Το Αόρατο Κόμμα

Μπορεί να πρόκειται για προσωπική εμμονή, αλλά εκτιμώ ότι ανάμεσά μας υπάρχει ένα αόρατο κόμμα. Ένα κόμμα φάντασμα, μια Τρίτη δύναμη που δεν εκφράζεται από τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Ένα κόμμα που πιστεύει στην απελευθέρωση του ανθρώπου μέσω της γνώσης, στην ενδυνάμωσή του μέσω των επιλογών, στη δημιουργία έργου με μοντέρνα εργαλεία παραγωγής (μέτρηση αποτελεσμάτων, αξιολόγηση ανθρώπων και διαδικασιών, ανάλυση λαθών, επανατροφοδότηση κοκ). Ένα κόμμα ανθρώπων φορτισμένων αξιακά, αλλά και ταυτόχρονα έτοιμων να παράξουν έργο σε αυτή τη ζωή! Ένα κόμμα ανθρώπων που επιθυμούν να έρθουν αντιμέτωποι με την ιστορία και να τη μεταβάλουν.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους εκφράστηκαν κλασματικά από τον ορθολογισμό και τη σοβαρότητα του Κώστα Σημίτη. Οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι χαιρέτισαν με ενθουσιασμό τις ιδέες του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά κατάλαβαν πως το ίδιο δεν συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι αυτοί, ενώ εκτιμούν το αξιακό απόθεμα του Συνασπισμού, δεν νιώθουν το ίδιο και για τον ΣΥΡΙΖΑ και έχουν σιχαθεί τις έριδες και τις διασπάσεις του χώρου που ενέχουν σχεδόν θέση νομοτέλειας. Οι άνθρωποι αυτοί ενώ χαιρετίζουν την επιχειρηματικότητα, κατανοούν πως αυτή ή θα γίνει με όρους προστασίας του περιβάλλοντος ή θα οδηγήσει αναπόδραστα στην καταστροφή. Μα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, οι άνθρωποι αυτοί κατανοούν την αξία της διαφορετικότητας. Αυτό άλλωστε τους επιτρέπει να επιβιώνουν, εντός ή εκτός των κομμάτων.
Οι άνθρωποι αυτοί, που βρίσκονται στην ακμή της κοινωνικής δημιουργικότητας, δεν γίνονται αντικείμενα ανάλυσης από τα γνωστά πολιτικά κόμματα. Το παράδειγμά τους δεν επικοινωνείται (με εξαίρεση τον πολιτικό λόγο του Κώστα Σημίτη), οι ανάγκες και οι απόψεις τους σπανιότατα βρίσκουν το δρόμο μέχρι τα πολιτικά συμβούλια. Κι αυτό γιατί θεωρείται -μάλλον σωστά- πως είναι λίγοι. Αντίθετα, ο συμπαθής και σεβαστός κατά τα λοιπά, αδιάφορος μικρομεσαίος, λόγω του υπερπληθυσμού του, βρίσκεται μόνιμα στο μικροσκόπιο μπας και βρεθεί το οργασμικό πολιτικά σημείο G του.
Το κόμμα αυτό εκφράζεται σήμερα από λόγια ριγμένα ατάκτως εδώ κι εκεί. Λίγο από το Μίμη, λίγο από το Γιώργο, λίγο από τον Αλέκο, λίγο από τον Ανδρέα.
Η δύναμη αυτού του κόμματος δεν θα μετρηθεί στις επερχόμενες εκλογές. Αλλά από τις επιδόσεις του ίσως κριθεί η τύχη ενός-δύο γενεών. Ίσως μάλιστα σφραγιστεί ο πολιτικός ορίζοντας για δύο δεκαετίες. Ενδιαφέρει άραγε κανέναν η περίπτωσή του;