Transit

Δανείζομαι σήμερα λίγο από τη δουλειά της -εξαιρετικής σε κάθε περίπτωση- Rosaire Appel, για τις ανάγκες αυτού του ποστ. Ο λόγος είναι εδώ: οι φίλοι μου γνωρίζουν πως έχω χαρακτηρίσει εδώ και πολύν καιρό τον Βαγγέλη Βενιζέλο ως 'transit'. Ο λόγος είναι ότι μου θύμιζε πάντα τις αίθουσες transit των αεροδρομίων. Όλοι περνούν από εκεί αλλά κανείς δε μένει. Το γιατί θα πρέπει να αναζητηθεί στην ψυχοσύνθεση του ιδίου του πρωταγωνιστή μας. Ο ΒΒ είναι καταρχάς μια έντονη, ισχυρή, δομημένη προσωπικότητα και σαν τέτοια, κατακτά εύκολα τον αρχικό σεβασμό (άρα, όλοι, ή εν πάσει περιπτώσει πολλοί, θα πάνε, αρχικά, προς τα εκεί). Άνθρωπος ιδιαίτερα ικανός στο one-man show, αποδεικνύεται όμως ισχνός και αδέξιος στη συλλογική δουλειά. Έχει συνηθίσει να παρασέρνει ό,τι βρίσκεται γύρω του, γιατί μέσα από αυτήν την παιδική θα έλεγα και ιδιότυπη 'αθλοπαιδιά', εισπράττει την αυτοεκτίμησή του. Συνθλίβοντας με το βάρος του όποιον βρίσκεται δίπλα του, άρα και αυτούς που αρχικά συνελήφθησαν από τον αναμφισβήτητο μαγνητισμό του, προκαλεί τη φυγή τους και έτσι, μοιάζει καταδικασμένος σε μια πολιτική ερημία για την οποία είναι εξ' ολοκλήρου υπεύθυνος ο ίδιος.
Ο τρόπος που χθες παραβίασε την αποφασισμένη στρατηγική της πλευράς του και παρασύρθηκε σε εξαιρετικά βλαπτικές για τον ίδιο και την υποψηφιότητά του δηλώσεις, αποκαλύπτουν, μεταξύ άλλων, πως ο άνθρωπος αυτός δεν είναι team worker. Οι ιοβόλες δηλώσεις Λοβέρδου, ενός δηλαδή εκ των σημαντικότερων υποστηρικτών του, απλά προαναγγέλουν την καταδίκη του σε πολιτική μοναξιά, δηλαδή σε ουσιαστικό παραγκωνισμό από τις πρωτεύουσες, vip θέσεις της πολιτικής. Το θέμα είναι πόσο θόρυβο είναι διατεθειμένος να κάνει μετά την αναγγελία της ποινής του. Πάντως, θα είναι 'θόρυβος', αλλιώς artifact.