Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Ενόψει 11ης Νοεμβρίου

Δεν μπορώ τελικά να μου αρνηθώ μερικές τελευταίες κουβέντες σχετικά με την εκλογή νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί όσο περνούν οι μέρες και πλησιάζουμε στην 11η Νοεμβρίου, τόσο παγιώνεται στην αντίληψή μου ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μοιραστεί σε δύο διαφορετικές αναγνώσεις της πραγματικότητας. Η μία, αυτή του νυν προέδρου, που αρνείται να εισπράξει το σύνολο της ευθύνης ενώ παραδέχεται, λεκτικά τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι της ως ίδιον. Ταυτόχρονα, αν και όχι εντελώς ανοιχτά, καρφώνει την περίοδο του Σημίτη ως αντιλαϊκή φορτώνοντάς την με γενναία δόση ευθύνης, αναφέρεται σε αβέβαιους όρους επανίδρυσης, ανεξαρτησίας έναντι εξωπολιτικών οικονομικών και μιντιακών συμφερόντων και μιας κάποιας αριστερής στροφής. Η άλλη πλευρά, αυτή του Βαγγέλη Βενιζέλου, επιχειρεί να συνοψίσει τις ευθύνες στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, άρα και στο περιβάλλον που ο ίδιος επέλεξε, αποφεύγει τις αναφορές σε συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα, μιλά αορίστως αλλά πολύ επιθετικά για αλλαγές και κινδυνολογεί έναντι σωρευτικών διαγραφών, συρρίκνωσης του κόμματος, ταπεινωτικά μικρής συμμετοχής στις εκλογές της 11ης Νοεμβρίου και βέβαιης ήττας στις επόμενες εθνικές εκλογές. Όαση στα παραπάνω, κάποιες αναφορές του Βενιζέλου στην ομιλία του στην εθνική συνδιάσκεψη γύρω από μεταρρυθμίσεις στο λύκειο, τα φορολογικά των μικρομεσαίων κτλ. Ακριβώς αυτές οι προτάσεις, προκαλούν τεράστια θλίψη, όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι ήρθαν πολύ διστακτικά, πολύ αργά. Αντίθετα, η απαράδεκτη ψυχολογική, σωματική (με την έννοια της γλώσσας του σώματος) και λεκτική βία, η ειρωνεία και ο εξυπνακισμός που προηγήθηκαν, κατέστησαν τον ‘όλο’ Βαγγέλη, άκυρο ως συνομιλητή μεγάλου μέρους της πληγωμένης κοινωνίας των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η διαχείριση της επερχόμενης ήττας του, οφείλει να γίνει από τον ίδιο με μεγαλύτερο ταλέντο από αυτό που επέδειξε για τη διαχείριση της υποψηφιότητάς του.

Διαβάζω πολλά άρθρα γνωστών στελεχών γύρω από το ‘συντηρητικό’ της λεγόμενης αριστερής στροφής, γύρω από το τετελεσμένο του κύκλου του Παπανδρέου στην ηγεσία (μείνει δε μείνει πρόεδρος), γύρω από την επιδιωκόμενη αντικατάσταση μιας δήθεν σφριγηλής κομματικής οργάνωσης από πλαδαρά κοινωνικά δίκτυα, ανήμπορα και αβέβαια, γύρω από την ανικανότητα του περιβάλλοντος Παπανδρέου κοκ.

Διαβάζω ταυτόχρονα, επίσης πολλά άρθρα άλλων γνωστών στελεχών, γύρω από το άδηλον των θέσεων Βενιζέλου, κυρίως σε ό,τι αφορά το κόμμα, αλλά και εν γένει σχετικά με το τι άλλο εκτός από τον αρχηγό θα άλλαζε στην περίπτωση που εκλεγόταν, γύρω από το συντηρητισμό του (έκθεση outlook, θέση για το θρήσκευμα στις ταυτότητες, επαγγελματοποίηση της πολιτικής με το ασυμβίβαστο, βασικός μέτοχος κτλ), την ταλάντευσή του ανάμεσα σε αντικρουόμενες θέσεις (πχ άρθρο 16), το ανολοκλήρωτο και ετερόκλητο, όπως και το άνομο πολιτικά των υποστηρικτών του και άλλα πολλά.

