e-Δήμος

Για όσους δεν το γνωρίζουν η ηλεκτρονική διεύθυνση www.korinthos.gr αντιστοιχεί στην ιστοσελίδα του δήμου Κορινθίων. Η ιστοσελίδα είναι καλοφτιαγμένη, από χέρι που ξέρει τη δουλειά του και εκ πρώτης όψεως, η ποσότητα των πληροφοριών είναι ικανοποιητική (αν και η αισθητική και το γενικό στήσιμο παραπέμπει ευθέως σε άλλη γνωστή τοπική ιστοσελίδα, πράγμα που δηλώνει, το λιγότερο, έλλειψη φαντασίας). Με μιά δεύτερη ματιά όμως αποκαλύπτεται ότι παρά τον φαινομενικό πλούτο των πληροφοριών, απουσιάζουν οι πιό ουσιαστικές πληροφορίες για τον δημότη. Αυτές που θα βοηθούσαν να αναπτυχθεί η έννοια της κοινωνικής λογοδοσίας και έτσι να καταστεί αμφίδρομη η σχέση δήμου-δημοτών. Παράδειγμα: πού είναι τα στοιχεία όλων των προσλήψεων της τελευταίας τετραετίας; Πώς μπορώ να πληροφορηθώ την αξία των έργων σε ευρώ ανά ανάδοχο; (Ποιοί από τους υποψήφιους συνδυασμούς δεσμεύονται ότι θα παράσχουν δημόσια τέτοιου είδους πληροφορίες;) Θα μπορούσα να θέσω πολλά ακόμη τέτοια ερωτήματα. Αλλά γνωρίζω ότι δεν θα πάρω απάντηση. Για τον απλό λόγο πως η διαφάνεια ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ. Από την άλλη μεριά, υποψήφιοι συνδυασμών είναι τόσο έτοιμοι να αγκαλιάσουν την όποια νέα ιδέα, που σου απαντούν καταφατικά πριν ακόμα καταθέσεις καλά-καλά την πρότασή σου (κάποιοι μάλιστα έχουν καταθέσει ήδη και τους μελλοντικούς μισθούς τους. Το υποπτευόμουν, αλλά τώρα είμαι σίγουρος: η μόνη δυνατή επανάσταση είναι αυτή των αστών!). Εδώ είμαστε και θα δούμε στο τέλος ποιός είναι σταθερός στις απόψεις του και ειλικρινής και ποιός καιροσκόπος και αρριβίστας.
Αλλά ας επιστρέψουμε στα της ιστοσελίδας του δήμου. Γιατί να μη μπορούμε να πληρώσουμε τα δημοτικά τέλη μέσω διαδικτύου; Γιατί να μη μπορούμε να εκδόσουμε τα πιστοποιητικά μας, να εγγραφούμε ή να διαγραφούμε από τα δημοτολόγια ή να βγάλουμε τις ατομικές μας άδειες επαγγελματικής δραστηριότητας, μέσω του διαδικτύου; Και επειδή δεν έχουν όλοι πρόσβαση στο διαδίκτυο, γιατί να μην υπάρχουν κατάλληλα e-kiosks σαν τα ATM των τραπεζών σε διάφορα σημεία της πόλης και των δημοτικών διαμερισμάτων, γι αυτές τις δουλειές; Είναι πολύ προχωρημένη η ιδέα αυτή ή είναι πολύ καθυστερημένοι οι δημοτικοί μας άρχοντες; Μπορεί πραγματικά, εγώ να ζώ σε έναν πλαστό, εικονικό κόσμο που κατασκεύασα μόνος μου και τον έφτιαξα έτσι ώστε να νιώθω ασφάλεια, και όλα αυτά να λέγονται απλά για λόγους ετεροκαθορισμού, αλλά ρε γαμώτο, δεν θα ήταν καλύτερη και πιό εύκολη η ζωή μας μ’αυτά; Δεν θα ήταν πιό διάφανη και πιό δημοκρατική η λειτουργία του δήμου;
Θυμάμαι πως σε μία εκδήλωση κατά την προεκλογική εκστρατεία για τις δημοτικές εκλογές του 2002, είχα καταθέσει την πρόταση για διενέργεια δημοτικών δημοψηφισμάτων. Είχα μάλιστα εξηγήσει πως θα μπορούσαν πολύ εύκολα να διενεργηθούν αν πληρώνοντας το λογαριασμό της ΔΕΥΑΚ, ψήφιζες κιόλας. Στο φάκελλο με το λογαριασμό θα μπορούσε να συμπεριληφθεί ενημερωτικό υλικό και το ψηφοδέλτιο, ώστε οι πολίτες να μη χρονοτριβούν. Φυσικά, κανείς δεν έδωσε την παραμικρή σημασία. Τώρα, το 2006, πρέπει να μιλήσω για e-voting ή καλύτερα να σωπάσω; Λοιπόν εγώ θα μιλάω, γιατί δεν απευθύνομαι σ’αυτούς που δεν θέλουν ν’ακούσουν, σ’αυτούς που πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα ενώ δεν ξέρουν τίποτα, σ’αυτούς που δεν μπαίνουν στο internet μήπως και χυμήξει στον υπολογιστή τους κανένας πράκτορας της Μοσάντ, οπότε ‘άσε καλύτερα’. Απευθύνομαι σε αυτούς που επειδή ακριβώς ακούνε, είναι σε θέση να ασκήσουν ουσιαστική κριτική, που ακριβώς επειδή μαθαίνουν συνέχεια, είναι αυτοί που θα αλλάξουν το αύριο, που ακριβώς επειδή δεν είναι φοβικοί, θα ονειρευτούν και θα ενσαρκώσουν την αυριανή καινοτομία.

