Η Πόλις

Το διάσημο ποίημα του Κώστα Καβάφη, με τη φωνή της απίστευτης Έλλης Λαμπέτη



Χρόνια Πολλά σε όλους σας και στην πόλη μας!

Καλά Χριστούγεννα!

JS Bach-Weihnachtsoratorium "Schließe, mein Herze" Michael Chance

Ποιός Είσαι Πιτσιρικά;

21ος Αιώνας ή Μεσαίωνας;

Με την ανάρτηση αυτή επιχειρώ μια αλληγορική προσέγγιση στα γεγονότα της επικαιρότητας, όχι από τη σκοπιά του αποτιμητή, πόσο μάλλον του μελλοντικού ιστορικού, αλλά από αυτήν του άναυδου πολίτη. Και ειδικά του κορίνθιου, πού έζησε ένα βράδυ 'ταραχών' στην πόλη του κατά το οποίο η ακραία συντηρητική, επαρχιώτικη, βλαχομερακλίδικη προσέγγιση των δημοτικών αρχόντων, με έκανε να ντρέπομαι για άλλη μια φορά. Μοιραία αναδύονται ξανά και ξανά τα παλαιά ερωτήματα για τις αρετές της καλής διακυβέρνησης και τους κανόνες της κοινωνικής συνοχής. Μετά τον συγκεντρωτισμό του 20ού αιώνα, θα είναι ο 21ος μια εποχή επανανακάλυψης της τοπικότητας; Πώς αυτή η τόσο επιζητούμενη τοπική αυτονομία θα αναμιχθεί δημιουργικά με την πανταχού παρούσα παγκοσμιότητα; Μπορεί στη σύγχρονη εποχή να περιθωριοποιείται μια κοινωνική ομάδα, όπως κάποτε οι Βενετσιάνοι περιόριζαν τους εβραίους στην περιοχή ghetto της Βενετίας, εξ'ού και ο σχετικός όρος; Ποιός μπορεί να είναι λοιπόν ο ρόλος μιας σύγχρονης δημοτικής αρχής σε εξεγέρσεις σαν την τωρινή (εκτός από το να προσπαθεί να αναστηλώσει μια τεχνητά γιορταστική ατμόσφαιρα και να προστατεύσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Αθήνα ή τον φρεσκοστημένο Πήγασο στην Κόρινθο;). Μήπως η τέχνη μπορεί να μας δώσει κάποιες απαντήσεις;

Για να ξεκινήσω λοιπόν τη προσέγγισή μου, μετέφρασα και παραθέτω ένα μέρος μιας διάλεξης του καθηγητή Richard Ingersoll από το Rice University, στο Houston, Texas με τίτλο "Cities in History: The Uses of Decorum".


"Στην αίθουσα συνεδριάσεων των Noveschi (το συμβούλιο των Εννέα) στη Σιένα, τη Sala della Pace, υπάρχει ένα από τα μεγάλα ντοκουμέντα της πολιτικής ιδεολογίας της μεσαιωνικής πόλης-κράτους, εν μέρει επιγραφή και εν μέρει ζωγραφική, που είναι γνωστό ως 'κύκλος της καλής και κακής κυβέρνησης'. Οι τοιχογραφίες είναι του 1340 από τον Ambrogio Lorenzetti, ο οποίος ήταν επιφανές μέλος της άρχουσας τάξης και γνωστός, πέρα από τις δεξιότητες του ως καλλιτέχνη, για την ευρεία γνώση του της πολιτικής θεωρίας. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο τέχνης, εντελώς διαφορετικό από προηγούμενα ή μεταγενέστερα έργα: συνδυάζει ρεαλιστικές όψεις για το τοπίο της καλής και της κακής πόλης, με αλληγορικές φόρμουλες για τις αρετές που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί καλή διακυβέρνηση. Χρησιμοποιώντας υπερ-προοπτική χωρική υποχώρηση, ο Lorenzetti δημιουργεί εξαίσια, μια ενιαία άποψη της πόλης και της εξοχής. Το έργο είναι ένα μανιφέστο, και είχε σκοπό να ενισχύσει το όραμα όσων είχαν ήδη πεισθεί - ένα μάθημα για τους εννέα, που εναλλάσσονταν κάθε δύο μήνες, υπενθυμίζοντάς τους τις συμφωνημένες αξίες και στόχους.

