλη που επιθυμούμε, που ονειρευόμαστε, αυτή που δεν θα ζήσουμε εμείς αλλά τα παιδιά μας, η πόλη της φαντασίας μας, αυτή που την περπατάς χωρίς ν΄αγγίζεις το έδαφος, δεν υπάρχει. Γι αυτό και έβαλα στην πλάγια στήλη, το απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Αόρατες Πόλεις" του Ίταλο Καλβίνο: '...Οι πόλεις σου δεν υπάρχουν. Ίσως να μην υπήρξαν ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα υπάρξουν ποτέ. Γιατί βαυκαλίζεσαι με παρήγορα παραμύθια;...'. Αλλά, πάλι, τέτοιες μέρες που είναι, πώς να μην ονειρευτείς; πώς να μην επιχειρήσεις ένα ταξίδι στο μέλλον; Είναι, νομίζω, αυτή η εναλλαγή ονείρου και πραγματικότητας που δίνει ενδιαφέρον στη ζωή μας, κι ας ματαιώνονται, ας αναβάλλονται κάθε φορά οι φαντασιακές μας επιθυμίες, ή έστω οι περισσότερες, αυτές που είναι πιό τρελές, πιό ελεύθερες,πιό ανατρεπτικές.
Αυτό ακριβώς πραγματεύεται το τραγούδι των Kurt Weil και Roger Fernay, Youkali. Ερμηνευμένο θεϊκά από την Έλλη Πασπαλά, μας καλεί να βρούμε το όνειρό μας, τη χώρα των επιθυμιών μας, το Γιουκαλί μας...

C'est presqu'au bout du monde, ... Φτάνοντας σχεδόν στην άκρη του κόσμου
Ma barque vagabonde, ... η περιπλανώμενη βάρκα μου,
Errant augré du l'onde, ... ιππεύοντας τον αφρό των κυμάτων
M'y conduisit un jour. ... μ' έφερε μια μέρα εδώ.

L'ile est toute petite, ... Το νησί είναι πολύ μικρό,
Mais la fee qui l'habite ... αλλά το ξωτικό που το κατοικεί
Gentiment nous invite ... ευγενικά μας προσκαλεί
A en faire le tour. ... σε ένα γύρο μικρό.

Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est le pays de nos désirs, ... είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est le bonheur, c'est le plaisir, ... Είναι η ευτυχία, είναι η ικανοποίηση,
Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est la terre où l'on quitte tous les soucis, ... εκεί που εγκαταλείπουμε όλες τις έγνοιες
C'est dans notre nuit, ... είναι μέσα στη νύχτα μας,
Comme une éclaircie, ... όπως μια έκλαμψη,
L'étoile qu'on suit, ... το άστρο που ακολουθούμε,
C'est Youkali! ... Είναι το Γιουκαλί!

Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est le respect ... είναι ο σεβασμός
De tous les Voeux échangés, ... σε όλες τις ανταλλαγμένες ευχές,
Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est le pays ... είναι η χώρα
Des beaux amours partagés, ... των όμορφων χωρισμένων εραστών,
C'est l'espérance ... είναι η ελπίδα
Qui est au coeur de tous les humains, ... στην καρδιά όλων των ανθρώπων,
La délivrance ... η απελευθέρωση
Que nous attendons tous pour demain, ... που όλοι περιμένουμε απ'το αύριο,

Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est le pays de nos désirs, ...είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, ...Γιουκάλι,
C'est le bonheur c'est le plaisir, ... είναι η ευτυχία είναι η ικανοποίηση,
Mais c'est un rêve, une folie, ... Αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλα,
Il n'y a pas de Youkali! ... Δεν υπάρχει Γιουκαλί!

Et la vie nous entrâine, ... και η ζωή συνεχίζεται,
Lassante, quotidiene, ... βαρετή, καθημερινή,
Mais la pauvre âme humaine, ... μα η δόλια η ανθρώπινη ψυχή,
Cherchant partout l'oubli, ... ψάχνοντας παντού το ξεχνά,
A pour quitter la terre, ... Ν' αφήσει τη γη,
Sy trouver le mystère ... Να βρει το μυστήριο
Où nos rêves se terrent ... εκεί που ζουν τα όνειρά μας
En quelque Youkali... Σε κάποιο Γιουκαλί...

Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est le pays de nos désirs, ... είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est le bonheur, c'est le plaisir, ... Είναι η ευτυχία, είναι η ικανοποίηση,
Youkali, ... Γιουκάλι,
C'est la terre où l'on quitte tous les soucis, ... εκεί που εγκαταλείπουμε όλες τις έγνοιες,
C'est dans notre nuit, ... είναι μέσα στη νύχτα μας,
Comme une éclaircie, ... όπως μια έκλαμψη,
L'étoile qu'on suit, ... το άστρο που ακολουθούμε,
C'est Youkali! ... Είναι το Γιουκαλί!

