Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

100 Posts

Το προηγούμενο άρθρο ήταν το 100ό γι αυτό το ιστολόγιο. Συνέπεσε μάλιστα σχεδόν με την πρώτη επέτειό του, αφού το πρώτο post με τίτλο ‘Καλώς Ορίσατε’ αναρτήθηκε στις 24 Απριλίου 2006. Πώς πέρασε ένας χρόνος, ούτε που το κατάλαβα. Θυμάμαι που μου λέγανε ‘τι κάνεις, δε βαριέσαι; Θα γράψεις πέντε άρθρα, δέκα, δεκαπέντε, θα στερέψεις’ και μειδιώ με ικανοποίηση. Όχι μόνο δεν έχουμε βαρεθεί, αλλά έχουμε περισσότερο κέφι παρά ποτέ. Ξεκινήσαμε χωρίς αναγνωρισιμότητα, και κοντεύουμε τις 10.000 επισκέψεις, ξεπεράσαμε τις 1.000 ανά μήνα και έχουμε περίπου 45 ανά ημέρα (το 58 που βλέπετε δίπλα είναι μάλλον εφήμερο και οφείλεται στην πανελλήνια αναγνωσιμότητα του τελευταίου post για την Αμαλία Καλυβίνου). Θα πείτε, πως άλλα blogs έχουν 1.000 επισκέψεις ημερησίως. Ίσως. Ένα ή δύο. Στο εξωτερικό πολλά. Το Huffington Post της συμπατριώτισσάς μας Arianna Huffington ή το DailyKos έχουν περισσότερες από 500.000 επισκέψεις ημερησίως. Αλλά αυτά απευθύνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη και είναι έργο μεγάλων οργανισμών και όχι ενός ανθρώπου. Αντίθετα, εμείς απευθυνόμαστε μόνο στους Κορίνθιους. Από αυτούς, πόσοι έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο; Και από αυτούς, πόσοι το χρησιμοποιούν για κάτι περισσότερο από δουλειές-κονσέρβα; (πχ λογιστές που αναζητούν φορολογικές ενημερότητες ή δάσκαλοι που λαμβάνουν εγκυκλίους και τίποτε άλλο;). Ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται πραγματικά για την πόλη. Και αν δεχθούμε και εδώ την εφαρμογή του διαδικτυακού νόμου της συμμετοχής, το 10% αυτών θα παρακολουθεί συστηματικά αυτό το ιστολόγιο και το 1% θα συμμετέχει. Αν είναι έτσι, όλα πάνε καλά. Άλλωστε η αναγνωσιμότητα συνεχώς αυξάνει. Αλλά δεν είναι η αναγνωσιμότητα το άπαν. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις βιολογίας, γνωρίζει καλά ότι η πρόοδος των κοινωνιών (όλων των ειδών) είναι αποτέλεσμα επίδειξης συλλογικής συμπεριφοράς, που με τη σειρά της είναι αποτέλεσμα της συλλογικής νοημοσύνης, σε αντίθεση με την ατομική.
Τώρα που η επισκεψιμότητα κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα (η ανάλυση των στοιχείων υποδηλώνει ότι παρακολουθούν και ενδιαφέρονται γι αυτό το ιστολόγιο περίπου 70-80 Κορίνθιοι, προφανώς άνθρωποι με συγκρότηση και άποψη, που η γνώμη τους έχει βαρύνουσα σημασία για πολύ περισσότερους), πρέπει, αντί να εστιάσουμε στο κυνήγι των αριθμών, να προσπαθήσουμε να δούμε ποιο μπορεί να είναι το μέλλον. Εγώ νομίζω ότι το μέλλον βρίσκεται στη συνεργατικότητα. Αλλά δεν είμαι καθόλου διατεθειμένος να επαιτώ για συμμετοχή διάφορους ντόπιους ριζοσπάστες wannabe αλλά βαθιά συντηρητικούς στις πρακτικές τους. Θυμάμαι πώς υποδέχθηκαν αυτό το ιστολόγιο με λεκτικές ελεγείες περί πρωτότυπης πολιτικής δράσης αλλά στην πορεία αδιαφόρησαν, όταν δεν έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην αποκτήσει το εγχείρημα καμία δυναμική (σ' αυτούς αφιερώνω το διπλανό διάγραμμα μηνιαίας επισκεψιμότητας, που είναι σταθερά αυξανόμενο).
Νομίζω πως το μέλλον βρίσκεται στη σύμπραξη μεταξύ των ανθρώπων που διατηρούν παρόμοια blogs ανά την Ελλάδα. Πιστεύω πως μόνο έτσι μπορεί να αναπτυχθεί κάποια σημαντική ‘ποσότητα’ συλλογικής νοημοσύνης. Και αυτό είναι καιρό τώρα που τριγυρίζει τους μαιάνδρους της σκέψης μου. Το έχω ήδη συζητήσει με έναν πολύ ικανό blogger και πολιτικό αναλυτή. Έχουμε ήδη ‘μαρκάρει’ και κάποιους άλλους bloggers που επιχειρούν με ποιότητα στο πεδίο των τοπικών κοινωνιών και ελπίζουμε σύντομα να μας συνεπάρει μια νέα προσπάθεια.

