Μια Υπόθεση Εργασίας

Ένα από τα μεγάλα διδάγματα του πολέμου στο Βιετνάμ, είναι πως μπορεί κάλλιστα να υπάρχει νίκη χωρίς την ανάγκη να δοθεί τακτική μάχη. Θυμίζω πως οι Αμερικανοί δεν έχασαν ούτε μία τακτική μάχη από τους τελικούς νικητές βορειο-βιετναμέζους.
Για την ακρίβεια, ο μεγάλος Κινέζος, θεωρητικός του πολέμου Sun-Tzu, αναφέρει στο αριστούργημά του ‘Η Τέχνη του Πολέμου’: «η καλύτερη στρατιωτική τακτική είναι να επιτίθεσαι σε στρατηγικές, η αμέσως καλύτερη να επιτίθεσαι σε συμμαχίες, η επόμενη να επιτίθεσαι σε στρατεύματα και η χειρότερη όλων, να επιτίθεσαι σε οχυρωμένες με τείχη πόλεις». Αυτό σημαίνει πως η αποφυγή της μάχης, είναι πάντα προτιμότερη από την ίδια τη μάχη.

Αυτά, ίσως, σκεπτόμενος ο Pier-Luigi Bersani, ο ισχυρότερος αντίπαλος του Walter Veltroni για την αρχηγία του νεοσχηματισθέντος Δημοκρατικού Κόμματος της ιταλικής κεντρο-αριστεράς, απέσυρε την υποψηφιότητά του, παρά το γεγονός ότι συγκέντρωνε σε πολλές περιοχές του βορρά κυρίως αλλά και του κέντρου της χώρας, ποσοστά προτίμησης στις δημοσκοπήσεις περί το 50% (με περισσότερους από δέκα συνυποψήφιους και όχι μόνο τον Veltroni).

Με τον τρόπο αυτό, ο Bersani απέφυγε μια μάχη με μεγάλες πιθανότητες ήττας και διατήρησε τις δυνάμεις του ακμαίες και άφθαρτες για το μέλλον. Η πολιτική άλλωστε είναι το σπορ της υπομονής και των συγκυριών. Ταυτόχρονα, ωφέλησε το νέο κόμμα στα πρώτα του βήματα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να απολαύσει την εκλογή ενός ηγέτη με ευρύτατη πλειοψηφία, περίπου 75%.

Θα κάνω λοιπόν μια υπόθεση εργασίας: αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος απέσυρε τώρα την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας έτσι στον Γιώργο Παπανδρέου τη δυνατότητα μιας εύκολης επικράτησης έναντι του Σκανδαλίδη, και διασώζωντας την ψυχική ηρεμία μελών, φίλων και ψηφοφόρων, μήπως αυτό τελικά ισχυροποιούσε τη θέση του;

Τι λέτε;

ΥΓ. Ένας εκ των δευτερευόντων υποψηφίων για την προεδρία ήταν ο 36χρονος δημοσιογράφος και blogger Mario Adinolfi, ο οποίος ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του μέσα από το blog του. Απέσπασε τελικά λιγότερο από 1% των ψήφων.