Πολιτικές Αισθήσεις & Ψευδαισθήσεις

Αντιγράφω από το (αγαπημένο αυτού του blog) βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο ‘Οι Αόρατες Πόλεις’:
«Ο άντρας που ιππεύει για μέρες πολλές σε άγρια εδάφη ποθεί να συναντήσει μια πόλη. Κάποτε φτάνει στην Ισιδώρα, πόλη όπου τα μέγαρα έχουν κρεμαστές ελικοειδείς κλίμακες καλυμμένες από θαλάσσιους κοχλίες, πόλη όπου κατασκευάζονται με όλους τους κανόνες της τέχνης κιάλια και βιολιά, πόλη όπου όταν ο ξένος είναι αναποφάσιστος ανάμεσα σε δύο γυναίκες συναντάει πάντα μιά τρίτη, πόλη όπου οι κοκορομαχίες εκφυλίζονται σε αιματηρούς καυγάδες ανάμεσα σ’ αυτούς που βάζουν στοιχήματα. Όλα αυτά τα πράγματα σκεφτόταν κάθε φορά που ποθούσε μια πόλη. Η Ισιδώρα είναι επομένως η πόλη των ονείρων του: με μία μόνο διαφορά. Η ονειρεμένη πόλη τον εμπεριείχε νεαρό. Στην Ισιδώρα φτάνει σε προχωρημένη ηλικία.
Στην πλατεία είναι το πεζούλι των γέρων που κοιτάζουν τη νεολαία να περνά. Βρίσκεται καθισμένος στη σειρά μαζί τους. Οι επιθυμίες έχουν ήδη γίνει μνήμες.»

Αυτό που καταλαβαίνω από το παραπάνω απόσπασμα, είναι ότι αυτοί που έχουν οράματα, καταναλώνονται κυνηγώντας τα. Και ακόμα και αν τα κατακτήσουν, άλλοι είναι αυτοί που θα τα απολαύσουν. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας λεβέντης, θέλησε να συμμετάσχει στις τωρινές εκλογές σε ένα ψηφοδέλτιο. Του το είχα πει ότι θα τον ξεσκίσουν τα αγριόσκυλα.. Αυτός όμως είχε πιό πολύ το νου του στο όραμα παρά στις νουθεσίες. Και τον ξέσκισαν. Η δική μου γνώμη είναι ότι συνέβαλλε με την προσπάθειά του όχι στην εκπλήρωση του οράματος, αυτό το βλέπει άλλωστε μόνο αυτός, αλλά στην άνοδο στην εξουσία των αγριόσκυλων. Αν το καταλαβαίνει τότε δεν πειράζει, έκανε λάθος. Αν όμως δεν το καταλαβαίνει, τότε έκανα λάθος εγώ.
Δεν έχω σχεδόν καμία αμφιβολία ότι ζούμε έναν πολιτικό μεσαίωνα. Όπου κανένα ήθος δε θριαμβεύει. Όπου η πολιτική ηθική ταπεινώνεται για χάρη της μωροφιλοδοξίας. Όπου μόνο κάποιοι εξαιρεταίοι ή νεοφερμένοι στο στίβο μεταγγίζουν γνώση, νιότη, φρεσκάδα, ψυχή. Κι αυτοί αντέχουν συνήθως λίγο. Μερικοί απ’αυτούς, καθώς περνά ο χρόνος εξελίσονται σε επαγγελματίες. Και τότε, επενδύονται τις σκατωμένες πορφύρες του ψευδοαξιώματός τους και κοιτώντας το κατουρημένο τσαντήρι τους ονειρεύονται αυνανιστικά πως κυβερνούν ένα ιμπέριουμ. Ο εαυτός τους έχει πάρει τη θέση του Λόγου. Κι ας το έχει πεί ο Αριστοτέλης εδώ και χιλιάδες χρόνια, ότι δεν δίνουμε την εξουσία στον άνθρωπο αλλά στο Λόγο, γιατί ο άνθρωπος ασκεί την εξουσία για τον εαυτό του και γίνεται τύραννος («Ουκ εώμεν άρχειν άνθρωπον αλλά τον λόγον, ότι εαυτώ τούτο ποιεί και γίνεται τύραννος»).