ΝΑΙ στην Ελευθερία Της Έκφρασης

Είπα κι εγώ να κάνω ένα ταξιδάκι και έγινε χαμός. Από το Κυότο της Ιαπωνίας που βρίσκομαι και μόλις έλαβα τη σχετική πληροφόρηση, νιώθω την υποχρέωση να δηλώσω πως συμπαρίσταμαι ολόψυχα στην ΗΛΙΘΙΑ αντιμετώπιση (στολισμένη με μπόλικη νομική επιστήμη βεβαίως, βεβαίως) του διαχειριστή του ιστοτόπου blogme.gr από κάποιον ολότελα εμπαθή και οπωσδήποτε άσχετο περί την έννοια της δημοκρατίας 'ενοχλημένο' πολίτη. Μιάς και συμφωνώ απόλυτα με το κείμενο στο ιστολόγιο 'Λαπούτα' το οποίο επιδεικνύει για άλλη μιά φορά ορθά αντανακλαστικά και ευθυκρισία, δεν θα πω τίποτε περισσότερο από το να σας παραπέμψω σ'αυτό. Μπορείτε επίσης να βρείτε ανάλογα κείμενα σε πολλά blogs:
http://www.agitprop.gr/article/111/blogme
http://e-roosters.blogspot.com/2006/10/blogme.html
http://locandiera.blogspot.com/2006/10/blogmegr.html
http://raresteak.wordpress.com/2006/10/26/blogme/
http://afmarx.blogspot.com/2006/10/delivery-boy.html
http://old-boy.blogspot.com/2006/10/blog-post_116187810249534670.html
http://histologion-gr.blogspot.com/2006/10/blogmegr.html
http://theseis.blogspot.com/2006/10/bloggers.html

Νέο Κοστούμι

Κλείνοντας έξι μήνες ζωής, το ιστολόγιο αυτό έφτασε νομίζω σε ένα σταυροδρόμι. Αυτό που ξεκίνησε σαν μιά αγχωμένη προσπάθεια να καλυφθεί ένα κραυγαλέο κενό στον πολιτικό λόγο των δημοτικών δρώμενων στην Κόρινθο, οφείλει τώρα που ολοκληρώθηκαν οι δημοτικές εκλογές να επαναπροσδιοριστεί. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αλλάζει η ιδρυτική του ‘διακήρυξη’. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να κάνουμε τον απολογισμό μας. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μία σύντομη SWOT analysis (strong, weak, opportunity, threat):

