Ο Γιώργος Παπανδρέου στην Κόρινθο

Αύριο, Κυριακή 10 Ιουνίου, η Κόρινθος θα υποδεχθεί τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος θα μιλήσει σε ανοιχτή συγκέντρωση στα 'περιβολάκια'. Η πόλη μας έχει σπάνια το προνόμιο να υποδέχεται πολιτικούς του δικού του διαμετρήματος. Μη ξεχνάμε πώς ο Γιώργος Παπανδρέου εκτός από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Είναι καιρό τώρα που ακούει κανείς (και εγώ) όλων των ειδών τις γνώμες για το πρόσωπό του και το έργο του ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Υπερτερούν οι γκρίνιες και έπονται σε κοντινή απόσταση οι λοιδωρίες. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Τον ξέρω μόνο δια της δημόσιας παρουσίας του. Και δεν είμαι εγώ που θα τον κρίνω ως επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό που θα καταθέσω -και αν θέλετε το συζητάμε- είναι ότι ο πολιτικός του λόγος είναι ό,τι πιο σύγχρονο έχει να επιδείξει η πολιτική ζωή της χώρας μας.
Δεν αναφέρομαι στους λόγους που απορρέουν από το αντιπολιτευτικό του καθήκον (δυστυχώς ή ευτυχώς οι επικοινωνιολόγοι είναι εδώ και δεν θα πάνε πουθενά). Αναφέρομαι στη θεωρητική-ιδεολογική του συγκρότηση. Είναι αναμφίβολο γεγονός πως ο ερχομός του στο προσκήνιο έφερε έναν αέρα ιδεολογικής ανανέωσης και φρεσκάδας που είχε ανάγκη ο χώρος. Έννοιες όπως η ενδυνάμωση, η κοινωνική λογοδοσία, η συμμετοχική δημοκρατία, η οριζόντια διαβούλευση και άλλες ήταν ξένες στο πολιτικό μας λεξιλόγιο πριν τον ερχομό του. Για όποιον όμως παρακολουθεί στοιχειωδώς την παγκόσμια πολιτική κινητικότητα είναι σαφές πως αυτές οι έννοιες εδράζονται στον πυρήνα του πολιτικού λόγου της σύγχρονης αριστεράς (και όχι αυτής που οσονούπω θα ταυτίζεται με την αρχαιολογία), και απορρέουν από το έργο μερικών από τους σημαντικότερους κοινωνιολόγους και φιλοσόφους της εποχής μας όπως ο Rawls, ο Habermas, ο Cohen, ο Fishkin και άλλοι.
Το πρόβλημα είναι πως δεν φαίνεται να υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ μια κρίσιμη μάζα στελεχών που να κατανοούν και να αποδέχονται αυτή τη νέα πολιτική σημειολογία, αλλά ούτε και μια επαρκής ομάδα συνεργατών που να είναι ικανοί να φέρνουν σε πέρας πολιτικές αποστολές (αυτό που οι αμερικάνοι ονομάζουν go-fetchers), με έναν τρόπο που να είναι συμβατός με αυτήν. Κι αυτό βέβαια, αναγκάζει και τον ίδιο να αναπροσαρμόζει σχέδια και στρατηγικές.
Σε μια χώρα όπου ένα κόμμα που ψηφίζεται από δύο στους πέντε πολίτες, ταυτίζεται με τον πρόεδρό του, το συντριπτικά μεγαλύτερο κομάτι της κριτικής που υφίσταται ο Γιώργος είναι κατά τη γνώμη μου, υπερβολικό και άδικο.
Ας μην εθελοτυφλούμε. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ (όποιο αυτό είναι και όσο σημαντικό είναι) δεν είναι ο Γιώργος. Είναι αυτό το ίδιο. Είμαστε εμείς οι ίδιοι.