Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Δελτίο Τύπου για τη 'Στέψη της Ποππαίας'

Κλάουντιο ΜΟΝΤΕΒΕΡΝΤΙ(1567-1643)
Η Στέψη της Ποππαίας

Μουσική διεύθυνση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΥ
Σκηνοθεσία: ΜΑΡΙΑ ΓΥΠΑΡΑΚΗ
Σκηνικά-Κοστούμια: ΠΑΥΛΟΣ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ποππαία: ΤΖΕΝΗ ΔΡΙΒΑΛΑ
Νέρων: ΦΛΟΡΙΝ ΤΣΕΖΑΡ ΟΥΑΤΟΥ
Οκταβία: ΜΑΙΡΗ-ΕΛΕΝ ΝΕΖΗ
Όθων: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Σένεκας: ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΓΟΥΛΑΣ
Αρνάλδα: ΠΩΛ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Δρουσίλλα/Αρετή: ΜΥΡΣΙΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Έρωτας/κοπέλλα: ΜΙΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΥ
Βαλέττο/Τύχη: ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
Λουκάνιος/Στρατιώτης: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ
Στρατιώτης : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΛΜΠΑΝΤΗΣ
Αξιωματικός: ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Ορχηστρικό Σύνολο ΜΟΝΤΕΒΕΡΝΤΙ (σε όργανα εποχής)

Αρχαία Κόρινθος- Ναός Οκταβίας
Σάββατο 2 και Κυριακή 3 Αυγούστου 2008
Ώρα έναρξης 21:00
Είσοδος ελεύθερη


ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ: ALAPIS
www.alapis.gr


Υπό την Αιγίδα του της Νομαρχίας Κορινθίας και του Λυσιππείου Πνευματικού Κέντρου


ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΕΨΗ ΤΗΣ ΠΟΠΠΑΙΑΣ

Ο Monteverdi έχτισε το κύκνειο άσμα του –L’Incoronazione di Poppea– πάνω στη ρωμαϊκή ιστορία, ή για να είμαστε πιο ακριβείς πάνω στο τελευταίο στρώμα γης στο οποίο ήταν ακόμη ορατά τα ίχνη του αρχαίου κόσμου. Αλλά και ο ρόλος που διαδραμάτισε η Βενετία στη δημιουργία του έργου είναι, πιστεύω, αναμφισβήτητος: φτάνει να σταθεί κανείς μπροστά από τη γεμάτη ηδυπάθεια Δανάη του Tiziano (στην Πινακοθήκη της Βιέννης σήμερα) ή να διαβάσει τα Sonetti lussuriosi του Pietro Aretino (1492-1556) που διωγμένος από τη γενέτειρά του, το Αρέτζο, και στη συνέχεια από τη Ρώμη, το πρώτο καταφύγιό του, έρχεται στη Βενετία, πόλη που ξέρει να προσφέρει πολλά και να υποδέχεται όλους εκείνους που θέλουν να προσθέσουν ακόμη κάτι στο μεγαλείο της. Δεν είναι τυχαίο που ο Sire Philippe de Commynes γράφει στον 15ο αιώνα για τη Βενετία: «Η πιο θριαμβική πολιτεία που έχω ποτέ αντικρίσει».
Η Βενετία, σαφώς, και δεν είναι η περίπτωση της Ρώμης, υπό αυστηρά ιστορική άποψη, οι πολιτικές καταβολές τους είναι διαφορετικές, αλλά η άμετρη φιλοδοξία τις χαρακτηρίζει αμφότερες. Η βαλτώδης περιοχή που ήταν διοικητικά εξαρτημένη από το εξαρχάτο της Ραβέννας –κτήση βυζαντινή– κατέκτησε πολύ γρήγορα την ανεξαρτησία της και εξελίχθηκε σε πολιτεία-κράτος με μεγάλη δύναμη. «Αυτοκρατορία» με τον τρόπο της, οι απαρχές της οποίας χάνονται κάπου ανάμεσα στην ιστορία και το θρύλο. Η Βενετία του Monteverdi και του Busenello είναι στην πραγματικότητα ένα αχανές teatro mundi κατάλοιπο της Αναγέννησης, ένας χώρος επίδειξης, του «φαίνεσθαι» δηλαδή, όπου η οφθαλμαπάτη κυβερνά ως μονάρχης απόλυτος κρίνοντας τα πάντα, αποφασίζοντας για τη ζωή και εντέλει για το θάνατο. Τα ανεξερεύνητα βάθη των αντιφάσεων αυτών, την καρδιά του χάους, ο συνθέτης και ο λιμπρετίστας εξερευνούν ως πραγματικοί antiquarii για να βρουν τα πειστήρια που έχουν ανάγκη για το έργο τους. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται όλη η νεωτερικότητα (μοντερνισμός) που αποπνέει η Στέψη της Ποππαίας.
Η Ελλάδα συντήρησε με τους αρχέγονους και θεμελιακούς μύθους της, το υβρίδιο θέαμα που ονομάζεται όπερα από τον καιρό που έκανε την εμφάνισή του στην πόλη των Μεδίκων. Υπάρχει ήδη ένα παρελθόν μπροστά στον ερμητισμό του οποίου, δραματουργός και συνθέτης θα πρέπει να αισθάνονται, μάλλον, δεσμευμένοι. Ο Βενετός Busenello παίρνει θέση απέναντι στην αριστοτελική Ποιητική και στους αυστηρούς κανόνες της τραγωδίας μέσα στους οποίους μοιάζει να αισθάνεται ασφυκτικά: «Δεν είναι λοιπόν ελεύθεροι, οι σημερινοί ποιητές, να διηγούνται ιστορίες με το δικό τους τρόπο;» θα γράψει στον πρόλογο της Διδούς του. Στο Argomento μάλιστα του ίδιου έργου τού δίδεται η ευκαιρία να δώσει ακόμη περισσότερες επεξηγήσεις: «Ιδού ένα έργο που είναι απόηχος των μοντέρνων αντιλήψεων, ένα έργο που αφήνει κατά μέρος όλα όσα πρεσβεύουν οι αρχαίοι κανόνες, για να βαδίσει σύμφωνα με τον ισπανικό τρόπο, να παρουσιάσει τα χρόνια και όχι τις ώρες». Το ουσιώδες έχει ειπωθεί, «ο ισπανικός τρόπος»! Το μεγάλο θέατρο της ανθρώπινης πραγματικότητας όπως το συνέλαβε ο Calderón –σύγχρονος του Busenello– ήδη από το ξεκίνημά του, στο έργο Έρωτας, τιμή και εξουσία (1623).
Έρωτας, πάθος και εξουσία είναι το τριαδικό σχήμα-θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται η Στέψη της Ποππαίας, στην καρδιά μιας ρωμαϊκής Αρχαιότητας, όχι αναστημένης αλλά καθ’ ολοκληρίαν αναπλασμένης, διαδοχικές απόψεις και σπαράγματα που προκαλούν δέος διαδέχονται το ένα το άλλο πάνω σε καλειδοσκοπικούς καθρέφτες, αναμνήσεις του παρελθόντος στους κόλπους του οποίου συνευρίσκονται τα αυτοκρατορικά μάρμαρα, οι πομπηιανές τοιχογραφίες και η βενετσιάνικη καθημερινότητα. «Η εικόνα της ανθρώπινης συνθήκης και της απτής πραγματικότητάς της που διαμορφώνεται στη Στέψη της Ποππαίας είναι τεράστιου πλούτου. Η θεματική του έργου αποκλείει την οιανδήποτε ηθικής τάξεως παραίνεση καθότι τα του δράματος πρόσωπα είναι δοσμένα δίχως