Περί Διοικητηρίου και Φαι(δρ)ότητας

Ένα μήνα πριν, γράφαμε: "Όσοι θυμούνται τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο το νομαρχιακό συμβούλιο είχε χωροθετήσει το νέο διοικητήριο στην ποσειδωνία, αρνούμενο την εξέταση οποιασδήποτε άλλης πρότασης (μία είχε κατατεθεί από διαφωνούντα νομαρχιακό σύμβουλο της πλειοψηφίας, αλλά ούτε αυτή εξετάστηκε), θα δικαιώσουν διπλά το δήμαρχο."
Σήμερα, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία περί του αντιθέτου, παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο της επιστολής που απέστειλε στις 5 Αυγούστου 2005 ο νομαρχιακός σύμβουλος της πλειοψηφίας (!) Δημήτρης Νικολάου, προς τον τύπο. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Αλλά, για να μη ξεχνάμε, τότε, δεν είχαν όλοι δημοσιεύσει την επιστολή. Έτσι για να δυναμώνει και η αξία προηγούμενου άρθρου μας για τη 'Δημοσιογραφία του Δεκάρικου'. Αλλά, φίλε Δημήτρη, δεν κρατιέμαι να μη σχολιάσω. Μήπως φταίει που έστειλες την επιστολή στις 5 Αυγούστου και τους χάλασες τα μεθεόρτια;

ΠΕΡΙ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΚΑΙ «ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ»

Σε κάθε πόλη, και δη μικρής έκτασης, τα πρέποντα δημόσια κτίρια μπορούν να δηλώνουν την ιστορία, το χαρακτήρα, την ταυτότητά της αλλά και την μελλοντική της κατεύθυνση, τη θέση της απέναντι στο μέλλον. Στην Κόρινθο φαίνεται ότι δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από προσφάτως ανεγερθέντα δημόσια κτίρια με εμφανή αδυναμία να υπηρετήσουν είτε τον ως άνω σκοπό, είτε τη λειτουργική τους αποστολή.

Η εκκρεμότητα του Διοικητηρίου και του Πανεπιστημίου αποτελούν μοναδικές ευκαιρίες ανάδειξης κάποιων χαρακτηριστικών της Πόλης, ώστε να προβάλλεται μια κάποια ταυτότητα, ή και να αλλάξει δια παντός ο σύγχρονος ρους της, εάν και εφ’ όσον υπάρχει στοιχειώδης σχεδιασμός και συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ των εμπλεκομένων φορέων και όλης της κοινωνίας, η οποία έχει καταθέσει κατά καιρούς σχετικές, ενδιαφέρουσες προτάσεις.

Εντυπωσιάστηκα, λοιπόν, όταν ΧΩΡΙΣ καμιά ουσιαστική προεργασία ή μελέτη των ανωτέρω κριτηρίων και καμία εξέταση των νέων δεδομένων (π.χ. νέος σιδηροδρομικός σταθμός), ενημερώθηκα κατά τη διάρκεια του Νομαρχιακού Συμβουλίου (Ν.Σ.) του Ιουλίου ότι «δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις» πέραν της τελείως αυθαίρετα και με προεκλογική ψυχολογία επιλεχθείσας θέσης για το Διοικητήριο στο στρατόπεδο της Ποσειδωνίας. Κατά τη διάρκεια του Ν.Σ., κατετέθησαν από τον γράφοντα τρεις εναλλακτικές προτάσεις:

1) Στέγαση του Διοικητηρίου και του Πανεπιστημίου στο χώρο του 6ου Σ.Π. και μετεγκατάσταση του 6ου Σ.Π. στο στρατόπεδο ΚΕΥΑ (είπα επί λέξει: «φανταστείτε την Κόρινθο χωρίς τη μάντρα του 6ου Σ.Π. και με δυο κόμβους, έναν στην Αγία Άννα και έναν στο νεκροταφείο»). Έτσι επιτυγχάνεται και η επιστροφή του Δημοτικού θεάτρου (που σήμερα στεγάζει το Πανεπιστήμιο) στην αρχικά προβλεπόμενη χρήση του και η λήξη του μόνιμου περί «υποδομών» εκβιασμού εκ μέρους του Παν/μίου Πελοποννήσου. Η χρηματοδότηση θα μπορούσε να γίνει με τα χρήματα που η Νομαρχία σκέφτεται και αποφάσισε να δανεισθεί, ενώ θα προέκυπταν και αξιοσημείωτες οικονομίες κλίμακας.

2) Ανταλλαγή του αρχικά αγορασθέντος για νεκροταφείο οικοπέδου του Δήμου Κορινθίων με το παραχωρούμενο στρατόπεδο Ποσειδωνίας (η ανέγερση της προγραμματιζόμενης από το Δήμο αθλητικής εγκατάστασης θα γινόταν στην Ποσειδωνία, και του Διοικητηρίου στο ανωτέρω οικόπεδο του Δήμου που βρίσκεται εγγύτατα στο νέο σιδηροδρομικό σταθμό).

3) Το υπάρχον δημόσιο κτήμα που βρίσκεται δίπλα στον κόμβο της Αρχ. Κορίνθου.

Επίσης, ο κ. Χ. Βραχνός έθεσε ως εναλλακτική λύση την Περιφερειακή Αγορά Λεχαίου (ΠΑΛ).

