Ένα Τρελό Όνειρο - 2

Ήρθε η ώρα, σε συνέχεια του προηγούμενου post να καταθέσω ένα ακόμη τρελό όνειρο. Σχετίζεται με τη σιδηροδρομική γραμμή. Απ' ότι λέγεται από επίσημα χείλη, τα ψωμιά της είναι μετρημένα. Αν λοιπόν ο σιδηροδρομικός σταθμός καταργηθεί, η γραμμή θα απελευθερώσει έναν εξαίσιο χώρο. Τι θα τον κάνουμε; Δρόμο; Μετά λόγου γνώσεως θα προτείνω κάτι υπερβολικό. Γιατί αν δεν το έχετε καταλάβει, μόνο με υπερβολικά μέτρα μπορεί αυτή η πόλη να ομορφύνει. Με ανάπλαση οδών και πεζοδρομίων όχι. Ούτε με καινούργια λουλούδια στα παρτέρια (παρότι κι αυτά είναι απαραίτητα). Το μήνυμα λοιπόν από αυτά τα posts προς τους δημοτικούς μας άρχοντες είναι: THINK BIG! Αλλά ας περάσουμε στην πρόταση.
Στο Παρίσι, υπάρχει από το 1853 μια κοιλαδογέφυρα (στα γαλλικά viaduc). Είναι δηλαδή ένα ισόγειο κτίσμα με καμάρες (δείτε τις φωτογραφίες). Φτιάχτηκε για να φιλοξενήσει επάνω της μια σιδηροδρομική γραμμή. Τώρα οι καμάρες έχουν γίνει καταστήματα και στην οροφή της σχεδιάζεται να φτιαχτεί ένας υπέργειος κήπος-πεζόδρομος. Τι καταπληκτική ιδέα! Φαντάζεστε κάτι ανάλογο από το σταθμό μέχρι τη δυτική έξοδο της πόλης; Δημοτικά καταστήματα στο ισόγειο και έναν καταπράσινο πεζόδρομο και ποδηλατόδρομο επάνω; Στο αρχικό στενό κομάτι (από σταθμό μέχρι την οδό Άργους) αντί για καταστήματα θα μπορούσαν πχ να υπάρχουν κιόσκια για μικροπωλητές ή ακόμα και για τη λαϊκή αγορά.

Οι Γάλλοι τώρα την ονομάζουν Viaduc des Arts, δηλαδή 'γέφυρα των τεχνών'. Έχει μήκος 1,5 χιλιόμετρο και οι Γάλλοι την προτείνουν ως ένα από τα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης τους. Όχι άδικα κατά τη γνώμη μου.
Ζούμε σε μια πόλη όπου δεν έχουμε να υπερηφανευτούμε για πολλά. Εκτός ίσως από τον τίτλο μιας από τις πιό άσχημες πόλεις της ελλάδας. Αν θέλουμε αυτό να αλλάξει, πρέπει να κάνουμε κάτι σημαντικό. Έτσι από πείσμα που θα έλεγε και ο Ταχτσής...