την παραμικρή αιδώ και δίχως την παραμικρή κολακεία», γράφει, σχετικά με τη δραματουργική αντίληψη του έργου, ο Jean-Michel Brèque (l’Avant-Scène Opéra, no 115, Δεκέμβριος 1988). Η ωμότητα αυτή που χαρακτηρίζει τους πάντες, από τον αυτοκράτορα μέχρι τον φιλόσοφο, προκαλεί πραγματικό δέος στον θεατή που έρχεται αντιμέτωπος –εντός χώρου θεατρικού– με τη ζωή και το θάνατο, φορείς των κάθε λογής δραματικών «ποικιλμάτων» (φιλοδοξία, τρέλα, εξουσία, έρωτας…), όλων εκείνων των μπαρόκ ιδεολογημάτων που μεταγράφει μουσικά ο Monteverdi μέσα σε μια αισθητική πολύ κοντινή στις αρχιτεκτονικές αντιλήψεις του Palladio. Πάνω στον καμβά του αναγεννησιακού μεγαλείου ο συνθέτης εναποθέτει τις θερμές αποχρώσεις του κόκκινου της Πομπηίας, γενέθλια γη της Ποππαίας, τη σχεδόν γκρίζα ψυχρότητα των recitativi του στωικού Σενέκα και το εκθαμβωτικό φως που κάποιες στιγμές τυλίγει τους εκστατικούς εραστές· ένας κόσμος πρωτόγνωρος, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην ευωχία και τα ερείπια, ανάμεσα στο μύθο και την πλάνη, τόπος γέννησης της ιστορίας εντός του χρόνου του δράματος.
Η Στέψη αυτή μας παρασύρει στις εσχατιές λαβυρίνθων, στις τρομακτικές και μεγαλειώδεις, συνάμα, φυλακές του Piranesi. Όταν, τέλος, αφήνουμε πίσω μας τους μαιάνδρους του πάθους, φωλιές της ανθρώπινης φύσης, όταν παίρνουμε ξανά το μονοπάτι της επιστροφής, εκείνο δηλαδή της ιστορίας, βλέπουμε απέναντί μας τα τοπία της Ρώμης πάνω στα οποία πλανάται το φάντασμα του Σενέκα, το σαρκαστικό γέλιο της Αρνάλτας και οι περιπαθείς στεναγμοί του τελευταίου Ιουλιοκλαυδιανού αυτοκράτορα και της Πομπηιανής ερωμένης του· μια Ρώμη «ξαναχτισμένη» στον 18ο αιώνα από τη μεγαλοφυΐα του Piranesi.
Δεν έχει λοιπόν νόημα, για ένα έργο που είναι από μόνο του φορέας του μοντερνισμού, να επιμείνει κανείς και να του δώσει μια χροιά καθημερινή, χρησιμοποιώντας εικόνες των ημερών μας. Το να επιμείνει για έναν σκηνικό Νέρωνα με προεδρικό κοστούμι δεν θα ήταν ούτε καν προκλητικό, ή για μια Ποππαία που θα εμφανιστεί ως χολιγουντιανή θεά. Ας είμαστε ειλικρινείς και ας δεχτούμε πως όλα αυτά δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσουν σε αδιέξοδο. «Δεν είναι εύκολο –γράφει ο σκηνοθέτης Jean-Louis Martinoty– να κατανοήσουμε από την ανάγνωση ποια είναι η απόσταση που παρεμβάλλεται μεταξύ της θεματικής ενός τέτοιου έργου, της αυτοκρατορικής αρχαίας Ρώμης δηλαδή, και του αντικειμένου του αυτού καθαυτού, της σύγχρονης και δημοκρατικής Βενετίας… Στη Στέψη της Ποππαίας η Βενετία, πόλη των αντιθέσεων, πόλη κλειστή και πόλη ανοχύρωτη, ξέρει, ήδη, από τις αρχές του 17ου αιώνα, πως η ιστορία της είναι παρελθόν και ίσως να θέλει να μας το προσφέρει με τη Στέψη της Ποππαίας» (Jean-Louis Martinoty, Voyage à l’intérieur de l’opéra baroque, éd. Fayard, Paris 1990).
Τόσο η δραματουργική όσο και η μουσική προσέγγιση είναι εξαιρετικά περίπλοκες και γεμάτες παγίδες. Υπάρχουν στο έργο όλα αυτά που λέγονται και άλλα τόσα που υποφώσκουν και μεταξύ αυτών των δυο καλούνται, η σκηνή και η ορχήστρα, να αποφασίσουν για τη διαλεκτική της αναπαράστασης, να κλείσουν, με άλλα λόγια, την «πληγή» των μουσικών και δραματουργικών αβεβαιοτήτων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
«Come caro Signore potrò io imittare il parlar de’venti, se non parlano et comme potrò io con il mezzo loro movere li affetti»* (Πώς θα μπορούσα, αγαπητέ, να μιμηθώ τη γλώσσα των ανέμων όταν αυτοί δεν μιλούν και πώς θα ήταν δυνατόν μόνο με τέτοια μέσα να προκαλέσω τη συγκίνηση;), γράφει ο Monteverdi στον Striggio εκφράζοντας έτσι την ευγενική άρνησή του για ένα λιμπρέτο του κόμη Scipione Agnelli που του είχε προταθεί.
Και εμείς;
Πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τη Στέψη της Ποππαίας δίχως να την προδώσουμε, πώς θα ήταν δυνατόν να προκαλέσουμε τη συγκίνηση μετά από αιώνες που μας χωρίζουν από το έργο;
Ας σκύψουμε ευλαβικά πάνω στα ερείπια και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη γλώσσα τους.
Μ. Γυπαράκη

