Ποδήλατο, Οδηγός σχεδιασμού και αξιολόγησης δικτύων

Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας οργανώνει εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου που εξέδωσε με τίτλο

"Ποδήλατο, Οδηγός σχεδιασμού και αξιολόγησης δικτύων",

των συγγραφέων Θ. Βλαστού, Ν. Μπαρμπόπουλου και Δ. Μηλάκη.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007, ώρα 13.00, στη 'Στοά του Βιβλίου' (Πεσμαζόγλου 5 και Σταδίου, Αθήνα).
Το έργο θα παρουσιάσουν οι

Γιάννης Αλαβάνος, Πρόεδρος του ΤΕΕ
Αθανάσιος Αραβαντινός, Ομότιμος Καθηγητής Πολεοδομίας ΕΜΠ
Δημήτριος Τσαμπούλας, Καθηγητής ΕΜΠ, Πρόεδρος ΟΑΣΑ
Γιώργος Κοτρωνιάς, Πρόεδρος του 'Δικτύου για τη Βιώσιμη Κινητικότητα και το Ποδήλατο', Δήμαρχος Λαμίας.

Κάντε κλικ στην εικόνα για να μεταφερθείτε στη σχετική ιστοσελίδα του ΤΕΕ. Αξίζει τον κόπο. Άλλωστε, όπως αναφέρεται εκεί: "η παρουσία του ποδηλάτου είναι ένα αλάνθαστο κριτήριο ποιότητας για το αστικό περιβάλλον".

Αυτοοργάνωση Ad Hoc

Άλλο ένα παράδειγμα αυτοοργάνωσης, αυτή τη φορά από ένα πολύ αξιόλογο νέο παιδί που δείχνει να έχει καταλάβει (αυτός και όλοι όσοι μαζί του δημιούργησαν την Πρωτοβουλία Πολιτών "Στην Κόρινθο με Ποδήλατο"), αυτό που άλλοι δυσκολεύονται τόσο πολύ να καταλάβουν: ότι η αυτοοργάνωση ή είναι ad hoc ή δεν υπάρχει. Εμμέσως το είχαμε αναφέρει και παλιότερα όταν στο post περί Σωμάτων Πολιτών γράφαμε ότι τα τελευταία είναι πάντα 'functionality specific'. Τώρα το πώς αυτοοργανώνεται ένα κόμμα, αυτό πολύ θα ήθελα κάποιος να μου το εξηγήσει. Το δε ανέκδοτο περί αυτοοργάνωσης το 1974, δεν μου φέρνει πια γέλια. Αλλά νομίζω πως αν συνεχίσω θα αδικήσω το κείμενο που αναφέρεται σε κάτι εξόχως σοβαρό. Το πώς δηλαδή λίγο-λίγο, με πολύ κόπο και πείσμα, οι Πολίτες διεκδικούν συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα. Άλλωστε ο πολίτης, η πολιτική, ο πολιτισμός έχουν να κάνουν με την ΠΟΛΗ!



Αγαπητέ Mike,

Θα ήθελα να σου μεταφέρω την δική μου εμπειρία στο θέμα της αυτό-οργάνωσης μέσω της συμμετοχής μου στην Πρωτοβουλία Πολιτών «Στην Κόρινθο με Ποδήλατο».

Ποιοι είμαστε;

Η Πρωτοβουλία πολιτών «στην Κόρινθο με ποδήλατο δημιουργήθηκε αρχές Οκτωβρίου 2007, όταν οργανώθηκε η πρώτη συνάντηση στο Κέντρο Νέων Κορίνθου, με την συμμετοχή ανθρώπων διαφόρων ηλικιών και ενδιαφερόντων, με κοινή όμως την αγάπη τους για το ποδήλατο.

Στις επόμενες συναντήσεις, καθορίστηκε το όραμα και οι στόχοι της πρωτοβουλίας, οι οποίοι είναι:

* Η επιστροφή του ποδηλάτου στην καθημερινότητα της πόλης, ως εναλλακτικό μέσο μετακίνησης,
* Η αλλαγή νοοτροπίας όλων στη χρήση του αυτοκίνητου στη πόλη και ο σεβασμός των δικαιωμάτων ποδηλατών και πεζών, και
* Η δρομολόγηση και η υλοποίηση έργων που θα διασφαλίσουν τόσο την ασφαλή μετακίνηση των ποδηλατών (δίκτυο ποδηλατοδρόμων), όσο και την ενθάρρυνση χρήσης του (χώροι στάθμευσης για ποδήλατα)

Επίσης, πάρθηκε και η απόφαση για την διοργάνωση τακτικών ποδηλατάδων στην πόλη μας, προκειμένου αυτό να βοηθήσει στην υλοποίηση του οράματός μας. Η πρώτη ποδηλατάδα είναι ήδη γεγονός και πραγματοποιήθηκε αρχές Νοέμβρη με τη συμμετοχή περίπου 50 ποδηλατών.
Πώς λειτουργούμε;

Προκειμένου η οργανωμένη αυτή συλλογικότητα να μπορεί να είναι βιώσιμη και να αναπτυχθεί ως ένα βαθμό, έχει κάποια χαρακτηριστικά:

* Διοργάνωση τακτικών συναντήσεων των μελών της (σχεδόν εβδομαδιαία).
* Συμμετοχικότητα στη λήψη των αποφάσεων με οριζόντια οργάνωση (δεν υπάρχει κάποιος αρχηγός που αποφασίζει για όλα).
* Επιμερισμός των δραστηριοτήτων που πρέπει να γίνουν (σύμφωνα με τις γνώσεις και τις ικανότητες των μελών).

Προς την κατεύθυνση αυτή μας βοηθούν μια σειρά από εργαλεία που χρησιμοποιούμε, όπως:

* Η καθιέρωση follow up μετά τις συναντήσεις της ομάδας (ενημέρωση των μελών μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για το τι συζητήθηκε, τι αποφασίστηκε, τι έχει αναλάβει ο καθένας).
* Η χρησιμοποίηση επικοινωνιακών μέσων δράσης για την ενημέρωση των συμπολιτών μας σχετικά με τη δράση της πρωτοβουλίας (ιστοσελίδα, δελτία τύπου στα τοπικά ΜΜΕ, ηλεκτρονικό δίκτυο ενημέρωσης μέσω email).

Το μέλλον

Θέλουμε να προσελκύσουμε περισσότερους συμπολίτες μας και μέσω μιας συμμετοχικής διαδικασίας, να συμβάλλουμε με διαρκώς ταχύτερο ρυθμό στην υλοποίηση του οράματός μας, ώστε να αποτελέσουμε σαν πόλη της Κορίνθου, μια πόλη πρότυπο όσον αφορά τη χρήση του ποδηλάτου.
Έτσι, προς αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να:

* Διοργανώνουμε τακτικές ποδηλατάδες στην πόλη μας.
* Παρεμβαίνουμε στα τοπικά ζητήματα που αφορούν / έχουν σχέση με το ποδήλατο.
* Οργανωθούμε αποτελεσματικότερα κι εμείς σαν ομάδα.


Επίλογος

Αυτο-οργανωθείτε. Συναντηθείτε. Ενωθείτε γύρω από ένα μικρό σκοπό. Για ένα πάρκο. Ένα νεοκλασικό. Ένα δασικό συγκρότημα. Ένα ποτάμι, ένα ρέμα. Τη γειτονιά σας. Και άλλων περιοχών, μαζί με άλλους.