Τα δυνατά μας σημεία:
Το ιστολόγιο αυτό στο σύντομο χρόνο ζωής του κατάφερε να τραβήξει την προσοχή αρκετών Κορίνθιων υψηλού μορφωτικού επιπέδου και πολιτικής συνειδητοποίησης.
Επέβαλλε μιά θεματολογία εν πολλοίς άγνωστη μέχρι σήμερα στην πόλη (ας με διορθώσει όποιος διαφωνεί), αν και δεν ήταν το μόνο.
Βοήθησε στη συνειδητοποίηση της διαφοράς φάσης ανάμεσα στην τρέχουσα (και τώρα απερχόμενη) δημοτική αρχή και μιάς εξωστρεφούς και άνω θρώσκουσας μερίδας των δημοτών που αν και ζούν στην Κόρινθο, είναι πολίτες του κόσμου.
Μπάλωσε κενά στα δημοτικά προγράμματα ΟΛΩΝ των συνδυασμών, γεγονός που οφείλει να προσέξει κυρίως η νέα δημοτική αρχή. Η συνεισφορά αυτή θα παραμείνει ορατή και παρούσα (scripta manent) σε αντίθεση με ‘τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα’ της προεκλογικής περιόδου.
Κέρδισε αναγνωσιμότητα από υποψήφιους σε συνδυασμούς άλλων δήμων εκτός Κορινθίας (γνωρίζω τουλάχιστον τρεις).
Βρήκε μιά θέση στην ελληνική μπλογκόσφαιρα γεγονός που τεκμηριώνεται από τα ιστολόγια που μας αναφέρουν και τους ιστολογούντες που κατέθεσαν τα σχόλιά τους σ’ εμάς.
Τα αδύνατα σημεία μας:
Το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται εξ’ορισμού (αν και όχι υποχρεωτικά) σε ένα εξαιρετικά περιορισμένο κοινό (Κορίνθιοι) και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
Με εξαίρεση το άρθρο του καθηγητή αντεγκληματικής πολιτικής κου Παπαθεοδώρου, το ιστολόγιο αυτό είναι ένα ‘one man show’, και οι ομαδικές προσπάθειες είναι πάντα καλύτερες από τις ατομικές (στη συγκεκριμένη θεματολογία).
Δεν καταφέραμε να απευθυνθούμε σε περισσότερους ιστολογούντες. Αυτό βέβαια, θα είναι μία μόνιμη αποτυχία, και έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Η τρέχουσα επισκεψιμότητα ανέρχεται στις 31 επισκέψεις ημερησίως με μέσο χρόνο επίσκεψης τα 6 λεπτά.
Δεν μπορέσαμε να αρθρογραφήσουμε περισσότερο από ένα άρθρο ανά εβδομάδα (γιατί έχουμε πραγματική και όχι εικονική δουλειά, το λιγότερο 10 ώρες ημερησίως, δουλειά μάλιστα που δε γνωρίζει κυριακές και σχόλες και είναι εντελώς εκτός του αντικειμένου του ιστολογίου). Ακόμη και οι αρχάριοι όμως γνωρίζουν ότι ένα site είναι το περιεχόμενό του και όχι η διεύθυνσή του. Περισσότερο και ποιοτικότερο περιεχόμενο = περισσότερη επισκεψιμότητα και αναγνωσιμότητα.
Οι ευκαιρίες μας:
Να θεωρήσουμε τη μέχρι τώρα προσπάθεια αφετηρία και όχι τερματισμό.
Να διευρύνουμε τη θεματολογία δημιουργώντας τομείς αρθρογραφίας όπως λογοτεχνία, παιδιά (όχι παιδεία, ούτε νέα γενιά), ειδησεογραφία & πολιτική ανάλυση κοκ.
Άρα να εμπιστευτούμε συνεργάτες, συγκεκριμένους σε πρώτη φάση και στο απώτερο μέλλον να δίνουμε βήμα αρθρογραφίας σε όποιον το επιθυμεί, βάσει συγκεκριμένης δεοντολογίας.
Με το λόγο μας να εμπεδώνουμε και να αποδεικνύουμε καθε μέρα και περισσότερο την ανεξαρτησία της σκέψης μας, την ετοιμότητα των κοινωνικών μας αντανακλαστικών, τη σωστή ερμηνεία της ανάδρασης μέσω των σχολίων, την ανακάλυψη νέων δρόμων για τη συζήτηση.
Οι απειλές μας:
Να ταυτιστούμε (ή να μας ταυτίσουν) με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Για μας, οι τοπικές κοινωνίες στα του οίκου τους πρέπει να αντιμετωπίζουν τα κόμματα ως απειλές. Τουλάχιστον όσο τα κόμματα στερούν από αυτές το οξυγόνο τους. Και το στερούν.
Να στερέψουμε, να επαναλαμβανόμαστε, να χάσουμε το νήμα με την κοινωνία (η επισκεψιμότητα θα το πεί).
Να πνιγούμε στην ακίνητη λίμνη του ψηφιακού αναλφαβητισμού του έλληνα.
Να υποκύψουμε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, να συμβιβαστούμε.

Συνεπεία των ανωτέρω, το ιστολόγιο θα υποστεί αναδιοργάνωση. Η πρώτη ορατή αλλαγή θα είναι η αρθρογραφία νέων συνεργατών. Αργότερα, αν όλα πάνε καλά, θα αποκτήσει νέα δομή (με πόλους θεματολογίας) και αισθητική, ελπίζω και περισσότερη λειτουργικότητα. Περιττό να πω πως επιθυμούμε περισσότερο παρά ποτέ τα σχόλια, τις συστάσεις, τις παρατηρήσεις σας.