buzz it!

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Η Στέψη της Ποππαίας


Στο φεστιβάλ όπερας της Αρχαίας Κορίνθου έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν. Θα επαναλάβουμε πάλι ότι η νομαρχία και ο δήμος έχουν επιδείξει προκλητική αδιαφορία για τη συντήρηση και την ανάπτυξη ενός θεσμού με τεράστια προστιθέμενη για τον τόπο μας αξία. Για πολλοστή φορά, θα επαναλάβω τη θέση μου: οι συναυλίες λαϊκής (και κάποτε λούμπεν) μουσικής δεν μπορούν να νοούνται ως πολιτιστικές δράσεις. Το είδος τους υπερχειλίζει όλες τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες, είναι πανταχού παρόν σε όλα τα μπαράκια και νυχτερινά κέντρα. Εκτός όμως του ότι δεν τελεί εν ανεπαρκεία, το αντίθετο μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις το περιεχόμενό του ελέγχεται για την ακριβή σχέση του με την τέχνη, για να το θέσω κάπως κομψά!
Αντίθετα, το μοναδικό φεστιβάλ όπερας στην Ελλάδα, είναι μια μοναδική και σπάνια, για πολλούς συμπολίτες μας, ευκαιρία να συναντηθούν με ένα είδος τέχνης που μπορεί να ερεθίσει το πνεύμα και τις αισθήσεις και να γίνει εφαλτήριο για περισσότερη και ανώτερης ποιότητας παιδεία. Πέρα βέβαια από τα πολύτιμα οφέλη της αναγνώρισης και προβολής του τόπου μας. Γι αυτό είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που η ψυχή του φεστιβάλ αυτού, μεσόφωνος Μαίρη-'Ελλεν Νέζη με ενημέρωσε για τη νέα παράσταση, τη 'Στέψη της Ποππαίας' του Claudio Monteverdi. Διαβάστε το δελτίο τύπου (δεξί κλικ --> Αποθήκευση Ως) και τιμήστε τις παραστάσεις που θα δοθούν στις 2 και 3 Αυγούστου στο ναό της Οκταβίας στην Αρχαία Κόρινθο! Η είσοδος είναι ελεύθερη!

buzz it!

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Κορινθιακό Θέατρο 'ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ'


