Η Οργάνωση ενός Κόμματος

Η αρχική μου σκέψη ήταν να μην πω τίποτα, να περιμένω. Αλλά δε μπορώ. Αυτή η ανακύκλωση στην ΚΟΕΣ μερικών ανθρώπων που γνωρίσαμε μέσα από διακριτούς ρόλους την προηγούμενη τετραετία, και οι οποίοι φέρουν ευκρινώς το στίγμα του αποτυχημένου, είναι απογοητευτική. Προσπάθησα σε προηγούμενα άρθρα όπως το ‘Αυτό το Κάτι που Λείπει’, το ‘Πολιτική και Ρίσκο’, το ‘Η ‘κρίση’ της Κεντροαριστεράς’, το ‘ΠΑΣΟΚ – Εκλογές – Ανανέωση’ και άλλα, να θέσω -μεταξύ άλλων- και το θέμα της ουσιαστικής στελεχιακής ανανέωσης του ΠΑΣΟΚ. Προσπάθησα να ταυτοποιήσω τα λάθη και τις ανεπάρκειες του παρελθόντος, να μιλήσω για νέες ιδέες, να ψηλαφήσω το ιδεολογικό μέλλον, να προσθέσω κι εγώ ένα μικρό λιθάρι στο δημόσιο διάλογο για το αύριο της κοινωνίας μας. Ανέλυσα (βλ. ‘Σώματα Πολιτών’) ακόμα και το πώς παράγονται οι νέες, πρωτοπόρες ιδέες στην πολιτική. Μετά από ένα μικρό διάλογο χθές και σήμερα με 2-3 φίλους, νιώθω την ανάγκη να πω την άποψή μου και για το πώς οργανώνεται ένα κόμμα, πώς στήνεται ένας ιστός παραγωγής πολιτικής.

Ε λοιπόν, στήνεται όπως στήνεται και οποιοδήποτε άλλο σύστημα παραγωγής.

Η γνώμη μου είναι πως είτε θέλεις να παράξεις παπούτσια, είτε πολιτική, οι ίδιοι κανόνες οφείλουν να διέπουν τις διαδικασίες. Εξηγούμαι: το σύγχρονο management χρησιμοποιεί παρόμοια εργαλεία για να στήσει γραμμές παραγωγής, τα οποία όλα περιγράφονται από τον γνωστό ‘κύκλο του Deming’, ή την αλληλουχία ‘Plan à Do à Study à Act à Plan…’.

Στην αρχή σχεδιάζεις ΤΙ θέλεις να φτιάξεις. Αφού επικοινωνήσεις τη στρατηγική σου κατά μήκος της ιεραρχίας και έχεις βεβαιωθεί ότι ο καθένας έχει κατανοήσει το ρόλο του, προχωράς στην υλοποίηση (Do). Έπεται το στάδιο της μελέτης του προϊόντος για να δεις αν ανταποκρίνεται στις αρχικά τεθείσες προδιαγραφές και πώς μπορούν να βελτιωθούν τα ελαττώματά του ή και να ενισχυθούν τα καλά του σημεία (Study). Τέλος, τα συμπεράσματα του προηγούμενου σταδίου ανατροφοδοτούν (Act) το αρχικό Plan ώστε να ξεκινήσει ένας νέος, καλύτερος κύκλος παραγωγής και αυτό είναι μια αέναη διαδικασία.

