Φωνή Βοώντος εν τη Ερήμω

Διάβασα τις προάλλες σε μιά τοπική εφημερίδα, το άρθρο ενός γνωστού, μορφωμένου και ιδιαίτερα αξιόλογου συμπολίτη μας. Περιέγραφε την εμπειρία του της αποστολής στον δήμαρχο μιάς επιστολής σε ιδιαίτερα σεμνό και ευγενικό ύφος (όπως είναι και ο ίδιος άλλωστε) και -βέβαια- της μη απάντησης. Η περιφρόνηση που επιδεικνύει ο δήμαρχος σε τέτοια περιστατικά είναι γνωστή και θα έλεγε κανείς, αναμενόμενη. Αλλά έκανε και ο συμπολίτης μας ένα σοβαρό λάθος. Απευθύνθηκε στο δήμαρχο κατά μόνας. Αυτό είναι κάτι που δεν το περίμενα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Γιατί δεν είναι βέβαια κακό να απευθύνεσαι στο δήμαρχο, είναι όμως κακό να αγνοείς τους γειτόνους σου. Η επιστολή βλέπετε, δεν περιείχε προσωπικά αιτήματα αλλά το αίτημα της αναβάθμισης μιάς ολόκληρης γειτονιάς. Η γνώμη μου λοιπόν είναι πως θα έπρεπε να συναντηθεί με τους γείτονές του, να διαλεχθεί μαζί τους εξαντλητικά και μετά, όσο το δυνατόν περισσότεροι, από κοινού, να απευθυνθούν στο δήμαρχο. Έτσι και η πρόταση θα ήταν πιό εμπεριστατωμένη και θα είχε αυξημένη κοινωνική νομιμοποίηση.

Δυστυχώς, γιά άλλη μιά φορά, αποδεικνύεται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κοινωνία πολιτών. Δεν υπήρξε ποτέ, στα νεώτερα τουλάχιστον χρόνια. Έτσι, η μόνη διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους με καλλιέργεια και χωρίς, είναι ότι οι μεν πρώτοι θα γράψουν μιά σωστά δομημένη, σεμνή και ευγενική επιστολή προς το δήμαρχο, ενώ οι δεύτεροι θα βρούν τον δημοτικό σύμβουλο που ψήφισαν και θα τον απειλήσουν ότι αν δεν πάρει τον κάδο των σκουπιδιών μπροστά από το σπίτι τους, θα τον μαυρίσουν!

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: αγνοούμε τους συμπολίτες μας, ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Μήπως μας αξίζει τελικά η περιφρόνηση του δημάρχου;