Εάν δημιουργεί απορίες η σπουδή με την οποία προωθείται το όλο θέμα καθώς και το γεγονός ότι πρώτα προκηρύχθηκε διεθνής διαγωνισμός για τη μελέτη του κτιρίου και μετά (χωρίς να υπάρχει ακόμη μελέτη) προσέφυγε η Νομαρχία σε διαδικασία δανειοληψίας ΚΑΙ για τη μελέτη ΚΑΙ για την κατασκευή του κτιρίου (τι αγωνία για δημιουργία αγκυλωτικών τετελεσμένων είναι αυτή?),

οι απαντήσεις-επιχειρήματα που επιστρατεύθηκαν για να καλύψουν τα λογικά κενά της όλης επιλογής και διαδικασίας μάλλον επιτείνουν τις απορίες και δικαιώνουν τον προβληματισμό. Συγκεκριμένα, ακούστηκε στο ΝΣ ή γράφτηκε στον τοπικό τύπο («ΠΡΩΙΝΗ», 30-31/07/2005) ότι:

· Η μεταφορά του 6ου ΣΠ σημαίνει ότι για κάποιο διάστημα «δε θα λειτουργεί το στρατόπεδο και έτσι θα βλαφτούν τα συμφέροντα των Κορινθίων» (σ.σ.: σύμφωνα με το ίδιο σκεπτικό, για όσο χρόνο κατασκευάζεται το νέο διοικητήριο, η Νομαρχία θα είναι κλειστή?).

· «Ποιος σας είπε ότι η πρόσβαση στο 6ο Σ.Π. είναι καλύτερη απ’ ότι στην Ποσειδωνία;» (σ.σ. : !)

· «Η ΠΑ Λεχαίου είναι πολύ ακριβή, κοστίζει 2.5 δισεκ. Δρχ.» (σ.σ.: μα εδώ μιλάμε για 3 δις. Δρχ. δάνειο, τα 2, 5 δις για 100 στρέμματα γης και 10000 τ.μ. κτίρια της ΠΑΛ είναι πολλά ; !).

· «Δεν επιτρέπεται να φτιαχτούν τόσο μεγάλα κτίρια στην περιοχή της Αρχ. Κορίνθου» (σ.σ.: εκτός κι αν είναι άσχημα, θορυβώδη και δύσοσμα, οπότε επιτρέπονται!).

· Η ΠΑΛ είναι «στα Μαύρα Λιθάρια» (σ.σ.: ακριβώς εκεί!).

Πέραν αυτών, υπήρξε και θεωρητική θεμελίωση της ανάγκης για Διοικητήριο αφού θεωρείται ότι η ανέγερση του κτιρίου θα λύσει τα προβλήματα διαφάνειας της Δημόσιας Διοίκησης, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη απορροφητικότητα ευρωπαϊκών κονδυλίων ενώ η έλλειψη κτιρίου υπονομεύει την ανάπτυξη του Νομού.

Το ζήτημα ετέθη και αλλιώς: «Ποιος Δήμαρχος μας ρώτησε πού θα φτιάξει το Δημαρχείο? » ….

Εάν τα ανωτέρω επιχειρήματα απέχουν ελάχιστα της διυλίσεως του κώνωπος, έπρεπε συνειρμικά να καταποθεί και η κάμηλος : απόλυτη σιωπή και «άγνοια» για την πρόταση ανταλλαγής οικοπέδων με το Δήμο Κορινθίων! Καμία νύξη για το ότι το συνολικό κόστος του Διοικητηρίου αυξάνεται υπέρογκα αφού η εύρυθμη λειτουργία του προϋποθέτει την εφαρμογή της επέκτασης του σχεδίου πόλεως, κατασκευή δρόμων πάνω από αρχαιολογικά ευρήματα κλπ, ενώ δεν γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί, αφού ο χώρος στην Ποσειδωνία αρκεί, πρέπει να δεσμευθούν με τη χωροταξική μελέτη και άλλοι πέριξ χώροι. Ποιους ακριβώς επιθυμούμε ως γείτονες του νέου Διοικητηρίου?

Και μια λέξη περί «συμφερόντων των Κορινθίων»: εάν τα 2 εκατ. ευρώ (το πολύ) το χρόνο που καρπούται η πόλη από τη λειτουργία του 6ου Σ.Π. αξίζουν τόσης προσοχής και κουβέντας, τότε τα 10 εκατ. ευρώ (τουλάχιστον) το χρόνο που η πόλη χάνει από την έλλειψη 400 και πλέον υπαλλήλων του Ε.Σ.Υ. (μη συμπεριλαμβανομένου του κόστους υπό όρους οικονομίας της υγείας) καθώς επίσης και τα 100 εκατ. ευρώ που η Κορινθία χάνει από την απώλεια «φοιτητικού» εισοδήματος (μη συμπεριλαμβανομένου του κοινωνικού κόστους) πόση συζήτηση και κινητοποίηση αξίζουν? Η σιωπή που συναντούν οι επί χρόνια επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις του γράφοντος περί Νοσοκομείου και περί Τριτοβάθμιας -πάσης μορφής- εκπαίδευσης πρέπει, ή όχι, να εκλαμβάνονται πλέον ως πλημμελής προάσπιση των «συμφερόντων των Κορινθίων» κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό? Ή υφίσταται επιλεκτική σύγχυση «αρμοδιοτήτων»?

Το ζήτημα δεν μπορεί να ξεπεραστεί τόσο εύκολα και να σημαδεύει για πάντα την Κόρινθο και την Κορινθία, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι δηλώνουν αδυναμία ελάχιστης συνεννόησης και κατάρτισης στοιχειώδους σχεδιασμού.