Ταξίδι Προς Τον Ανατέλλοντα Ήλιο

Σε λίγες ημέρες θα πάω για επαγγελματικούς λόγους στο Κυότο της Ιαπωνίας. Δεν έχω ξαναπάει ποτέ στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και δε μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Μιλώντας με ένα φίλο που έχει πάει αρκετές φορές στην Ιαπωνία, μου είπε πως η φύση εκεί είναι οργιαστική, ειδικά το φθινόπωρο. Η σχετική γρήγορη έρευνα στο internet επιβεβαίωσε με το παραπάνω τα λεγόμενά του.
(Autumn Colors in Kyoto)

(At the Nanzenji Temple, Kyoto Japan. Photo by Katsunori Shimada)

Με αφετηρία αυτό, θέλησα να μάθω περισσότερα, ειδικά για το Κυότο. Να ανασκοπήσω την ιστορία του, να εξοικειωθώ στις ιδιαιτερότητες του ιαπωνικού πολιτισμού, να προσανατολιστώ στη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή.


Έτσι, εκτός από το λαϊκό χοροθέατρο kabuki, τις πολεμικές τέχνες, την ποίηση renga, την ποίηση haiku κτλ έπεσα πάνω στον Takagi Masakatsu. Έναν μουσικό και ζωγράφο που χρησιμοποιεί ως αποκλειστικό εργαλείο της τέχνης του, τον υπολογιστή. Το αξιόλογο και ιδιαίτερα χαλαρωτικό του video με τίτλο ‘Girls’, σας προσφέρω μέχρι να γυρίσω με τις δικές μου φωτογραφίες. Και βέβαια, τις εντυπώσεις μου για το τι είναι ‘πόλη’ για τους ιάπωνες.

Νέος Δήμαρχος Κορινθίων ο Αλέκος Πνευματικός

Από την 1η Ιανουαρίου 2007 και για τέσσερα χρόνια, δήμαρχος Κορινθίων θα είναι ο Αλέκος Πνευματικός που συγκέντρωσε στο β’ γύρο των εκλογών το λαμπερό όσο και αναμενόμενο 60,86% έναντι 39,14% του απερχόμενου Θωμά Θωμαΐδη.

You're Nearly A Laugh But You're Really A Cry

Το album των Pink Floyd 'Animals' είναι ένα από αυτά που με διαπαιδαγώγησαν μουσικά. Ήταν ένα από τα πρώτα βινύλια που αγόρασα. Αφιερώνω λοιπόν το εξαιρετικά αγαπημένο μου τραγούδι Pigs (Three Different Ones), στον πρωτεύσαντα υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο και αυριανό αντιδήμαρχο. Μπορείτε να το κατεβάσετε από το παρακάτω link και να το ακούσετε παρακολουθώντας ταυτόχρονα τους στίχους!
http://rapidshare.com/files/154601/Pigs.mp3 (4,1 MB)

Big man, pig man, ha ha charade you are.
You well heeled big wheel, ha ha charade you are.
And when your hand is on your heart,
You're nearly a good laugh,
Almost a joker,
With your head down in the pig bin,
Saying "Keep on digging."
Pig stain on your fat chin.
What do you hope to find.
When you're down in the pig mine.
You're nearly a laugh,
You're nearly a laugh
But you're really a cry.
Bus stop rat bag, ha ha charade you are.
You fucked up old hag, ha ha charade you are.
You radiate cold shafts of broken glass.
You're nearly a good laugh,
Almost worth a quick grin.
You like the feel of steel,
You're hot stuff with a hatpin,
And good fun with a hand gun.
You're nearly a laugh,
You're nearly a laugh
But you're really a cry.
Hey you, Whitehouse,
Ha ha charade you are.
You house proud town mouse,
Ha ha charade you are
You're trying to keep our feelings off the street.
You're nearly a real treat,
All tight lips and cold feet
And do you feel abused?
.....! .....! .....! .....!
You gotta stem the evil tide,
And keep it all on the inside.
Mary you're nearly a treat,
Mary you're nearly a treat
But you're really a cry.