Η Πόλις

Το διάσημο ποίημα του Κώστα Καβάφη, με τη φωνή της απίστευτης Έλλης Λαμπέτη



Χρόνια Πολλά σε όλους σας και στην πόλη μας!

Καλά Χριστούγεννα!

JS Bach-Weihnachtsoratorium "Schließe, mein Herze" Michael Chance

Ποιός Είσαι Πιτσιρικά;

21ος Αιώνας ή Μεσαίωνας;

Με την ανάρτηση αυτή επιχειρώ μια αλληγορική προσέγγιση στα γεγονότα της επικαιρότητας, όχι από τη σκοπιά του αποτιμητή, πόσο μάλλον του μελλοντικού ιστορικού, αλλά από αυτήν του άναυδου πολίτη. Και ειδικά του κορίνθιου, πού έζησε ένα βράδυ 'ταραχών' στην πόλη του κατά το οποίο η ακραία συντηρητική, επαρχιώτικη, βλαχομερακλίδικη προσέγγιση των δημοτικών αρχόντων, με έκανε να ντρέπομαι για άλλη μια φορά. Μοιραία αναδύονται ξανά και ξανά τα παλαιά ερωτήματα για τις αρετές της καλής διακυβέρνησης και τους κανόνες της κοινωνικής συνοχής. Μετά τον συγκεντρωτισμό του 20ού αιώνα, θα είναι ο 21ος μια εποχή επανανακάλυψης της τοπικότητας; Πώς αυτή η τόσο επιζητούμενη τοπική αυτονομία θα αναμιχθεί δημιουργικά με την πανταχού παρούσα παγκοσμιότητα; Μπορεί στη σύγχρονη εποχή να περιθωριοποιείται μια κοινωνική ομάδα, όπως κάποτε οι Βενετσιάνοι περιόριζαν τους εβραίους στην περιοχή ghetto της Βενετίας, εξ'ού και ο σχετικός όρος; Ποιός μπορεί να είναι λοιπόν ο ρόλος μιας σύγχρονης δημοτικής αρχής σε εξεγέρσεις σαν την τωρινή (εκτός από το να προσπαθεί να αναστηλώσει μια τεχνητά γιορταστική ατμόσφαιρα και να προστατεύσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Αθήνα ή τον φρεσκοστημένο Πήγασο στην Κόρινθο;). Μήπως η τέχνη μπορεί να μας δώσει κάποιες απαντήσεις;

Για να ξεκινήσω λοιπόν τη προσέγγισή μου, μετέφρασα και παραθέτω ένα μέρος μιας διάλεξης του καθηγητή Richard Ingersoll από το Rice University, στο Houston, Texas με τίτλο "Cities in History: The Uses of Decorum".


"Στην αίθουσα συνεδριάσεων των Noveschi (το συμβούλιο των Εννέα) στη Σιένα, τη Sala della Pace, υπάρχει ένα από τα μεγάλα ντοκουμέντα της πολιτικής ιδεολογίας της μεσαιωνικής πόλης-κράτους, εν μέρει επιγραφή και εν μέρει ζωγραφική, που είναι γνωστό ως 'κύκλος της καλής και κακής κυβέρνησης'. Οι τοιχογραφίες είναι του 1340 από τον Ambrogio Lorenzetti, ο οποίος ήταν επιφανές μέλος της άρχουσας τάξης και γνωστός, πέρα από τις δεξιότητες του ως καλλιτέχνη, για την ευρεία γνώση του της πολιτικής θεωρίας. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο τέχνης, εντελώς διαφορετικό από προηγούμενα ή μεταγενέστερα έργα: συνδυάζει ρεαλιστικές όψεις για το τοπίο της καλής και της κακής πόλης, με αλληγορικές φόρμουλες για τις αρετές που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί καλή διακυβέρνηση. Χρησιμοποιώντας υπερ-προοπτική χωρική υποχώρηση, ο Lorenzetti δημιουργεί εξαίσια, μια ενιαία άποψη της πόλης και της εξοχής. Το έργο είναι ένα μανιφέστο, και είχε σκοπό να ενισχύσει το όραμα όσων είχαν ήδη πεισθεί - ένα μάθημα για τους εννέα, που εναλλάσσονταν κάθε δύο μήνες, υπενθυμίζοντάς τους τις συμφωνημένες αξίες και στόχους.