Το Κορινθιακό Θέατρο 'Βασίλης Ρώτας' έχει το δικό του ιστολόγιο εδώ και λίγους μήνες και όπως αναφέρει "ιδρύθηκε το 1981 από μια παρέα κορινθίων εραστών της τέχνης του θεάτρου. Έχει ανεβάσει κάμποσα έργα του νεοελληνικού και παγκόσμιου δραματολογίου. Τη δεκαετία '80 οργάνωσε τη Βαλκανιάδα Θεάτρου και τα τελευταία χρόνια οργανώνει το Φεστιβάλ Θεάτρου και ετήσια Σεμινάρια Θεατρικής Παιδείας. Παίρνει μέρος σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ, κάνει παραστάσεις σε χωριά, πολιτείες, φυλακές και καταυλισμούς τσιγγάνων. Τα μέλη του είναι κορίνθιοι που μετά το μεροκάματο κάνουν θέατρο χωρίς καμιά οικονομική απολαβή. Τα χρωματά τους κρατάνε από την παλέτα του Θεόφιλου και τα όνειρά τους φλερτάρουν με όμορφες έναστρες νύχτες. Το Κ.Θ.Β.Ρ. φέρει με περηφάνια το όνομα του ποιητή Β.Ρώτα. Είναι ανοιχτό σε όσους θέλουν να μπαρκάρουν σε τούτο το συλλογικό θεατρικό ταξίδι."
Νομίζω ότι αξίζει να προσθέσει κανείς την ηλεκτρονική του διεύθυνση στα 'αγαπημένα' του. Πολύ περισσότερο τώρα που διοργανώνει στο ανοιχτό θέατρο 'Μίκης Θεοδωράκης' στα Εξαμίλια, από 2 έως 10 Αυγούστου, το φεστιβάλ θεάτρου "Κόρινθος 2008". Το πρόγραμμα είναι το ακόλουθο:

2/8 - Σάββατο: ΔΗΜΟΣ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑΣ
Μπ. Μπρέχτ « Η όπερα της πεντάρας »

3/8 - Κυριακή: ΔΗΜΟΣ ΙΛΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Τάσου Ράμση-Δημήτρη Σιατόπουλου « Ελ Γκρέκο »

4/8 - Δευτέρα: ΤΡΙΦΥΛΙΑΚΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Ιάκ.Καμπανέλλη « Η Αυλή Των Θαυμάτων »

5/8 - Τρίτη: ΔΗΜΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
Μάτει Υίσμικς « Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα »

6/8 - Τετάρτη: Θ.Ε.Α.Τ.Ο ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ
Κ. Μουρσελά Ν. Λάσκαρη « Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων »

7/8 - Πέμπτη: ΔΗΜΟΣ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
Δ.Κεχαϊδη - Α.Χαβιαρά « Δάφνες και πικροδάφνες »

8/8 - Παρασκευή: ΔΗΜΟΣ ΤΑΥΡΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Τζόζεφ Κέσερλινγκ « Αρσενικό και παλιά δαντέλα »

9/8 - Σάββατο: «ΠΑΡΑΒΑΣΗ» ΛΥΜΠΙΩΝ ΚΥΠΡΟΥ
Αγκάθα Κρίστι « Δέκα μικροί νέγροι »

10/8 - Κυριακή: ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «Β. ΡΩΤΑΣ»
Ευριπίδη « Μήδεια » ( Εκτός διαγωνισμού)
*** απονομή βραβείων ***

**Είσοδος Ελεύθερη - Ώρα 9 μ.μ.

buzz it!

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

Η 'ΑΡΓΩ' στην Κόρινθο

Με αφορμή τον κατάπλου του αντίγραφου της «ΑΡΓΩ» στο λιμάνι της Κορίνθου

Αγαπητέ Mike,

Το μυθικό προϊστορικό πλοίο «ΑΡΓΩ», έτυχε θερμής υποδοχής σε πολλά άλλα λιμάνια που προσέδεσε τις προηγούμενες μέρες και εβδομάδες. Μάλιστα κατά την διάρκεια της τελετής υποδοχής στον Πειραιά, ο τοπικός Δήμαρχος κ. Π. Φασούλας, ανάμεσα στα άλλα, ζήτησε και την επιστροφή της Ολυμπιάδος, του πιστού αντιγράφου της Τριήρους, στον φυσικό του χώρο - όπως ανέφερε – στον Πειραιά. Ας σημειωθεί ότι η Ολυμπιάς βρίσκεται στο Ναυτικό Πάρκο, στο Τροκαντερό του Παλαιού Φαλήρου……ουσιαστικά δηλαδή στον ευρύτερο χώρο του Πειραιά !!!!