Συγκοινωνιακός Πολιτισμός

Τόσα χρόνια σε αυτήν την πόλη, δεν άκουσα ποτέ μα ποτέ, από κανένα εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο ή δήμαρχο μιά κουβέντα της προκοπής γύρω από το συγκοινωνιακό πρόβλημα της πόλης. Για όλους το πρόβλημα είναι θέμα χώρων στάθμευσης. Αν γινόταν δηλαδή, με κάποιο μαγικό τρόπο να αποκτούσαμε πέντε δεκαόροφα και δωρεάν γκαράζ, τότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Η κυκλοφορία θα επιταχυνόταν, το διπλοπαρκάρισμα θα εξαφανιζόταν, περισσότερες πεζοδρομήσεις θα ήταν εφικτές κοκ. Άρα, αφού δεν μπορούμε να αποκτήσουμε αυτά τα γκαράζ, αφού δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε τα μισά αυτοκίνητα, αφού δηλαδή δεν μπορούμε να κάνουμε θεραπεία, ας πάρουμε καμιά ασπιρίνη και βοήθειά μας. Η ασπιρίνη εδώ παίρνει τη μορφή ενός δημοτικού πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, ή μιάς κάποιας συγκοινωνιακής μελέτης που θα συνταχθεί στα γρήγορα, θα εφαρμοστεί στο πόδι και στο περίπου και η πόλη θα συνεχίσει την κατηφόρα της. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πόλη δεν χρειάζεται συγκοινωνιακή μελέτη, αλλά νομίζω πως αυτό που χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι σοβαρούς ανθρώπους στα κοινά της. Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί εγώ που το αντικείμενό μου είναι άσχετο με τα συγκοινωνιακά, γνωρίζω πχ για τα προγράμματα κοινοχρησίας αυτοκινήτων (car sharing, car pooling programs) που εφαρμόζονται - με χρηματοδότηση της ΕΕ παρακαλώ! - σε ένα σωρό πόλεις της Ευρώπης (Ρώμη, Μάλμε, Ντέμπρετσεν, Ποτέντσα, Νόργουιτς, Άαλμποργκ, Βενετία, Τουλούζη, Βρέμη, Στουτγκάρδη, Μπούργκος, Λίλ, ...) και δεν γνωρίζουν γι αυτό αυτοί που πρέπει, αυτοί που επαγγέλονται τη σωτηρία της πόλης τούτης. Η κοινοχρησία μεταφορικών μέσων αφορά επίσης και τα ποδήλατα. Στο Ρότερνταμ, απογοητευμένοι από τη χαμηλή (για ολλανδική πόλη) χρήση των ποδηλάτων, μελέτησαν σε βάθος το θέμα και κατέληξαν