Θα ήθελα να αναλύσω το έργο αυτό του Lorenzetti σαν ένα μέσο κατανόησης της Μεσαιωνικής πόλης. Θα έπρεπε κανείς να το δει από αριστερά προς τα δεξιά, από την κακή πόλη προς την καλή πόλη. Το τείχος που αφιερώνεται στην κακή πόλη είναι μια υπενθύμιση του "τοπίου του φόβου" που αναφέρθηκε νωρίτερα (σημ. μτφ: ως 'τοπίο του φόβου' αναφέρεται ο συνδυασμός φτώχειας, λιμών, πολέμων και ασθενειών όπως η πανούκλα καθώς και σκληρών κοινωνικών διακρίσεων από την εκκλησία και την άρχουσα τάξη) και από το οποίο προήλθε η κοινωνία της εποχής. Είναι μια πόλη που κατοικείται από τέρατα, μορφές συχνά αναφερόμενες στις δυσκολότερες στιγμές της κοινωνίας πριν από το έτος 1000. Πάνω από την πύλη της πόλης, ίπταται μια τραχιά στρίγκλα που ονομάζεται "Timor", ή Φόβος, που κραδαίνει το ξίφος της και φέρει μια επιγραφή που αναφέρει:"Επειδή κάθε ένας επιδιώκει μόνο το δικό του καλό, σε αυτή την πόλη, η Δικαιοσύνη ανατίθεται στον Τύραννο. Έτσι, σ' αυτό το δρόμο, κανείς δεν περνά χωρίς φόβο για τη ζωή του, αφού γίνονται ληστείες εκτός και εντός των πυλών της πόλης". Παρακάτω βλέπουμε την ύπαιθρο να μαίνεται στις φλόγες με καιόμενα κτίρια και λεηλασίες, εγκαταλελειμμένα χωράφια, γέφυρες αποκλεισμένες από στρατιώτες. Η πύλη για την πόλη είναι επίσης αποκλεισμένη από στρατιώτες και μέσα στην πόλη, κατεστραμένα κτίρια, άνθρωποι που πολεμούν, γυναίκες που βιάζονται. Η πόλη προσομοιάζει προς την περιγραφή της κόλασης του Δάντη, "una citta dolente", μια πόλη που υποφέρει, και επιβιώνει μέχρι την πόλη της παλιάς φεουδαρχικής τάξης. Δίπλα στη σκηνή της κακής πόλης βρίσκονται οι αλληγορίες της κακής κυβέρνησης με την εικόνα του Τύραννου με τα κέρατα στο κέντρο και τη Δικαιοσύνη δέσμια στα πόδια του.

Στον επόμενο τοίχο βλέπουμε το αλληγορική διάγραμμα της καλής κυβέρνησης όπου η μορφή της Δικαιοσύνης ως υπομόχλιο για τις κλίμακες, είναι ισορροπημένη με την εστεμμένη μορφή του κοινού καλού. Αυτά ενώνονται με ένα σχοινί, το οποίο διέρχεται από μια μορφή που ονομάζεται Concord (λογοπαίγνιο για "με το σκοινί") και 24 καλοαναθρεμμένους ανθρώπους που κρατούν το σκοινί με αλληλεγγύη. Η μορφή της ειρήνης, ντυμένη με πανοπλία καταλαμβάνει το κέντρο της σύνθεσης και έδωσε το όνομά της στην αίθουσα. Η προσφυγή στη δικαιοσύνη είναι παντού: "Αυτή η Ιερή Αρετή (δικαιοσύνη), όπου έχει κανόνες, φέρνει την ενότητα στις ψυχές των πολιτών για να συγκεντρωθούν στο σκοπό να κάνουν το κοινό καλό τους, Θεό". Κυριολεκτικά, το κοινό καλό κατισχύει του ιδίου συμφέροντος. Η εικόνα καθιστά σαφές ότι δεν πρόκειται για ένα καθεστώς που βασίζεται στην αμνηστία: η δικαιοσύνη αποκεφαλίζει εκείνους που το αξίζουν και ενάντιοι στους απατεώνες είναι οι αστυνομικοί που συνέλαβαν τους κλέφτες και τους εχθρούς του κράτους και τους αλυσόδεσαν: ένα μείζον κατασκευαστικό έργο της εποχής είναι η φυλακή που προστέθηκε στο πίσω μέρος του Palazzo Pubblico.

Τέλος, υπάρχει και η απεικόνιση της καλής πόλης, μια εξιδανίκευση της Σιένα που αποδίδεται όχι με ρεαλιστικές, αλλά με ρητορικές λεπτομέρειες. Ως απάντηση στο άλλο τοίχο του Φόβου είναι η επιγραφή Securitas (Ασφάλεια) και μια εύθυμος, ημίγυμνη μορφή της νίκης, φέρουσα αγχόνη και η οποία ίπταται υπεράνω της πύλης της πόλης με την επιγραφή: "χωρίς φόβο κάθε άνθρωπος μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερα, να καλλιεργήσει και να επιχειρήσει, εφόσον αυτή η κοινότητα θα διατηρήσει τη Δικαιοσύνη ως κυρίαρχο, διότι αυτή αποψίλωσε το κακό από όλες τις εξουσίες του". Η σύνθεση αυτή χωρίζεται σε δύο ίσα μέρη, σαν να λέμε ότι η καλή πόλη είναι μια μορφική ισορροπία της πόλης με την εξοχή.

Μέσα στα τείχη, η πόλη έχει μόνο λίγα αναγνωρίσιμα στοιχεία της Σιένα, όπως το κωδωνοστάσιο του Duomo και η μορφή της λύκαινας πάνω από την πύλη. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι σε αντίθεση με τις απόψεις της Αναγέννησης για την ιδανική πόλη, η ιδανική πόλη του Lorenzetti είναι θορυβωδώς γεμάτη κόσμο, πυκνή μέχρι του σημείου της εκρήξεως, με ποικιλία ετερογενών κτιρίων, κάποιων ημιτελών. Το μήνυμα είναι κυρίως να αφήνονται τα πράγματα ως έχουν, παρά να αναγκάζονται σε μια νέα γεωμετρική τάξη. Δεν υπάρχουν χώροι συνεκτικοί σαν την Piazza del Campo (η οποία παρεμπιπτόντως άνοιξε πέντε χρόνια μετά την ζωγραφική) στην εικόνα, αλλά μάλλον την τυχαία συλλογή κτιρίων, με ανοιχτό το ισόγειό τους για τις επιχειρήσεις και με πολυάριθμα παράθυρα. Ο πληθυσμός της είναι ένα μείγμα έφιππων ευγενών, οι έμποροι και μαγαζάτορες καθώς και οι χωρικοί. Δεν υπάρχουν κληρικοί παρόντες, ούτε στρατιώτες, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με τις δημογραφικές στατιστικές που αναφέρουν αρκετές χιλιάδες κληρικούς και τουλάχιστον 3000 στρατιώτες που χρησιμοποιούνται ως αστυνομία για την κοινότητα. Οι ευγενείς όλοι φαίνεται να εγκαταλείπουν την πόλη - είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν, αλλά σε μία εικόνα εξέρχονται μίας πύλης σε μια γαμήλια τελετή και σε μια άλλη, βγαίνουν έξω από την πύλη για κυνήγι. Στις καμάρες των καταστημάτων θα βρείτε ένα οινοπωλείο όπου οι άνθρωποι παίζουν σκάκι, ένα κοσμηματοπωλείο, ένα ράφτη, ένα τσαγκάρη κι ένα δάσκαλο με τους μαθητές του. Οι χωρικοί φέρνουν ξύλα και προϊόντα. Οι έμποροι έχουν μουλάρια φορτωμένα με σακιά, υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που εργάζονται σε αργαλειούς στο παρασκήνιο. Είναι μια πόλη της εργασίας και της ανταλλαγής ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει το παιδικό παιχνίδι και φαίνεται ιδανικά ελεύθερη από ταραχές. Η πιο περίεργη σειρά δυσανάλογων μορφών, εννέα κορίτσια που χορεύουν, ενώ ένα παίζει το ταμπούρλο, σαφώς αποτελεί αλληγορία της αρμονίας του συμβουλίου των Εννέα (Noveschi). Υπήρχαν νόμοι κατά του δημόσιου χορού ή της ένδυσης με πολυτελή φορέματα στους δημόσιους χώρους. Τα κτίρια στην πόλη ως επί το πλείστον έχουν δίχωρα παράθυρα, με γλάστρες. Υπάρχουν σε εξέλιξη οικοδομές, σημάδι μιας υγιούς οικονομίας τότε όπως και τώρα, δεδομένου ότι ένα σημαντικό τμήμα της οικονομίας είχε σχέση με τις αγοραπωλησίες ακινήτων.

