Κομένες οι Μαγκιές!

Για κάθε παιδί που πηγαίνει ή έχει πάει στο σχολείο, είναι οικεία η εικόνα του ψευτοπαλικαρά, του νταή, του θρασύ(δειλου) τύπου που προσπαθεί εκφοβιστικά να σε ταπεινώσει. Γεμάτος άγχος για την κοινωνική του ενσωμάτωση, φοβούμενος πως η αλήθεια της κοινωνικής πραγματικότητας θα του είναι οδυνηρή, έχοντας αποτύχει να ωριμάσει διανοητικά κατά τρόπο σύγχρονο με τους συμμαθητές του και ανίκανος να δαπανήσει την απαιτούμενη ενέργεια για να καλύψει τις υστερήσεις του, ο νταής επιχειρεί με μια κραυγαλέα επίδειξη εξυπνακισμού ή μαγκιάς να εισπράξει την αυτοεκτίμηση που τόσο σταθερά και επίμονα αναζητεί αλλά δε βρίσκει. Το πρόβλημα συχνά εγκαθίσταται κατά τρόπο μόνιμο, με αποτέλεσμα έναν ενήλικο που αδυνατεί να συνδιαλλαχτεί με τους άλλους με ορθό τρόπο. Μόλις τον στριμώξουν θα αντιδράσει ανεξέλεγκτα, θα απειλήσει, θα προσβάλλει, θα διαστρεβλώσει τα γεγονότα κατά τον τρόπο που τον ευνοεί.
Το πρόβλημα αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από μια εσφαλμένη, πλην μαθημένη, συμπεριφορά. Είναι στην πραγματικότητα μια αναπτυξιακή δυσλειτουργία, ένα έλλειμμα της ανάπτυξης και κρύβει μέσα του μια θεμελιώδη αποστροφή προς τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των άλλων. Από κοινωνιολογικής πλευράς θα χαρακτηρίζαμε αυτήν τη συμπεριφορά ως αντικοινωνική, από πολιτικής σκοπιάς ως αντιδημοκρατική.
Όπως όμως κι αν το δούμε, οι απειλές μηνύσεων (και όχι μόνο), που ακούστηκαν με αφορμή τη συζήτηση για την κατάσταση των παραλιών του δήμου μας (αλήθεια, τι γίνεται με τη μήνυση στο ΠΑΚΟΕ, προχωράει;) είναι εξόχως προσβλητικές για όσους τις εξέπεμψαν. Βεβαίως και αποκαλυπτικές των αναπτυξιακών τους ελλειμμάτων.