Bush και Καραμανλής: Βίοι Παράλληλοι

Παρότι δεν είναι τοπικού ενδιαφέροντος, δεν αντέχω να μην κάνω ένα σχόλιο (μάλλον μου χρειάζεται ένα δεύτερο ιστολόγιο). Διάβασα μόλις ένα άρθρο με τίτλο "Το μεγάλο πείραμα των Ρεπουμπλικανών" του Sidney Blumenthal στο opendemocracy. Το πρόσθεσα μάλιστα και στο widget "Διαβάσαμε..." αυτού του blog. Το άρθρο περιγράφει μιά πολύ καλά ενορχηστρωμένη προσπάθεια της κυβέρνησης Bush να ελέγξει την αμερικανική γραφειοκρατία, το κράτος. Τα εργαλεία γνωστά σ'εμάς τους έλληνες: τοποθέτηση 'δικών' μας ανθρώπων σε καίρια πόστα, αλλοίωση των μηχανισμών αξιολόγησης για κατάληψη θέσεων και εισαγωγή της νοοτροπίας 'σεμνά και ταπεινά' στην αμερικανική της εκδοχή όπου σωστό είναι ό,τι είναι δεξιό και χριστιανικό (the Flag and the Cross). Δύο είναι τα καίρια αποσπάσματα:

"To the victor belong the spoils has been the rule since Andrew Jackson. And every administration has displayed cases of abuse. But the Bush administration's practices are more than common and predictable problems with patronage. Bush has not simply filled jobs with favourites, oblivious to their underhanded dealings, as though he were a blithering latter-day version of Warren Harding. Bush has been determined to turn the entire federal government, every department and agency, into an instrument of a one-party state. From the GSA scandal to the purging of US attorneys, Bush has engaged in a conscious, planned and systematic assault on the professional standards of career staff, either subordinating them or replacing them with ideologues."

και,

"...Monica Goodling (η κυρία είναι το νο3 του υπουργείου δικαιοσύνης) is a cadre. Within the Bush administration, there are hundreds of Monica Goodlings, and she was their ideal. A zealot for the cause, she apparently divides the world into good and evil, sacred and profane. She interprets criticism and debate as a mortal threat to all that is good and holy. She sees any institution of American life that is not devoted to the flag and cross to which she pledges and worships as twisted, biased and infernal. (To Goodling, CNN is "a force of the left.") She cannot distinguish between her absolute beliefs and their political instrumentality. She considers objective and professional analysis a ruse, an ideology in itself, a false faith. She sees those who adhere to standards of professionalism as cadres of deception, hiding their real agendas. She was enthusiastic in weeding out justice-department employees and replacing them with true believers like herself."

Χρησιμοποιώ συχνά-πυκνά σε αυτό το ιστολόγιο, παραδείγματα από τις ΗΠΑ προς μίμηση. Αλλά κανένα από αυτά δεν έχει σχέση με την αμερικανική κυβέρνηση. Όλα έχουν σχέση με την αμερικανική κοινωνία. Αυτή τη στιγμή το χάσμα μεταξύ τους είναι βαθύ και αυτό με τρομάζει. Ο Bush σαφώς και δεν εκπροσωπεί την αμερικανική κοινωνία και τις αξίες της. Και μάλλον η παράταξή του θα χάσει στις επόμενες εκλογές. Το δραματικό είναι πως μέχρι τώρα λέγαμε ότι αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα, στην εσπερία βασιλεύουν άλλες αξίες στο κράτος... Να, που κι εκεί, το ίδιο έργο παίζεται, έστω και αν ο αρθρογράφος το χαρακτηρίζει 'πείραμα'. Ένα έργο που όλο και περισσότερο θυμίζει το 1984 του George Orwell. Ένα έργο όπου η πολιτική ως χειρισμός θριαμβεύει έναντι των πολιτικών ως πράξεις (politics vs policy). Γιατί άλλο είναι να διαφωνείς με μια πολιτική που είναι μέρος μιας δημόσιας ατζέντας και άλλο να 'επινοείς' πολιτικές (δήθεν μεταρρυθμίσεις) για να συγκαλύψεις ένα μέρος της ατζέντας που κρατάς επιμελώς κρυφό και το οποίο έχει τόση σχέση με τη δημοκρατία όσο τα ψάρια με τη στεριά.
Υπ' αυτήν την έννοια, οι πολιτικές της κυβέρνησης Καραμανλή και τα σκάνδαλά της, τόσο κομψά ευθυγραμμισμένα με αυτά των Ρεπουμπλικανών, φωτίζονται κάτω από ένα νέο φως: αυτό του νεο-συντηρητισμού. Αυτής της καινούργιας και συνάμα τόσο παλιάς συνταγής, με μπόλικο εθνικισμό και θρησκευτικό φανατισμό, ολίγη από μισαλλοδοξία, έλεγχο, πολύ έλεγχο των πάντων και πολίτες δύο κατηγοριών: ζηλωτές ή εχθρούς. Τα παραμύθια περί "κοινωνικού κέντρου" και "μεσαίου χώρου" αποκαλύπτονται πλέον ως εργαλεία πολιτικής εξαπάτησης και μόνον.
Εμείς, ως πολίτες, πώς αντιπαρατιθέμεθα σε αυτόν τον νεοσυντηρητισμό; Πρέπει νομίζω να βρούμε τον τρόπο να επανιδρύσουμε και να επανακαθορίσουμε τον πολιτικό χώρο. Στην προσπάθεια αυτή, οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις παίζουν επί του παρόντος το ρόλο της οπισθέλκουσας (με κάποιες μεμονωμένες εξαιρέσεις που Κύριος οίδε πώς βρήκαν το δρόμο μέσα σ'αυτόν τον κυκεώνα). Το σύνθημα που ακούστηκε πριν από τρία χρόνια "Γιώργο προχώρα, άλλαξέ τα όλα", μπορεί να μην εισακούστηκε από το Γιώργο, αλλά δεν παύει να είναι ένα πραγματικό, γνήσιο, αληθινό και υπαρκτό αίτημα που αναζητά παραλήπτη.