ΠΑΣΟΚ - Εκλογές - Ανανέωση

Ανήκω στον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ένα χώρο στον οποίο με ενοχλούν πολλά, αλλά δεν είμαι καθόλου διατεθειμένος να τον χαρίσω σε κανέναν και ιδίως σε αυτούς που εκφράζουν αυτά που με ενοχλούν. Έτσι, εξοργίζομαι στην ιδέα ότι το κόμμα φαίνεται μετά από 3,5 χρόνια στην αντιπολίτευση (και μετά από πρώιμη δήλωση του προέδρου του ότι θα ήθελε τουλάχιστον 50% ανανέωση της κοινοβουλευτικής του ομάδας) όχι μόνο να μη μπορεί να προβάλλει ένα ανανεωτικό προφίλ σε μορφή και περιεχόμενο, αλλά να είναι ανίκανο ακόμα και να συντάξει τα ψηφοδέλτιά του, ιδίως στην περιφέρεια, κατά τρόπο που να μην εξευτελίζει τους υποψηφίους της τελευταίας στιγμής. Αυτούς που θα έχουν μόλις 15 ημέρες (γιατί, ξεχάστε τον Αύγουστο) για να κάνουν εκλογές και οι οποίοι (απορώ ποιοι θα είναι αυτοί) θα δεχτούν να κρατήσουν το φανάρι στην επανεκλογή αυτών που είναι από καιρό δεδομένοι (και με τι ανταλλάγματα, βεβαίως, βεβαίως).

Πριν λίγους μήνες συνομιλούσα με γνωστό τέως υπουργό της κυβέρνησης Σημίτη και θαμώνα των τηλεοπτικών παράθυρων. Μου είπε χαμογελώντας, «ποια νέα πρόσωπα; Από που θα προκύψουν αυτά; Ας είμαστε σοβαροί». Είχε απόλυτο δίκιο. Τι είναι άραγε τα νέα πολιτικά πρόσωπα; Σοκολατάκια κρυμένα σε κάποια φοντανιέρα; Που ο πρόεδρος θα κάνει τη μαγική κίνηση να την ανασύρει από το γωνιακό μπουφέ για να κεράσει την κοινωνία;

Αν το ΠΑΣΟΚ ήθελε πραγματικά την ανανέωση θα έπρεπε να είχε οργανώσει και υλοποιήσει συλλογικές και συμμετοχικές διαδικασίες. Τι λέτε; Ότι το έκανε; Τίποτα δεν έκανε. Μια επίφαση συλλογικότητας καλύπτει τα πάντα. Η μία επιτροπή πετά στα σκουπίδια τη δουλειά της άλλης. Μου θυμίζει εκείνη τη γαλλική παροιμία που λέει ότι “la moitié de la planete est là pour emerder l'autre moitié”, ήτοι, ‘ο μισός κόσμος είναι εκεί για να πετά σκατά στον άλλο μισό’. Το παιχνίδι παίζεται από τους πολιτικούς καθοδηγητές αυτών των ομάδων και μόνον, για ίδιον όφελος. Τα κορόιδα που σπαταλάνε χρόνο και δουλεύουν και καταθέτουν εισηγήσεις και υπερασπίζονται τις θέσεις τους ελπίζοντας στην παραγωγή ενός αξιόπιστου και νεωτερικού πολιτικού προϊόντος, αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνονται τη ματαιότητα του ζητήματος και αποσύρονται, αλείφοντας έτσι πρόσθετο βούτυρο στο ψωμί των επαγγελματιών της συμμετοχής.

Σχεδόν ποτέ -αλλά εννοώ το σχεδόν- στην ιστορία του, το ΠΑΣΟΚ δεν προχώρησε μια μεταρρύθμιση γιατί αυτή ήταν κομάτι της συλλογικής του νοημοσύνης. Τις περισσότερες φορές, κάποιος υπουργός που έχαιρε πολιτικής προστασίας από τον πρωθυπουργό (αλλά και από τα media), προχωρούσε ένα θέμα μέχρι να λήξει το απυρόβλητό του και ελπίζοντας να μην τα ανατρέψει όλα ο επόμενος, πράγμα που έγινε περισσότερες φορές από όσες θα ήταν φυσικό να συμβεί. Αμφιβάλλει κανείς ότι αν ο κύριος Σταθόπουλος δεν βρισκόταν μέσα στη φυσαλίδα πολιτικής προστασίας του Κώστα Σημίτη, καμία μεταρρύθμιση για τις ταυτότητες δεν θα είχε προχωρήσει; Μα, θα μου πείτε, αυτή είναι η δουλειά του πρωθυπουργού! Αν είναι έτσι, τότε πώς εξηγούνται οι αντικρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες πολιτικές πχ στον τομέα της υγείας μεταξύ Γείτονα, Παπαδόπουλου και Στεφανή (για να περιοριστώ μόνο στους υπουργούς υγείας επί Σημίτη);

Κακά τα ψέματα. Το ΠΑΣΟΚ ούτε πριν αλλά ούτε κατά τη θητεία του στην αντιπολίτευση, δεν προήγαγε την παραγωγή συλλογικής νοημοσύνης, άρα δεν είναι σε θέση να υποδείξει τα νέα εκείνα πολιτικά πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην παραγωγή της. Γιατί, πώς αλλιώς θα προκύψουν αυτά; Ως φοντάν;

Γεννιέται έτσι το ερώτημα: η κυβέρνηση μπορεί να χάσει τις εκλογές (αυτό θα το αναλύσουμε σε αμέσως επόμενο κείμενο), το ΠΑΣΟΚ όμως είναι σε θέση να τις κερδίσει;