Έξω από την πύλη συναντάμε έναν κυνηγό με γεράκι, του οποίου η ρεαλιστική στροφή του σώματος δείχνει μια σύγχρονη αντίληψη του χώρου. Κοντά του είναι ένας ζητιάνος και αγρότες να φέρνουν χοίρους και εμπορεύματα. Η ύπαιθρος είναι καλά οργανωμένη με βίλες και αγροκτήματα. Οι έμποροι έρχονται στην πόλη μέσω μιας γέφυρας, και όλα φαίνονται καλοποτισμένα. Η αλληγορική φύση της εικόνας γίνεται σαφής με τη φύτευση να γίνεται από τους αγρότες σε ένα μέρος της εικόνας και τη συγκομιδή σε άλλο. Στο βάθος φαίνεται η θάλασσα, και το επίνειο της Σιένα, η Talamone. Το μήνυμα είναι σαφές ότι για να διατηρήσει την ευημερία, οι Noveschi πρέπει να συνεχίσουν να συντηρούν το οδικό δίκτυο. και την επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Καθώς η πόλη είχε υποστεί ένα λιμό ένα χρόνο πριν από την έναρξη του έργου από τον Lorenzetti, η αφθονία της υπαίθρου είναι σαφώς ένας μύθος, ότι μια συνεκτική πολιτική για το νερό προσπαθούσε μόλις να εγκαθιδρυθεί. Τόσο η εικόνα της υπαίθρου όσο και της πόλης ήταν αναγνωρίσιμες ως η Σιένα, αλλά σαφώς εκείνης που είχε επιλύσει τις κοινωνικές συγκρούσεις και είχε αφήσει πίσω της την έλλειψη των πόρων. Η ιδεολογία ότι το καθεστώς μπορεί να δικαιολογήσει τη μονοπώληση της εξουσίας μόνο όταν αυτό εξυπηρετεί ένα υπεύθυνο σύστημα δικαιοσύνης, διαπερνά όλα τα επίπεδα αυτού του οράματος.

Η ταχεία ανατροπή των Noveschi το 1355, μετά τα καταστροφικά χρόνια της πανούκλας και την εξωτερική υποστήριξη της Γαλλίας, έδειξε ότι το καθεστώς τους δεν ήταν τόσο αρμονικό ή σταθερό όπως προβλέπεται από το έργο να υποθέσουμε. Αν και συμπεριέλαβαν τους ευγενείς casati σε κάποιο βαθμό, η ζήλια μεταξύ των τάξεων οδηγούσε συχνά σε ξεσπάσματα αναρχίας, ενώ και οι κατώτερες τάξεις εύκολα θα μπορούσαν επίσης να κινητοποιηθούν κατά των Noveschi, δεδομένου ότι είχαν την αίσθηση ότι οι φόροι τους είχαν υπεξαιρεθεί για την καταβολή των μισθών σε υπαλλήλους και μισθοφόρους, μεταξύ των οποίων και η αστυνομική δύναμη των 3.000 στρατιωτών.

Οι Noveschi ακολούθησαν ένα συνειδητό αισθητικό και πολιτικό πρόγραμμα που υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι προσέλαβαν τον Lorenzetti να δημιουργήσει ένα μοναδικό έργο τέχνης για να περιγράψει τη Δημοκρατία ως έργο τέχνης. Άφησαν πίσω τους μια σειρά από εντυπωσιακές παρεμβάσεις, τόσο μνημειακών όσο και υποδομών, που ώθησαν την πόλη στο όριο της ανάπτυξης πέρα από το οποίο δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν μέχρι πρόσφατα. Υπάρχει μια επιγραφή στη μεγάλη αίθουσα του Συμβουλίου της Καμπάνας, κάτω από την εικόνα της Παναγίας του Simone Martini, το μεγάλο έμβλημα της πόλης και τον πολιούχο άγιο, που συνοψίζει τη νέα συμπεριφορά της εμπορικής τάξης στην πόλη: "Αυτοί που εργάζονται σκληρά για έναν όμορφο και έντιμο στολισμό της πόλης τους είναι άξιοι επαίνων και επιδοκιμασιών. Χωρίς τάξη, δεν γίνεται τίποτα καλό, και εσείς είστε οι άνθρωποι που πρέπει να εγκαθιδρύσετε την τάξη και το νόμο σε ολόκληρη την πόλη."
Η ομορφιά έγινε ένα δημοτικό όραμα για τους Noveschi, ένα ρητορικό εργαλείο για να συλλάβει τη φαντασία της πόλης και να εγκαθιδρύσει ένα νέο κράτος μετά την φεουδαρχική εποχή, όπου η δικαιοσύνη θα ήταν το θεμέλιο της εξουσίας και όχι η ισχύς ή η θρησκευτική αρχή."

Έγινες Δολοφόνος!

Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, εκπλήρωσες την επιθυμία σου
Να έχεις σίγουρη δουλειά,
Ασφάλιση για σένα, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου
Πληρωμένες διακοπές,
Ρουχισμό και επιδόματα

Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, μηδένισες την ανασφάλειά σου,
Μήπως σε αγγίξει η όποια οικονομική κρίση,
Δημόσιος υπάλληλος,
Στο ταμείο κάθε 1η και 15

Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, αγόρασες ένα κουστουμάκι ζωής σε τιμή ευκαιρίας,
Μια στολή που να κρύβει τα κενά σου,
Ένα τρόπο να σε υπακούν όσοι δεν σε ξέρουν,
Συνάδελφους στη δουλειά για να μη νιώθεις μόνος

Τι σου φταίει ρε μαλάκα το παιδάκι;

Το μόνο που χρειαζόταν για να μη σε βρίζουν ήταν να μη συμπεριφέρεσαι σα μπάτσος, σα γουρούνι, σα δολοφόνος. Κι εσύ το μόνο που έκανες ήταν να φερθείς σα μπάτσος, σα γουρούνι.
Κι έγινες δολοφόνος!

Έξοχο!

Τα σχόλιά σας παρακαλώ....

Μια Πολύ Σοβαρή Πρόταση για την Κρίση

Στην πρόσφατη συνάντηση που έγινε στο Επιμελητήριο με σκοπό την αναζήτηση προτάσεων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ακούστηκαν πολλά κλισέ. Εύκολες κουβέντες χωρίς βάθος. Από όλα όσα διάβασα, γιατί δεν παραβρέθηκα στη συνάντηση, ξεχώρισα όμως, αμέσως, την πρόταση που κατέθεσε ο γνωστός επιχειρηματίας της πόλης μας και πρόεδρος της συνεταιριστικής τράπεζας, κύριος Δημήτρης Δαλακλείδης. Αντιγράφω από την εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ της ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ:
"αυτή τη στιγμή τα χρήματα από τα αποθεματικά των Δήμων βρίσκονται διάσπαρτα στις άλλες τράπεζες. Αν, όμως, είχαμε αυτά τα χρήματα εμείς θα μπορούσαμε άνετα να χρηματοδοτήσουμε 500 τοπικές επιχειρήσεις. Να, λοιπόν, πως μπορεί να βρεθεί ένας εύκολος τρόπος να αποκτήσουμε ρευστότητα και μάλιστα σε μια τράπεζα με αποδεδειγμένο ενδιαφέρον για τους τοπικούς επιχειρηματίες καθώς αυτούς θελει εκ της συστάσεώς της να στηρίξει και να υπηρετήσει και παράλληλα να δείξουν και οι τοπικοί άρχοντες το ενδιαφέρον τους για τους δημότες τους και τις επιχειρήσεις τους..."
Αμέσως μόλις το διάβασα, θυμήθηκα ένα άρθρο που διάβασα μία μόλις ώρα πριν από το βρετανικό New Local Government Network (NLGN) με τίτλο "A convenient alliance? Mutuality and the opportunity for local authority banking". Παραθέτω και εν συνεχεία μεταφράζω ένα απόσπασμα από αυτό το άρθρο:
"The basic model would be terrifically simple. If only a quarter of the £15-£20 billion of reserves were invested in such a ‘Councils Bank’ and in turn reinvested with absolute priority in English public infrastructure projects, millions of available capital could be released regardless of the stickiness of private interbank lending. A local authority mutual fund would be owned and operated by the local government sector itself, separate from the Treasury, whose Debt Management Office is the current place of safety preferred by many shaken local authorities. With local authorities themselves as sole shareholders, interest returns could be maximised and dividends reinvested or returned to the local taxpayer."
"Το βασικό μοντέλο θα είναι τρομερά απλό. Αν μόνο το ένα τέταρτο των £ 15 - £ 20 δισ. των αποθεματικών επενδύονταν σε μία τέτοια «Διαδημοτική Τράπεζα» και στη συνέχεια επανεπενδύονταν με απόλυτη προτεραιότητα στα δημόσια έργα υποδομής, εκατομμύρια διαθέσιμων κεφαλαίων θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ανεξάρτητα από τη δυσπραγία του διατραπεζικού δανεισμού. Ένα τοπικό αμοιβαίο κεφάλαιο θα μπορούσε να ανήκει και να λειτουργεί από την τοπική αυτοδιοίκηση για τις ίδιες ανάγκες της, ανεξάρτητα από το Υπουργείο Οικονομικών, .... Με τις τοπικές αρχές ως μοναδικούς τους μετόχους, θα μπορούσε να μεγιστοποιηθεί η απόδοση και να επανεπενδύονται τα μερίσματα ή να επιστρέφονται στον τοπικό φορολογούμενο."
Η πρόταση του κυρίου Δαλακλείδη δεν είναι καλή επειδή συμπίπτει με την άποψη του βρετανού αρθρογράφου (που δεν είναι κανένας τυχαίος), απλά συναντιέται μαζί του γιατί και οι δύο κατέληξαν σε αυτήν κάνοντας χρήση των γνώσεων, της εμπειρίας τους και της κοινής λογικής. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική πρόταση που δίνει νέο βάθος στις δυνατότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης και γι αυτό αναμένουμε με μεγάλη προσοχή την αντίδραση των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Ευρώπης