ότι ευθυνόταν η έλλειψη ποδηλατόδρομων ποιότητας. Τον Οκτώβριο του 2005, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης έλαβε τις αποφάσεις για ανάπτυξη νέων ποδηλατόδρομων, ειδικά στο κέντρο. Βεβαίως, με το αναγκαίο πρόγραμμα κοινοχρησίας ποδηλάτων (δημοτικά δηλαδή ποδήλατα που τα παίρνει όποιος θέλει, με την απλή επίδειξη της ταυτότητάς του). Και μιάς και μιλάμε για ποδηλατόδρομους: δεν είναι ποδηλατόδρομος μία ζώνη πλάτους 1,5 μέτρου και διαφορετικού χρώματος. Το τι είναι ποδηλατόδρομος έχει και αυτό τον ορισμό του. Αυτό που τελικά δεν ορίζεται, είναι η γνώμη του δημάρχου για το πόσο κάφροι είμαστε. Αν αυτό που επιχείρησε ή επιχειρεί να κάνει στη Μεγάλου Αλεξάνδρου λέγεται ποδηλατόδρομος, τότε μάλλον δεν έχει δεί ποτέ του έναν (παρά τα αλλεπάλληλα ταξίδια). Δήμαρχε, στην Ουψάλα έχουν φτιάξει μέχρι και συστήματα υποβοήθησης των ποδηλάτων στην ανάβαση των ανωφερειών! Ξύπνα δήμαρχε!! Αν θέλεις να φτιάξεις ποδηλατόδρομους, πρέπει να το κάνεις με ευρωπαϊκές προδιαγραφές και όχι με μήκος 200 μέτρα. Παράλληλα προς τη σιδηροδρομική γραμμή, ή κατά μήκος του Ξηριά, είναι δύο πρόχειρες ιδέες. Είμαι βέβαιος πως μιά μίνι κοινωνική διαβούλευση θα έβγαζε στην επιφάνεια κι άλλες. Και όχι μόνο για ποδηλατόδρομους και προγράμματα κοινοχρησίας μέσων αλλά και για την καύση φυσικού αερίου από τα μέσα μαζικής μεταφοράς της πόλης, τον επανασχεδιασμό των διαδρομών των ΜΜΜ έτσι ώστε να αντανακλούν τις συνήθειες των πολιτών (πχ όλη την εβδομάδα, τα πρωινά πάνε στη δουλειά και το μεσημέρι επιστρέφουν, αλλά το απόγευμα ή το σαββατοκύριακο μπορεί να θέλουν να πάνε στη θάλασσα) την ηλεκτροκίνηση στα κοινόχρηστα αυτοκίνητα και τόσα άλλα που χαρακτηρίζουν αυτό που λέει και ο τίτλος του άρθρου: συγκοινωνιακός πολιτισμός. Σε αντίθεση με το τριτοκοσμικό, μίζερο και στενόχωρο βλαχομπαρόκ μοντέλο σας.

Αυτή μπορεί να είναι μιά ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Όσοι πιστοί...

Άσπρο και Μαύρο (σχεδόν)

Το τριήμερο που μας πέρασε βρέθηκα στα Ιωάννινα. Μια πόλη πολύ γνώριμη σε μένα αφού εκεί σπούδασα αλλά και εργάστηκα για κάποια χρόνια. Θυμάμαι ακόμα έντονα την εικόνα της πόλης το 1984, όταν πρωτοπήγα εκεί ως πρωτοετής φοιτητής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Υπήρχε τρομερό στεγαστικό πρόβλημα και ειδικά οι νέοι φοιτητές έμεναν στα γύρω χωριά, σε πέτρινα σπίτια με ξυλόσομπες και την τουαλέτα στην αυλή! Οι τιμές βέβαια ήταν εξωφρενικές. Τα βράδια δεν είχαμε τι να κάνουμε γιατί –κυριολεκτικά- δεν υπήρχαν μαγαζιά! Έτσι οι φοιτητές μαζεύονταν στα σκαλιά της νομαρχίας με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι και πολύ κέφι. Στη σημαντικότερη φυσική καλλονή της πόλης, τον μώλο της λίμνης, τα καφενεία σέρβιραν ελληνικό καφέ με ‘υποβρύχιο’ και άφθονο τάβλι. Οι πλανόδιοι μικροπωλητές διαφήμιζαν κασέττες με ηπειρώτικα μοιρολόγια! Μόλις άκουγες κανα-δυό ήθελες να φύγεις για πάντα από την πόλη. Έχοντας ήδη προλάβει να ζήσω από λίγο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ένιωσα σαν κατάδικος στο Αλκατράζ.
Και μετά, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε, γίναμε – εμείς οι φοιτητές - μάρτυρες μιάς μεταμόρφωσης του βάτραχου σε πρίγκηπα. Όχι αμέσως, αλλά εντυπωσιακά. Εκατοντάδες νέα μαγαζιά, απίστευτος οικοδομικός οργασμός, μεταμόρφωση των υποδομών, ραγδαία άνοδος της ποιότητας ζωής. Από τις 70.000 κατοίκους του 1984 (οι 10.000 φοιτητές), τώρα βλέπουν κοντά και ετοιμάζουν την πόλη τους για τις 300.000. Στα δύο ξενοδοχεία 5 αστέρων, σύντομα θα προστεθούν άλλα δύο. Ένα τρίτο (!!) θέατρο ήδη κατασκευάζεται. Στο υπόγειο parking της κεντρικής πλατείας (4 ορόφων παρακαλώ!) θα προστεθούν άλλα τρία περιφερειακά, γιατί εκεί καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να προσκαλούν τα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης με το δέλεαρ ότι θα βρούν parking. Θα μπορούσα να συνεχίζω επί ώρες. Ο θαυμασμός μου για τους ανθρώπους που λόγω της αγάπης τους αλλά και της γνώσης τους έβγαλαν την πόλη τους από το τίποτα στην επιφάνεια είναι μεγάλος.
Ξέρω, θέλετε να μάθετε πώς έγινε αυτό, αν θα αναφέρω κάτι χειροπιαστό. Λοιπόν θα αναφέρω ένα μικρό αλλά για μένα εξαιρετικά ενδεικτικό παράδειγμα. Ένα απόγευμα βγήκα να περπατήσω. Αντιλήφθηκα ότι σε όλες τις πλατείες και το μώλο, υπήρχαν συνεργεία γλυπτών που σμίλευαν μαρμάρινους όγκους. Ρώτησα και έμαθα: ο δήμος είχε καλέσει και φιλοξενούσε στην πόλη με έξοδά του το εργαστήρι γλυπτικής της σχολής καλών τεχνών. Είχε τοποθετήσει μαρμάρινους όγκους σε όλες τις πλατείες και επί μέρες εξασκούντο επ’αυτών οι φοιτητές της σχολής με τους καθηγητές τους. Τα μικρά παιδιά (και όχι μόνο) έλαβαν ένα ανεκτίμητο παιδευτικό σεμινάριο ως προς το τι είναι και πώς κατασκευάζεται ένα γλυπτό. Αλλά και η πόλη, μετά τη φυγή του εργαστηρίου, γέμισε με γλυπτά σε όλους τους ανοιχτούς της χώρους. Γλυπτά που δεν κόστισαν σχεδόν τίποτα αλλά προσέφεραν (και προσφέρουν ακόμα απ’ότι είδα), στην αισθητική της πόλης.
Στην πόλη μας ο πήχυς είναι δυστυχώς πολύ χαμηλά. Γιατί έτσι επιθυμούν παράγοντες εκτός της Κορίνθου. Θα το επαναλάβω για χιλιοστή φορά. Οι Κορίνθιοι που έχουν γνώση και μεράκι υπάρχουν! Δεν είναι ούτε ένας, ούτε πέντε, ούτε δέκα. Αυτό που δεν υπάρχει είναι μιά μορφή αυτοοργάνωσης της κοινωνίας μας που θα επέτρεπε στους ανθρώπους αυτούς να πάρουν μέρος στα κοινά (και για να είμαι 100% σαφής: όχι γιατί έρχονται εκλογές και θυμηθήκαμε ξαφνικά την κοινωνία των πολιτών). Μια τέτοια προσπάθεια είναι και αυτό το ιστολόγιο. Αφού εμείς ζήσαμε την υποβάθμιση της πόλης μας με όλους τους όρους, ας είναι η ερχόμενη γενιά που θα ζήσει την αναβάθμισή της.