Τα μεγαλοστελέχη ένθεν κακείθεν δεν φείσθηκαν ούτε μελάνης ούτε δηλητηρίου. Το κακό είναι ότι ο κοινός πολίτης βρέθηκε εν μέσω διασταυρούμενων πυρών. Κάποιοι, όπως ο Σκανδαλίδης και ο Σημίτης, τοποθετήθηκαν ότι για λόγους προστασίας των πολιτών από τα πυρά, έπρεπε οι ... πολίτες να αποσυρθούν από το πεδίο της μάχης... και να το αφήσουν ελεύθερο στη νομενκλατούρα για την αλληλοσφαγή, ελπίζοντας ότι κάποιος εναπομείνας θα τους ενημέρωνε για την έκβαση, ίσως και αυτοί οι ίδιοι!

Κάποιος, μου φαίνεται, οφείλει να ενημερώσει όλους αυτούς τους δεινόσαυρους, ότι ο μόνος λόγος που δεν συνειδητοποιούν τον πολιτικό τους θάνατο, είναι η ανεπάρκεια του πρωτόγονου νευρικού τους συστήματος. Ενώ είναι νεκροί, το μήνυμα δεν έχει φτάσει ακόμα στον εγκέφαλό τους. Κατηγορούν και επιτίθενται στο αντίπαλο περιβάλλον, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι συνιστούν το άλλο περιβάλλον. Κατεδαφίζοντας ένα μετρήσιμο κομμάτι του κόμματος, δείχνουν να μη συνειδητοποιούν ότι χωρίς αυτό, το εναπομείναν κομμάτι θα έχει προβλήματα στατικής (αλλά και μεγέθους). Επιχειρώντας να περιβροχίσουν τον πολίτη στην ανάγνωση της πραγματικότητας που οι ίδιοι προτιμούν, δεν κατανοούν ότι έτσι ακυρώνουν την κρίση του.

Πιστεύω ότι κανείς σκεπτόμενος πολίτης δεν εκφράζεται πλήρως από καμία πλευρά. Η κρίση των πολιτών όμως στο σύνολό της, είναι αυτή που θα χαράξει την πορεία. Θα είναι μια κρίση συγκριτική και όχι απόλυτη, με υπέρ και κατά και όχι συνθηκολόγηση με την όποια πλευρά και κυρίως, θα είναι μια κρίση σωστή και σοφή όπως αρέσκονται πάντα να λένε οι πολιτικοί για την κρίση του λαού (ή μήπως όχι;). Μια κρίση που οφείλει να γίνει σεβαστή από όλους, γιατί κάπου εδώ ορθώνεται το ίδιο το μέτρο της δημοκρατικότητας. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να την αμφισβητήσει.

ΥΓ1. Τι κρίμα για τη νομενκλατούρα, ενώ γεννήθηκε για τέτοιες μάχες μέχρις εσχάτων, τώρα να της κλέβει τη δόξα ο κοινός πολίτης!

ΥΓ2. Νέε πρόεδρε, αν την πρώτη ημέρα, ακυρώσεις το μέχρι χθες περιβάλλον σου, θα έχεις ταυτόχρονα ακυρώσει και του συνυποψηφίου σου και άρα θα έχεις προσφέρει έτσι ανεκτίμητη υπηρεσία στην παράταξη και το μέλλον της.

buzz it!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
Κ.Καβάφης

Mike είπε...

Ελπίζω να μη νομίζετε πως ξεμπερδέψαμε έτσι εύκολα με τους βαρβάρους!