Η Europeana είναι μια ψηφιακή βιβλιοθήκη, μουσείο και αρχείο της Ευρώπης. Περιέχει περισσότερα από δύο εκατομμύρια ψηφιακά αντικείμενα (ταινίες, φωτογραφίες, πίνακες, μουσική και άλλα αρχεία ήχου, χάρτες, χειρόγραφα, βιβλία, εφημερίδες και άλλο αρχειακό υλικό). Τα εγκαίνιά της έγιναν πριν λίγες ημέρες από την Ευρωπαία επίτροπο για την Κοινωνία της Πληροφορίας, κυρία Viviane Reding.
Αμέσως όμως προέκυψε πρόβλημα: ο ιστοτόπος δέχθηκε περισσότερες από δέκα εκατομμύρια επισκέψεις ανά ώρα (!!!!) και βέβαια, έπεσε! Τώρα προσπαθούν να στήσουν πιό ισχυρή υποδομή που αναμένεται να ανέβει στα μέσα Δεκεμβρίου.
Πόσοι αλήθεια έλληνες γνώριζαν για τα εγκαίνια αυτής της βιβλιοθήκης;
Μια γεύση από το περιεχόμενό της (το οποίο θα υπάρχει και στα ελληνικά) μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βίντεο από το οποίο δεν απουσιάζει η ελληνική συνεισφορά...

Υπάρχει Χώρος για την Πολιτική στο Διαδίκτυο;

Το εξώφυλλο δίπλα, αντιστοιχεί σε ένα βιβλίο που μπορεί κανείς να αγοράσει διαδικτυακά από το amazon και να το διαβάσει μετά από λίγα λεπτά. Γενικά, η συζήτηση πάνω στο θέμα του τίτλου, έχει ανάψει. Στα πλαίσια αυτά, δέχτηκα την πρόσκληση να συμμετάσχω σε ένα τρόπον τινά 'debate' που φιλοξενήθηκε στο δισέλιδο "ΤΑΣΕΙΣ" του κυρίως σώματος του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 23/11. Τη συμμετοχή μου μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. Καλό θα ήταν επίσης, όσοι ενδιαφέρονται, να διαβάσουν και τις άλλες (τρεις) συνεισφορές.

"Ένα ιστολόγιο δεν επηρεάζει απαραίτητα τίποτα, εκτός από το χρόνο του δημιουργού του. Κάποια όμως ιστολόγια εμφανίζουν κοινωνική δυναμική και έτσι μπορούν να επηρεάσουν και την πολιτική. Η κοινωνική αυτή δυναμική, δεν είναι όμως ποτέ περιουσία του ιστολογίου, αλλά της κοινότητας που περιστρέφεται γύρω από αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτό που ένα ιστολόγιο μπορεί να κάνει είναι να συγκεντρώσει, να ενισχύσει και να επιταχύνει τη διασπορά μιάς ήδη υπάρχουσας κοινωνικής δυναμικής.

Ήδη από το 1920, οι κοινωνιολόγοι της σχολής του Σικάγο –πόλης αφετηρίας για τον Obama- με τη θεωρία της κοινωνικής αποδιοργάνωσης (Social Disorganization Theory), περιέγραψαν τον κατατεμαχισμό των παλαιών κοινωνικών δομών και αξιών στα σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα, με επακόλουθο τη μείωση της κοινωνικής συνοχής. Το αποτέλεσμα ήταν ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι βρίσκονταν σε φυσική αλλά όχι και σε ψυχική εγγύτητα. Δεν σκοπεύω εδώ να συμβάλλω στο θρήνο των ρομαντικών για την απώλεια της μεγάλης οικογένειας ή της παλιάς γειτονιάς, αλλά μάλλον στον έπαινο των νέων κοινοτήτων που παράγονται χάρη στα κοινωνικά μέσα (social media), κοινοτήτων που κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν ως εικονικές, ενώ το παράδειγμα της εκλογής του Obama –και όχι μόνο αυτό- μας έδειξε ότι είναι με το παραπάνω πραγματικές, αφού τα αποτελέσματα της ύπαρξής τους είναι πραγματικά.

Τα ιστολόγια, όπως όλα τα κοινωνικά μέσα, εκπληρώνουν μια ανθρώπινη ανάγκη: αυτήν της συμμετοχής σε ομογενή δίκτυα που συναπαρτίζουν, μεταξύ άλλων, την ταυτότητα του ατόμου και επηρεάζουν όπως έχουν αποδείξει επανειλημμένα οι κοινωνικές επιστήμες, τη συμπεριφορά του. Εκεί, ο σύγχρονος πολίτης έχει τη δυνατότητα να συναντηθεί διαδικτυακά με ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες με αυτόν αξίες και προσδοκίες. Τότε, η κοινή τους δράση μπορεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά συλλογικής νοημοσύνης, με υψηλό αντίκρυσμα στο κοινωνικό πεδίο.

Φαίνεται ότι στις ΗΠΑ το παράδειγμα δούλεψε και νομίζω πως αυτό έγινε για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί πολλά ιστολόγια λειτούργησαν ως κτήμα της κοινότητας και όχι αυτού που τα έστησε. Και δεύτερον, γιατί τα ιστολόγια αυτά δεν εξέφρασαν φιλοδοξίες πολιτικής διαμεσολάβησης, αλλά ενδυνάμωσης της επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών καθώς, επαναλαμβάνω, η κρίσιμη λέξη πίσω από το ιστολόγιο είναι η λέξη ‘κοινότητα’ και όχι η λέξη ‘πολιτική’. Έτσι, τα ιστολόγια απέκτησαν κύρος στα μάτια των πολιτών και ήρθαν σε ορατή αντιδιαστολή με τα κλασικά ΜΜΕ, αποκαλύπτοντας αδυναμίες τους και συμπληρώνοντας κενά.

Στη χώρα μας δεν υπάρχουν τέτοια ιστολόγια. Η δε κοινωνιολογική προσέγγιση των σχολίων που κατατίθενται σε ιστολόγια με μεγάλη επισκεψιμότητα τύπου press-gr, αποκαλύπτει ένα γιγαντιαίο λαϊκιστικό πέπλο, ορατό άλλωστε και εκτός διαδικτύου. Η απαραίτητη ποιότητα ανθρώπων, ως μονάδων, ασφαλώς και υπάρχει. Οι κοινότητές τους όμως, προς το παρόν, απουσιάζουν. Ελπίζω, όχι για πολύ."

Με Τι Να Πρωτολυπηθείς...

Στην εξαιρετικά οργανωμένη γιορτή της Κίνησης Πολιτών για τα 150 χρόνια της πόλης μας που γίνεται αυτές τις ημέρες στο αίθριο της Δημοτικής Αγοράς, προβάλλεται και ένα πολύ καλοφτιαγμένο 20λεπτο βίντεο σχετικό με την ιστορία της νέας Κορίνθου. Κάποτε, προβάλλεται στον τοίχο μιας πολυκατοικίας, όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία. Κοιτάζοντάς την, δεν ξέρω με τι να πρωτολυπηθώ: με την εικόνα της ρημαγμένης από το σεισμό του 1928 πόλης μου, ή με την ηλικιωμένη κυρία που φυλακισμένη κυριολεκτικά και μεταφορικά στο διαμέρισμά της, παρακολουθεί τα δρώμενα χωρίς να συμμετέχει;
Το παράθυρο στο φωταγωγό και η λάμπα φθορίου πίσω της την ταυτοποιούν σαν μια γυναίκα της εποχής μας. Παρακολουθεί τα πάντα από απόσταση. Συμμετέχει μόνο κοιτάζοντας και ακούγοντας. Σα να έβλεπε τηλεόραση. Δεν τραγούδησε μαζί μας. Δεν ήρθε να την κεράσουμε κατιτίς. Τόσο κοντά και όμως τόσο απόμακρη. Σαν το σεισμό του '28.
Τι θα μας τραγουδούσε άραγε αν μπορούσε; Δεν ξέρω. Αλλά και δε βρίσκω τίποτα πιό ταιριαστό από το 4ο πρελούδιο του Chopin. Ακούστε το με την Martha Argerich στο πιάνο.

Απίστευτες Καταπατήσεις

Διαβάστε μια αποκαλυπτική συζήτηση (click on!) ανάμεσα στο δασάρχη Κορίνθου κύριο Παναγιώτη Μπούλια και τον ιστολόγο Τήλαφο, όπου ο πρώτος αποκαλύπτει τις απίστευτες καταπατήσεις γης που έχουν γίνει στο νομό μας.