Δημοσίευση Σχολίων

Επειδή έλαβα πολλά σχόλια και παράπονα για δυσκολίες σχετικά με τη δημοσίευση σχολίων από διάφορους φίλους του korinthos.blogspot.com διευκρινίζω ότι δεν απαιτείται να εγγραφεί κανείς και πουθενά προκειμένου να δημοσιεύσει τα σχόλιά του. Αν πρόκειται περί εγγεγραμμένου blogger, αυτός ξέρει τι να κάνει. Οι υπόλοιποι όταν θέλετε να σχολιάσετε ένα άρθρο, πρέπει να κάνετε κλικ πάνω στη λέξη 'σχόλια' στο τέλος του κάθε άρθρου (και όχι στο διπλανό της λέξης εικονίδιο ενός φακέλλου). Τότε, θα ανοίξει ένα παράθυρο όπου θα μπορέσετε να εκφράσετε τις απόψεις σας. Πρέπει όμως να προσέξετε να επιλέξετε τη 2η επιλογή (Other) από τις ακόλουθες που θα εμφανιστούν στο παράθυρο που θα ανοίξει:

Choose an identity:

1) blogger
2) Other
3) Anonymous

Μπορεί βεβαίως κάποιος να επιλέξει 'anonymous' αλλά τότε δεν θα μπορεί να φανεί ποιός είπε τι. Όταν κάποιος επιλέξει το 'other' θα του ζητηθεί να δώσει όνομα και διεύθυνση ιστοσελίδας. Ας διαλέξει ένα οποιοδήποτε όνομα (αληθινό ή ψευδώνυμο), για να παρεμβαίνει στο blog και δεν χρειάζεται να δηλώσει διεύθυνση ιστοσελίδας. Με το 'Preview' ελέγχετε πώς θα φαίνεται το σχόλιό σας δημοσιευμένο, ενώ με το 'Publish Your Comment' το σχόλιό σας στέλνεται προς δημοσίευση. Παρακαλούμε τους σχολιαστές να μη χρησιμοποιούν κεφαλαία γράμματα στα σχόλιά τους, σεβόμενοι τον παλιό αυτό κανόνα καλής συμπεριφοράς στο διαδίκτυο, όπου όποιος γράφει με κεφαλαία, είναι σα να φωνάζει.
Αν για οποιονδήποτε άλλο λόγο, όπως πχ την αποστολή ενός άρθρου για δημοσίευση, επιθυμείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας, μπορείτε να μας στείλετε e-mail στη διεύθυνση korinthos.mike at gmail.com όπου at το @. Το άρθρο θα δημοσιευτεί ασχέτως αν είναι επώνυμο ή ψευδώνυμο, εφόσον πληρεί τα κριτήρια ποιότητας που είναι ήδη ορατά στο blog.

Καλά σχόλια (και άρθρα)!!