Περισσότερο δουλεμένα εργαλεία όπως η μέθοδος DMAIC (Define, Measure, Analyze, Improve, Control) ή η μέθοδος POSDCORB του Fayol (Planning, Organizing, Staffing, Directing, Co-Ordinating, Reporting, Budgeting), δεν αναιρούν τον κύκλο του Deming αλλά τον εξειδικεύουν. Δε νομίζω ότι έχει νόημα να επεκταθώ εγώ που δεν έχω κάνει σπουδές management αλλά μόνο μερικά μαθήματα στα πλαίσια ενός master, περισσότερο στα χωράφια αυτά. Μου αρκεί ως συμπέρασμα ότι με την προϋπόθεση πως κάποιος ξέρει ΤΙ θέλει να φτιάξει, είναι ευθύνη του να διαλέξει τους κατάλληλους ανθρώπους για την κορυφή της ιεραρχίας (staffing). Εννοείται ότι δεν προκύπτουν από καμία δήθεν ‘δημοκρατική’ διαδικασία, όπως πχ η εκλογή Πολιτικού Συμβουλίου. Με τέτοιες διαδικασίες θριαμβεύουν αυτοί που έχουν στημένους και ετοιμοπόλεμους μηχανισμούς. Τους διαλέγεις έναν-έναν γιατί σου κάνουν. Στο χώρο της υλικής παραγωγής, δεν χρειάζεται να ξέρεις κανένα, τους βρίσκεις στην αγορά εργασίας. Στο χώρο της κοινωνικής προσφοράς, τα πράγματα είναι σίγουρα πιο ρευστά, αλλά τελικά, η ευθύνη επιλογής βαρύνει τον ηγήτορα. Τι κάνει όμως ο τελευταίος αν δεν ξέρει σχεδόν κανέναν άλλο από αυτούς που χρησιμοποίησε μέχρι σήμερα και απέτυχαν;

Εδώ σε θέλω. Αναφέρθηκα σε προεκλογικό άρθρο στο θέμα λέγοντας: «Κακά τα ψέματα. Το ΠΑΣΟΚ ούτε πριν αλλά ούτε κατά τη θητεία του στην αντιπολίτευση, δεν προήγαγε την παραγωγή συλλογικής νοημοσύνης, άρα δεν είναι σε θέση να υποδείξει τα νέα εκείνα πολιτικά πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην παραγωγή της. Γιατί, πώς αλλιώς θα προκύψουν αυτά; Ως φοντάν;»

Άρα, πρέπει κατά τη γνώμη μου να στηθεί ένα κόμμα με μια άκρως επαγγελματική κεντρική δομή. Που θα ‘στήνει’ γεγονότα και σενάρια στα οποία θα συμμετέχουν οι πολίτες που το επιθυμούν, η δράση και συνεισφορά των οποίων θα αξιολογείται. Ας ξεκινήσουμε την αξιολόγηση από το κόμμα για να γινόμαστε και πιο πιστευτοί όταν τη ζητάμε από υπαλλήλους, δασκάλους κτλ. Ας ξεκινήσουμε επίσης με τη λογοδοσία αυτών των οργάνων. Το ξαναλέω, θέλω να δω τον απολογισμό του ινστιτούτου επιμόρφωσης (ποιοι στην ΚΟΕΣ είναι ‘προϊόντα’ του;) και του ΙΣΤΑΜΕ.

Ας καταργήσουμε τις τοπικές οργανώσεις. Αυτό που προσφέρουν είναι υποδεέστερο αυτού που κοστίζουν πολιτικά. Απορώ, με τόσες χιλιάδες εθελοντές στην πρόσφατη διαδικασία εκλογής προέδρου, τι τις θέλουμε; Περισσότερα προβλήματα δημιουργούν από όσα λύνουν. Οι υπερασπιστές τους, ας σηκωθούν από τις καρέκλες των ψευδο-αξιωμάτων τους και ας επιδοθούν, επιτέλους, σε επωφελείς κοινωνικά δράσεις. Τότε, θα δούμε ποιος είναι ποιος.

Ας προσφέρουμε πολιτική ομπρέλα σε ad hoc αυτο-οργανώσεις πολιτών, με σεμνότητα και σεβασμό για την ανεξαρτησία τους, χωρίς καπελώματα.

Ας καταργήσουμε τα χρίσματα (τουλάχιστον εκτός των 2-3 μεγαλύτερων δήμων).

Ας οργανώσουμε Συνέδρια και Σώματα Πολιτών.

Αντί γι αυτά και άλλα παρόμοια, ξαναβρίσκω μπροστά μου τις ίδιες φάτσες, ακούω πως η ΚΟΕΣ έχει μόνο οργανωτικό χαρακτήρα και ότι θα πάμε σε ένα συνέδριο χιλιάδων συνέδρων, όπου οι δυνατότητες διαλόγου θα είναι μηδαμινές (διαφωνεί κανείς;) και ... αυτάάάά...., επανιδρυθήκαμε...

Αν είναι έτσι, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος!