Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Η αυτοοργάνωση, το ανέκδοτο και τα 4+1 ερωτήματα

Συνεχίζουμε με τα φιλοξενούμενα κείμενα περί αυτοοργάνωσης. Αυτή τη φορά το κείμενο είναι του Γιώργου Γουγά, δημοσιογράφου και εκδότη της εβδομαδιαίας εφημερίδας 'Πολίτης της Κορινθίας'. Νομίζω πως είναι πλούσιο υλικό για σχολιασμό. Διαβάστε το!


Υπάρχει ένα παλιό, καλό και γνωστό ανέκδοτο. «Μια φορά καλούν έναν τύπο σε ένα σεξ πάρτι και ενώ κλείνουν τα φώτα για να αρχίσει το πάρτι, αυτός κάθε λίγο και λιγάκι ανάβει τα φώτα και φωνάζει : «Ρε παιδιά να οργανωθούμε λίγο».
Αυτό έγινε αρκετές φορές με αποτέλεσμα ο τύπος αγανακτισμένος να φωνάξει: «Ρε παιδιά να οργανωθούμε λίγο... Έχω φάει 10 και δεν έχω ρίξει ούτε ένα».
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το ανέκδοτο το θυμήθηκα αμέσως όταν πρωτάκουσα την κουβέντα περί αυτοοργάνωσης στο ΠΑΣΟΚ. Μιας αυτοοργάνωσης η οποία θα είναι στα μέτρα της αυτοοργάνωσης του ΠΑΣΟΚ το 1974(;) παραγνωρίζοντας ότι υπάρχουν πάρα πολλά διαφορετικά στοιχεία ανάμεσα στις δύο εποχές που κάνουν ανέφικτο αυτό τον –κατά τα άλλα φιλόδοξο- στόχο.

1. Ζιβάγκο – γραβάτα
Το 1974 την αυτοοργάνωση είχαν αναλάβει νέοι πολιτικοί που φορούσαν ζιβάγκο, είχαν περάσει μέσα από την πυρά της επταετίας και οι σκέψεις τους είχαν προκύψει μέσα από χιλιάδες ώρες ζυμώσεων, συζητήσεων, ιδεολογικών προσεγγίσεων των τότε ρευμάτων. Στο βιβλίο του «Η δημοκρατία στο απόσπασμα» ο Ανδρέας περιγράφει γλαφυρά στιγμιότυπα, συνοδοιπόρων του, οι οποίοι αντάμωναν σε ταβερνάκια, φορώντας ζιβάγκο και διαλεγόμενοι για το νέο ιδεολογικό διακύβευμα, ακούγοντας σε χαμηλό volume Θεοδωράκη.
Σήμερα η αυτοοργάνωση επιχειρείται να γίνει μέσα σε δυο τρεις μήνες, μέχρι το συνέδριο, από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως σχολιογραφική δραστηριότητα (δεν αναφέρομαι σε όλους, φυσικά) κάπου ανάμεσα στην επαγγελματική τους δραστηριότητα που τους αποφέρει υψηλά κέρδη. Αν ξαναγραφόταν η δημοκρατία στο απόσπασμα στην σημερινή εποχή θα είχε αναφορές από συναντήσεις των «γκρι κοστουμιών» στην brasserie της Σοφίας στη Βαλαωρίτου, ή στο Sushi restau του Grande Bretagne υπό τους ήχους των τελευταίων επιτυχιών του Φοίβου.
Για να το πω πιο απλά είναι σαν τον Συλβέστερ Σταλόνε στο Rocky. Στο πρώτο Rocky ο πεινασμένος και φιλόδοξος μποξέρ διαλύει κάθε αντίπαλο στο διάβα του. Στο δεύτερο Rocky ο πολυεκατομμυριούχος και χορτάτος μποξέρ δεν έχει πια την λάμψη, δεν έχει το ‘eye of the tiger’.
Θα πει κάποιος, πως ο ΓΑΠ στην ουσία αυτό που ζητά είναι να αναλάβουν την αυτοοργάνωση νέα και φρέσκα πρόσωπα, νέοι …Rocky. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι νέοι Rocky δεν θα μπουν καν στην διαδικασία να μπουν στο ρινγκ ανησυχώντας για την πιθανότητα οι «γνωστοί-άγνωστοι» μηχανισμοί να ξανακερδίσουν το παιχνίδι…

2. Κοινωνία του καναπέ – Αποπολιτικοποίηση
Αλλά πώς να μπουν στο παιχνίδι όταν έχουν εθιστεί όλα αυτά τα χρόνια να παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις από την ασφάλεια του καναπέ, υιοθετώντας τις αναλύσεις του Πρετεντέρη, της Τρέμη, του Κακαουνάκη, ακόμα - ακόμα και του Λαζόπουλου; Όταν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ τους πέταξε έξω διαψεύδοντας τις προσδοκίες τους και αδυνατώντας να εκφράσει τις (σύγχρονες) αγωνίες τους;
Έγινε μήπως κάποια προσέγγιση για να τους τραβήξει από τον καναπέ και να τους ξαναβγάλει στον δρόμο; Όλοι μιλάνε για την ανάγκη να ξαναπροσεγγίσει το ΠΑΣΟΚ την νεολαία. Αλλά πως θα γίνει αυτό χωρίς ξεκάθαρες και πειστικές πολιτικές για τα θέματα που αγγίζουν την νεολαία; Όταν δεν έχουμε καταφέρει να την πείσουμε ότι η αναθεώρηση του άρθρου 16 στην οποία (γιατί να το κρύψoμεν άλλωστε) πιστεύουμε είναι για να σώσουμε τα ελληνικά πανεπιστήμια κι όχι για να τα καταστρέψουμε;