Πολιτικές Αισθήσεις & Ψευδαισθήσεις

Αντιγράφω από το (αγαπημένο αυτού του blog) βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο ‘Οι Αόρατες Πόλεις’:
«Ο άντρας που ιππεύει για μέρες πολλές σε άγρια εδάφη ποθεί να συναντήσει μια πόλη. Κάποτε φτάνει στην Ισιδώρα, πόλη όπου τα μέγαρα έχουν κρεμαστές ελικοειδείς κλίμακες καλυμμένες από θαλάσσιους κοχλίες, πόλη όπου κατασκευάζονται με όλους τους κανόνες της τέχνης κιάλια και βιολιά, πόλη όπου όταν ο ξένος είναι αναποφάσιστος ανάμεσα σε δύο γυναίκες συναντάει πάντα μιά τρίτη, πόλη όπου οι κοκορομαχίες εκφυλίζονται σε αιματηρούς καυγάδες ανάμεσα σ’ αυτούς που βάζουν στοιχήματα. Όλα αυτά τα πράγματα σκεφτόταν κάθε φορά που ποθούσε μια πόλη. Η Ισιδώρα είναι επομένως η πόλη των ονείρων του: με μία μόνο διαφορά. Η ονειρεμένη πόλη τον εμπεριείχε νεαρό. Στην Ισιδώρα φτάνει σε προχωρημένη ηλικία.
Στην πλατεία είναι το πεζούλι των γέρων που κοιτάζουν τη νεολαία να περνά. Βρίσκεται καθισμένος στη σειρά μαζί τους. Οι επιθυμίες έχουν ήδη γίνει μνήμες.»

Αυτό που καταλαβαίνω από το παραπάνω απόσπασμα, είναι ότι αυτοί που έχουν οράματα, καταναλώνονται κυνηγώντας τα. Και ακόμα και αν τα κατακτήσουν, άλλοι είναι αυτοί που θα τα απολαύσουν. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας λεβέντης, θέλησε να συμμετάσχει στις τωρινές εκλογές σε ένα ψηφοδέλτιο. Του το είχα πει ότι θα τον ξεσκίσουν τα αγριόσκυλα.. Αυτός όμως είχε πιό πολύ το νου του στο όραμα παρά στις νουθεσίες. Και τον ξέσκισαν. Η δική μου γνώμη είναι ότι συνέβαλλε με την προσπάθειά του όχι στην εκπλήρωση του οράματος, αυτό το βλέπει άλλωστε μόνο αυτός, αλλά στην άνοδο στην εξουσία των αγριόσκυλων. Αν το καταλαβαίνει τότε δεν πειράζει, έκανε λάθος. Αν όμως δεν το καταλαβαίνει, τότε έκανα λάθος εγώ.
Δεν έχω σχεδόν καμία αμφιβολία ότι ζούμε έναν πολιτικό μεσαίωνα. Όπου κανένα ήθος δε θριαμβεύει. Όπου η πολιτική ηθική ταπεινώνεται για χάρη της μωροφιλοδοξίας. Όπου μόνο κάποιοι εξαιρεταίοι ή νεοφερμένοι στο στίβο μεταγγίζουν γνώση, νιότη, φρεσκάδα, ψυχή. Κι αυτοί αντέχουν συνήθως λίγο. Μερικοί απ’αυτούς, καθώς περνά ο χρόνος εξελίσονται σε επαγγελματίες. Και τότε, επενδύονται τις σκατωμένες πορφύρες του ψευδοαξιώματός τους και κοιτώντας το κατουρημένο τσαντήρι τους ονειρεύονται αυνανιστικά πως κυβερνούν ένα ιμπέριουμ. Ο εαυτός τους έχει πάρει τη θέση του Λόγου. Κι ας το έχει πεί ο Αριστοτέλης εδώ και χιλιάδες χρόνια, ότι δεν δίνουμε την εξουσία στον άνθρωπο αλλά στο Λόγο, γιατί ο άνθρωπος ασκεί την εξουσία για τον εαυτό του και γίνεται τύραννος («Ουκ εώμεν άρχειν άνθρωπον αλλά τον λόγον, ότι εαυτώ τούτο ποιεί και γίνεται τύραννος»).

Αποτελέσματα Εκλογών Δήμου Κορινθίων

Ενσωμάτωση 100% (59/59 εκλογικά τμήματα). Έλαβαν:

1. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ 40,76%
2. ΘΩΜΑΪΔΗΣ 30,50%
3. ΓΙΩΤΗΣ 17,49%
4. ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ 8,93%
5. ΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΗΣ 2,33%

Σε αναμονή λοιπόν για τη δεύτερη Κυριακή, αλλά είναι προφανές ότι ο Αλέκος Πνευματικός βρίσκεται πιό κοντά παρά ποτέ στη νίκη.