Trademark

Το σήμα κατατεθέν (trademark) είναι ένα μοναδικό σήμα το οποίο χρησιμοποιείται για να ταυτοποιήσει κατά τρόπο αποκλειστικό ένα συγκεκριμένο οργανισμό (συνήθως εμπορικό) και να τον διακρίνει από άλλους, παρόμοιους ή ανάλογους. Το σήμα αυτό είναι περιουσία του οργανισμού που το κατέχει, συχνά ιδιαζόντως μεγάλης αξίας. Η κατάχρηση ή καταπάτηση ενός τέτοιου σήματος είναι –θα έλεγε κανείς- ‘αιτία πολέμου’ για τον ιδιοκτήτη του.
Αλλά τι σχέση έχουν αυτά με την Κόρινθο; Έχουν, γιατί το μαγικό άγγιγμα της ιστορίας μας κατέστησε –έστω και αν δεν το επιθυμούμε- κληρονόμους ενός σήματος μοναδικά συνδεδεμένου με τη λέξη 'Κόρινθος': του κορινθιακού κιονόκρανου, του σημαντικότερου αρχιτεκτονικά στοιχείου του κορινθιακού ρυθμού.
Το κορινθιακό κιονόκρανο, κορυφαίο από άποψη αισθητικής και λειτουργικότητας λατρεύτηκε από τους αρχιτέκτονες όλου του κόσμου, διδάσκεται σε όλες τις αρχιτεκτονικές σχολές του κόσμου και κατάφερε κάτι σχεδόν μοναδικό: δεν κατέκτησε μόνο τον ιστορικό χρόνο θριαμβεύοντας επί δύο και πλέον χιλιετίες, αλλά κατέκτησε και τον γεωγραφικό χώρο με παραδείγματά του να στέκουν περήφανα σε όλη τη γη. Αυτή η διασπορά στο χώρο και το χρόνο οφείλεται κατά τη γνώμη μου σε ένα του χαρακτηριστικό που το διακρίνει από τα άλλα κιονόκρανα: ότι επιτρέπει τις διαφορετικές εκδοχές στη σχεδίασή του και άρα δεν είναι δεδομένο, μονολιθικό. Δείτε πόσο διαφορετικά εμφανίζονται τα φύλλα της ακάνθου σ’αυτά τα κιονόκρανα:

Από αριστερά προς τα δεξιά και από επάνω προς τα κάτω: 1) Maison Carree, Nimes, Γαλλία, 16πΧ, 2) Καρχηδόνα, Τυνησία, 3ος αιώνας μΧ, 3) Πάνθεον, Ρώμη, 121 μΧ, 4) Μνημείο James Mc Nulty, Buffalo, ΗΠΑ, 5) St Andrew, Steyning, West Sussex, Αγγλία, 12ος αιώνας μΧ, 6) κτίριο Ανωτάτου Δικαστηρίου, Ουάσιγκτον, ΗΠΑ.

Μαρμάρινο στην κλασική του εκδοχή (Θησαυροφυλάκιο, Πέτρα, Ιορδανία),

αλλά και από τούβλα όταν το μάρμαρο ήταν πολύ ακριβό (αμφιθέατρο Castrense, Ρώμη),

ή ξύλινο όταν είχε μόνο διακοσμητικό ρόλο (κτίριο General Electric, ΗΠΑ), το κορινθιακό κιονόκρανο είναι παντού. Εκτός από την Κόρινθο, όπου αν εξαιρέσει κανείς το κτίριο της Εθνικής τράπεζας που διασώζει την τιμή του δήμου, δεν υπάρχει πουθενά. Βεβαίως είναι τόσο εκθαμβωτική η αρχιτεκτονική του δημαρχιακού μας μεγάρου, που τι να τα κάνουμε τα κιονόκρανα;
Κι όμως, θα μπορούσαμε να κάνουμε έναν διαρκή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό με θέμα το κορινθιακό κιονόκρανο και μετά να φτιάξουμε ένα διαδικτυακό μουσείο που να φιλοξενεί αυτά τα σχέδια, μαζί με κείμενα και φωτογραφίες από ιστορικά του παραδείγματα από όλα τα σημεία της γης. Μπορούμε έστω και καθυστερημένα να διεκδικήσουμε την πατρότητα αυτού του σήματος (βρήκα φωτογραφίες κορινθιακών κιονόκρανων στην ιστοσελίδα ενός αμερικανικού επαρχιακού τηλεοπτικού σταθμού! αλλά όχι σε κορινθιακή ιστοσελίδα, χμμμμ εκτός από αυτήν που είστε τώρα) και να την εκμεταλλευτούμε μορφωτικά και τουριστικά.