Και απ' ότι γνωρίζω (και που δυστυχώς το έμαθα στα 30 μου !!! και όχι ως όφειλαν κάποιοι να μου το έχουν διδάξει στο σχολείο), η κατά τα άλλα λεγόμενη Αθηναϊκή Τριήρης, έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Κόρινθο, αφού τις πρώτες τριήρεις ναυπήγησε, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ο κορίνθιος ναυπηγός Αμεινοκλής.

Στην Κόρινθο, η «ΑΡΓΩ» όχι μόνο δεν έτυχε της ανάλογης υποδοχής και διαφήμισης, ώστε να την επισκεφθούν πρώτη φορά -και ίσως τελευταία στην ζωή τους- αρκετοί συμπολίτες μας, αλλά ουσιαστικά ήρθε με απόλυτη μυστικότητα λες και επρόκειτο για κάποιο νέο σούπερ-όπλο.
Τα δε τοπικά ΜΜΕ, στην πλειοψηφία τους -για να μην αδικήσω κάποιους- συνεχίζοντας τον αιώνιο ύπνο που τα διακρίνει, δεν μας ενημέρωσαν ποτέ έγκαιρα για την επικείμενη άφιξη του προϊστορικού σκάφους, ούτε βέβαια για την διέλευσή του από την Διώρυγα. Προφανώς δεν έλαβαν τα γνωστά "φαξάκια" των επισήμων αυτοδιοικητικών χορηγών τους !!!
Και ας αναλογισθούμε ότι σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που είχε η «ΑΡΓΩ», όταν απέπλευσε από το λιμάνι του Βόλου, θα πέρναγε την Διώρυγα, στις 22-23 Ιουνίου. Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες, το έφεραν σε εμάς στις 2 Ιούλη.

Η δε Νομαρχιακή Αυτ/ση Κορινθίας με περίσσεια θράσους, συνέδεσε την άφιξη του σκάφους, με τους εορτασμούς της Ναυτικής Εβδομάδος, ενώ όπως προανέφερα, όλως τυχαία, συνέπεσαν χρονικά τα ανωτέρω γεγονότα.

Εάν αναλογισθούμε,
· ότι εορτάζουμε -υποτίθεται- τα 150 χρόνια της Ν. Κορίνθου,
· την ναυτική ιστορία της Αρχ. Κορίνθου (τεχν. λιμάνι Λεχαίου, τριήρης, αποικίες, εμπόριο, κ.ά.)
· την (όχι τελείως μυθολογική όπως έχει δείξει σχετικό ντοκιμαντέρ-έρευνα του BBC) σύνδεση Ιάσονα- Κορίνθου- Μήδειας,
· ότι στην «ΑΡΓΩ», επιβαίνει συνεργείο γερμανικού τηλεοπτικού συνεργείου, το οποίο καλύπτει όλη την διαδρομή από Βόλο ως την Βενετία, και,
· ότι θα έπρεπε να σεβαστούμε και να συγχαρούμε την σκληρή δοκιμασία του πληρώματος της «ΑΡΓΩ», των σύγχρονων «αργοναυτών» εθελοντών.

τότε , …………………
διαπιστώνω, τελεσίδικα πλέον, ότι μας αφεντεύουν ανιστόρητα, αγράμματα και οκνηρά, τηλεορασομανή «υποκείμενα».

ΝΤΡΟΠΗ σε όλους τους παλαιούς και όψιμους , δεξιούς και αριστερούς, εθνικόφρονες, οι οποίοι εξαντλούν την αγάπη τους για την Κορινθία και γενικά για την χώρα μας, στις ξεπεσμένες παρελάσεις Εθνικών επετείων.

ΝΤΡΟΠΗ. Ετούτος εδώ ο τόπος έχει μακρά ιστορία, που θα μπορούσε να αποτελέσει την βαριά μας βιομηχανία, αλλά και σημείο αναφοράς για από πού ερχόμαστε και που κατευθυνόμαστε (αν μας απασχολεί, δηλαδή!).

Σε ευχαριστώ Mike προκαταβολικά για την κατανόηση σου.


Με τιμή,

Ενας θυμωμένος και ανόητος Agrotis (που δεν ασχολούμαι με το μείζον θέμα των ημερών: τα μπανάκια μας)

buzz it!