Η Μικροπίστωση Ως Εργαλείο Ενάντια Στη φτώχεια

Το φετινό βραβείο Nobel για την ειρήνη απονεμήθηκε εξ'ημισείας στον καθηγητή από το Bangladesh Muhammad Yunus και την τράπεζα Grameen που ο ίδιος ίδρυσε το 1976. Στην αιτιολογία αναφέρεται: "για την προσπάθειά τους να δημιουργήσουν οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη εκ των κάτω". Πώς το κατάφεραν αυτό; Με την ανάπτυξη των μικροδανείων, της μικροπίστωσης (microcredit). Το δανεισμό δηλαδή μικροποσών σε άτομα οικονομικά ανυπόληπτα με βάση τα τρέχοντα τραπεζικά κριτήρια, κυρίως σε γυναίκες. Ενάντια σε κάθε καπιταλιστική λογική, ο Yunus κατέδειξε ότι η μάχη ενάντια στη φτώχεια δεν είναι χόμπι για βαρεμένους αστούς και φευγάτους ακτιβιστές, είναι πραγματικότητα. Δεν είναι ο μόνος. Εδώ μπορείτε (όπως αναφέρεται στο site) να διαβάσετε τις δραματικές ιστορίες ανθρώπων που ενάντια σε κάθε πρόβλεψη κατάφεραν να καταπολεμήσουν τις αρρώστιες και τη φτώχεια, να αντιμετωπίσουν τη βία και την ανεργία και να προσφέρουν ελευθερία και επιλογές σε φτωχούς και περιθωριοποιημένους ανθρώπους ανά τον κόσμο.
Το γεγονός της φετινής βράβευσης έχει για μας ιδιαίτερη σημασία, γιατί έχουμε από αυτό το blog προτείνει τη χρήση του εργαλείου της μικροπίστωσης στην περίπτωση των τσιγγάνων. Τώρα που η πρόταση περιβάλλεται με την αίγλη του βραβείου Nobel, μήπως θα θέλατε κύριοι δημοτικοί άρχοντες να την επανεξετάσετε;

Δήμος To Let (όπως Rooms To Let)

