Δυσοσμία

Για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά, μια αποπνικτική δυσωδία που ενισχύεται από την αφόρητη ζέστη, καλύπτει την πόλη. Σκουπίδια, νεκρά ζώα, κοτέτσια και ορνιθοτροφεία που χαίρουν πολιτικής κάλυψης, παρελαύνουν στα χείλη των πολιτών ως πιθανές εξηγήσεις.
Το καλοκαίρι του 1858 έμεινε στη συλλογική μνήμη των Λονδρέζων ως το καλοκαίρι της μεγάλης βρώμας (the summer of the great stink). Ξέρετε γιατί; Γιατί τα υπόλοιπα καλοκαίρια το Λονδίνο δεν βρωμούσε. Αντίθετα θυμάμαι καλά πως πριν από 20 περίπου χρόνια η πόλη μας είχε γεμίσει από συνθήματα στους τοίχους κατά γνωστής και τώρα χρεωκοπημένης χοιροτροφικής μονάδας που μας έραινε με την 'ευωδιά' της κάθε που φυσούσε νοτιάς. Στην αρχαία Κόρινθο επίσης υποφέρουν από τοπική βιομηχανία ζωοτροφών.
Μήπως όμως όλα αυτά είναι ανοησίες; Μήπως απλά η πόλη άρχισε να παίρνει ανθρώπινο πρόσωπο; αυτό βεβαίως που της αναλογεί; Μήπως είναι τόσο ανθρώπινο που αποπνέει τη δική του - όπως κάθε σώμα - οσμή; Και αν εντέλει η οσμή που μας αναλογεί είναι αυτή που μυρίζουμε δυό βράδια τώρα, ποιό είναι το πρόσωπό μας; ποιά τα χαρακτηριστικά του; ποιό το ύφος του; ποιά η ηλικία του; ποιό το φύλο του; ΠΟΙΟ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ;