Μιά Μάντρα. Τοίχος ή Τείχος;

Όταν ήμουν μικρός, ένα από τα πράγματα που μου έκαναν αλγεινή εντύπωση στην πόλη, ήταν η μάντρα του σιδηροδρομικού σταθμού κατά μήκος της λεωφόρου Αθηνών. Μάλλον ως κατάλοιπο της κατοχής, είχε θραύσματα γυαλιού ενσωματωμένα στην κορυφή της για να αποτρέπει όποιον θα ήθελε να την πηδήξει. Παρότι η ευρηματικότητα του ανθρώπινου νου έχει προσφέρει εικόνες ασυγκρίτως ανώτερου πόνου, αυτή, θέλετε γιατί ήταν παρούσα, εδώ και όχι αλλού, που να είδα σε ένα περιοδικό ή στην τηλεόραση, θέλετε γιατί δεν είχα ακόμη επισκεφθεί το Νταχάου, ήταν για μένα συνώνυμο της φρίκης. Ευτυχώς, με τα χρόνια, χάθηκε το σύμβολο αυτό της βίας, παρέμεινε όμως αυτό της διαίρεσης του χώρου και των ανθρώπων, η μάντρα!

Από τότε που κατασκευάστηκε η μάντρα, πολύς καιρός έχει περάσει. Πλέον, έχουμε την πολυτέλεια, ως κοινωνία, να αναζητούμε το όμορφο, όχι μόνο το αναγκαίο, ή, όπως είπε ο Brecht “erst kommt das fressen, denn kommt die morale”.

Ακριβώς γι αυτό, θα ήθελα σήμερα από τη θέση αυτή, να προτείνω την κατεδάφισή της. Η θέα της και μόνο, είναι ισχυρό επιχείρημα υπέρ της πρότασής μου. Αλλά θα μπορούσε να είναι και μία ευκαιρία να καλλωπιστεί και να αναδειχθεί ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης μας. Κατανοώ ότι πρόκειται για ιδιοκτησία και αρμοδιότητα του ΟΣΕ. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να παρέμβουμε, ότι δεν πρέπει να θέσουμε το θέμα, ότι δεν πρέπει ακόμη και να προσφέρουμε μέσα για τη διευκόλυνση της ανάδειξης του σταθμού, που δεν αποκλείεται, με αφορμή τη μάντρα, να λάβει ευρύτερες διαστάσεις για το σταθμό στο σύνολό του. Στο κάτω-κάτω, οι κορίνθιοι εξυπηρετούνται από το σταθμό αλλά τον φιλοξενούν κιόλας σε μιά σχέση που οφείλει να είναι επ’ ωφελεία και των δύο. Τόσο η πόλη και οι κάτοικοί της όσο και ο ΟΣΕ θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την αναβάθμιση της εικόνας του σταθμού και η μάντρα είναι ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει κανείς.