Δρ Δημήτρης Β. Νικολάου

ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Η Αμαλία και η Σκοτεινή Πλευρά της Σελήνης

Για άλλη μια φορά απών, όταν κάτι σημαντικό συμβαίνει στη μπλογκόσφαιρα. Αυτή τη φορά ήταν ο θάνατος της Αμαλίας Καλυβίνου, της βασανισμένης από τη ζωή και τη φάρα των γιατρών, ιστολογούσης κοπέλας που έφυγε πριν λίγες ώρες από κοντά μας. Άφησε όμως πίσω της το fakellaki, το ιστολόγιό της, να μας θυμίζει ότι το εθνικό σύστημα υγείας μπορεί στα νούμερα να βρίσκεται ψηλά στην παγκόσμια κατάταξη αλλά έχει προ πολλού απωλέσει την ανθρωπιά του. Κι όταν ένα σύστημα υγείας δεν έχει ανθρωπιά, είναι για πέταμα. Βαρέθηκα ν΄ακούω από εργαζόμενους στο ΕΣΥ ότι δεν πληρώνονται καλά. Λες και τους ζόρισε κανένας να ενταχθούν σ΄αυτό. Αν και δεν λένε βέβαια ψέματα, εξίσου αλήθεια είναι και ο υπότιτλος από το ιστολόγιο της Αμαλίας:
"Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ".

Έγραψαν για το χαμό της Αμαλίας και αξίζει να διαβάσετε:

Δεν άνθισαν ματαίως τόσα σχόλια
Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες
Η Αμαλία δεν έφυγε!
Αυτή έφυγε, το fakelaki έμεινε

Το ιστολόγιό της θα παραμείνει (εύχομαι) στον αέρα για να μας θυμίζει τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης που τόσο εύκολα προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας. Αμαλίτσα, θα σε αποχαιρετήσω με λίγους στίχους των Pink Floyd από το album "The Dark Side of The Moon":

All that you touch
All that you see
All that you taste
All you feel.
All that you love
All that you hate
All you distrust
All you save.
All that you give
All that you deal
All that you buy,
beg, borrow or steal.
All you create
All you destroy
All that you do
All that you say.
All that you eat
And everyone you meet
All that you slight
And everyone you fight.
All that is now
All that is gone
All that's to come
and everything under the sun is in tune
but the sun is eclipsed by the moon.

Εκκλησιαστικό Showbiz

Μαθαίνω πως ο νέος μητροπολίτης Διονύσιος ο Γ', παρήγγειλε από βιοτεχνία της Καλαμπάκας, σαράντα (40) και πλέον εκκλησιαστικές πολυθρόνες για να καθίσουν οι καλεσμένοι επίσκοποι κατά τον εορτασμό του πολιούχου μας, Αποστόλου Παύλου.
Δεν ξεκίνησε καλά ο μητροπολίτης. Όχι μόνο δεν έφερε την ομόνοια στο διχασμένο κλήρο από τα σκάνδαλα του τεθνεώτος Παντελεήμονα, όχι μόνο αγνόησε το κάλεσμα για οικονομική διαφάνεια που του απεύθυναν αρκετοί και επώνυμοι πολίτες, όχι μόνο δεν έχει μέχρι σήμερα προσφέρει κανένα έργο (εκτός από το να ανεβάσει πραξικοπηματικά τους προϋπολογισμούς μονών και εκκλησιών για να έχει λαμβάνειν μεγαλύτερο μερίδιο), αλλά ο νους του δείχνει να είναι μόνο στις εντυπωσιακές τελετές και το glamour.
Για showbiz ήρθατε σεβασμιώτατε στην Κορινθία;

Η Δημοσιογραφία του Δεκάρικου

Πώς γίνεται αλήθεια, η πόλη να βρωμάει και κάποιες εφημερίδες να επαινούν τον αντιδήμαρχο καθαριότητας; Ε, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να πετύχει κανείς με λίγα φτηνά χαρτονομίσματα. Με την ελεημοσύνη μας -κυριολεκτικά- επιβιώνουν ορισμένα (εννοείται, όχι όλα τα) έντυπα. Με εκβιαστικές συνδρομές τις οποίες δεν ζητήσαμε ποτέ και που η ντροπή μας κάνει κάποτε να πληρώνουμε, και με 'χαρτζηλικάκια' στους δημοσιογραφίσκους της δεκάρας για να γράφουν ό,τι τους λέμε. Επαίτες και γλείφτες έχουν κατακλύσει το χώρο και οι λίγοι ακέραιοι δημοσιογράφοι ασφυκτιούν. Η κατάσταση μου θυμίζει ένα στίχο από το διάσημο ποίημα του W. B. Yeats "The Second Coming", ή "Η Δευτέρα Παρουσία":



...The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity...

ή αν μου επιτρέπετε την πρόχειρη μετάφραση,

...Οι ικανοί δεν πείθουν κανένα, ενώ οι ανίκανοι
βρίθουν εμπάθειας...

Τριάντα Χρόνια Πίσω!

