Συγκοινωνιακός Πολιτισμός

Τόσα χρόνια σε αυτήν την πόλη, δεν άκουσα ποτέ μα ποτέ, από κανένα εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο ή δήμαρχο μιά κουβέντα της προκοπής γύρω από το συγκοινωνιακό πρόβλημα της πόλης. Για όλους το πρόβλημα είναι θέμα χώρων στάθμευσης. Αν γινόταν δηλαδή, με κάποιο μαγικό τρόπο να αποκτούσαμε πέντε δεκαόροφα και δωρεάν γκαράζ, τότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Η κυκλοφορία θα επιταχυνόταν, το διπλοπαρκάρισμα θα εξαφανιζόταν, περισσότερες πεζοδρομήσεις θα ήταν εφικτές κοκ. Άρα, αφού δεν μπορούμε να αποκτήσουμε αυτά τα γκαράζ, αφού δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε τα μισά αυτοκίνητα, αφού δηλαδή δεν μπορούμε να κάνουμε θεραπεία, ας πάρουμε καμιά ασπιρίνη και βοήθειά μας. Η ασπιρίνη εδώ παίρνει τη μορφή ενός δημοτικού πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, ή μιάς κάποιας συγκοινωνιακής μελέτης που θα συνταχθεί στα γρήγορα, θα εφαρμοστεί στο πόδι και στο περίπου και η πόλη θα συνεχίσει την κατηφόρα της. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πόλη δεν χρειάζεται συγκοινωνιακή μελέτη, αλλά νομίζω πως αυτό που χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι σοβαρούς ανθρώπους στα κοινά της. Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί εγώ που το αντικείμενό μου είναι άσχετο με τα συγκοινωνιακά, γνωρίζω πχ για τα προγράμματα κοινοχρησίας αυτοκινήτων (car sharing, car pooling programs) που εφαρμόζονται - με χρηματοδότηση της ΕΕ παρακαλώ! - σε ένα σωρό πόλεις της Ευρώπης (Ρώμη, Μάλμε, Ντέμπρετσεν, Ποτέντσα, Νόργουιτς, Άαλμποργκ, Βενετία, Τουλούζη, Βρέμη, Στουτγκάρδη, Μπούργκος, Λίλ, ...) και δεν γνωρίζουν γι αυτό αυτοί που πρέπει, αυτοί που επαγγέλονται τη σωτηρία της πόλης τούτης. Η κοινοχρησία μεταφορικών μέσων αφορά επίσης και τα ποδήλατα. Στο Ρότερνταμ, απογοητευμένοι από τη χαμηλή (για ολλανδική πόλη) χρήση των ποδηλάτων, μελέτησαν σε βάθος το θέμα και κατέληξαν ότι ευθυνόταν η έλλειψη ποδηλατόδρομων ποιότητας. Τον Οκτώβριο του 2005, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης έλαβε τις αποφάσεις για ανάπτυξη νέων ποδηλατόδρομων, ειδικά στο κέντρο. Βεβαίως, με το αναγκαίο πρόγραμμα κοινοχρησίας ποδηλάτων (δημοτικά δηλαδή ποδήλατα που τα παίρνει όποιος θέλει, με την απλή επίδειξη της ταυτότητάς του). Και μιάς και μιλάμε για ποδηλατόδρομους: δεν είναι ποδηλατόδρομος μία ζώνη πλάτους 1,5 μέτρου και διαφορετικού χρώματος. Το τι είναι ποδηλατόδρομος έχει και αυτό τον ορισμό του. Αυτό που τελικά δεν ορίζεται, είναι η γνώμη του δημάρχου για το πόσο κάφροι είμαστε. Αν αυτό που επιχείρησε ή επιχειρεί να κάνει στη Μεγάλου Αλεξάνδρου λέγεται ποδηλατόδρομος, τότε μάλλον δεν έχει δεί ποτέ του έναν (παρά τα αλλεπάλληλα ταξίδια). Δήμαρχε, στην Ουψάλα έχουν φτιάξει μέχρι και συστήματα υποβοήθησης των ποδηλάτων στην ανάβαση των ανωφερειών! Ξύπνα δήμαρχε!! Αν θέλεις να φτιάξεις ποδηλατόδρομους, πρέπει να το κάνεις με ευρωπαϊκές προδιαγραφές και όχι με μήκος 200 μέτρα. Παράλληλα προς τη σιδηροδρομική γραμμή, ή κατά μήκος του Ξηριά, είναι δύο πρόχειρες ιδέες. Είμαι βέβαιος πως μιά μίνι κοινωνική διαβούλευση θα έβγαζε στην επιφάνεια κι άλλες. Και όχι μόνο για ποδηλατόδρομους και προγράμματα κοινοχρησίας μέσων αλλά και για την καύση φυσικού αερίου από τα μέσα μαζικής μεταφοράς της πόλης, τον επανασχεδιασμό των διαδρομών των ΜΜΜ έτσι ώστε να αντανακλούν τις συνήθειες των πολιτών (πχ όλη την εβδομάδα, τα πρωινά πάνε στη δουλειά και το μεσημέρι επιστρέφουν, αλλά το απόγευμα ή το σαββατοκύριακο μπορεί να θέλουν να πάνε στη θάλασσα) την ηλεκτροκίνηση στα κοινόχρηστα αυτοκίνητα και τόσα άλλα που χαρακτηρίζουν αυτό που λέει και ο τίτλος του άρθρου: συγκοινωνιακός πολιτισμός. Σε αντίθεση με το τριτοκοσμικό, μίζερο και στενόχωρο βλαχομπαρόκ μοντέλο σας.