Θα ήθελα να αναλύσω το έργο αυτό του Lorenzetti σαν ένα μέσο κατανόησης της Μεσαιωνικής πόλης. Θα έπρεπε κανείς να το δει από αριστερά προς τα δεξιά, από την κακή πόλη προς την καλή πόλη. Το τείχος που αφιερώνεται στην κακή πόλη είναι μια υπενθύμιση του "τοπίου του φόβου" που αναφέρθηκε νωρίτερα (σημ. μτφ: ως 'τοπίο του φόβου' αναφέρεται ο συνδυασμός φτώχειας, λιμών, πολέμων και ασθενειών όπως η πανούκλα καθώς και σκληρών κοινωνικών διακρίσεων από την εκκλησία και την άρχουσα τάξη) και από το οποίο προήλθε η κοινωνία της εποχής. Είναι μια πόλη που κατοικείται από τέρατα, μορφές συχνά αναφερόμενες στις δυσκολότερες στιγμές της κοινωνίας πριν από το έτος 1000. Πάνω από την πύλη της πόλης, ίπταται μια τραχιά στρίγκλα που ονομάζεται "Timor", ή Φόβος, που κραδαίνει το ξίφος της και φέρει μια επιγραφή που αναφέρει:"Επειδή κάθε ένας επιδιώκει μόνο το δικό του καλό, σε αυτή την πόλη, η Δικαιοσύνη ανατίθεται στον Τύραννο. Έτσι, σ' αυτό το δρόμο, κανείς δεν περνά χωρίς φόβο για τη ζωή του, αφού γίνονται ληστείες εκτός και εντός των πυλών της πόλης". Παρακάτω βλέπουμε την ύπαιθρο να μαίνεται στις φλόγες με καιόμενα κτίρια και λεηλασίες, εγκαταλελειμμένα χωράφια, γέφυρες αποκλεισμένες από στρατιώτες. Η πύλη για την πόλη είναι επίσης αποκλεισμένη από στρατιώτες και μέσα στην πόλη, κατεστραμένα κτίρια, άνθρωποι που πολεμούν, γυναίκες που βιάζονται. Η πόλη προσομοιάζει προς την περιγραφή της κόλασης του Δάντη, "una citta dolente", μια πόλη που υποφέρει, και επιβιώνει μέχρι την πόλη της παλιάς φεουδαρχικής τάξης. Δίπλα στη σκηνή της κακής πόλης βρίσκονται οι αλληγορίες της κακής κυβέρνησης με την εικόνα του Τύραννου με τα κέρατα στο κέντρο και τη Δικαιοσύνη δέσμια στα πόδια του.

Στον επόμενο τοίχο βλέπουμε το αλληγορική διάγραμμα της καλής κυβέρνησης όπου η μορφή της Δικαιοσύνης ως υπομόχλιο για τις κλίμακες, είναι ισορροπημένη με την εστεμμένη μορφή του κοινού καλού. Αυτά ενώνονται με ένα σχοινί, το οποίο διέρχεται από μια μορφή που ονομάζεται Concord (λογοπαίγνιο για "με το σκοινί") και 24 καλοαναθρεμμένους ανθρώπους που κρατούν το σκοινί με αλληλεγγύη. Η μορφή της ειρήνης, ντυμένη με πανοπλία καταλαμβάνει το κέντρο της σύνθεσης και έδωσε το όνομά της στην αίθουσα. Η προσφυγή στη δικαιοσύνη είναι παντού: "Αυτή η Ιερή Αρετή (δικαιοσύνη), όπου έχει κανόνες, φέρνει την ενότητα στις ψυχές των πολιτών για να συγκεντρωθούν στο σκοπό να κάνουν το κοινό καλό τους, Θεό". Κυριολεκτικά, το κοινό καλό κατισχύει του ιδίου συμφέροντος. Η εικόνα καθιστά σαφές ότι δεν πρόκειται για ένα καθεστώς που βασίζεται στην αμνηστία: η δικαιοσύνη αποκεφαλίζει εκείνους που το αξίζουν και ενάντιοι στους απατεώνες είναι οι αστυνομικοί που συνέλαβαν τους κλέφτες και τους εχθρούς του κράτους και τους αλυσόδεσαν: ένα μείζον κατασκευαστικό έργο της εποχής είναι η φυλακή που προστέθηκε στο πίσω μέρος του Palazzo Pubblico.

Τέλος, υπάρχει και η απεικόνιση της καλής πόλης, μια εξιδανίκευση της Σιένα που αποδίδεται όχι με ρεαλιστικές, αλλά με ρητορικές λεπτομέρειες. Ως απάντηση στο άλλο τοίχο του Φόβου είναι η επιγραφή Securitas (Ασφάλεια) και μια εύθυμος, ημίγυμνη μορφή της νίκης, φέρουσα αγχόνη και η οποία ίπταται υπεράνω της πύλης της πόλης με την επιγραφή: "χωρίς φόβο κάθε άνθρωπος μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερα, να καλλιεργήσει και να επιχειρήσει, εφόσον αυτή η κοινότητα θα διατηρήσει τη Δικαιοσύνη ως κυρίαρχο, διότι αυτή αποψίλωσε το κακό από όλες τις εξουσίες του". Η σύνθεση αυτή χωρίζεται σε δύο ίσα μέρη, σαν να λέμε ότι η καλή πόλη είναι μια μορφική ισορροπία της πόλης με την εξοχή.

Μέσα στα τείχη, η πόλη έχει μόνο λίγα αναγνωρίσιμα στοιχεία της Σιένα, όπως το κωδωνοστάσιο του Duomo και η μορφή της λύκαινας πάνω από την πύλη. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι σε αντίθεση με τις απόψεις της Αναγέννησης για την ιδανική πόλη, η ιδανική πόλη του Lorenzetti είναι θορυβωδώς γεμάτη κόσμο, πυκνή μέχρι του σημείου της εκρήξεως, με ποικιλία ετερογενών κτιρίων, κάποιων ημιτελών. Το μήνυμα είναι κυρίως να αφήνονται τα πράγματα ως έχουν, παρά να αναγκάζονται σε μια νέα γεωμετρική τάξη. Δεν υπάρχουν χώροι συνεκτικοί σαν την Piazza del Campo (η οποία παρεμπιπτόντως άνοιξε πέντε χρόνια μετά την ζωγραφική) στην εικόνα, αλλά μάλλον την τυχαία συλλογή κτιρίων, με ανοιχτό το ισόγειό τους για τις επιχειρήσεις και με πολυάριθμα παράθυρα. Ο πληθυσμός της είναι ένα μείγμα έφιππων ευγενών, οι έμποροι και μαγαζάτορες καθώς και οι χωρικοί. Δεν υπάρχουν κληρικοί παρόντες, ούτε στρατιώτες, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με τις δημογραφικές στατιστικές που αναφέρουν αρκετές χιλιάδες κληρικούς και τουλάχιστον 3000 στρατιώτες που χρησιμοποιούνται ως αστυνομία για την κοινότητα. Οι ευγενείς όλοι φαίνεται να εγκαταλείπουν την πόλη - είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν, αλλά σε μία εικόνα εξέρχονται μίας πύλης σε μια γαμήλια τελετή και σε μια άλλη, βγαίνουν έξω από την πύλη για κυνήγι. Στις καμάρες των καταστημάτων θα βρείτε ένα οινοπωλείο όπου οι άνθρωποι παίζουν σκάκι, ένα κοσμηματοπωλείο, ένα ράφτη, ένα τσαγκάρη κι ένα δάσκαλο με τους μαθητές του. Οι χωρικοί φέρνουν ξύλα και προϊόντα. Οι έμποροι έχουν μουλάρια φορτωμένα με σακιά, υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που εργάζονται σε αργαλειούς στο παρασκήνιο. Είναι μια πόλη της εργασίας και της ανταλλαγής ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει το παιδικό παιχνίδι και φαίνεται ιδανικά ελεύθερη από ταραχές. Η πιο περίεργη σειρά δυσανάλογων μορφών, εννέα κορίτσια που χορεύουν, ενώ ένα παίζει το ταμπούρλο, σαφώς αποτελεί αλληγορία της αρμονίας του συμβουλίου των Εννέα (Noveschi). Υπήρχαν νόμοι κατά του δημόσιου χορού ή της ένδυσης με πολυτελή φορέματα στους δημόσιους χώρους. Τα κτίρια στην πόλη ως επί το πλείστον έχουν δίχωρα παράθυρα, με γλάστρες. Υπάρχουν σε εξέλιξη οικοδομές, σημάδι μιας υγιούς οικονομίας τότε όπως και τώρα, δεδομένου ότι ένα σημαντικό τμήμα της οικονομίας είχε σχέση με τις αγοραπωλησίες ακινήτων.