Η οργάνωση streetpanthers στην οποία έχω αναφερθεί και παλιότερα, έχει συγκροτήσει ένα group στο google με την ονομασία 'πεζοπόροι' του οποίου είμαι μέλος. Διαβάζοντας λοιπόν τα τελευταία μηνύματα, έπεσα πάνω σε ένα ιστολόγιο που αναπαράγει το video που βλέπετε παρακάτω. Πρόκειται για την ιστορία του γερμανού Michael Hartmann στο Μόναχο προ 30ετίας. Ο ήρωάς μας, απηυδισμένος από τη συνεχή επέκταση του αυτοκινήτου και την κατάληψη των πεζοδρομίων, αποφασίζει να απαντήσει με το ίδιο νόμισμα: περπατά πάνω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και στη μέση του δρόμου, μέχρι που ... το υπόλοιπο να το δείτε! Αξίζει μόνο και μόνο για την είδηση που μεταφέρει στην αρχή για τον τραγικό θάνατο ενός μικρού κοριτσιού, της Sylvia.



Κι αφού το είδατε, τώρα πείτε μου: είμαστε ή δεν είμαστε 30 χρόνια πίσω; Στη Γερμανία το έλυσαν το πρόβλημά τους, με σοβαρότητα, μέθοδο και σκληρή δουλειά. Εμείς θα μπορέσουμε άραγε; Πρέπει μήπως να θρηνήσουμε πρώτα τη δική μας Σύλβια;

Ένα Κλάσμα της Εθνικής μας Ντροπής

Η Αμαλία Καλυβίνου παρά τα πάθη της δεν γνώρισε τουλάχιστον την τηλεοπτική χυδαιότητα που γνωρίζουν εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο η Νατέλα και ο σύντροφός της, στην -αυτονόητη- προσπάθειά τους να βρούν τον Άλεξ. Στην πρώτη, το κόστος είναι η ίδια η ζωή (εννοώ αυτή που η Αμαλία ήδη στερήθηκε). Στη δεύτερη, το προμηθεϊκό μαρτύριο μιας προσπάθειας που δεν τελειώνει με τίποτα, ούτε με ποινή, ούτε με ανταμοιβή. Δεν ξέρω τι να πω. Τα μέτρα και τα σταθμά μου δεν μπορούν να αντιρροπήσουν τόσο πόνο.
Ελπίζω μόνο να μη καταλήξουμε στο τέλος να μακαρίζουμε τον Άλεξ για την τύχη του.


ΥΓ. Κι έχεις κι αυτόν τον 'τενεκέ' τον Πολύδωρα, να δηλώνει ότι κάνει αγγαρεία....

Διοίκηση και Νότες

Ο Paul O’ Neill διετέλεσε υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ στη συντηρητική κυβέρνηση Bush του νεότερου, αλλά σύντομα αποχώρησε ασκώντας δριμεία κριτική. Ασχολήθηκε με τις πολιτικές για την υγεία στο Pittsburgh και κέρδισε και σ’ αυτόν τον τομέα την καταξίωση. Είναι λόγω αυτού του τελευταίου, που τον παρακολουθώ και ομολογώ πως δεν ξαφνιάστηκα καθόλου όταν συμφώνησα διαβάζοντας μια πρόσφατη ομιλία του στο Harvard Business School. Εκεί περιέγραψε τις τρεις ερωτήσεις που πρέπει να απαντά κάθε υπάλληλος ενός οργανισμού καταφατικά, κάθε μέρα που εργάζεται, έτσι ώστε ο οργανισμός να έχει προοδευτική και ανοδική δυναμική:

1. Μου συμπεριφέρονται οι συνάδελφοί μου και ειδικά οι ανώτεροί μου, με αξιοπρέπεια και σεβασμό, άσχετα από τη θέση μου στον οργανισμό;
2. Μου παρέχονται η γνώση, τα μέσα και η υποστήριξη ώστε να συνεισφέρω ό,τι μπορώ στον οργανισμό και αυτό, προσθέτει νόημα στη ζωή μου;
3. Το πρόσεξε κανείς αυτό; Δηλαδή, αναγνωρίζεται η συνεισφορά μου;

Θυμήθηκα αμέσως μια συζήτηση που είχα με μια εργαζόμενη στο δήμο μας. Μου περιέγραφε την υποτιμητική και εξευτελιστική συμπεριφορά προς το προσωπικό ενός αντιδημάρχου, γνωστού για την κουτσαβάκικη συμπεριφορά του, σε αντίθεση με αυτήν έτερου αντιδημάρχου, γνωστού για τη σοβαρότητά του.
Αυτό μου έφερε με τη σειρά του στη μνήμη μιά δήλωση του διάσημου μουσικού Johann Sebastian Bach ο οποίος είπε κάποτε πως ‘δεν υπάρχει τίποτα το αξιοσημείωτο στο παίξιμο του εκκλησιαστικού οργάνου. Απλά πρέπει κανείς να χτυπήσει τα σωστά πλήκτρα στο σωστό χρόνο και το όργανο παίζει μόνο του’.
Μερικές φορές σκέπτομαι πως τα πράγματα είναι όντως απλά: προσφέρεις στους εργαζόμενους αλλά και τους ‘πελάτες’ του οργανισμού αριστεία, ποιότητα, καλοσύνη και σεβασμό και ‘το όργανο παίζει μόνο του’. Βέβαια, η αρχική σκέψη είναι πως αυτό ισχύει, αν είσαι Bach. Στην περίπτωσή μας εκτιμώ πως δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Γιατί η ικανότητα ενός δημάρχου ή αντιδημάρχου κλπ, δεν αντικατοπτρίζεται σε κάποιο ‘χάρισμα’, σαν κι αυτό που αναμφίβολα είχε ο Bach, αλλά στην ικανότητά του να συντονίζει εμβριθείς και καλοπροαίρετους συνεργάτες (τους έχει διαλέξει άλλωστε) έτσι ώστε να αλληλοϋποστηρίζονται και να δουλεύουν αρμονικά για το καλό του οργανισμού.
Ακόμη, το να χτυπάς τα σωστά πλήκτρα στο σωστό χρόνο, είναι ήδη δύσκολο για κάποιον performer ενός μινουέτου του Bach. Και γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν λαμβάνει χώρα μπροστά σε ένα ενήμερο και ευαίσθητο ακροατήριο. Απαιτεί όμως, πριν από οτιδήποτε άλλο, το κούρδισμα του οργάνου. Χωρίς αυτό η ευφυής έμπνευση του συνθέτη, η ικανότητα του εκτελεστή και η ευαισθησία του ακροατηρίου θα μείνουν κενά γράμματα. Και κούρδισμα με ‘σφαλιάρες’ μπορεί να γίνεται στα cartoons αλλά δε γίνεται στην πραγματικότητα. Η συμπεριφορά του συγκεκριμένου αντιδημάρχου αμαυρώνει όλη την παράσταση!

