Προσελκύοντας Δημότες

Η έλευση του προαστιακού σιδηροδρόμου στην πόλη μας οδήγησε σε μια μαζική ανάφλεξη αποφατικού προβληματισμού: Θα γίνουμε προάστιο της Αθήνας!!
Προς το παρόν, είμαστε καρα-επαρχία και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Γιατί το θέμα απαιτεί σοβαρή αντιμετώπιση. Κατ’ αρχάς, θέλουμε να γίνουμε προάστιο της Αθήνας; Αν ναι, τι είδους; (προάστιο είναι η Πολιτεία, προάστιο και το Μενίδι). Αυτό ουσιαστικά σημαίνει: τι είδους ανθρώπους ενδιαφέρεσαι να προσελκύσεις; Αν βρούμε και το είδος, μετά πάλι θα μας μένει το σημαντικότερο κομμάτι του προβλήματος, άλυτο: πώς, με ποιες δράσεις, με ποια στρατηγική θα πετύχουμε το στόχο μας; Πώς θα επικρατήσουμε έναντι άλλων υπαρκτών ή μελλοντικών προαστίων; Τι χρηματοοικονομικοί πόροι απαιτούνται; Τι ανθρώπινο κεφάλαιο; Σε τι βάθος χρόνου;
Ας αλλάξουμε λίγο το μοτίβο. Το Montreal είναι μια πόλη με πληθυσμό ανάλογο της Αθήνας (κάτι λιγότερο από 4 εκατομμύρια). Βέβαια είναι πολύ πιο αραιοκατοικημένο αφού έχει πυκνότητα πληθυσμού 3.625 κατοίκους ανά τετρ. χιλιόμετρο, σε σχέση με τους 8.194 της μητροπολιτικής Αθήνας και τους 19.133 του δήμου Αθηναίων. Κι όμως, περισσότεροι από 20.000 Μοντρεαλινοί, εγκαταλείπουν κάθε χρόνο την πόλη για κάποιο προάστιο, με πρωταθλητή το Mirabel. Ο δήμαρχος του Mirabel Hubert Meilleur (αυτό είναι όνομα για δήμαρχο, αφού meilleur στα γαλλικά σημαίνει ‘ο καλύτερος’, αλλά κι ο δικός μας από όνομα δεν πάει άσχημα!), δηλώνει: «για πολλά χρόνια οι άνθρωποι δεν μπορούσαν παρά να εγκατασταθούν στο Montreal. Όλες οι δουλειές ήταν εκεί. Αυτό πια δεν ισχύει. Δημιουργήσαμε ένα πολύ δυναμικό βιομηχανικό πάρκο. 16.000 θέσεις εργασίας βρίσκονται εκεί και το ποσοστό ανεργίας στο δήμο μας είναι 3,3%». Δηλαδή, πρακτικά πρόκειται για ανεργία τριβής. Αν σ’ αυτά προσθέσετε το άφθονο πράσινο, τους ανοιχτούς χώρους και το ανύπαρκτο κυκλοφοριακό πρόβλημα, δεν είναι ν’ απορεί κανείς που τόσοι άνθρωποι μετακομίζουν εκεί.
Ο δήμαρχος του Saint-Laurent, Alan DeSousa, προαστίου που δέχεται κι αυτό κόσμο από το downtown Montreal, δηλώνει με έμφαση «καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες να κρατήσουμε χαμηλά το κόστος των κατοικιών, να βελτιώσουμε τις δημόσιες συγκοινωνίες και εργαζόμαστε εντατικά πάνω σ’ ένα πακέτο οικογενειακής πολιτικής που ελπίζουμε ότι θα είναι έτοιμο μέχρι το καλοκαίρι». Πώς είπατε; Οικογενειακή πολιτική; Ασφαλώς, αφού είναι για να μπορούν κυρίως τα παιδιά να μεγαλώσουν σε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον, που λαμβάνεται μια τέτοια απόφαση. Τα δημογραφικά στοιχεία από το ινστιτούτο στατιστικής του Quebec επιβεβαιώνουν πως αυτοί που μετακομίζουν είναι είτε κάτω των 15 ετών (παιδιά), είτε μεταξύ 25 και 44 ετών (νέοι ενήλικες που έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους και έχουν μπει στην αγορά εργασίας).
Φαντάζεστε να μπορούσε η Κόρινθος να προσελκύει κάθε χρόνο μερικές εκατοντάδες νέες οικογένειες από την Αθήνα;
Θα ήθελα να ήξερα, γιατί όλα αυτά είναι ‘business as usual’ για μικρούς δήμους του Καναδά, αλλά είναι υπερβολές, τσάμπα κουβέντες, ανοησίες κάποτε, ανυπέρβλητα εμπόδια άλλοτε, για την πόλη μας. Ως πότε άραγε θα παραμένει ο πήχυς χαμηλά;