3. Απουσία εκπροσώπησης της ελληνικής κοινωνίας
Κι αλήθεια αυτή την αυτοοργάνωση ποιος θα την ξεκινήσει; Ποιος θα συμμετέχει; Οι (πυροπαθείς) αγρότες, ή οι αγρότες που περιμένουν ακόμα να πάρουν τις επιδοτήσεις του 2004; Οι (άνεργοι πια) εργάτες της ΒΕΚΚΑ και της Σωληνουργείας; Οι έμποροι που έχουν το ένα μάτι στον πελάτη και το άλλο στην πόρτα μην τυχόν και μπει ο ΣΔΟΕ; Οι (έτσι ή αλλιώς κυνηγημένοι και διαβαλλόμενοι) επιχειρηματίες, οι οποίοι εδώ και χρόνια απουσιάζουν από τα όργανα του ΠΑΣΟΚ (βρείτε μου έναν στο Εθνικό Συμβούλιο, για το Πολιτικό δεν το συζητάω καν) αν και αποτελούν την πιο υγιή και δραστήρια κοινωνική και επαγγελματική τάξη;

4. Ιδεολογικό κενό
Στα παραπάνω προσθέστε το ιδεολογικό κενό. Αυτή τη στιγμή γίνεται συζήτηση περί αυτοοργάνωσης χωρίς όμως το ΠΑΣΟΚ να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ποιο είναι το ιδεολογικό του στίγμα. Προς τα πού θέλει να πάει. Και αυτό έχει σημασία γιατί όποιος αναλάβει μια τέτοια δράση να (αυτο)οργανώσει το νέο ΠΑΣΟΚ (στον χώρο ευθύνης του και κοινωνικής ή επαγγελματικής ή άλλης συναναστροφής του) πρέπει να ξέρει τι θα απαντήσει σε αυτούς στους οποίους θα απευθυνθεί και θα τον ρωτήσουν ‘Quo Vadis’.


Το τελευταίο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ίσως αυτό που θα έπρεπε να πω πρώτο. Τι εννοεί άραγε ο ΓΑΠ όταν μιλά για αυτοοργάνωση; Μήπως πρέπει πρώτα να μας εξηγήσει ξεκάθαρα τι εννοεί με τον όρο, ώστε να ξέρουμε αν αυτό που έχει στο μυαλό του εκείνος, είναι ίδιο με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας εμείς;

Ευχαριστώ τον Μιχάλη για την φιλοξενία του και εσάς για τον χρόνο σας.

buzz it!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η απάντηση υπάρχει ήδη μέσα στο προηγούμενο άρθρο με τίτλο "Ένα Υπόδειγμα Αυτο-Οργάνωσης".

Η ανάγκη γεννά την πολιτική δράση κι όχι η ανία. Όσοι είναι στον καναπέ θα σηκωθούν μόνον (ότ)αν η ανάγκη τους βρεί διέξοδο προς την πολιτική δράση, μέσα από σχήματα που είναι σεμνά και ειλικρινή και δουλεύουν στο τοπικό επίπεδο, για τοπικά προβλήματα, για το δικό τους πρόβλημα που είναι και των άλλων, χωρίς τηλεοπτικές κάμερες και δημοσιογράφους πολυτελείας, και υποσχετικές δόξας και μπάζας.

Αυτού του είδους η πολιτική δράση, καθαρίζει και πλουτίζει, δίνοντάς της νόημα και κατεύθυνση, και την ευρύτερη πολιτική σκηνή. Κοιτώντας δίπλα μας με καινούρια ματιά, ξέρουμε ποιοί είναι οι φίλοι μας, ποιοί μας εξαπατούν και ποιοί έχουν ήδη σχολάσει από την πολιτική. Αυτό είναι που κάνει το 1974 και το τώρα τόσο ίδια μέσα στην τόση διαφορετικότητά τους. Κι όπως τόσο σωστά κι ανθρώπινα λέει ο Χαράλαμπος Κασίμης στο άρθρο του που προανέφερα, "Η αυτοοργάνωση είναι μια αργόσυρτη, επίμονη και επίπονη υπόθεση", όπως όλες οι διαδικασίες αυτο-γνωσίας, θα συμπλήρωνα.

Τα φαστφουντάδικα της πολιτικής μάλλον δεν έχουν μέλλον πια. Οι πραγματικοί μας φίλοι δεν είναι οι ίδιοι με τους χθεσινούς, όσο κι άν μας φοβίζει αυτό. Κι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε τη θλίψη μας, είναι να στρέψουμε το βλέμμα μας σε "μια νέα ‘εκκλησία του δήμου’ και μια νέα συλλογική συνείδηση".

xristos είπε...

ΠΟΛΥ ΣΩΣΡΕΣ ΘΕΣΕΙΣ. ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΟΜΩΣ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΘΕΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΔΙΟ ΔΟΞΗΣ ΛΑΜΠΡΟ.
ΤΑ ΠΡΟΠΛΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ .ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΟΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ,ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ,ΠΑΙΔΕΙΑ , ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ Κ.Λ.Π.
ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ Η ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΘΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΡΟΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ. ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ.

Γιάννης Παπαϊωάννου είπε...

Διαβάζω και ακούω για αυτό οργάνωση και όσο διαβάζω τόσο σιγουρεύομαι ότι κανείς δεν είναι σίγουρος για το ακριβώς θέλει να κάνει αλλά και πως γίνεται. Μαθημένο το κομματικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ χρόνια τώρα να υπακούει σε εντολές, εγκυκλίους (οι παλιότεροι) και γραμμές από την Χαρ. Τρικούπη παραμένει μουδιασμένο και ανήμπορο να δράσει

Απο: Αυτο-οράνωση και φυλές ΠΑΣΟΚ.