Η Συγκοινωνιακή Μελέτη

Αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά και στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, με ευκαιρία την παρέμβαση συμβούλου για τους φωτεινούς σηματοδότες, ο δήμαρχος επεσήμανε την ανάγκη μιας νέας συγκοινωνιακής μελέτης. Δεσμεύτηκε μάλιστα - αν δεν λαθεύω - να την εφαρμόσει κατά γράμμα. Κανείς νομίζω δεν θα διαφωνήσει για την ανάγκη μιας συγκοινωνιακής μελέτης.
Αλλά υπάρχουν ορισμένα θέματα που πρέπει να προσέξουμε. Το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι το τι επιθυμεί η μελέτη να εξυπηρετήσει. Κι αυτό πρέπει να το γνωρίζουμε ΠΡΙΝ ξεκινήσει η μελέτη. Εξηγούμαι: είναι συνήθης πρακτική να επιχειρείται η διευκόλυνση των συνηθειών των πολιτών. Έτσι, μια τέτοια μελέτη ξεκινά μετρώντας με διάφορες μεθοδολογίες τον κυκλοφοριακό φόρτο σε κομβικά σημεία και επιπλέον καταγράφοντας με ερωτηματολόγια το πώς συμπεριφέρονται κυκλοφοριακά οι πολίτες. Αφού λοιπόν καταγραφούν οι συνήθειες των πολιτών (στη χώρα μας έγιναν και μελέτες που παρέλειψαν το στάδιο των ερωτηματολογίων!), καταστρώνεται η μελέτη για να τις διευκολύνει.
Αυτό για την περίπτωσή μας είναι λάθος. Οι κορίνθιοι έχουν κακές κυκλοφοριακές συνήθειες και η μελέτη οφείλει όχι να τις διευκολύνει αλλά να τις καταστείλει με στόχο μια όμορφη, ήσυχη και πολιτισμένη πόλη και όχι μια πόλη που θα διευκολύνει τα αυτοκίνητα αλλά όχι τους πολίτες (έστω τους μη οδηγούς).
Δεν μπορώ ακόμα να ξεχάσω τις απαράδεκτες απόψεις επί του θέματος από τον προηγούμενο δήμαρχο κο Θωμαΐδη, που μείωσε - άκουσον-άκουσον - το εύρος του διαζώματος της Εθνικής Αντιστάσεως για να διευκολύνει το διπλοπαρκάρισμα! Δεν ήταν αυτό το μόνο του έγκλημα, αλλά όπως και νά'χει, δεν είναι τώρα αυτός το θέμα. Τώρα το θέμα είναι να προχωρήσει η πόλη στην ορθή κατεύθυνση.
Μια συγκοινωνιακή μελέτη μπορεί να είναι η ευκαιρία μας, μπορεί και η καταδίκη μας. Γι αυτό εγώ δεν θα έλεγα ότι πρέπει να εφαρμοστεί κατά γράμμα, εκ των προτέρων. Πρέπει να ανατεθεί σε μεγάλο και έμπειρο μελετητικό γραφείο που θα επιλεγεί από διαπαραταξιακή επιτροπή. Αν μάλιστα οριστεί ως σύμβουλος και κάποιο μεγάλο γραφείο από το εξωτερικό, ακόμα καλύτερα. Στο μελετητικό γραφείο πρέπει να παραδοθούν επίκαιρα δημογραφικά και πολεοδομικά δεδομένα καθώς και όποιες διευκολύνσεις ζητηθούν. Αλλά να τους καταστούν σαφείς και οι απαιτήσεις μας. Για την επιλογή του δείγματος των πολιτών που θα συμπληρώσουν ερωτηματολόγια, θα πρέπει να τηρηθούν όλοι οι κανόνες της στατιστικής μεθοδολογίας για δειγματοληψίες (εκτός αν θέλουμε να κάνουμε μελέτη ερήμην των πολιτών). Η μελέτη, το ξαναλέω, θα πρέπει να έχει σαν στόχο όχι πώς θα διαχειριστεί τον κυκλοφοριακό φόρτο αλλά πώς θα δημιουργήσει και θα εξασφαλίσει μια πόλη βιώσιμη και όμορφη. Έτσι, εκτός από τη διαχείριση του κυκλοφοριακού φόρτου, μπορεί και πρέπει να συμπεριλάβει και άλλα κεφάλαια. Πχ επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου, να συμπεριλάβει την εκπόνηση σχεδίου για τις αστικές συγκοινωνίες και τα απορριμματοφόρα, ώστε να βρεθούν οι βέλτιστες διαδρομές και η βέλτιστη πυκνότητα των δρομολογίων.
Ακούω συχνά για διάφορα μέτρα, έχω προτείνει κι εγώ μερικά. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει την έννοια του θέσφατου. Αλλά και κανένας δεν μπορεί να με πείσει ότι μια μελέτη μπορεί να είναι σωστή εκ των προτέρων. Ειδικά όταν εμείς δεν έχουμε καταλήξει στο τι θέλουμε. Δεν μπορεί να μας πει κάποιος συγκοινωνιολόγος πώς θα ζήσουμε στην πόλη μας, εμείς θα του πούμε κι αυτός πρέπει να βρει τον τρόπο. Εις επίρρωσιν των λεγόμενων μου, παραθέτω ένα διάγραμμα ροής από αντίστοιχη μελέτη στην πόλη Kirkland των ΗΠΑ. Βλέπετε ότι όλα ξεκινούν από τα αιτήματα των πολιτών (Citizen Requests). Ας θέσουμε λοιπόν και ας διαφυλάξουμε τους όρους από τη δική μας πλευρά και τότε οι πιθανότητες μιας καλής μελέτης αυξάνουν (γιατί, ας μη ξεχνάμε, πρόκειται περί ανάθεσης και όχι διαγωνισμού και άρα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας τέσσερα).