Έξω από την πύλη συναντάμε έναν κυνηγό με γεράκι, του οποίου η ρεαλιστική στροφή του σώματος δείχνει μια σύγχρονη αντίληψη του χώρου. Κοντά του είναι ένας ζητιάνος και αγρότες να φέρνουν χοίρους και εμπορεύματα. Η ύπαιθρος είναι καλά οργανωμένη με βίλες και αγροκτήματα. Οι έμποροι έρχονται στην πόλη μέσω μιας γέφυρας, και όλα φαίνονται καλοποτισμένα. Η αλληγορική φύση της εικόνας γίνεται σαφής με τη φύτευση να γίνεται από τους αγρότες σε ένα μέρος της εικόνας και τη συγκομιδή σε άλλο. Στο βάθος φαίνεται η θάλασσα, και το επίνειο της Σιένα, η Talamone. Το μήνυμα είναι σαφές ότι για να διατηρήσει την ευημερία, οι Noveschi πρέπει να συνεχίσουν να συντηρούν το οδικό δίκτυο. και την επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Καθώς η πόλη είχε υποστεί ένα λιμό ένα χρόνο πριν από την έναρξη του έργου από τον Lorenzetti, η αφθονία της υπαίθρου είναι σαφώς ένας μύθος, ότι μια συνεκτική πολιτική για το νερό προσπαθούσε μόλις να εγκαθιδρυθεί. Τόσο η εικόνα της υπαίθρου όσο και της πόλης ήταν αναγνωρίσιμες ως η Σιένα, αλλά σαφώς εκείνης που είχε επιλύσει τις κοινωνικές συγκρούσεις και είχε αφήσει πίσω της την έλλειψη των πόρων. Η ιδεολογία ότι το καθεστώς μπορεί να δικαιολογήσει τη μονοπώληση της εξουσίας μόνο όταν αυτό εξυπηρετεί ένα υπεύθυνο σύστημα δικαιοσύνης, διαπερνά όλα τα επίπεδα αυτού του οράματος.

Η ταχεία ανατροπή των Noveschi το 1355, μετά τα καταστροφικά χρόνια της πανούκλας και την εξωτερική υποστήριξη της Γαλλίας, έδειξε ότι το καθεστώς τους δεν ήταν τόσο αρμονικό ή σταθερό όπως προβλέπεται από το έργο να υποθέσουμε. Αν και συμπεριέλαβαν τους ευγενείς casati σε κάποιο βαθμό, η ζήλια μεταξύ των τάξεων οδηγούσε συχνά σε ξεσπάσματα αναρχίας, ενώ και οι κατώτερες τάξεις εύκολα θα μπορούσαν επίσης να κινητοποιηθούν κατά των Noveschi, δεδομένου ότι είχαν την αίσθηση ότι οι φόροι τους είχαν υπεξαιρεθεί για την καταβολή των μισθών σε υπαλλήλους και μισθοφόρους, μεταξύ των οποίων και η αστυνομική δύναμη των 3.000 στρατιωτών.

Οι Noveschi ακολούθησαν ένα συνειδητό αισθητικό και πολιτικό πρόγραμμα που υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι προσέλαβαν τον Lorenzetti να δημιουργήσει ένα μοναδικό έργο τέχνης για να περιγράψει τη Δημοκρατία ως έργο τέχνης. Άφησαν πίσω τους μια σειρά από εντυπωσιακές παρεμβάσεις, τόσο μνημειακών όσο και υποδομών, που ώθησαν την πόλη στο όριο της ανάπτυξης πέρα από το οποίο δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν μέχρι πρόσφατα. Υπάρχει μια επιγραφή στη μεγάλη αίθουσα του Συμβουλίου της Καμπάνας, κάτω από την εικόνα της Παναγίας του Simone Martini, το μεγάλο έμβλημα της πόλης και τον πολιούχο άγιο, που συνοψίζει τη νέα συμπεριφορά της εμπορικής τάξης στην πόλη: "Αυτοί που εργάζονται σκληρά για έναν όμορφο και έντιμο στολισμό της πόλης τους είναι άξιοι επαίνων και επιδοκιμασιών. Χωρίς τάξη, δεν γίνεται τίποτα καλό, και εσείς είστε οι άνθρωποι που πρέπει να εγκαθιδρύσετε την τάξη και το νόμο σε ολόκληρη την πόλη."
Η ομορφιά έγινε ένα δημοτικό όραμα για τους Noveschi, ένα ρητορικό εργαλείο για να συλλάβει τη φαντασία της πόλης και να εγκαθιδρύσει ένα νέο κράτος μετά την φεουδαρχική εποχή, όπου η δικαιοσύνη θα ήταν το θεμέλιο της εξουσίας και όχι η ισχύς ή η θρησκευτική αρχή."