Δε χρειάζεται χρόνος πολύς. Θετική διάθεση και επιθυμία χρειάζεται γύρω απ' τον κάθε κοινό μικρό σκοπό. Και η θυσία του «εγώ» μπροστά στο «εμείς», χωρίς να γίνουμε αγέλη.
Σας περιμένουμε σε κάποια από τις συναντήσεις της ομάδας μας, οι οποίες είναι ανοιχτές σε όλους τους συμπολίτες μας, για να συναποφασίσουμε για τις μελλοντικές δράσεις της πρωτοβουλίας «Στην Κόρινθο με Ποδήλατο».

Με εκτίμηση,

Κεφάλας Σταύρος

Υ.Γ. . Περισσότερες πληροφορίες: www.podilatada.gr

ΥΓ από Mike: Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω τα posts σε αυτό το ιστολόγιο που αναφέρονται στο θέμα της προώθησης του ποδήλατου ως μέσου μετακίνησης στην πόλη. Είναι το 'Δημοτικά Ποδήλατα' και το 'Πόλη και Ποδήλατο'.

Η αυτοοργάνωση, το ανέκδοτο και τα 4+1 ερωτήματα

Συνεχίζουμε με τα φιλοξενούμενα κείμενα περί αυτοοργάνωσης. Αυτή τη φορά το κείμενο είναι του Γιώργου Γουγά, δημοσιογράφου και εκδότη της εβδομαδιαίας εφημερίδας 'Πολίτης της Κορινθίας'. Νομίζω πως είναι πλούσιο υλικό για σχολιασμό. Διαβάστε το!


Υπάρχει ένα παλιό, καλό και γνωστό ανέκδοτο. «Μια φορά καλούν έναν τύπο σε ένα σεξ πάρτι και ενώ κλείνουν τα φώτα για να αρχίσει το πάρτι, αυτός κάθε λίγο και λιγάκι ανάβει τα φώτα και φωνάζει : «Ρε παιδιά να οργανωθούμε λίγο».
Αυτό έγινε αρκετές φορές με αποτέλεσμα ο τύπος αγανακτισμένος να φωνάξει: «Ρε παιδιά να οργανωθούμε λίγο... Έχω φάει 10 και δεν έχω ρίξει ούτε ένα».
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το ανέκδοτο το θυμήθηκα αμέσως όταν πρωτάκουσα την κουβέντα περί αυτοοργάνωσης στο ΠΑΣΟΚ. Μιας αυτοοργάνωσης η οποία θα είναι στα μέτρα της αυτοοργάνωσης του ΠΑΣΟΚ το 1974(;) παραγνωρίζοντας ότι υπάρχουν πάρα πολλά διαφορετικά στοιχεία ανάμεσα στις δύο εποχές που κάνουν ανέφικτο αυτό τον –κατά τα άλλα φιλόδοξο- στόχο.

1. Ζιβάγκο – γραβάτα
Το 1974 την αυτοοργάνωση είχαν αναλάβει νέοι πολιτικοί που φορούσαν ζιβάγκο, είχαν περάσει μέσα από την πυρά της επταετίας και οι σκέψεις τους είχαν προκύψει μέσα από χιλιάδες ώρες ζυμώσεων, συζητήσεων, ιδεολογικών προσεγγίσεων των τότε ρευμάτων. Στο βιβλίο του «Η δημοκρατία στο απόσπασμα» ο Ανδρέας περιγράφει γλαφυρά στιγμιότυπα, συνοδοιπόρων του, οι οποίοι αντάμωναν σε ταβερνάκια, φορώντας ζιβάγκο και διαλεγόμενοι για το νέο ιδεολογικό διακύβευμα, ακούγοντας σε χαμηλό volume Θεοδωράκη.
Σήμερα η αυτοοργάνωση επιχειρείται να γίνει μέσα σε δυο τρεις μήνες, μέχρι το συνέδριο, από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως σχολιογραφική δραστηριότητα (δεν αναφέρομαι σε όλους, φυσικά) κάπου ανάμεσα στην επαγγελματική τους δραστηριότητα που τους αποφέρει υψηλά κέρδη. Αν ξαναγραφόταν η δημοκρατία στο απόσπασμα στην σημερινή εποχή θα είχε αναφορές από συναντήσεις των «γκρι κοστουμιών» στην brasserie της Σοφίας στη Βαλαωρίτου, ή στο Sushi restau του Grande Bretagne υπό τους ήχους των τελευταίων επιτυχιών του Φοίβου.
Για να το πω πιο απλά είναι σαν τον Συλβέστερ Σταλόνε στο Rocky. Στο πρώτο Rocky ο πεινασμένος και φιλόδοξος μποξέρ διαλύει κάθε αντίπαλο στο διάβα του. Στο δεύτερο Rocky ο πολυεκατομμυριούχος και χορτάτος μποξέρ δεν έχει πια την λάμψη, δεν έχει το ‘eye of the tiger’.
Θα πει κάποιος, πως ο ΓΑΠ στην ουσία αυτό που ζητά είναι να αναλάβουν την αυτοοργάνωση νέα και φρέσκα πρόσωπα, νέοι …Rocky. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι νέοι Rocky δεν θα μπουν καν στην διαδικασία να μπουν στο ρινγκ ανησυχώντας για την πιθανότητα οι «γνωστοί-άγνωστοι» μηχανισμοί να ξανακερδίσουν το παιχνίδι…

2. Κοινωνία του καναπέ – Αποπολιτικοποίηση
Αλλά πώς να μπουν στο παιχνίδι όταν έχουν εθιστεί όλα αυτά τα χρόνια να παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις από την ασφάλεια του καναπέ, υιοθετώντας τις αναλύσεις του Πρετεντέρη, της Τρέμη, του Κακαουνάκη, ακόμα - ακόμα και του Λαζόπουλου; Όταν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ τους πέταξε έξω διαψεύδοντας τις προσδοκίες τους και αδυνατώντας να εκφράσει τις (σύγχρονες) αγωνίες τους;
Έγινε μήπως κάποια προσέγγιση για να τους τραβήξει από τον καναπέ και να τους ξαναβγάλει στον δρόμο; Όλοι μιλάνε για την ανάγκη να ξαναπροσεγγίσει το ΠΑΣΟΚ την νεολαία. Αλλά πως θα γίνει αυτό χωρίς ξεκάθαρες και πειστικές πολιτικές για τα θέματα που αγγίζουν την νεολαία; Όταν δεν έχουμε καταφέρει να την πείσουμε ότι η αναθεώρηση του άρθρου 16 στην οποία (γιατί να το κρύψoμεν άλλωστε) πιστεύουμε είναι για να σώσουμε τα ελληνικά πανεπιστήμια κι όχι για να τα καταστρέψουμε;

3. Απουσία εκπροσώπησης της ελληνικής κοινωνίας
Κι αλήθεια αυτή την αυτοοργάνωση ποιος θα την ξεκινήσει; Ποιος θα συμμετέχει; Οι (πυροπαθείς) αγρότες, ή οι αγρότες που περιμένουν ακόμα να πάρουν τις επιδοτήσεις του 2004; Οι (άνεργοι πια) εργάτες της ΒΕΚΚΑ και της Σωληνουργείας; Οι έμποροι που έχουν το ένα μάτι στον πελάτη και το άλλο στην πόρτα μην τυχόν και μπει ο ΣΔΟΕ; Οι (έτσι ή αλλιώς κυνηγημένοι και διαβαλλόμενοι) επιχειρηματίες, οι οποίοι εδώ και χρόνια απουσιάζουν από τα όργανα του ΠΑΣΟΚ (βρείτε μου έναν στο Εθνικό Συμβούλιο, για το Πολιτικό δεν το συζητάω καν) αν και αποτελούν την πιο υγιή και δραστήρια κοινωνική και επαγγελματική τάξη;

4. Ιδεολογικό κενό
Στα παραπάνω προσθέστε το ιδεολογικό κενό. Αυτή τη στιγμή γίνεται συζήτηση περί αυτοοργάνωσης χωρίς όμως το ΠΑΣΟΚ να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ποιο είναι το ιδεολογικό του στίγμα. Προς τα πού θέλει να πάει. Και αυτό έχει σημασία γιατί όποιος αναλάβει μια τέτοια δράση να (αυτο)οργανώσει το νέο ΠΑΣΟΚ (στον χώρο ευθύνης του και κοινωνικής ή επαγγελματικής ή άλλης συναναστροφής του) πρέπει να ξέρει τι θα απαντήσει σε αυτούς στους οποίους θα απευθυνθεί και θα τον ρωτήσουν ‘Quo Vadis’.


Το τελευταίο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ίσως αυτό που θα έπρεπε να πω πρώτο. Τι εννοεί άραγε ο ΓΑΠ όταν μιλά για αυτοοργάνωση; Μήπως πρέπει πρώτα να μας εξηγήσει ξεκάθαρα τι εννοεί με τον όρο, ώστε να ξέρουμε αν αυτό που έχει στο μυαλό του εκείνος, είναι ίδιο με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας εμείς;

Ευχαριστώ τον Μιχάλη για την φιλοξενία του και εσάς για τον χρόνο σας.

Ένα Υπόδειγμα Αυτο-Οργάνωσης

Αγαπητέ Mike,

Διαβάζοντας το κείμενό σου για το «Σώμα Πολιτών», πρέπει να ομολογήσω, μου ήρθε στο μυαλό η συγκρότηση και λειτουργία της Κίνησης Πολιτών στην πόλη της Κορίνθου και θα ήθελα, για την ίδια την ουσία του διαλόγου να μεταφέρω σε σένα και τους αναγνώστες του blog σου την εμπειρία αυτή ακολουθώντας κατά βάση τη δομή του σημειώματός σου (ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη αν τα παρακάτω δημιουργούν εικόνα ενός αφελούς ναρκισσισμού).

Βρεθήκαμε από την ανησυχία μας για την πορεία της πόλης μας πριν δυο περίπου χρόνια. Αρχίσαμε να συζητάμε. Συζητώντας διαπιστώσαμε πόσο λίγα γνωρίζαμε για την πόλη και για τους εαυτούς μας. Αποφασίσαμε ότι πρέπει να ‘εκπαιδευτούμε’ και μάλιστα με όσο περισσότερο επιστημονικό τρόπο ήταν δυνατόν. Φτιάξαμε μικρές ομάδες για τα επιμέρους θέματα. Τα συζητήσαμε ξανά και ξανά. Διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε μέσα από διάλογο που κράτησε πολύ. Σφυρηλατήσαμε τη συνοχή μας κρατώντας έξω από την προσπάθειά μας τα κόμματα και την κομματική λογική. Κατακτήσαμε την αυτονομία μας στην πράξη. Η τεχνολογία ήταν μέσο διαρκούς ροής του διαλόγου.

Νιώσαμε ότι θα έπρεπε να βγούμε στην κοινωνία. Αργά αλλά σταθερά το πράξαμε. Εκθέσαμε τους προβληματισμούς και τις απόψεις μας. Πρώτος κύκλος, δεύτερος κύκλος και η διεύρυνση συνεχίστηκε. Μακριά τα κόμματα, μακριά και οι αρχηγοί. Στόχος η συλλογικότητα, η συμμετοχή και η διαβούλευση.

Αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στις εκλογές. Βαδίσαμε για καιρό χωρίς υποψήφιο δήμαρχο. Επιλέξαμε τον υποψήφιο ανάμεσα σε τρεις υποψηφιότητες που κατατέθηκαν και παρουσιάστηκαν σε ανοιχτή εκδήλωση με τη συμμετοχή των πολιτών. Οι εκλογές στα γραφεία της Κίνησης 4 μήνες πριν τις εκλογές μετατράπηκαν σε μια ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία συμμετοχής των πολιτών. Επιλέξαμε υποψήφιο και οι συνυποψήφιοι ήταν οι πρώτοι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι.

Η Κίνηση Πολιτών συμμετείχε στις εκλογές χωρίς προσωπικές δαπάνες των υποψηφίων, χωρίς προσωπικά φυλλάδια, χωρίς προσωπική προβολή. Με συλλογική ‘ηγεσία’ και αυτοοργάνωση σε ομάδες δουλειάς, χωρίς αξιωματούχους, διαμόρφωσε θέσεις, έβγαλε εφημερίδα, έφτιαξε ιστολόγιο, συγκέντρωσε δυνάμεις και αγωνίζεται καθημερινά για να αλλάξει η πολιτική ατζέντα στο Δήμο μας και η ποιότητα της τοπικής εξουσίας.

Οι ομάδες δουλειάς και η συλλογικότητα είναι και σήμερα τα βασικά στοιχεία της αυτοοργάνωσής μας.

Είναι τόσο απλά και ρομαντικά τα πράγματα; Ασφαλώς ΟΧΙ.

Η αυτοοργάνωση είναι μια αργόσυρτη, επίμονη και επίπονη υπόθεση. Καλύτερα όμως αργή παρά αντιδημοκρατική. Με κόστος, πάνω απ’ όλα, προσωπικό, που χάνεται όμως μέσα σε αυτό που ‘κάνουμε με τους άλλους και για το δικό μας συμφέρον’, όπως γράφει ο ‘Ούτις’.

Ξέραμε πως θα πορευτούμε οργανωτικά; ΟΧΙ. Και ούτε ξέρουμε. Ξέρουμε μόνο ότι θέλουμε να ‘κατακτήσουμε την πολιτική μας συνείδηση’ μέσα από συλλογικές, συμμετοχικές διαδικασίες.

Χρειαζόμαστε νέες μορφές οργάνωσης, νέες δομές, νέες λειτουργίες, νέους θεσμούς, μα πάνω απ’ όλα, νέες ιδέες και νέο λόγο. Χρειαζόμαστε μια νέα ‘εκκλησία του δήμου’ και μια νέα συλλογική συνείδηση. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολιτική υπέρβαση. Εμείς στην Κίνηση την ‘παλεύουμε’. Δεν επαρκούμε όμως μόνο εμείς.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το κείμενο αυτό είναι του δημοτικού συμβούλου της μειοψηφίας και επικεφαλής της Κίνησης Πολιτών για το Δήμο Κορινθίων, αλλά και καθηγητή Αγροτικής Κοινωνιολογίας στο τμήμα Αγροτικής Οικονομίας & Ανάπτυξης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κυρίου Κασίμη Χαράλαμπου. Ελπίζω πως όσοι έχουν απορίες για το τι σημαίνει αυτο-οργάνωση, να βρήκαν σ' αυτό ένα χρήσιμο παράδειγμα.

Η 'κρίση' της Κεντροαριστεράς

Είναι κοινή η αντίληψη της σχέσης μεταξύ των πολιτών και των πολιτικών ως συγκρουσιακής. Αυτό δεν είναι ούτε εσφαλμένο ούτε ανερμήνευτο. Η ποιότητα της πολιτικής και των πολιτικών στην Ελλάδα, με τις ανάλογες νησίδες ποιότητας που δεν αγνοούμε, είναι ιδιαίτερα χαμηλή. Εστιάζεται στη διαχείριση της καθημερινότητας και σπανιότατα αν όχι ποτέ, αφιερώνει χρόνο και φαιά ουσία στο σχεδιασμό πολιτικών που θα αλλάξουν προς το καλύτερο τον τρόπο ζωής στην πόλη και την ύπαιθρο. Για να το αποδώσω σχηματικά, οι πολιτικοί μας προτιμούν να κωπηλατούν παρά να κρατούν το τιμόνι του σκάφους. Η δικαιολογία είναι γνωστή, πρόχειρη και βαρετή: η έλλειψη κονδυλίων. Πίσω από αυτό το επιχείρημα, πολλοί πολιτικοί κρύβουν στην πραγματικότητα την ένδεια προοδευτικής αντίληψης για την κοινωνία.
Τι μπορεί άραγε να γίνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Ισχυρίζομαι ότι η αύξηση της συμμετοχής των πολιτών, μέσα από ολότελα νέους δημοκρατικούς θεσμούς, ορίζει τη νέα προοδευτικότητα. Η οριζόντια συνεργασία μεταξύ οργανώσεων πολιτών και δημόσιων υπηρεσιών, σε αντίθεση με το γνωστό κάθετο, ιεραρχικό και γραφειοκρατικό μοντέλο που επιφυλάσσει στον πολίτη την έσχατη θέση, είναι η επιτομή μιας νέας κυβερνητικής αντίληψης που ασφαλώς έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει, όχι για να επικρατήσει, αλλά έστω για να αντιμετωπίζεται ως μια έγκυρη εναλλακτική οδός. Μεγάλη σημασία έχουν εδώ τα πετυχημένα παραδείγματα. Κάνοντας μια όχι και τόσο επισταμένη έρευνα στο διαδίκτυο, βρήκα δεκάδες τέτοια. Από τους συμμετοχικούς προϋπολογισμούς του Porto Allegre στη Βραζιλία, μέχρι τη διοίκηση των δημόσιων σχολείων του Chicago από συνοικιακά συμβούλια και από τη μεταρρύθμιση των Panchayat (χωριά) στην Kerala της Ινδίας, μέχρι το πρόγραμμα αναζωογόνησης των γειτονιών της Minneapolis, η ζυγαριά γέρνει σαφώς υπέρ τους. Αλλά και εκτός της κλασικής πολιτικής, τα συμμετοχικά εγχειρήματα όπως η πασίγνωστη εγκυκλοπαίδεια του διαδικτύου Wikipedia, το λογισμικό ανοιχτού κώδικα, τα λεγόμενα ‘κοινωνικά μέσα’ (social media) κτλ κερδίζουν ολοένα και περισσότερο αναγνώριση και σεβασμό.
Αναρωτιέμαι γιατί αφού η νέα αυτή αντίληψη επιτυγχάνει όλο και πιό συχνά σε όλο και περισσότερα μέρη, δεν γίνεται το όχημα που η κεντροαριστερά στην Ευρώπη και όχι μόνο, αναζητεί αλλά δε βρίσκει. Τι σκέφτονται άραγε όλοι αυτοί οι θεωρούμενοι προοδευτικοί πολιτικοί από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ελλάδα κοκ όταν μιλούν (και είναι λαλίστατοι) για την κρίση της κεντροαριστεράς;
Καταλήγω, ότι οι περισσότεροι δε λένε τίποτα. Και δε λένε τίποτα γιατί είναι οι ίδιοι μέρος του προβλήματος. Όταν μιλούν για δημοκρατικές διαδικασίες, εννοούν αυτές όπου οι στημένοι μηχανισμοί θα τους αποθεώσουν. Όταν μιλούν για διάλογο με το λαό, τον εννοούν μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τις ακριβοθώρητες στήλες των εφημερίδων ή τις απρόσιτες σελίδες κάποιων ‘ειδικών’ περιοδικών. Επειδή οι περισσότεροι από αυτούς έχουν θητεύσει επί μακρόν σε κυβερνητικές θέσεις, όταν μιλούν για προοδευτικότητα, επιχειρούν να ταυτίσουν το έργο τους μαζί της. Πρόκειται τελικά, για αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν machine politics.
Είναι αλήθεια πως πέρα από τον καθεστωτισμό της political machine, στο δόγμα ‘το κράτος φταίει’, που επικράτησε σταδιακά μετά το ’80, η αριστερά είχε πολλούς λόγους να εμφανίζεται αμήχανη. Ενώ η απλή λογική υπεδείκνυε πως η συστατική δυσκαμψία του κράτους θα καθίστατο όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα με την αύξηση του κύκλου εργασιών του, η ανάθεση στο κράτος της κοινωνικής πολιτικής αλλά και μεγάλου μέρους της οικονομίας, θεωρείτο για την αριστερά, αδιαπραγμάτευτη. Άλλωστε, ο ίδιος ο άξονας ‘δεξιά-αριστερά’ τοποθετεί αριστερά τους κρατιστές και δεξιά τους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς. Ένιωθαν λοιπόν πως αν απαρνηθούν το κράτος, θα είναι σα να αρνούνται την ίδια την αριστερά, έστω και αν η συζήτηση δεν αφορούσε το κράτος στο σύνολό του, έστω και αν το κοινωνικό κράτος εξαιρείτο ευθύς εξαρχής από τη συζήτηση. Ακόμη χειρότερα, πολλοί από αυτούς που μετακινήθηκαν από αυτή τη θέση, δεν το έκαναν γιατί πείστηκαν για το λάθος της, αλλά καθαρά από πολιτικό οπορτουνισμό. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η εγκατάλειψη του κρατισμού δεν συνοδεύτηκε από την αντικατάστασή του από νέους δημοκρατικούς θεσμούς και αντιλήψεις, αλλά από μια φλυαρία μηδενικού αθροίσματος που άλειψε τελικά περισσότερο βούτυρο στο ψωμί του νεοφιλελευθερισμού.

Αυτό που σήμερα είναι ριζικά διαφορετικό είναι πως όλο και περισσότερο, την εξουσία δεν την έχουν αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, αλλά αυτοί που έχουν πρόσβαση στη γνώση. Αυτό σημαίνει πως αν προσφέρουμε γνώση ενδυναμώνοντας τους πολίτες, είναι το ίδιο σα να προσφέραμε συνεργατικά μέσα παραγωγής στην εργατική τάξη του 19ου αιώνα. Μόνο που αυτό είναι πολύ δύσκολο να το κατανοήσει το μεγαλύτερο μέρος του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού που αποστήθισε με επιμέλεια τα συμπεράσματα των Σοσιαλιστικών Διεθνών, αλλά ταυτόχρονα επέδειξε μια δραματική έλλειψη δυνατότητας παρακολούθησης της κοινωνικής μετεξέλιξης και του ανάλογου αναστοχασμού. Γι αυτό η κρίση της κεντροαριστεράς είναι τελικά ‘κρίση’. Δεν αφορά την κεντροαριστερά αλλά τους εκφραστές της. Άρα, είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίο ένα νέο πολιτικό δυναμικό που να εμπνέεται από τις νέες αξίες, να είναι σε θέση να επανακαθορίσει κατά τρόπο σύγχρονο την έννοια της αριστεράς και να αναδείξει τα νέα διακυβεύματα και τις νέες διαχωριστικές γραμμές.

Σώματα Πολιτών

Σε προηγούμενο άρθρο μας παρουσιάσαμε την ιδέα των ‘Συνεδρίων Πολιτών’ ως ένα ενδιαφέρον εργαλείο συμμετοχικής δημοκρατίας. Σήμερα, θα αναφερθούμε σε ένα ακόμη παρόμοιο εργαλείο, αυτό του ‘Σώματος Πολιτών’ (Citizen Assembly). Αποφεύγω τη χρήση του όρου ‘Επιτροπές Πολιτών’ όχι μόνο γιατί τη λέξη ‘επιτροπή’ τη βρίσκω αρνητικά φορτισμένη, αλλά και γιατί η αντίστοιχή της στα αγγλικά και τα γαλλικά (jury) παραπέμπει μερικούς στην εσφαλμένη μετάφρασή της ως ‘δικαστήριο’, πράγμα που όταν δεν είναι ηθελημένα παραπλανητικό, είναι αφελές.
Τι είναι όμως ένα ‘Σώμα Πολιτών’; Είναι μία ‘συνάθροιση’ πολιτών για ένα σαφώς ορισμένο και συγκεκριμένο σκοπό (functionality specific), σε αντίθεση με τα σώματα που γνωρίζουμε από τους τρέχοντες δημοκρατικούς θεσμούς (πχ δημοτικά συμβούλια) τα οποία αναφέρονται σε μεγάλο εύρος αρμοδιοτήτων και γενικών σκοπών.
Ένα από τα γνωστότερα παγκοσμίως παραδείγματα Σώματος Πολιτών είναι το ‘Ontario Citizen’s Assembly on Electoral Reform’, δηλαδή το ‘Σώμα Πολιτών του Οντάριο για την Εκλογική Μεταρρύθμιση’. Παρατηρούμε ότι δηλώνεται ευθύς εξαρχής ο σκοπός για τον οποίο το σώμα αυτό συστάθηκε. Είναι η πιθανή μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος. Παρότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον το περιεχόμενο αυτής της μεταρρύθμισης, δεν θα μας απασχολήσει επί του παρόντος.
Το σώμα αυτό συστάθηκε ως εξής: αρχικά υπέβαλλε αίτηση συμμετοχής όποιος πολίτης επιθυμούσε να συμμετέχει. Κατόπιν, κληρώθηκαν τυχαία 103 από τους ενδιαφερόμενους, ένας από κάθε εκλογική περιφέρεια του Οντάριο, συν τον πρόεδρο του σώματος ο οποίος ορίστηκε από την κυβέρνηση. Αυτά τα 104 μέλη (52 άνδρες και 52 γυναίκες) ολοκλήρωσαν τρείς κύκλους εργασιών. Ο πρώτος κύκλος ήταν εκπαιδευτικός. Εκεί οι συμμετέχοντες εκπαιδεύτηκαν πάνω στα διάφορα εκλογικά συστήματα, τις αρχές που αυτά οφείλουν να υπηρετούν, τις υφιστάμενες προτάσεις και εναλλακτικές λύσεις κοκ. Στο δεύτερο κύκλο, οι πολίτες συμμετείχαν σε 41 συνολικά συσκέψεις που έγιναν σε 35 διαφορετικές πόλεις, όπου οι πολίτες-μέλη του σώματος συμμετείχαν ανάλογα με την εντοπιότητα και την εγγύτητα στις συσκέψεις (και όχι όλοι σε όλες τις συσκέψεις που θα σήμαινε γι αυτούς ότι θα γίνονταν περιοδεύων θίασος). Εκεί τέθηκαν οι προτεραιότητες του ίδιου του Σώματος των Πολιτών σε αντίθεση με την προηγούμενη φάση που περιείχε μόνο θεωρία. Ο δεύτερος αυτός κύκλος ακολουθήθηκε από έναν τρίτο, αυτόν της Διαβούλευσης, όπου το Σώμα συζήτησε μεταξύ του αυτά που άκουσε και έμαθε για να καταλήξει να αποφασίσει τι να συστήσει στην κυβέρνηση του Οντάριο σχετικά με το εκλογικό σύστημα.
Από το Νοέμβριο του 2006 μέχρι τον Οκτώβριο του 2007, το εκπληκτικό αυτό δημοκρατικό πείραμα πήρε σάρκα και οστά. Κατέληξε να προτείνει αλλαγή του εκλογικού συστήματος, προτείνοντας άλλο, συγκεκριμένο σύστημα ως καλύτερο. Η κυβέρνηση διεξήγαγε δημοψήφισμα σχετικά με το θέμα, του οποίου το αποτέλεσμα δεν επικύρωσε τις απόψεις του Σώματος (με βάση τον καναδικό νόμο, το δημοψήφισμα για να έχει δεσμευτική ισχύ για την κυβέρνηση θα έπρεπε να δίνει στην επικρατούσα άποψη ποσοστό μεγαλύτερο ή ίσο του 60%).
Ασχέτως του συγκεκριμένου αποτελέσματος, θεωρώ το πείραμα αυτό εξαιρετικά σημαντικό. Ο λόγος είναι ο εξής: είναι σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ βεβαιωμένο ότι το κράτος (και άρα και η κρατικιστική λογική), δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα κοινωνικά του καθήκοντα. Ό,τι ήταν εφικτό με όρους κοινωνικού κράτους τις δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70 δεν είναι πια. Ο σημαντικότερος λόγος είναι η μεγέθυνση της οικονομίας μαζί με μια ταυτόχρονη μεγέθυνση της πολυπλοκότητας που αποστέρησαν από το κράτος την ευελιξία, τη ζωτικότητα και τα κοινωνικά του αντανακλαστικά. Η πρόταση που ήρθε στο τραπέζι, απλή: μικρότερο και πιο ευέλικτο κράτος. Ιδιωτικοποιήσεις, μείωση των κοινωνικών δαπανών και απορρύθμιση (deregulation) των αγορών ήταν τα ‘θαυματουργά’ μέτρα που κλήθηκαν να διορθώσουν το πρόβλημα. Το κράτος αντικαταστάθηκε εν μέρει από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Η προστασία κάποιων κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών ανατέθηκε στις δυνάμεις της αγοράς. Δηλαδή, μια συλλογική μορφή εξουσίας όπως είναι το κράτος, που μάλιστα διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση μέσω της εκλογής της κυβέρνησης, αντικαθίσταται από ιδιώτες, από το κεφάλαιο, από τις αγορές. Κι αν το κράτος φτιάχτηκε -στα χαρτιά έστω- για να υπερασπίζεται τους πολίτες και την κοινωνία, το κεφάλαιο άραγε τι υπερασπίζεται; Προκύπτει λοιπόν ένα ηθικό κενό και ένα αναπόδραστο ερώτημα: ποιος υπερασπίζεται και υπεραμύνεται της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του κοινωνικού ελέγχου επί των συλλογικών αποφάσεων;
Νομίζω, πως όχι η αγορά, όχι το κεφάλαιο. Η υποκατάσταση του κράτους από αυτές τις δυνάμεις, οδηγεί στην αποδυνάμωση της ίδιας της δημοκρατίας. Γιατί στον πυρήνα της έννοιας της δημοκρατίας, εδράζονται οι συλλογικές -και όχι μόνο οι ατομικές- ελευθερίες και δικαιώματα. Αν τα συλλογικά δικαιώματα απομειώνονται, τότε το ίδιο συμβαίνει και στη δημοκρατία.
Από τι λοιπόν θα υποκατασταθεί το κράτος κατά τρόπον ώστε και αυτό να γίνει περισσότερο αποτελεσματικό και ευέλικτο, αλλά και να προστατευθούν οι έννοιες που αναφέραμε και που εμπνέουν κάθε προοδευτικό πολίτη, οργάνωση, κίνημα, κόμμα; Θεωρώ, και δεν κομίζω γλαύκα, αφού οι θέσεις αυτές έχουν επανειλημμένα διατυπωθεί από μεγάλους σύγχρονους κοινωνιολόγους και στοχαστές, όπως ο Joshua Cohen, ο James Fishkin, ο Archon Fung και άλλοι, ότι η σύγχρονη αριστερά πρέπει να μεταρρυθμίσει ριζικά τους δημοκρατικούς θεσμούς στην κατεύθυνση της υποκατάστασης των παρωχημένων κρατικών μεγα-δομών και υπηρεσιών από καινοτόμες λύσεις και παραδείγματα συμμετοχικής δημοκρατίας όπως αυτό στο οποίο αναφερθήκαμε σήμερα. Αντί για το κράτος, οι Πολίτες. Όχι αντί για το κράτος, οι αγορές. Αυτή είναι η σύγχρονη πολιτική αντίστιξη. Αυτή είναι η νέα διαχωριστική γραμμή.

Γι αυτό θα αφιερώσουμε μερικά άρθρα σε παραδείγματα αντίστοιχα με το σημερινό. Παραδείγματα επίκαιρα τώρα που συζητιέται η έννοια της επανίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, της αυτο-οργάνωσης κτλ. Παραδείγματα χρήσιμα για να καταλάβουμε ποια και πώς μπορεί να είναι η νέα οργάνωση του Κινήματος (που μέχρι σήμερα είχε αντιγράψει πιστά το κράτος άρα και τα αδιέξοδά του). Παραδείγματα πειστικά για μια οργάνωση χωρίς αξιωματούχους και μηχανισμούς, στοχευμένη στις κοινωνικές διεργασίες και προβληματισμούς. Παραδείγματα επίσης σημαντικά για τις τοπικές κοινωνίες που βιώνουν τα αδιέξοδα μιας τοπικής αυτοδιοίκησης που δεν σκέφτεται, δεν πράττει, δε λογαριάζει, δεν διεκδικεί, μόνο ψευδο-διαχειρίζεται πενιχρά κονδύλια και -προπάντων- μίζες.

Prima Vista

1. Τελικά, ο Κώστας Σημίτης μάλλον έκανε τη σωστή επιλογή στη διαδοχή του, το 2004.
2. Βγάζω το καπέλο μου σε όσους σηκώθηκαν σήμερα από τον καναπέ τους και σήκωσαν ψηλά την έννοια του Πολίτη, πρωτοπορώντας για άλλη μια φορά. Το παράδειγμά μας, ας είναι απάντηση σε όσους μας εξισώνουν πολιτικά, προγραμματικά, ηθικά και εν τέλει δημοκρατικά, με άλλους.
3. Αφιερώνω στο Γιώργο Παπανδρέου, μια αποστροφή των Cockney Rebel στο τραγούδι τους 'Loretta's Tale : "...asked the waitress, where you've been. She says, don't give no lies, I've been inside your head for at least three times...three ti i imes..." και αμέσως μετά "I never lost control, It was a very strange show, And all I ever got was oh! Are you never gonna go?"
   
4. Αφιερώνω στο Βαγγέλη Βενιζέλο το εκπληκτικό άσμα των Jethro Tull 'Pibroch (Cap in Hand)' για να παραδειγματιστεί από την ταπεινότητα του ήρωα του τραγουδιού μετά από μια προσωπική του συντριβή (οι στίχοι του τραγουδιού, εδώ).
5. Αφιερώνω στον Κώστα Σκανδαλίδη το παρακάτω ανέκδοτο: ένας παλιός φαντάρος που είχε όμως πάντα 'βύσμα', κλήθηκε λίγο πριν απολυθεί, να φυλάξει την κεντρική πύλη του στρατοπέδου και μάλιστα με σαφείς εντολές να μην αφήσει κανένα αυτοκίνητο να περάσει, εκτός αν είχε αυτοκόλλητο το έμβλημα της στρατιάς στο παρμπρίζ. Μετά από λίγο, εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίνει ένας στρατηγός αλλά δεν έχει αυτοκόλλητο. Ο φαντάρος μας κρατά σθεναρή στάση. Ο στρατηγός διατάζει τον οδηγό του να τον αγνοήσει και να προχωρήσει. Ο φαντάρος απειλεί να πυροβολήσει... Οι στιγμές είναι κρίσιμες... ώσπου ο φαντάρος σπεύδει στο πίσω παράθυρο του αυτοκινήτου και ρωτά χαμηλόφωνα το στρατηγό: στρατηγέ, επειδή δεν το έχω ξανακάνει, ποιόν πρέπει να πυροβολήσω; εσάς ή τον οδηγό σας;
   

Ενόψει 11ης Νοεμβρίου

Δεν μπορώ τελικά να μου αρνηθώ μερικές τελευταίες κουβέντες σχετικά με την εκλογή νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί όσο περνούν οι μέρες και πλησιάζουμε στην 11^η Νοεμβρίου, τόσο παγιώνεται στην αντίληψή μου ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μοιραστεί σε δύο διαφορετικές αναγνώσεις της πραγματικότητας. Η μία, αυτή του νυν προέδρου, που αρνείται να εισπράξει το σύνολο της ευθύνης ενώ παραδέχεται, λεκτικά τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι της ως ίδιον. Ταυτόχρονα, αν και όχι εντελώς ανοιχτά, καρφώνει την περίοδο του Σημίτη ως αντιλαϊκή φορτώνοντάς την με γενναία δόση ευθύνης, αναφέρεται σε αβέβαιους όρους επανίδρυσης, ανεξαρτησίας έναντι εξωπολιτικών οικονομικών και μιντιακών συμφερόντων και μιας κάποιας αριστερής στροφής. Η άλλη πλευρά, αυτή του Βαγγέλη Βενιζέλου, επιχειρεί να συνοψίσει τις ευθύνες στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, άρα και στο περιβάλλον που ο ίδιος επέλεξε, αποφεύγει τις αναφορές σε συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα, μιλά αορίστως αλλά πολύ επιθετικά για αλλαγές και κινδυνολογεί έναντι σωρευτικών διαγραφών, συρρίκνωσης του κόμματος, ταπεινωτικά μικρής συμμετοχής στις εκλογές της 11^ης Νοεμβρίου και βέβαιης ήττας στις επόμενες εθνικές εκλογές. Όαση στα παραπάνω, κάποιες αναφορές του Βενιζέλου στην ομιλία του στην εθνική συνδιάσκεψη γύρω από μεταρρυθμίσεις στο λύκειο, τα φορολογικά των μικρομεσαίων κτλ. Ακριβώς αυτές οι προτάσεις, προκαλούν τεράστια θλίψη, όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι ήρθαν πολύ διστακτικά, πολύ αργά. Αντίθετα, η απαράδεκτη ψυχολογική, σωματική (με την έννοια της γλώσσας του σώματος) και λεκτική βία, η ειρωνεία και ο εξυπνακισμός που προηγήθηκαν, κατέστησαν τον ‘όλο’ Βαγγέλη, άκυρο ως συνομιλητή μεγάλου μέρους της πληγωμένης κοινωνίας των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η διαχείριση της επερχόμενης ήττας του, οφείλει να γίνει από τον ίδιο με μεγαλύτερο ταλέντο από αυτό που επέδειξε για τη διαχείριση της υποψηφιότητάς του.

Διαβάζω πολλά άρθρα γνωστών στελεχών γύρω από το ‘συντηρητικό’ της λεγόμενης αριστερής στροφής, γύρω από το τετελεσμένο του κύκλου του Παπανδρέου στην ηγεσία (μείνει δε μείνει πρόεδρος), γύρω από την επιδιωκόμενη αντικατάσταση μιας δήθεν σφριγηλής κομματικής οργάνωσης από πλαδαρά κοινωνικά δίκτυα, ανήμπορα και αβέβαια, γύρω από την ανικανότητα του περιβάλλοντος Παπανδρέου κοκ.

Διαβάζω ταυτόχρονα, επίσης πολλά άρθρα άλλων γνωστών στελεχών, γύρω από το άδηλον των θέσεων Βενιζέλου, κυρίως σε ό,τι αφορά το κόμμα, αλλά και εν γένει σχετικά με το τι άλλο εκτός από τον αρχηγό θα άλλαζε στην περίπτωση που εκλεγόταν, γύρω από το συντηρητισμό του (έκθεση outlook, θέση για το θρήσκευμα στις ταυτότητες, επαγγελματοποίηση της πολιτικής με το ασυμβίβαστο, βασικός μέτοχος κτλ), την ταλάντευσή του ανάμεσα σε αντικρουόμενες θέσεις (πχ άρθρο 16), το ανολοκλήρωτο και ετερόκλητο, όπως και το άνομο πολιτικά των υποστηρικτών του και άλλα πολλά.

Τα μεγαλοστελέχη ένθεν κακείθεν δεν φείσθηκαν ούτε μελάνης ούτε δηλητηρίου. Το κακό είναι ότι ο κοινός πολίτης βρέθηκε εν μέσω διασταυρούμενων πυρών. Κάποιοι, όπως ο Σκανδαλίδης και ο Σημίτης, τοποθετήθηκαν ότι για λόγους προστασίας των πολιτών από τα πυρά, έπρεπε οι ... πολίτες να αποσυρθούν από το πεδίο της μάχης... και να το αφήσουν ελεύθερο στη νομενκλατούρα για την αλληλοσφαγή, ελπίζοντας ότι κάποιος εναπομείνας θα τους ενημέρωνε για την έκβαση, ίσως και αυτοί οι ίδιοι!

Κάποιος, μου φαίνεται, οφείλει να ενημερώσει όλους αυτούς τους δεινόσαυρους, ότι ο μόνος λόγος που δεν συνειδητοποιούν τον πολιτικό τους θάνατο, είναι η ανεπάρκεια του πρωτόγονου νευρικού τους συστήματος. Ενώ είναι νεκροί, το μήνυμα δεν έχει φτάσει ακόμα στον εγκέφαλό τους. Κατηγορούν και επιτίθενται στο αντίπαλο περιβάλλον, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι συνιστούν το άλλο περιβάλλον. Κατεδαφίζοντας ένα μετρήσιμο κομμάτι του κόμματος, δείχνουν να μη συνειδητοποιούν ότι χωρίς αυτό, το εναπομείναν κομμάτι θα έχει προβλήματα στατικής (αλλά και μεγέθους). Επιχειρώντας να περιβροχίσουν τον πολίτη στην ανάγνωση της πραγματικότητας που οι ίδιοι προτιμούν, δεν κατανοούν ότι έτσι ακυρώνουν την κρίση του.

Πιστεύω ότι κανείς σκεπτόμενος πολίτης δεν εκφράζεται πλήρως από καμία πλευρά. Η κρίση των πολιτών όμως στο σύνολό της, είναι αυτή που θα χαράξει την πορεία. Θα είναι μια κρίση συγκριτική και όχι απόλυτη, με υπέρ και κατά και όχι συνθηκολόγηση με την όποια πλευρά και κυρίως, θα είναι μια κρίση σωστή και σοφή όπως αρέσκονται πάντα να λένε οι πολιτικοί για την κρίση του λαού (ή μήπως όχι;). Μια κρίση που οφείλει να γίνει σεβαστή από όλους, γιατί κάπου εδώ ορθώνεται το ίδιο το μέτρο της δημοκρατικότητας. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να την αμφισβητήσει.

ΥΓ1. Τι κρίμα για τη νομενκλατούρα, ενώ γεννήθηκε για τέτοιες μάχες μέχρις εσχάτων, τώρα να της κλέβει τη δόξα ο κοινός πολίτης!

ΥΓ2. Νέε πρόεδρε, αν την πρώτη ημέρα, ακυρώσεις το μέχρι χθες περιβάλλον σου, θα έχεις ταυτόχρονα ακυρώσει και του συνυποψηφίου σου και άρα θα έχεις προσφέρει έτσι ανεκτίμητη υπηρεσία στην παράταξη και το μέλλον της.

Ο Μαγειράκος

Ο τίτλος του σημερινού ποστ θα μπορούσε να παραπέμπει σε κάθε είδους ‘μαγείρεμα’, αλλά ... κυριολεκτεί. Ο ‘μαγειράκος’ ή ‘μικρός σεφ’ όπως ακατανόητα αναφέρεται στη σχετική ιστοσελίδα, είναι μια αξιέπαινη πρωτοβουλία του επίτροπου της Ε.Ε. για την υγεία κυρίου Μάρκου Κυπριανού, για να βοηθήσει τα μικρά παιδιά να αναπτύξουν υγιεινές διατροφικές συνήθειες και να αποφύγουν ή να καταπολεμήσουν την παιδική παχυσαρκία η οποία στη χώρα μας, ως γνωστόν, έχει κάνει πανευρωπαϊκό ρεκόρ.

Δεν γνωρίζω πώς διαχέονται τέτοιες πρωτοβουλίες στο ευρύ κοινό και αν έχει γίνει αντιληπτός ο ρόλος του σχολείου σε παρόμοιες καμπάνιες και προγράμματα, αλλά αυτή είναι κρίμα να μην προχωρήσει.

Δώστε της μια ευκαιρία! Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Υγιεινής Διατροφής και Μαγειρικής με τα Παιδιά που έρχεται αύριο 8 Νοεμβρίου είναι μόνον η αφορμή. Κι αν το πιτσιρίκι σας μπορεί να χειριστεί το ποντίκι του υπολογιστή (ικανότητα που εγκαθίσταται λίγες μόνο εβδομάδες από τη γέννηση!!!), είναι ένας καλός τρόπος να παίξει και να εξοικειωθεί με αυτό το σπουδαίο εργαλείο και σύντροφο για μια ζωή, τον υπολογιστή.

Ας αναλάβουν το υπουργείο υγείας μαζί με το παιδείας, αλλά και οι δήμοι να προωθήσουν στα σχολεία τέτοιου είδους προγράμματα. Είναι ένας τρόπος να αλλάξουμε το μέλλον.

Ένα Κοντινό Παράδειγμα

Αυτή είναι κύριοι της δημοτικής μας αρχής η πολιτιστική παραγωγή άλλων δήμων. Όχι μακρινών και 'άπιαστων', αλλά διπλανών, κοντινών, οικείων. 300 καλλιτέχνες από 18 χώρες. Εσείς εδώ τι κάνετε; (Ξέρω, ξέρω, κουκιά σπέρνετε!)
Οι υπόλοιποι, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα, αξίζει πραγματικά τον κόπο!

Η φωτογραφία είναι του Βασίλη Παπαϊωάννου και συμμετέχει στο τμήμα φωτογραφίας.

BELLE ARTE LAMIA 2007
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΛΑΜΙΕΩΝ
ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 9 Νοεμβρίου έως 2 Δεκεμβρίου.

Η Belle Arte Lamia 2007 περιλαμβάνει τους εξής τομείς:

Διαγωνιστικό τμήμα στις κατηγορίες:
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ / VIDEO ART
ΓΛΥΠΤΙΚΗ / ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ / ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ

Μετά από μία διορία ενός τετραμήνου , εκδήλωσαν ενδιαφέρον να λάβουν μέρος στη 3η καλλιτεχνική συνάντηση συνολικά 300 καλλιτέχνες, από 18 διαφορετικές χώρες. Στο τέλος της έκθεσης θα απονεμηθούν διακρίσεις από την κριτική επιτροπή που θα την απαρτίζουν και φέτος καθηγητές των σχολών καλών τεχνών Αθηνών και Θεσσαλονίκης.

OPEN
Σε αυτό το νέο επιμέρους τμήμα της belle arte Lamia, περιλαμβάνονται εκθέσεις έργων 12 καλλιτεχνών και 4 καλλιτεχνικών ομάδων . Στόχος αυτού του νέου τμήματος είναι να αναδείξει και να προβάλλει το έργο νέων δημιουργών και την προσπάθεια ομάδων οι οποίες επιδιώκουν μέσα από την συνεργασία και το ομαδικό πνεύμα να πειραματιστούν και να δημιουργήσουν. Όλες οι συμμετοχές στο τμήμα open Belle Arte Lamia 2007 θα είναι εκτός διαγωνισμού.

hotel

- φιλοξενία του VIDEODANCE του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε επιμέλεια της Χριστιάνας Γαλανοπούλου.

- video εγκατάστασεις.

- η αρχιτεκτονική και η εικαστική δημιουργία σε ένα διάλογο από τον επιμελητή της 1ης biennale Θεσσαλονίκης ¨Αλλοι Τόποι”, Αποστόλη Καλφόπουλο.

- ομάδες σύγχρονου χορού θα παρουσιάσουν την δουλειά τους

- συνεργασία με αντίστοιχες διοργανώσεις Βελγίου και Δανίας.

- μουσικές συναυλίες με νέους καλλιτέχνες

ΗΜΕΡΙΔΑ
με θέμα “Η σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της στην ενωμένη Ευρώπη σήμερα” μία συνδιοργάνωση με το γραφείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Europe Direct Λαμίας.

- λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού στο χώρο της έκθεσης κατά την διάρκεια της διοργάνωσης, με συνεντεύξεις, μουσικές εκπομπές, παιχνίδια κ.ά

- έκθεση εντύπων, καταλόγων, περιοδικών, με θέμα την Belle arte lamia 2007.


ΣΥΜΠΟΣΙΟ
Την άνοιξη του 2008 με την συμβολή και υποστήριξη καθηγητών της σχολής καλών τεχνών Θεσσαλονίκης και Αθηνών θα πραγματοποιηθεί ένα συμπόσιο γλυπτικής στον υπαίθριο χώρο του πρώην Γενικού Νοσοκομείου Λαμίας, για 15 μέρες περίπου. Το θέμα του συμποσίου θα οριστεί από τον Δήμαρχο Λαμιέων, το αργότερο ως τέλος Φεβρουαρίου 2008. Όλα τα γλυπτά μετά θα τοποθετηθούν σε κεντρικά σημεία της πόλης, ως μόνιμα εκθέματα.

TOUR
Η belle arte lamia collection όπως και το 2006 θα ταξιδέψει και θα φιλοξενηθεί σε πόλεις της Ελλάδας και σε διοργανώσεις του εξωτερικού. Θα προσπαθήσουμε μέσα από αυτή τη διαδικασία να προβάλουμε τη διοργάνωσή μας , τους φορείς που μας υποστηρίζουν και την πόλη της Λαμίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όπως και το προηγούμενο χρόνο η belle arte lamia θα ταξιδέψει στη Βαλένθια της Ισπανίας στα πλαίσια του VAIA08, στο Σίδνευ της Αυστραλίας , στα πλαίσια του experimenta08, στη Βουλγαρία στα πλαίσια του Legenda, και σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ~ Σάββατο 10 Νοεμβρίου

18.00: live radio party http://www.phaseradio.gr/
19.30: εγκαίνια από τον Υπουργό Πολιτισμού
21.30: παραστατική θεατρική παράσταση ΚΑΣΣΥ, από την ομάδα πρόΤΑΣΗ
22.30: συναυλία με τους am:pm

Belle Arte Lamia, Τηλ 22310-51075, 6936-995142

Ποδηλατάδα στην Κόρινθο

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007
διοργάνωση της 1ης ΠΟΔΗΛΑΤΑΔΑΣ στην Κόρινθο

Η Πρωτοβουλία πολιτών «στην Κόρινθο με ποδήλατο», δημιουργήθηκε από πολίτες που χρησιμοποιούμε καθημερινά το ποδήλατο για τις μετακινήσεις μας μέσα στην πόλη, που θεωρούμε σημαντική την προώθηση της χρήσης του στη Κόρινθο, σαν μέσο που μπορεί να συμβάλλει στην μείωση της κυκλοφοριακή σύγχυσης και στην αναβάθμιση της αισθητικής της πόλης μας.
Πολίτες που διαπιστώνουμε τη συμβολή του ποδηλάτου στη σωματική και ψυχική υγεία του κατοίκου της πόλης.
Με την πρωτοβουλία αυτή επιδιώκουμε:

• Την επιστροφή του ποδηλάτου στην καθημερινότητά μας.
• Την αλλαγή νοοτροπίας όλων μας στη χρήση του αυτοκίνητου στη πόλη.
• Τη δρομολόγηση και υλοποίηση έργων που θα διασφαλίσουν την ασφαλή μετακίνηση των ποδηλατών (δίκτυο ποδηλατόδρομων).

Να διαδώσουμε μια πιο φιλική στο περιβάλλον στάση ζωής, ενός άλλου πολιτισμού στο δρόμο.
Να διεκδικήσουμε μια πόλη ανθρώπινη για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.


Στα πλαίσια αυτά διοργανώνουμε μια πρώτη συνάντηση – ποδηλατάδα στην Κόρινθο, το Σάββατο 3 Νοεμβρίου. Σημείο εκκίνησης στις 11.00 π.μ. το Κέντρο Νέων Κορινθίας και επόμενο ραντεβού στις 11.30 στα Περιβολάκια, για να συνεχίσουμε όλοι μαζί τη Βόλτα μας στη Κόρινθο.

Πάρτε τα ποδήλατά σας και μοιραστείτε μαζί μας την εμπειρία
Πρωτοβουλία πολιτών
«στην Κόρινθο με ποδήλατο»

Αν ο καιρός δεν το επιτρέψει, το ραντεβού μας ανανεώνεται για το επόμενο Σάββατο, 10 Νοεμβρίου

Για ενημέρωση και επικοινωνία μαζί μας :
κάθε Τρίτη και ώρα 9.00μ.μ. στο Κέντρο Νέων Κορινθίας – τέρμα Κολιάτσου- Κόρινθος και στην ιστοσελίδα μας www.podilatada.gr