Πολιτική και Ποίηση

Στις 17 Απριλίου 2008, έφυγε από τη ζωή ο Aime Cesaire, μια άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του 20ου αιώνα. Γεννημένος στη Martinique της Γαλλικής Καραϊβικής το 1913, σπούδασε στη Γαλλία και ανέπτυξε μια πολυσχιδή ταυτότητα που συμπεριελάμβανε τους ρόλους του σουρρεαλιστή ποιητή, του κοινωνικού αγωνιστή ενάντια στην αποικιοκρατία, του διανοούμενου μαρξιστή και του πολιτικού δραματουργού. Με το έργο του συνέβαλλε αποφασιστικά σε δύο κυρίως πράγματα. Αφενός στην ερμηνεία της ταυτότητας των μαύρων (negritude), μέσω του περιοδικού 'Ο Μαύρος Σπουδαστής' (L' etudiant noir) που εξέδωσε μαζί με τους Senghor και Damas και της λυρικής ποιητικής συλλογής με τίτλο 'Τετράδιο για την Επιστροφή στη Γενέθλια Γη' (Cahier d' un Retour au Pays Natal). Το τελευταίο μάλιστα χαρακτηρίστηκε από τον Andre Breton ως το μεγαλύτερο λυρικό μνημείο των καιρών μας, από έναν άνθρωπο πρότυπο αξιοπρέπειας. Αφετέρου, το έργο του, και κυρίως η μελέτη του 'Τομή στην Αποικιοκρατία' (Discourse on Colonialism), συνέβαλλε στη συνειδητοποίηση ότι η αποικιοκρατία προσβάλλει αδιάκριτα όχι μόνο τους αποικιοκρατούμενους αλλά και τους αποικιοκράτες οι οποίοι απεκδύονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μέσω των βασανιστηρίων και της βίας.
Ο ίδιος έλεγε πως εκεί που σιωπά η επιστήμη, γεννιέται η ποίηση και χρησιμοποιώ εγώ σήμερα το παράδειγμά του για να αποδώσω το σεβασμό μου σε έναν άνθρωπο που επέκτεινε την επιστημονική γνώση και παρήγαγε ποιητικό έργο γιατί απλά δεν άντεχε να μη μιλά γι αυτά που τον πονούσαν. Ποιητής, επιστήμων και πολιτικός. Άνθρωπος της θεωρίας και της πράξης.
Ποιοί πιστεύουν ότι οι πολιτικοί έχουν να διδαχθούν από το παράδειγμά του; Ο Πλάτωνας, το κατέθεσε (δείτε αμέσως προηγούμενη ανάρτηση). Γι αυτό μπορώ σήμερα, χάρη στον Cesaire να πώ: ο απόγονος του Πλάτωνα είναι σήμερα μαύρος!