Ένα Τρελό Όνειρο - 1

Σε προηγούμενο post με τίτλο 'Η Πόλη που Ονειρεύεται' γράφαμε: "Θα μπορούσε άραγε ποτέ αυτή η κρυπτογραφημένη διαδικασία της παραγωγής ονείρων να γίνει μαζική; Τα όνειρα και οι ευχές χιλιάδων ανθρώπων να μορφοποιηθούν στην ‘ιδανική πόλη του αύριο’;"
Είναι γνωστό ότι ο Μορφέας, θεός των ονείρων (και όχι του ύπνου) πήρε το όνομά του ακριβώς επειδή μορφοποιούσε τα όνειρα. Δεν θυμάμαι αν συναντήθηκα μαζί του σε βαθύ ύπνο ή σε κάποια υπναγωγική παραίσθησή μου και προέκυψε αυτή η ιδέα. Είναι τρελή, ένα τρελό όνειρο, γι αυτό τη βρίσκω ιδιαίτερα απολαυστική. Όπως και τα παραληρήματα των τρελών, που είναι συχνότατα πολύ απολαυστικά, κάποτε με πλοκή που θα ζήλευαν αρκετές νουβέλες της καθημερινότητας. Άλλοτε, υποκρύπτουν αλήθειες που επίσης σπάνια συναντά κανείς στα καφενεία της αγοράς.

Όπως κι αν έχει, το όνειρο έχει ως εξής: πώς θα σας φαινόταν αν ενοποιούνταν τα τρία μεγαλύτερα πάρκα της πόλης; τα περιβολάκια, ο φλοίσβος και τα μπαζώματα προς την ποσειδωνία; Το μόνο που χρειάζεται είναι η πεζοδρόμηση της οδού Εθνικής Αντιστάσεως από Αδειμάντου μέχρι Δαμασκηνού (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται αυτές οι δυο), και κάποιες ελάσσονες σχετικά παρεμβάσεις στην περιοχή του Αγίου Νικολάου. Φαντάζεστε την ενοποίηση του μικρού πάρκου μπροστά από το 13ο δημοτικό σχολείο με το προαύλιο του δικαστικού μεγάρου, τη φαρδιά οδό και τα περιβολάκια; Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι ο ορισμός του ανοιχτού χώρου. Προεκτεινόμενος μάλιστα μέχρι τον αναπλασμένο φλοίσβο; Κι ακόμη πιο πολύ προς τα ανατολικά μέχρι την αρχή της ποσειδωνίας;
Αντέχει κανείς τόση ελευθερία;

Ink drawing by Narina Sarkisyan