Έγινες Δολοφόνος!

Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, εκπλήρωσες την επιθυμία σου
Να έχεις σίγουρη δουλειά,
Ασφάλιση για σένα, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου
Πληρωμένες διακοπές,
Ρουχισμό και επιδόματα

Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, μηδένισες την ανασφάλειά σου,
Μήπως σε αγγίξει η όποια οικονομική κρίση,
Δημόσιος υπάλληλος,
Στο ταμείο κάθε 1η και 15

Αφού εσύ, με ρουσφέτι ή χωρίς, αγόρασες ένα κουστουμάκι ζωής σε τιμή ευκαιρίας,
Μια στολή που να κρύβει τα κενά σου,
Ένα τρόπο να σε υπακούν όσοι δεν σε ξέρουν,
Συνάδελφους στη δουλειά για να μη νιώθεις μόνος

Τι σου φταίει ρε μαλάκα το παιδάκι;

Το μόνο που χρειαζόταν για να μη σε βρίζουν ήταν να μη συμπεριφέρεσαι σα μπάτσος, σα γουρούνι, σα δολοφόνος. Κι εσύ το μόνο που έκανες ήταν να φερθείς σα μπάτσος, σα γουρούνι.
Κι έγινες δολοφόνος!

Έξοχο!

Τα σχόλιά σας παρακαλώ....

Μια Πολύ Σοβαρή Πρόταση για την Κρίση

Στην πρόσφατη συνάντηση που έγινε στο Επιμελητήριο με σκοπό την αναζήτηση προτάσεων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ακούστηκαν πολλά κλισέ. Εύκολες κουβέντες χωρίς βάθος. Από όλα όσα διάβασα, γιατί δεν παραβρέθηκα στη συνάντηση, ξεχώρισα όμως, αμέσως, την πρόταση που κατέθεσε ο γνωστός επιχειρηματίας της πόλης μας και πρόεδρος της συνεταιριστικής τράπεζας, κύριος Δημήτρης Δαλακλείδης. Αντιγράφω από την εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ της ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ:
"αυτή τη στιγμή τα χρήματα από τα αποθεματικά των Δήμων βρίσκονται διάσπαρτα στις άλλες τράπεζες. Αν, όμως, είχαμε αυτά τα χρήματα εμείς θα μπορούσαμε άνετα να χρηματοδοτήσουμε 500 τοπικές επιχειρήσεις. Να, λοιπόν, πως μπορεί να βρεθεί ένας εύκολος τρόπος να αποκτήσουμε ρευστότητα και μάλιστα σε μια τράπεζα με αποδεδειγμένο ενδιαφέρον για τους τοπικούς επιχειρηματίες καθώς αυτούς θελει εκ της συστάσεώς της να στηρίξει και να υπηρετήσει και παράλληλα να δείξουν και οι τοπικοί άρχοντες το ενδιαφέρον τους για τους δημότες τους και τις επιχειρήσεις τους..."
Αμέσως μόλις το διάβασα, θυμήθηκα ένα άρθρο που διάβασα μία μόλις ώρα πριν από το βρετανικό New Local Government Network (NLGN) με τίτλο "A convenient alliance? Mutuality and the opportunity for local authority banking". Παραθέτω και εν συνεχεία μεταφράζω ένα απόσπασμα από αυτό το άρθρο:
"The basic model would be terrifically simple. If only a quarter of the £15-£20 billion of reserves were invested in such a ‘Councils Bank’ and in turn reinvested with absolute priority in English public infrastructure projects, millions of available capital could be released regardless of the stickiness of private interbank lending. A local authority mutual fund would be owned and operated by the local government sector itself, separate from the Treasury, whose Debt Management Office is the current place of safety preferred by many shaken local authorities. With local authorities themselves as sole shareholders, interest returns could be maximised and dividends reinvested or returned to the local taxpayer."
"Το βασικό μοντέλο θα είναι τρομερά απλό. Αν μόνο το ένα τέταρτο των £ 15 - £ 20 δισ. των αποθεματικών επενδύονταν σε μία τέτοια «Διαδημοτική Τράπεζα» και στη συνέχεια επανεπενδύονταν με απόλυτη προτεραιότητα στα δημόσια έργα υποδομής, εκατομμύρια διαθέσιμων κεφαλαίων θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ανεξάρτητα από τη δυσπραγία του διατραπεζικού δανεισμού. Ένα τοπικό αμοιβαίο κεφάλαιο θα μπορούσε να ανήκει και να λειτουργεί από την τοπική αυτοδιοίκηση για τις ίδιες ανάγκες της, ανεξάρτητα από το Υπουργείο Οικονομικών, .... Με τις τοπικές αρχές ως μοναδικούς τους μετόχους, θα μπορούσε να μεγιστοποιηθεί η απόδοση και να επανεπενδύονται τα μερίσματα ή να επιστρέφονται στον τοπικό φορολογούμενο."
Η πρόταση του κυρίου Δαλακλείδη δεν είναι καλή επειδή συμπίπτει με την άποψη του βρετανού αρθρογράφου (που δεν είναι κανένας τυχαίος), απλά συναντιέται μαζί του γιατί και οι δύο κατέληξαν σε αυτήν κάνοντας χρήση των γνώσεων, της εμπειρίας τους και της κοινής λογικής. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική πρόταση που δίνει νέο βάθος στις δυνατότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης και γι αυτό αναμένουμε με μεγάλη προσοχή την αντίδραση των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Ευρώπης