Δεν ήθελα να γράψω ένα post για τις δημοτικές εκλογές. Ήθελα να γράψω για το Γερμανό ζωγράφο Lovis Corinth. Τι σχέση έχει ο ζωγράφος με την Κόρινθο; Καμία. Ακριβώς. Ήθελα το post να μην είχε καμία σχέση με τίποτα (πέραν της τυχαίας συνωνυμίας). Μετά, διάβασα τη συνέντευξη που πήρε από τον Γιώργο Πρεβελάκη, ο Κώστας Καστρισιανάκης στο re-public, με τίτλο «Πρέπει να σώσουμε την Αθήνα από τον εαυτό της» και ανέβαλα το post για τον Corinth για αργότερα. Στη συνέντευξη, ο κος Πρεβελάκης ισχυρίζεται ότι η σωτηρία της Αθήνας μπορεί να έρθει μόνο εκ των έξω. Αναφέρει τη διασπορά και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναφέρεται και στην ανάγκη ενός σοκ.
Εδώ και χρόνια σε ιδιωτικές μου συζητήσεις αδυνατώ συχνά να καταστείλω την εκφορά μιάς παρόρμησης να βγάλουμε μιά αγγελία στο διεθνή τύπο:
Δήμος To Let (όπως Rooms To Let).
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αν νοικιάζαμε το δήμο για 4 χρόνια σε κάποια εταιρεία πχ σαν τη Morgan Stanley, θα είχαμε απείρως καλύτερα αποτελέσματα. Βλέπετε, τόση αγάπη, τόση αυταπάρνηση, τόση ανιδιοτελής προσφορά και τόσα οράματα δεκαετιών από τους αυτοδιοικητικούς μας, οδήγησαν σ’αυτό το πολεοδομικό συνοθύλευμα που ονομάζεται δήμος Κορινθίων. Βοήθησαν βεβαίως και οι βαθιές τομές της κυβέρνησης με μόνιμο και αταλάντευτο στόχο την αποκέντρωση.
Αρκετά όμως με τον κυνισμό. Το ερώτημα του σκεπτικιστή είναι πάντα εδώ: ποιός θα σώσει την Κόρινθο από τον εαυτό της; Προφανώς κανείς θα ισχυριστεί ο αντισκεπτικιστής, αφού δεν υπάρχει κανείς λόγος, κανένας να σώσει κανέναν. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, συμπολίτες Κορίνθιοι. Εγώ, αντίθετα πιστεύω, ότι πρέπει να σωθούμε από τις χαμηλές μας επιδόσεις σε όλα. Στην αρχιτεκτονική, στην κοινωνική μας ευαισθησία και συνοχή, στην ιστορική μας συνειδητοποίηση, κυρίως σ’ αυτήν. Είχα την τύχη να κάνω μεταπτυχιακά μαθήματα σε μία από τις παλαιότερες πανεπιστημιουπόλεις της Ευρώπης (Uppsala) και ένιωσα βαθιά τι θα πει ιστορική συνειδητοποίηση. Στην ανάγκη αυτή αναφέρεται άλλωστε και η ‘ιδρυτική’ περιγραφή αυτού του ιστολόγιου. Με τον όρο ιστορική συνειδητοποίηση εννοώ τις άγκυρες που συγκρατούν τον καθένα μας με αυτόν τον τόπο. Τη διαχρονική και ανεξίτηλη υπογραφή του χώρου, του τόπου, στην ταυτότητα των ατόμων αλλά και του συνολικού πληθυσμού του δήμου. Η ανεπάρκεια αυτών των δεσμών είναι το αίτιο της κοινωνικής αναισθησίας και αδιαφορίας που βιώνουμε και εμείς και άλλοι δήμοι. Μέσα από αυτόν τον άνοστο και νεοπαγή πολτό, ποιά αληθινά αξιόλογη υποψηφιότητα μπορεί να ξεπηδήσει; Ε, δεν είναι τυχαίο -και εδώ θα συμφωνήσω και πάλι με τον κο Πρεβελάκη- οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μιά εναλλακτική λύση είναι εξαιρετικά ανίσχυρες.
Γι αυτό και δεν περιμένω τίποτα από τις δημοτικές εκλογές. Γι αυτό και πιστεύω ότι αυτό το blog είναι πολύ χρησιμότερο για την πόλη από την ψήφο μου (καλά, θα τη ρίξω κι αυτή).

Η Τέχνη Των Δημόσιων Χώρων

Τι μένει άραγε στο μυαλό ενός ανθρώπου που μόλις επισκέφθηκε μιά πόλη; Ποιά θα ήταν η εικόνα της Αθήνας χωρίς τον Παρθενώνα; Του Παρισιού χωρίς τον Πύργο του Άϊφελ; Της Νέας Υόρκης χωρίς τους ουρανοξύστες της; Είναι αλήθεια πως είναι η υπογραφή της τέχνης και της τεχνικής που ανεξίτηλα διαμορφώνει την εικόνα μιάς πόλης. Αλλά πέρα από την ιστορική διαδρομή αιώνων ή χιλιετιών, που απαιτούν ένα μέγα-έργο, υπάρχει και η καθημερινή εικόνα της πόλης που φέρουμε όλοι μέσα μας. Μιάς εικόνας που έχει να κάνει με κτίρια που γνωρίσαμε, με στέκια, με γειτονιές. Μιάς εικόνας που πέρα από το χώρο, επεκτείνεται στο χρόνο. Το χρονικό εύρος αυτής της εικόνας ξεκινά από την πόλη του παππού μας και φτάνει στις μέρες μας. Κάθε φορά που θυμάμαι τον παππού μου το Γιώργο, προσπαθώ να θυμηθώ το καφενείο του Μανιάτη, όπου έπαιζε πρέφα. Κάθε γενιά λοιπόν προσθέτει κάτι και φεύγοντας, αφήνει κάτι πίσω της που οι νεότεροι γνωρίζουν –έστω και αχνά- και που συνήθως αφήνεται να αργοσβήνει. Είναι ως ένα σημείο φυσικό. Το παλιό κτίριο θα δώσει τη θέση του σε ένα νεότερο. Αυτό που λείπει είναι τα σταθερά σημεία, τα ορόσημα. Προέκυψε έτσι μιά ασυνέχεια, μιά παύση της ιστορίας, μιά αμήχανη βουβαμάρα που στην περίπτωση της Κορίνθου χρονολογείται από το 1928, μετά το νέο ρυμοτομικό, που είναι ακόμη σήμερα ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει αυτή η πόλη. Να γιατί τα έργα τέχνης των δημόσιων χώρων είναι απαραίτητα σε μιά πόλη. Γιατί προσωποποιούν τους χώρους, γιατί θυμίζουν σε όλους πως κάποιος άλλος πέρασε από εκεί και άφησε κάτι πίσω του, γιατί αποκαθιστούν το νήμα της ιστορίας. Γιατί στην εποχή της αποπροσωποποίησης και της ανωνυμίας, προσθέτουν κάποιες προσωπικές πινελιές. Όχι όμως ρε γαμώτο μόνο με την ηρωική τους μορφή, δηλαδή τους αδριάντες. Υπάρχουν και άλλες μορφές τέχνης των δημόσιων χώρων (public art). Όπως οι τοιχογραφίες. Όχι η γελοία συνθηματογραφία, ή το βιαστικό spray των πιτσιρικάδων, αλλά η αληθινή τοιχογραφία.