Καλά, Εσύ Λαχάνιασες Νωρίς

Πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά μου παρατήρησα ότι δεν είχαν μαζευτεί τα σκουπίδια (τουλάχιστον στη διαδρομή που ακολουθώ εγώ). Το μεσημέρι, όταν έφευγα από τη δουλειά τα σκουπίδια ήταν ακόμα περισσότερα. Αγανάκτησα σκεπτόμενος ότι τώρα είναι άφαντος ο αντιδήμαρχος της καθαριότητας όπως και τα κανάλια που κάλυπταν τις άθλιες μετεκλογικές ρεκλάμες του, τώρα έχουν 'ξεχάσει' να κάνουν ρεπορτάζ και έχουν βάλει τις κάμερες τους για φόρτιση!
Έβγαλα λοιπόν εγώ αυτές τις φωτογραφίες από το κέντρο της πόλης: Κόρινθος, 07/05/2007, 3:00μμ, στην οδό Αδειμάντου, την οδό Ερμού και την οδό Πυλαρινού. Στις δύο τελευταίες μάλιστα, λόγω έλλειψης κάδου, οι πολίτες αφήνουν τα σκουπίδια τους σε σακούλες και χαρτόκουτα στο πεζοδρόμιο, εύκολη βορά των αδέσποτων (που κι αυτά θα τα εξαφανίσει όπως τα σκουπίδια ο ηρωικός αντιδήμαρχος).
Γνωρίζω καλά τις δικαιολογίες που θα ακούσω. Ότι τα μέσα είναι πενιχρά, οι υπάλληλοι λιγοστοί, τα οχήματα που 'κληρονόμησαν' ελαττωματικά κοκ. Τι κρίμα που δεν έχει ο κύριος αντιδήμαρχος στη διάθεσή του μιά SS Freiwilligen-Gebirgs-Division "Prinz Eugen" ή έστω μια Panzer Division βρε αδελφέ, για να κάνει τη δουλειά του ο άνθρωπος χωρίς να υπόκειται την κριτική και τη λοιδωρία των απλών πολιτών όπως εγώ.
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά αυτό που κάθε σκεπτόμενος και μνήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται. Ότι ο καθαρισμός της πόλης για δύο μήνες μετεκλογικά εδώ και είκοσι χρόνια σημαίνει πως δεν υπάρχει υγιής μηχανισμός καθαριότητας και οι εκάστοτε αντιδήμαρχοι μας κοροϊδεύουν εν ψυχρώ, πουλάνε 'φύκια για μεταξωτές κορδέλες', ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους προβολή και όχι για την καθαριότητα.
Αλήθεια, μελετήθηκε ποτέ ο ορθολογισμός των διαδρομών των απορριμματοφόρων; Τοποθετήθηκαν οι κάδοι σε σταθερά σημεία για να μην μετακινούνται από πολίτες; Γνωρίζει κανείς ότι ο προγραμματισμός της θέσης των κάδων και των διαδρομών και των ωραρίων των απορριμματοφόρων, οφείλουν να είναι αντικείμενο ειδικής μελέτης από συγκοινωνιολόγους; Αν ναι, τι κάνουν γι αυτό; Ευκαιρία είναι η αναγγελθείσα νέα συγκοινωνιακή μελέτη. Αλλά γι αυτήν, περισσότερα σε επόμενο post.

