Ένα Πολιτιστικό Φεστιβάλ

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου, σχολιάζοντας προηγούμενο άρθρο έθεσε το θέμα του πολιτισμού και ζήτησε προτάσεις επ’ αυτού. Βέβαια, μέσα από τα άρθρα αυτού του ιστολογίου έχουν κατατεθεί ήδη αρκετές και ιδιαίτερα σημαντικές προτάσεις. Αλλά η προτροπή με έκανε να ασχοληθώ ιδιαίτερα με το θέμα και έτσι θα καταθέσω σήμερα άλλη μία πρόταση, ελπίζω σημαντική.
Προτείνω την καθιέρωση του θεσμού ενός καλλιτεχνικού φεστιβάλ κάθε 2 ή 3 χρόνια. Αλλά όχι με συναυλίες, λαϊκούρες και τα συναφή, όχι ‘άρτον και θεάματα’, αλλά αληθινή, πρωτότυπη, ποιοτική καλλιτεχνική δημιουργία, επί συγκεκριμένων θεματικών ενοτήτων. Πχ αρχαία και νεότερη ναυπηγική τέχνη – η κορινθιακή τριήρης. Ή, αρχαία κορινθιακή ποίηση και σύγχρονη ποιητική δημιουργία. Ή, η οικολογική διάσταση της αρχαίας κορινθιακής κεραμικής τέχνης – τα μελανόμορφα αγγεία.
Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους διανοητές, ο Jürgen Habermas, περιγράφει στο βιβλίο του με τίτλο ‘Η Δομική Μεταμόρφωση της Δημόσιας Σφαίρας’ (The Structural Transformation of the Public Sphere, 1989) το πώς μέσα από τα καφενεία του 17ου αιώνα ξεπήδησε, εν μέσω δημόσιων συζητήσεων και διαμαχών, ο μοντέρνος, δημοκρατικός δημόσιος χώρος και κατ’ επέκτασιν η σύγχρονη μορφή της δημοκρατίας. Αλλά είναι σημαντικό να υπομνήσουμε ότι οι πρώτες δημόσιες αντιπαραθέσεις που περιγράφει ο Habermas, είχαν καλλιτεχνικό και φιλολογικό αντικείμενο και όχι πολιτικό. Έτσι, η γέννηση της σύγχρονης δημοκρατίας, δεν ξεκίνησε ως προσπάθεια περιγραφής των δικαιωμάτων του ανθρώπου απέναντι στην εξουσία, αλλά ως προσπάθεια ανάλυσης καλλιτεχνικών αξιών, οι οποίες εμπεριείχαν και οδηγούσαν έτσι στα δικαιώματα του ανθρώπου. Παρόμοια αντιστοιχία υφίσταται και στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και ερμηνεύει την χωρική και χρονική ταύτιση του απόγειου της τέχνης και των γραμμάτων με τη διαμόρφωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Είναι οι τέχνες λοιπόν που οδηγούν αρχικά στη δημοκρατία και όχι το αντίθετο.
Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για όσους πραγματεύονται τα του πολιτισμού στο δήμο μας. Τι θα λέγατε να είχαμε κάθε τρία χρόνια ένα φεστιβάλ αφιερωμένο σε μιά θεματική ενότητα; Να καλούσαμε διάσημους έλληνες και ξένους διανοητές και καλλιτέχνες, να οργανώναμε δημόσιες διαλογικές αντιπαραθέσεις, κύκλους καλλιτεχνικής δημιουργίας σε υπαίθριους χώρους, συνεδρίες διαβουλευτικής δημοκρατίας, διαγωνισμούς έργων τέχνης κοκ;
Έτσι όμως κινδυνεύουμε να αντιληφθούμε τελικά ότι ο χώρος που ζούμε δεν είναι απλά μιά γεωλογική διαμόρφωση με την οποία εξοικειωθήκαμε αφού ζούμε εδώ, αλλά ένα πλέγμα αξιών, ένα κοινό ηθικό ιδεώδες που μπορεί να φέρνει κάποτε αντιμέτωπους πρόσωπο με πρόσωπο τον σύγχρονο κορίνθιο πολίτη και τον κεραμοποιό της αρχαιότητας. Θυμίζει έντονα την πάλη του Σεφέρη να ‘συναντήσει’ το βασιλιά της κοντινής μας, Ασίνης:

«Ασπιδοφόρος ο ήλιος ανέβαινε πολεμώντας
κι από το βάθος της σπηλιάς μιά νυχτερίδα τρομαγμένη
χτύπησε πάνω στο φώς σάν τη σαΐτα πάνω στο σκουτάρι:
"Ασίνην τε Ασίνην τε...". Νά' ταν ο βασιλιάς της Ασίνης
που τον γυρεύουμε τόσο προσεχτικά σε τούτη την ακρόπολη
αγγίζοντας κάποτε με τα δάκτυλά μας την αφή του πάνω στις πέτρες.»

Πρόκειται για ένα ιδεώδες που ενώνει όλους τους ανώνυμους ΠΟΛΙΤΕΣ αυτού του τόπου, αδιάφορα από χρόνο και μας προσφέρει σαν διαμαντικό, έναν νέο τρόπο αντίληψης της ζωής, και άρα ένα νέο τρόπο ζωής.
Επικίνδυνα πράγματα...