Διοίκηση και Νότες

Ο Paul O’ Neill διετέλεσε υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ στη συντηρητική κυβέρνηση Bush του νεότερου, αλλά σύντομα αποχώρησε ασκώντας δριμεία κριτική. Ασχολήθηκε με τις πολιτικές για την υγεία στο Pittsburgh και κέρδισε και σ’ αυτόν τον τομέα την καταξίωση. Είναι λόγω αυτού του τελευταίου, που τον παρακολουθώ και ομολογώ πως δεν ξαφνιάστηκα καθόλου όταν συμφώνησα διαβάζοντας μια πρόσφατη ομιλία του στο Harvard Business School. Εκεί περιέγραψε τις τρεις ερωτήσεις που πρέπει να απαντά κάθε υπάλληλος ενός οργανισμού καταφατικά, κάθε μέρα που εργάζεται, έτσι ώστε ο οργανισμός να έχει προοδευτική και ανοδική δυναμική:

1. Μου συμπεριφέρονται οι συνάδελφοί μου και ειδικά οι ανώτεροί μου, με αξιοπρέπεια και σεβασμό, άσχετα από τη θέση μου στον οργανισμό;
2. Μου παρέχονται η γνώση, τα μέσα και η υποστήριξη ώστε να συνεισφέρω ό,τι μπορώ στον οργανισμό και αυτό, προσθέτει νόημα στη ζωή μου;
3. Το πρόσεξε κανείς αυτό; Δηλαδή, αναγνωρίζεται η συνεισφορά μου;

Θυμήθηκα αμέσως μια συζήτηση που είχα με μια εργαζόμενη στο δήμο μας. Μου περιέγραφε την υποτιμητική και εξευτελιστική συμπεριφορά προς το προσωπικό ενός αντιδημάρχου, γνωστού για την κουτσαβάκικη συμπεριφορά του, σε αντίθεση με αυτήν έτερου αντιδημάρχου, γνωστού για τη σοβαρότητά του.
Αυτό μου έφερε με τη σειρά του στη μνήμη μιά δήλωση του διάσημου μουσικού Johann Sebastian Bach ο οποίος είπε κάποτε πως ‘δεν υπάρχει τίποτα το αξιοσημείωτο στο παίξιμο του εκκλησιαστικού οργάνου. Απλά πρέπει κανείς να χτυπήσει τα σωστά πλήκτρα στο σωστό χρόνο και το όργανο παίζει μόνο του’.
Μερικές φορές σκέπτομαι πως τα πράγματα είναι όντως απλά: προσφέρεις στους εργαζόμενους αλλά και τους ‘πελάτες’ του οργανισμού αριστεία, ποιότητα, καλοσύνη και σεβασμό και ‘το όργανο παίζει μόνο του’. Βέβαια, η αρχική σκέψη είναι πως αυτό ισχύει, αν είσαι Bach. Στην περίπτωσή μας εκτιμώ πως δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Γιατί η ικανότητα ενός δημάρχου ή αντιδημάρχου κλπ, δεν αντικατοπτρίζεται σε κάποιο ‘χάρισμα’, σαν κι αυτό που αναμφίβολα είχε ο Bach, αλλά στην ικανότητά του να συντονίζει εμβριθείς και καλοπροαίρετους συνεργάτες (τους έχει διαλέξει άλλωστε) έτσι ώστε να αλληλοϋποστηρίζονται και να δουλεύουν αρμονικά για το καλό του οργανισμού.
Ακόμη, το να χτυπάς τα σωστά πλήκτρα στο σωστό χρόνο, είναι ήδη δύσκολο για κάποιον performer ενός μινουέτου του Bach. Και γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν λαμβάνει χώρα μπροστά σε ένα ενήμερο και ευαίσθητο ακροατήριο. Απαιτεί όμως, πριν από οτιδήποτε άλλο, το κούρδισμα του οργάνου. Χωρίς αυτό η ευφυής έμπνευση του συνθέτη, η ικανότητα του εκτελεστή και η ευαισθησία του ακροατηρίου θα μείνουν κενά γράμματα. Και κούρδισμα με ‘σφαλιάρες’ μπορεί να γίνεται στα cartoons αλλά δε γίνεται στην πραγματικότητα. Η συμπεριφορά του συγκεκριμένου αντιδημάρχου αμαυρώνει όλη την παράσταση!