Απολείπειν ο Θεός... (του Νίκου Δήμου)

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το άρθρο του Νίκου Δήμου για τον αρχιεπίσκοπο και γι αυτό, σας προτρέπω να το διαβάσετε. Θα ήθελα μόνο να υπογραμμίσω δύο σημεία:

1) "Τον πόνεσα", λέει ο Νίκος Δήμου. Μου συνέβη ακριβώς το ίδιο. Αλλά ξαφνιάστηκα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί, ενώ δεν πονώ καθημερινά για τα λιμοκτονούντα παιδιά στο Darfur ή όπου γης, πονώ για τον αρχιεπίσκοπο. Τώρα ξέρω ότι αυτό οφείλεται στο ότι είχε ο ίδιος προβάλλει την εικόνα του σχεδόν άτρωτου, του πανίσχυρου, του ανέγγιχτου. Τώρα καταλαβαίνω πόσο είχα κι εγώ παρασυρθεί από αυτήν την εικόνα και είχα συμβιβαστεί ότι θα την αντικρύζω συνέχεια, ότι είναι σταθερή και μόνιμη. Κόντεψε να με πείσει. Χαίρομαι που η ζωή μου θύμισε μέσω αυτού και τη δική μου θνητότητα, γι αυτό βρίσκω τη δύναμη να πονώ και γι αυτόν.

2) "Τον θεωρούσα επικίνδυνο για την πολιτική μας ζωή, έτσι που είχε εντελώς απεμπολήσει την πνευματική του αποστολή, την χριστιανική του ταπεινότητα και είχε αναδειχθεί σε ηγετική μορφή της ελληνικής ακροδεξιάς." Ακριβώς έτσι. Και δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι το παράδειγμά του έχει βρει και βρίσκει καθημερινά μιμητές. Η κληρονομιά του μάλλον δεν θα έχει πολύ χριστιανισμό μέσα της, θα βρίθει όμως από πολιτική. Πράγμα επικίνδυνο και για την εκκλησία και για την κοινωνία. Αλλά η κοινωνία, θεσμικά, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η εκκλησία, θα μπορέσει να το διαχειριστεί; Ποια εκκλησία (εννοώ τους κληρικούς); Αυτή των αυλοκολάκων του δοκιμαζόμενου τώρα επισκόπου, ή αυτή του Μεσογαίας, του Αναστάσιου και των άλλων προσωπικοτήτων που την λαμπρύνουν με την παρουσία τους; Θα δούμε, αν και η εμπειρία μας διδάσκει για την επικράτηση των μετρίων. Γιατί όμως σε μια κοινωνία που υμνεί τις παρακαμπτήριες οδούς, που δοξάζει την ήσσονα προσπάθεια, που αποθεώνει την κατανάλωση και ακυρώνει τη σκέψη, τη μελέτη και την καλή προσπάθεια, να της πρέπει κάποιος καλύτερος του μετρίου; Μα, για τον απλό λόγο ότι πρόκειται περί πνευματικών καθοδηγητών. Όσο περισσότερο αμαρτωλή είναι μια κοινωνία, τόσο ένας καλύτερος πνευματικός ταγός της πρέπει. Εκτός αν εκκλησία (και πάλι επισημαίνω πως εννοώ μόνο τους κληρικούς) και κοινωνία είναι ένα και το αυτό. Οπότε ξέρουμε πολύ καλά τι θα συμβεί.