Δήμος To Let (όπως Rooms To Let)

Δεν ήθελα να γράψω ένα post για τις δημοτικές εκλογές. Ήθελα να γράψω για το Γερμανό ζωγράφο Lovis Corinth. Τι σχέση έχει ο ζωγράφος με την Κόρινθο; Καμία. Ακριβώς. Ήθελα το post να μην είχε καμία σχέση με τίποτα (πέραν της τυχαίας συνωνυμίας). Μετά, διάβασα τη συνέντευξη που πήρε από τον Γιώργο Πρεβελάκη, ο Κώστας Καστρισιανάκης στο re-public, με τίτλο «Πρέπει να σώσουμε την Αθήνα από τον εαυτό της» και ανέβαλα το post για τον Corinth για αργότερα. Στη συνέντευξη, ο κος Πρεβελάκης ισχυρίζεται ότι η σωτηρία της Αθήνας μπορεί να έρθει μόνο εκ των έξω. Αναφέρει τη διασπορά και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναφέρεται και στην ανάγκη ενός σοκ.
Εδώ και χρόνια σε ιδιωτικές μου συζητήσεις αδυνατώ συχνά να καταστείλω την εκφορά μιάς παρόρμησης να βγάλουμε μιά αγγελία στο διεθνή τύπο:
Δήμος To Let (όπως Rooms To Let).
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αν νοικιάζαμε το δήμο για 4 χρόνια σε κάποια εταιρεία πχ σαν τη Morgan Stanley, θα είχαμε απείρως καλύτερα αποτελέσματα. Βλέπετε, τόση αγάπη, τόση αυταπάρνηση, τόση ανιδιοτελής προσφορά και τόσα οράματα δεκαετιών από τους αυτοδιοικητικούς μας, οδήγησαν σ’αυτό το πολεοδομικό συνοθύλευμα που ονομάζεται δήμος Κορινθίων. Βοήθησαν βεβαίως και οι βαθιές τομές της κυβέρνησης με μόνιμο και αταλάντευτο στόχο την αποκέντρωση.
Αρκετά όμως με τον κυνισμό. Το ερώτημα του σκεπτικιστή είναι πάντα εδώ: ποιός θα σώσει την Κόρινθο από τον εαυτό της; Προφανώς κανείς θα ισχυριστεί ο αντισκεπτικιστής, αφού δεν υπάρχει κανείς λόγος, κανένας να σώσει κανέναν. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, συμπολίτες Κορίνθιοι. Εγώ, αντίθετα πιστεύω, ότι πρέπει να σωθούμε από τις χαμηλές μας επιδόσεις σε όλα. Στην αρχιτεκτονική, στην κοινωνική μας ευαισθησία και συνοχή, στην ιστορική μας συνειδητοποίηση, κυρίως σ’ αυτήν. Είχα την τύχη να κάνω μεταπτυχιακά μαθήματα σε μία από τις παλαιότερες πανεπιστημιουπόλεις της Ευρώπης (Uppsala) και ένιωσα βαθιά τι θα πει ιστορική συνειδητοποίηση. Στην ανάγκη αυτή αναφέρεται άλλωστε και η ‘ιδρυτική’ περιγραφή αυτού του ιστολόγιου. Με τον όρο ιστορική συνειδητοποίηση εννοώ τις άγκυρες που συγκρατούν τον καθένα μας με αυτόν τον τόπο. Τη διαχρονική και ανεξίτηλη υπογραφή του χώρου, του τόπου, στην ταυτότητα των ατόμων αλλά και του συνολικού πληθυσμού του δήμου. Η ανεπάρκεια αυτών των δεσμών είναι το αίτιο της κοινωνικής αναισθησίας και αδιαφορίας που βιώνουμε και εμείς και άλλοι δήμοι. Μέσα από αυτόν τον άνοστο και νεοπαγή πολτό, ποιά αληθινά αξιόλογη υποψηφιότητα μπορεί να ξεπηδήσει; Ε, δεν είναι τυχαίο -και εδώ θα συμφωνήσω και πάλι με τον κο Πρεβελάκη- οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μιά εναλλακτική λύση είναι εξαιρετικά ανίσχυρες.
Γι αυτό και δεν περιμένω τίποτα από τις δημοτικές εκλογές. Γι αυτό και πιστεύω ότι αυτό το blog είναι πολύ χρησιμότερο για την πόλη από την ψήφο μου (καλά, θα τη ρίξω κι αυτή).