Στάση και Στάθμευση

Δεν είμαι νομικός αλλά έχω διαβάσει ένα-δύο νομικά βιβλία από ενδιαφέρον. Σ’ ένα από αυτά, την ‘Επιστήμη του Δικαίου’, ο καθηγητής Αραβαντινός λέει –αν θυμάμαι καλά- πως ‘το ιδανικό θεμέλιο του ισχύοντος δικαίου ερείδεται στη δυνατότητα καταναγκασμού’. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά πως δεν μπορείς να επιβάλλεις το σεβασμό στους νόμους αν δεν έχεις εξασφαλίσει ένα τρόπο να τιμωρείς, να εξαναγκάζεις σε τιμωρία τους παραβάτες.
Περιδιαβαίνοντας την πόλη, έρχεται κανείς αντιμέτωπος με αμέτρητες παραβάσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, κυρίως στο θέμα της στάσης και στάθμευσης. Τα παραδείγματα είναι πολλά και προκλητικά. Θα αναφέρω μόνο ένα γιατί είναι παγκοίνως γνωστά: στην οδό Δαμασκηνού τα σήματα (αυτά τα κίτρινα-άσπρα ρομβικά σήματα) μας ενημερώνουν πως πρόκειται για δρόμο προτεραιότητας, στον οποίο απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση.

Είναι κατά τη γνώμη μου θλιβερό το θέαμα των αστυνομικών που είτε πεζοί είτε με τα περιπολικά, κάνουν τα στραβά μάτια σε τόσο εξόφθαλμες παραβάσεις. Άραγε, πώς μπορούν να πείσουν τον πιτσιρικά που οδηγεί ένα παπάκι χωρίς πινακίδες, ότι δεν λειτουργούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Γνωρίζω τα αντεπιχειρήματα. Λένε, καλά η αστυνομία σου φταίει; Αφού ο δήμος δεν φρόντισε να δημιουργήσει θέσεις στάθμευσης, αφού κάθε σπίτι έχει τρία αυτοκίνητα, αφού όλοι παίρνουν τα αυτοκίνητά τους για διαδρομές λίγων εκατοντάδων μέτρων κτλ. Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι είναι ο δήμος που ζητά από την τροχαία να μην εκτελεί τα καθήκοντά της για λόγους προφανώς άκρατου λαϊκισμού. Λοιπόν εμένα μου φταίει ΚΑΙ η αστυνομία. Γιατί η δουλειά της δεν είναι να κάνει πολιτική. Άλλοι είναι εντεταλμένοι γι αυτό. Και δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια μόνο πολιτική κάνει. Ας μη μας παραθέσουν στατιστικά στοιχεία για τις τροχαίες παραβάσεις που κατέγραψαν. Ζούμε σε μιά πραγματικότητα που δεν μπορεί να αλλοιωθεί από στατιστικές. Αν πάλι κάποιος πολίτης ζητήσει για κάποιο λόγο τη συνδρομή της τροχαίας, η απάντηση είναι δεδομένη: «δεν έχουμε αυτή τη στιγμή διαθέσιμα περιπολικά».
Από την άλλη μεριά, ο δήμος έχει καθιερώσει στο κέντρο της πόλης ένα σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης, όπου δεν αντιλαμβάνομαι να κάνει εκπτώσεις στην απονομή των κλήσεων. Το αντίθετο μάλιστα. Πολλοί λοιπόν επιλέγουν να σταθμεύσουν επί των πεζοδρομίων ή εντός των διασταυρώσεων γιατί έτσι αποφεύγουν τη δημοτική κλήση ενώ γνωρίζουν ότι δεν θα υποστούν ούτε την αστυνομική. Αλλά ένα σύστημα δημοτικής στάθμευσης μόνο ως εποικοδόμημα επί του γενικότερου συστήματος στάθμευσης μπορεί να νοηθεί. Όταν όμως αυτό, το υπέρτερο, έχει καταρρεύσει προ πολλού, πώς μπορείς άραγε να πείσεις τους πολίτες ότι θα πρέπει να σέβονται το δημοτικό;
Εν τέλει, μέσα σε όλα αυτά, ξεπροβάλει και η μορφή του δημάρχου ως μείζον και ατράνταχτο υπόδειγμα αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Ο πρώτος πολίτης αυτής της πόλης, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του κάθε έννοια νομιμότητας και ορθής πολιτικά συμπεριφοράς, παρκάρει τη Mercedes του κατά προτεραιότητα επί των πεζοδρομίων. Εγώ προσωπικά, το αυτοκίνητο αυτό το έχω δεί νόμιμα παρκαρισμένο μία και μοναδική φορά, επί της Περιάνδρου και το θυμάμαι ακόμα γιατί κοίταξα γύρω μου μήπως τον δω για να τον συγχαρώ. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από τον άνθρωπο που προφανώς έβαλε συνεργείο του δήμου να φτιάξει ράμπα στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του, για να μπορεί ευκολότερα να παρκάρει το ‘Μερσεντέ’ και με τους τέσσερεις τροχούς του επί του πεζοδρομίου; Σημειωτέον ότι η ράμπα δεν οδηγεί σε χώρο στάθμευσης, απλά διευκολύνει την ανάβαση στο πεζοδρόμιο.

(Κουίζ: σε ποιον ανήκει το peugeot;)

Μπορεί ο δήμαρχος να κουράστηκε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά τελικά τα κατάφερε. Η πόλη έγινε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του, (τουλάχιστον στο θέμα της στάθμευσης). Δεν αμφιβάλλω ότι σε μερικούς αρέσει αυτή η εικόνα. Το σέβομαι. Γνωρίζω επίσης πολλούς που αμφιβάλλουν για το αν αυτός ή εκείνος ο υποψήφιος δήμαρχος μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα. Κι αυτό το σέβομαι. Αλλά δεν θα πάψω να νοιάζομαι για την πόλη μου.