“Everglades” by Jan Kolenda & John Foster, 2003
Foster is a professor at Broward Community College and Kolenda is a teacher at the Museum. Ρίξτε και μιά ματιά στο υπόλοιπο site, αξίζει.


τοιχογραφία του Joseph Hindley, στο αεροδρόμιο της Quad City










Αλλά και οτιδήποτε επαναλαμβανόμενο όπως οι κάλαθοι αχρήστων (η φωτο από το Trash can Project, στο οποίο συμμετείχαν σχολεία)








τα παγκάκια, (οι φωτο από διαγωνισμό στη Laguna Beach για παγκάκια, αλλά εκεί θα βρείτε και πολλά άλλα έργα τέχνης για δημόσιους χώρους)





















ακόμα και τα καπάκια της αποχέτευσης, μπορούν όπως δείχνουν και οι φωτογραφίες να γίνουν αντικείμενα τέχνης.


Ο κόσμος είναι γεμάτος με λαμπερά παραδείγματα. Αν εμείς επιλέγουμε να τα αγνοούμε, τότε είμαστε χωριάτες εξ’ ορισμού. Διαφωνείτε; Τότε ας φτιάξουμε μιά διεύθυνση ‘τέχνης δημόσιων χώρων’ στο δημαρχείο μας. Όπως έχουν τόσες και τόσες πόλεις σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Not at all "γιαλελέλι"

Μιας και ασχοληθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο με το τι είναι πολιτισμός, ας απολαύσουμε λίγο αληθινό μουσικό πολιτισμό. Η καταπληκτική ιταλίδα mezzosoprano Cecilia Bartoli τραγουδά την άρια Guisto Ciel από την όπερα του Gioacchino Rossini 'Η Πολιορκία της Κορίνθου'. Την ορχήστρα διευθύνει ο Ελβετός Charles Dutoit. Το έργο είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε από την Εθνική Λυρική Σκηνή, στο χώρο της Αρχαίας Κορίνθου, σε μιά μοναδική παράσταση τον Ιούνιο του 2002, στα πλαίσια της πολιτιστικής ολυμπιάδας 2001-2004.
Ένθερμος φιλέλληνας, ο Rossini εμπνεύστηκε την όπερα από την πολιορκία και πτώση του Μεσολογγίου που ήταν ακόμη νωπή όταν το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1826 στην Όπερα του Παρισιού. Κατ' άλλους, η έμπνευση προήλθε από την καταστροφή της Χίου. Πάντως, η επιτυχία της ήταν τεράστια. Έστω και αν το libretto δεν αναφέρεται σε κάποιο ιστορικό γεγονός που να συνέβη στην πόλη μας, συμβάλλει στη διάδοση του ονόματος της Κορίνθου.
Αν έχετε αργή σύνδεση, μετά το click στο κέντρο της οθόνης πατήστε την παύση κάτω αριστερά για να δώσετε χρόνο στο video να κατέβει και το ακούτε αργότερα χωρίς σπασίματα. Καλή ακρόαση!