Άσπρο και Μαύρο (σχεδόν)

Το τριήμερο που μας πέρασε βρέθηκα στα Ιωάννινα. Μια πόλη πολύ γνώριμη σε μένα αφού εκεί σπούδασα αλλά και εργάστηκα για κάποια χρόνια. Θυμάμαι ακόμα έντονα την εικόνα της πόλης το 1984, όταν πρωτοπήγα εκεί ως πρωτοετής φοιτητής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Υπήρχε τρομερό στεγαστικό πρόβλημα και ειδικά οι νέοι φοιτητές έμεναν στα γύρω χωριά, σε πέτρινα σπίτια με ξυλόσομπες και την τουαλέτα στην αυλή! Οι τιμές βέβαια ήταν εξωφρενικές. Τα βράδια δεν είχαμε τι να κάνουμε γιατί –κυριολεκτικά- δεν υπήρχαν μαγαζιά! Έτσι οι φοιτητές μαζεύονταν στα σκαλιά της νομαρχίας με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι και πολύ κέφι. Στη σημαντικότερη φυσική καλλονή της πόλης, τον μώλο της λίμνης, τα καφενεία σέρβιραν ελληνικό καφέ με ‘υποβρύχιο’ και άφθονο τάβλι. Οι πλανόδιοι μικροπωλητές διαφήμιζαν κασέττες με ηπειρώτικα μοιρολόγια! Μόλις άκουγες κανα-δυό ήθελες να φύγεις για πάντα από την πόλη. Έχοντας ήδη προλάβει να ζήσω από λίγο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ένιωσα σαν κατάδικος στο Αλκατράζ.
Και μετά, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε, γίναμε – εμείς οι φοιτητές - μάρτυρες μιάς μεταμόρφωσης του βάτραχου σε πρίγκηπα. Όχι αμέσως, αλλά εντυπωσιακά. Εκατοντάδες νέα μαγαζιά, απίστευτος οικοδομικός οργασμός, μεταμόρφωση των υποδομών, ραγδαία άνοδος της ποιότητας ζωής. Από τις 70.000 κατοίκους του 1984 (οι 10.000 φοιτητές), τώρα βλέπουν κοντά και ετοιμάζουν την πόλη τους για τις 300.000. Στα δύο ξενοδοχεία 5 αστέρων, σύντομα θα προστεθούν άλλα δύο. Ένα τρίτο (!!) θέατρο ήδη κατασκευάζεται. Στο υπόγειο parking της κεντρικής πλατείας (4 ορόφων παρακαλώ!) θα προστεθούν άλλα τρία περιφερειακά, γιατί εκεί καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να προσκαλούν τα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης με το δέλεαρ ότι θα βρούν parking. Θα μπορούσα να συνεχίζω επί ώρες. Ο θαυμασμός μου για τους ανθρώπους που λόγω της αγάπης τους αλλά και της γνώσης τους έβγαλαν την πόλη τους από το τίποτα στην επιφάνεια είναι μεγάλος.
Ξέρω, θέλετε να μάθετε πώς έγινε αυτό, αν θα αναφέρω κάτι χειροπιαστό. Λοιπόν θα αναφέρω ένα μικρό αλλά για μένα εξαιρετικά ενδεικτικό παράδειγμα. Ένα απόγευμα βγήκα να περπατήσω. Αντιλήφθηκα ότι σε όλες τις πλατείες και το μώλο, υπήρχαν συνεργεία γλυπτών που σμίλευαν μαρμάρινους όγκους. Ρώτησα και έμαθα: ο δήμος είχε καλέσει και φιλοξενούσε στην πόλη με έξοδά του το εργαστήρι γλυπτικής της σχολής καλών τεχνών. Είχε τοποθετήσει μαρμάρινους όγκους σε όλες τις πλατείες και επί μέρες εξασκούντο επ’αυτών οι φοιτητές της σχολής με τους καθηγητές τους. Τα μικρά παιδιά (και όχι μόνο) έλαβαν ένα ανεκτίμητο παιδευτικό σεμινάριο ως προς το τι είναι και πώς κατασκευάζεται ένα γλυπτό. Αλλά και η πόλη, μετά τη φυγή του εργαστηρίου, γέμισε με γλυπτά σε όλους τους ανοιχτούς της χώρους. Γλυπτά που δεν κόστισαν σχεδόν τίποτα αλλά προσέφεραν (και προσφέρουν ακόμα απ’ότι είδα), στην αισθητική της πόλης.
Στην πόλη μας ο πήχυς είναι δυστυχώς πολύ χαμηλά. Γιατί έτσι επιθυμούν παράγοντες εκτός της Κορίνθου. Θα το επαναλάβω για χιλιοστή φορά. Οι Κορίνθιοι που έχουν γνώση και μεράκι υπάρχουν! Δεν είναι ούτε ένας, ούτε πέντε, ούτε δέκα. Αυτό που δεν υπάρχει είναι μιά μορφή αυτοοργάνωσης της κοινωνίας μας που θα επέτρεπε στους ανθρώπους αυτούς να πάρουν μέρος στα κοινά (και για να είμαι 100% σαφής: όχι γιατί έρχονται εκλογές και θυμηθήκαμε ξαφνικά την κοινωνία των πολιτών). Μια τέτοια προσπάθεια είναι και αυτό το ιστολόγιο. Αφού εμείς ζήσαμε την υποβάθμιση της πόλης μας με όλους τους όρους, ας είναι η ερχόμενη γενιά που θα ζήσει την αναβάθμισή της.