Μπράβο!

Οφείλουμε να αποδώσουμε τα συγχαρητήριά μας στο δήμαρχο, κύριο Αλέκο Πνευματικό και ολόκληρο το δημοτικό συμβούλιο για την πρωτοβουλία του πρώτου και τη συναίνεση των υπολοίπων για επαναχωροθέτηση του νέου διοικητηρίου. Όσοι θυμούνται τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο το νομαρχιακό συμβούλιο είχε χωροθετήσει το νέο διοικητήριο στην ποσειδωνία, αρνούμενο την εξέταση οποιασδήποτε άλλης πρότασης (μία είχε κατατεθεί από διαφωνούντα νομαρχιακό σύμβουλο της πλειοψηφίας, αλλά ούτε αυτή εξετάστηκε), θα δικαιώσουν διπλά το δήμαρχο. Επιτέλους η νομαρχιακή αρχή οφείλει να καταλάβει ότι χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της δημοτικής αρχής, καμία απόφαση για το νέο διοικητήριο δεν μπορεί να θεωρείται κοινωνικά νομιμοποιημένη. Η πρόταση του κυρίου Γιώτη μάλιστα για νέο διοικητήριο στο χώρο του 6ου συντάγματος πεζικού, ήταν η πλέον εμπεριστατωμένη και πειστική.
Αν στο θέμα αυτό προσθέσουμε και τον τρόπο με τον οποίον ο δήμαρχος τοποθετήθηκε στη συνέντευξη τύπου που έδωσε για το υπόγειο πάρκινγκ στα περιβολάκια, που δείχνει ευελιξία, δείχνει ότι έγινε παραλήπτης των διαφορετικών απόψεων και το θέμα θα επανεξεταστεί στα πλαίσια μιας καινούργιας συγκοινωνιακής μελέτης, τότε του αξίζει διπλό μπράβο. Αρκεί η μελέτη να μην είναι τύπου "cut-copy-paste".

Η Πόλη που Ονειρεύεται

Μια πόλη που ονειρεύεται, είναι μια πόλη που ελπίζει. Ελπίζει τα όνειρά της να γίνουν πραγματικότητα. Έτσι, στο μυαλό των πολιτών, δίπλα στην πραγματική εικόνα της πόλης υπάρχει μιά εικονική, ονειρώδης, φαντασιακή. Ιδανικά, μιά αόρατη πόλη σαν κι αυτές του Ίταλο Καλβίνο. Σαν τις νεράϊδες που περιγράφει η Marguerite Yourcenar σε κάποιο από τα ‘διηγήματα της ανατολής’, νιώθεις δίπλα σου το φτερούγισμά τους, κάποτε νιώθεις και το άγγιγμά τους, αλλά ποτέ δεν τις βλέπεις. Φυλακισμένες καθώς είναι στο ατομικό υποσυνείδητο, έχουν αξία μόνο για τον φορέα τους. Συχνά, τις αρνείται και ο ίδιος.
Θα μπορούσε άραγε ποτέ αυτή η κρυπτογραφημένη διαδικασία της παραγωγής ονείρων να γίνει μαζική; Τα όνειρα και οι ευχές χιλιάδων ανθρώπων να μορφοποιηθούν στην ‘ιδανική πόλη του αύριο’; Γνωρίσαμε μέχρι σήμερα το μαζικό εργατικό κίνημα, τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, τα μαζικά μέσα μεταφοράς κοκ. Μπορεί ποτέ η φαντασία να γίνει μαζική; Απαντήστε, παρακαλώ μέσα σας, τώρα. Με ένα ‘ναι’ ή ένα ‘όχι’. Κατόπιν, διαβάστε τη συνέχεια.

Το εξαιρετικό think tank ‘Demos’ από την Αγγλία, έχει ένα τμήμα του αφιερωμένο στις πόλεις και τους δημόσιους χώρους (η εκπληκτική δουλειά που γίνεται εκεί, οφείλει κάποτε να συναντήσει την ελληνική μιζέρια για να τη διδάξει, να της υποδείξει τους δρόμους και τους τρόπους, αλλά εμείς είμαστε σταθερά ‘τριτοδρομίτες’, επαγγελματίες της δικαιολογίας). Το Demos αυτοπροσδιορίζεται ως δεξαμενή σκέψης για τη δημοκρατία της καθημερινότητας. «...πιστεύουμε ότι ο καθένας πρέπει να είναι σε θέση να κάνει προσωπικές επιλογές στη ζωή του που συμβάλλουν στο κοινό καλό. Σκοπός μας είναι να κάνουμε τη δημοκρατική αυτή ιδέα, πράξη...». Εκεί, κάποιοι έχουν την κακή συνήθεια να εννοούν ό,τι λένε. Έτσι, μεταξύ άλλων, ξεκίνησαν ένα project με όνομα ‘The Dreaming City: Glasgow 2020’, η πόλη που ονειρεύεται: Γλασκώβη 2020.
Το ‘Γλασκώβη 2020’ είναι ένα πρόγραμμα για να συλλεχθεί η φαντασία της πόλης και να μιλήσει για μια νέα εκδοχή του μέλλοντός της. Στην ιστοσελίδα του προγράμματος μπορεί όποιος το επιθυμεί να διαβάσει και να καταθέσει την ιστορία του, να κάνει μια ευχή για την πόλη και να πληροφορηθεί για επερχόμενα σχετικά γεγονότα. Η πρώτη ευχή μάλιστα που καταγράφηκε ήταν αυτή του δημάρχου!
Θα έχει άραγε η Γλασκώβη του 2020 καμία σχέση με αυτήν που ονειρεύονται τώρα; Δεν το γνωρίζω. Αλλά τουλάχιστον, αυτοί ονειρεύονται, συζητούν μεταξύ τους, καταθέτουν τα όνειρά τους. Εδώ νιώθουμε όλο και περισσότερο σαν το σκύλο στον πίνακα του Goya που βλέπετε πιό πάνω: πάντα προσπαθούμε να κρατήσουμε το κεφάλι μας πιό ψηλά από το φράχτη, από το νερό, από τα σκατά.