Ένα Τρελό Όνειρο - 2

Ήρθε η ώρα, σε συνέχεια του προηγούμενου post να καταθέσω ένα ακόμη τρελό όνειρο. Σχετίζεται με τη σιδηροδρομική γραμμή. Απ' ότι λέγεται από επίσημα χείλη, τα ψωμιά της είναι μετρημένα. Αν λοιπόν ο σιδηροδρομικός σταθμός καταργηθεί, η γραμμή θα απελευθερώσει έναν εξαίσιο χώρο. Τι θα τον κάνουμε; Δρόμο; Μετά λόγου γνώσεως θα προτείνω κάτι υπερβολικό. Γιατί αν δεν το έχετε καταλάβει, μόνο με υπερβολικά μέτρα μπορεί αυτή η πόλη να ομορφύνει. Με ανάπλαση οδών και πεζοδρομίων όχι. Ούτε με καινούργια λουλούδια στα παρτέρια (παρότι κι αυτά είναι απαραίτητα). Το μήνυμα λοιπόν από αυτά τα posts προς τους δημοτικούς μας άρχοντες είναι: THINK BIG! Αλλά ας περάσουμε στην πρόταση.
Στο Παρίσι, υπάρχει από το 1853 μια κοιλαδογέφυρα (στα γαλλικά viaduc). Είναι δηλαδή ένα ισόγειο κτίσμα με καμάρες (δείτε τις φωτογραφίες). Φτιάχτηκε για να φιλοξενήσει επάνω της μια σιδηροδρομική γραμμή. Τώρα οι καμάρες έχουν γίνει καταστήματα και στην οροφή της σχεδιάζεται να φτιαχτεί ένας υπέργειος κήπος-πεζόδρομος. Τι καταπληκτική ιδέα! Φαντάζεστε κάτι ανάλογο από το σταθμό μέχρι τη δυτική έξοδο της πόλης; Δημοτικά καταστήματα στο ισόγειο και έναν καταπράσινο πεζόδρομο και ποδηλατόδρομο επάνω; Στο αρχικό στενό κομάτι (από σταθμό μέχρι την οδό Άργους) αντί για καταστήματα θα μπορούσαν πχ να υπάρχουν κιόσκια για μικροπωλητές ή ακόμα και για τη λαϊκή αγορά.

Οι Γάλλοι τώρα την ονομάζουν Viaduc des Arts, δηλαδή 'γέφυρα των τεχνών'. Έχει μήκος 1,5 χιλιόμετρο και οι Γάλλοι την προτείνουν ως ένα από τα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης τους. Όχι άδικα κατά τη γνώμη μου.
Ζούμε σε μια πόλη όπου δεν έχουμε να υπερηφανευτούμε για πολλά. Εκτός ίσως από τον τίτλο μιας από τις πιό άσχημες πόλεις της ελλάδας. Αν θέλουμε αυτό να αλλάξει, πρέπει να κάνουμε κάτι σημαντικό. Έτσι από πείσμα που θα έλεγε και ο Ταχτσής...

Ένα Τρελό Όνειρο - 1

Σε προηγούμενο post με τίτλο 'Η Πόλη που Ονειρεύεται' γράφαμε: "Θα μπορούσε άραγε ποτέ αυτή η κρυπτογραφημένη διαδικασία της παραγωγής ονείρων να γίνει μαζική; Τα όνειρα και οι ευχές χιλιάδων ανθρώπων να μορφοποιηθούν στην ‘ιδανική πόλη του αύριο’;"
Είναι γνωστό ότι ο Μορφέας, θεός των ονείρων (και όχι του ύπνου) πήρε το όνομά του ακριβώς επειδή μορφοποιούσε τα όνειρα. Δεν θυμάμαι αν συναντήθηκα μαζί του σε βαθύ ύπνο ή σε κάποια υπναγωγική παραίσθησή μου και προέκυψε αυτή η ιδέα. Είναι τρελή, ένα τρελό όνειρο, γι αυτό τη βρίσκω ιδιαίτερα απολαυστική. Όπως και τα παραληρήματα των τρελών, που είναι συχνότατα πολύ απολαυστικά, κάποτε με πλοκή που θα ζήλευαν αρκετές νουβέλες της καθημερινότητας. Άλλοτε, υποκρύπτουν αλήθειες που επίσης σπάνια συναντά κανείς στα καφενεία της αγοράς.

Όπως κι αν έχει, το όνειρο έχει ως εξής: πώς θα σας φαινόταν αν ενοποιούνταν τα τρία μεγαλύτερα πάρκα της πόλης; τα περιβολάκια, ο φλοίσβος και τα μπαζώματα προς την ποσειδωνία; Το μόνο που χρειάζεται είναι η πεζοδρόμηση της οδού Εθνικής Αντιστάσεως από Αδειμάντου μέχρι Δαμασκηνού (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται αυτές οι δυο), και κάποιες ελάσσονες σχετικά παρεμβάσεις στην περιοχή του Αγίου Νικολάου. Φαντάζεστε την ενοποίηση του μικρού πάρκου μπροστά από το 13ο δημοτικό σχολείο με το προαύλιο του δικαστικού μεγάρου, τη φαρδιά οδό και τα περιβολάκια; Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι ο ορισμός του ανοιχτού χώρου. Προεκτεινόμενος μάλιστα μέχρι τον αναπλασμένο φλοίσβο; Κι ακόμη πιο πολύ προς τα ανατολικά μέχρι την αρχή της ποσειδωνίας;
Αντέχει κανείς τόση ελευθερία;

Ink drawing by Narina Sarkisyan