Καβαλήσαμε τα 'καλάμια';

Μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να πω ότι έχω εντυπωσιαστεί από τη νέα δημοτική αρχή. Όχι γιατί περίμενα ότι θα έφερνε τον Calatravaνα να αναμορφώσει την πόλη, αλλά γιατί ανέμενα μεγαλύτερη συνεργατικότητα και προπάντων, ευελιξία. Δυστυχώς, ενώ οι πολιτικές της έχουν υποστεί σοβαρά πλήγματα σε πολλά θέματα, όπως σε αυτό των σκουπιδιών ή στο θέμα της διεκδίκησης εσόδων από το casino, αυτή εμμένει πεισματικά στις θέσεις της.
Ταυτόχρονα, ένα μέγα-ΕΓΚΛΗΜΑ λαμβάνει χώρα. Αναφέρομαι στην παραλία ‘καλάμια’. Τη μόνη αξιόλογη παραλία της πόλης. Η κατάσταση εκεί δεν ήταν πολύ καλή. Τώρα όμως είναι ασύδοτη. Οι καταστηματάρχες έχουν καταλάβει με τα τραπέζια τους τα παρτέρια και έχουν επεκταθεί στο εγγύτερο προς την παραλία τμήμα του πεζόδρομου, αποκλείοντας ακόμα και τα παγκάκια για τους πεζούς. Θα μου πείτε, γι αυτό δεν φταίει ο δήμαρχος, οι καταστηματάρχες φταίνε! Δεν είναι καθόλου έτσι. Οι καταστηματάρχες δεν πήραν μόνοι τους την πρωτοβουλία. Τους έδωσε το ελεύθερο άνθρωπος της δημοτικής αρχής. Αυτό, το γνωρίζω από ιδιοκτήτη καταστήματος. Ο άνθρωπος ήταν σαφής γι αυτό που άκουσε: «κάντε ό,τι θέλετε!!». Η φράση αυτή προέρχεται από τον ίδιο άνθρωπο που είχε προτείνει και την μείωση των δημοτικών τελών γι αυτούς και έχει ίδιον όφελος από την ασυδοσία. Και οι καταστηματάρχες αφηνίασαν. Αν μπορούσαν θα έστρωναν πλεούμενα τραπέζια μέχρι το Ηραίο και θα σέρβιραν τις πίτσες και τα ποτά με θαλάσσια σκούτερ! Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι αυτό είναι ένα γνήσιο σοσιαλιστικό όραμα, αλλά όχι, ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΟΡΑΜΑΤΑ!!

Ποιους κοροϊδεύουν με τα αυτοαναιρούμενα επιχειρήματα ότι δεν πιάνει το γκαζόν δίπλα στη θάλασσα; Εδώ και δέκα χρόνια πώς πιάνει; Και αν η κατάστασή του δεν είναι άριστη, αυτό οφείλεται στην πλημμελή φροντίδα και μόνο! Αλλά ας το δεχτούμε έτσι, χάριν της συζητήσεως. Είναι αυτό λόγος για να βάλουν οι καταστηματάρχες ξύλινες ράμπες πάνω από τα παρτέρια (!!!) και να μας πνίξουν όλους με τα τραπεζομάντηλά τους; Άλλοι έβαλαν πλαστικό γκαζόν, όπως πλαστική είναι και η αισθητική τους.
Πού είναι ο σεβασμός για τον πολίτη που δεν έχει ή δεν επιθυμεί να ξοδέψει χρήματα όταν ξαποσταίνει από τον περίπατό του; Που είναι ο σεβασμός σε αυτόν που θέλει να κάτσει σε ένα παγκάκι για να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα; Πού είναι ο σεβασμός γι αυτόν που θέλει, όπως έκανε σε όλη του τη ζωή, να απλώσει την πετσέτα του στα βότσαλα και να κάνει το μπάνιο του χωρίς να πρέπει να παραγγείλει freddo?
Σε τι διαφέρει αυτή η κατάσταση από αυτήν στο δήμο Ελληνικού στην Αττική για την οποία ο εκεί δήμαρχος Χρήστος Κορτζίδης (δήμαρχος με όλη τη σημασία της λέξεως) έκανε απεργία πείνας, έτσι ώστε «οι χώροι αυτοί να λειτουργήσουν ως χώροι περιπάτου, ξεκούρασης και κολύμβησης με ελεύθερη πρόσβαση», μέχρι που νίκησε; Αν θέλετε να διαβάσετε λίγα λόγια γι αυτόν από την καλή δημοσιογράφο Ρίτσα Μασούρα, ρίξτε μια ματιά εδώ.

Κι επειδή το έχω κακή συνήθεια να καταθέτω πάντα προτάσεις, ιδού η σημερινή, που ελπίζω να αγκαλιαστεί με ενθουσιασμό από όλους στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο: διώροφα τραπέζια!! Σαν τις κουκέτες στο στρατό. Από πάνω τα παιδιά (τα οποία δεν πρέπει να παίζουν όσο τα μαχαιροπήρουνα των γονιών πυρέσσουν) κι από κάτω οι γονείς. Αν μάλιστα ληφθεί πρόνοια ώστε η βάση τους να είναι αρκετά ισχυρή και για κανένα πανωσήκωμα, λύσαμε το πρόβλημά μας δια παντός. Γιατί μόνον ο εναέριος χώρος απομένει να καταληφθεί.

Ήμαρτον!!