Ο Goebbels Ζεί

Αντιλήφθηκα σήμερα, με καθυστέρηση, ότι κάποιο ιστολόγιο αναπαρήγαγε ένα άρθρο μου. Συγκεκριμένα, το άρθρο με τίτλο «ΠΑΣΟΚ - Εκλογές - Ανανέωση». Το ιστολόγιο αυτό επαγγέλεται το δήθεν ξεσκέπασμα της ‘απάτης’ ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που ξεσκεπάζεται ο κύριος Ρουσσόπουλος για τα κραυγαλέα και ασύστολα ψεύδη του σχετικά με τον αριθμό των πυρκαγιών αυτό το καλοκαίρι, αλλά ακόμα και μέσα σε μία ημέρα (όποιος επιθυμεί περισσότερα στοιχεία, ευχαρίστως να του υποδείξω τις πηγές). Που δεν είναι βέβαια, ούτε τα πρώτα, ούτε τα τελευταία.

Στο άρθρο μου αυτό, το πρώτο που έκανα ήταν να δηλώσω την προσωπική μου πολιτική ταυτότητα. Κάτι που το ιστολόγιο αυτό δεν κάνει, αποδεικνύοντας έτσι με σαφήνεια τη διαφορά πολιτικού ήθους ανάμεσά μας.

Επίσης, η αναδημοσίευση, παρά το ότι έγινε με αναφορά της πηγής, έγινε εν αγνοία μου. Αντιστοίχως εγώ πάντα ζητώ την προσωπική άδεια του συγγραφέα πριν αναδημοσιεύσω άρθρα, όπως μπορούν να βεβαιώσουν αρκετοί συνιστολόγοι. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Ε, λοιπόν όχι. Η ‘για κάθε προσωπική ανάγκη’ χρήση των άρθρων μου, με απωθεί ως ιδέα. Τη θεωρώ χυδαία και προσβλητική.

Ακόμη, η χρήση προσωπικών μου απόψεων για να αποδειχθεί η ‘αλήθεια’ που προσπαθεί να εφεύρει ο συγκεκριμένος ιστολόγος, είναι λογικά άκυρη. Οι απόψεις μου είναι οι απόψεις μου και τίποτα περισσότερο. Δεν εκφράζουν a priori κανέναν άλλον, δεν αποτελούν θέσφατα, είναι απλά και μόνο, η γνώμη μου. Η εποικοδόμηση πάνω σ’ αυτήν και η υπονοούμενη γενίκευσή της δεν με οδηγούν παρά στο συμπέρασμα πώς όσα με ενοχλούν και στηλιτεύω για το χώρο μου, ωχριούν μπροστά στις πρακτικές άλλων.

Γι αυτό και δεν θα κάνω τη χάρη σε αυτό το ιστολόγιο να αναπαράξω τη διεύθυνσή του. Ούτε και θα επιτρέψω την ανάρτηση αυτής σε σχόλιο.

Όποιος πιστεύει ότι έχει ισχυρή άποψη, την γράφει, την υποστηρίζει, την διακινεί. Όποιος αντίθετα ζει μέσα στο απόλυτο κενό, ασχολείται μόνο με τις θέσεις των άλλων, καταλήγοντας έτσι στην πολιτική του μίσους, στην πολιτική του φθόνου, στην πολιτική της άρνησης. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μία και μοναδική θέση: ότι οι άλλοι δεν έχουν θέση, ή ότι υποκρίνονται πως έχουν θέση. Μέσα από το μίσος τους, μέσα από την άρνησή τους αυτή, δεν μπορεί, δεν θα μπορέσει ποτέ να γεννηθεί μιά κατάφαση, να ανδρωθεί μιά ελπίδα, να προκύψει αυτό στο οποίο ευθέως και σαφώς αναφέρομαι στο άρθρο μου και δεν είναι άλλο από την παραγωγή αξιόλογης συλλογικής νοημοσύνης (και κατόπιν, συλλογικής συμπεριφοράς). Μόνο εμπάθεια και διχασμός μπορεί να παραχθεί. Γι αυτό και το μόνο που του αξίζει, είναι η περιφρόνηση.