Η Europeana είναι μια ψηφιακή βιβλιοθήκη, μουσείο και αρχείο της Ευρώπης. Περιέχει περισσότερα από δύο εκατομμύρια ψηφιακά αντικείμενα (ταινίες, φωτογραφίες, πίνακες, μουσική και άλλα αρχεία ήχου, χάρτες, χειρόγραφα, βιβλία, εφημερίδες και άλλο αρχειακό υλικό). Τα εγκαίνιά της έγιναν πριν λίγες ημέρες από την Ευρωπαία επίτροπο για την Κοινωνία της Πληροφορίας, κυρία Viviane Reding.
Αμέσως όμως προέκυψε πρόβλημα: ο ιστοτόπος δέχθηκε περισσότερες από δέκα εκατομμύρια επισκέψεις ανά ώρα (!!!!) και βέβαια, έπεσε! Τώρα προσπαθούν να στήσουν πιό ισχυρή υποδομή που αναμένεται να ανέβει στα μέσα Δεκεμβρίου.
Πόσοι αλήθεια έλληνες γνώριζαν για τα εγκαίνια αυτής της βιβλιοθήκης;
Μια γεύση από το περιεχόμενό της (το οποίο θα υπάρχει και στα ελληνικά) μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βίντεο από το οποίο δεν απουσιάζει η ελληνική συνεισφορά...

Υπάρχει Χώρος για την Πολιτική στο Διαδίκτυο;

Το εξώφυλλο δίπλα, αντιστοιχεί σε ένα βιβλίο που μπορεί κανείς να αγοράσει διαδικτυακά από το amazon και να το διαβάσει μετά από λίγα λεπτά. Γενικά, η συζήτηση πάνω στο θέμα του τίτλου, έχει ανάψει. Στα πλαίσια αυτά, δέχτηκα την πρόσκληση να συμμετάσχω σε ένα τρόπον τινά 'debate' που φιλοξενήθηκε στο δισέλιδο "ΤΑΣΕΙΣ" του κυρίως σώματος του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 23/11. Τη συμμετοχή μου μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. Καλό θα ήταν επίσης, όσοι ενδιαφέρονται, να διαβάσουν και τις άλλες (τρεις) συνεισφορές.

"Ένα ιστολόγιο δεν επηρεάζει απαραίτητα τίποτα, εκτός από το χρόνο του δημιουργού του. Κάποια όμως ιστολόγια εμφανίζουν κοινωνική δυναμική και έτσι μπορούν να επηρεάσουν και την πολιτική. Η κοινωνική αυτή δυναμική, δεν είναι όμως ποτέ περιουσία του ιστολογίου, αλλά της κοινότητας που περιστρέφεται γύρω από αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτό που ένα ιστολόγιο μπορεί να κάνει είναι να συγκεντρώσει, να ενισχύσει και να επιταχύνει τη διασπορά μιάς ήδη υπάρχουσας κοινωνικής δυναμικής.

Ήδη από το 1920, οι κοινωνιολόγοι της σχολής του Σικάγο –πόλης αφετηρίας για τον Obama- με τη θεωρία της κοινωνικής αποδιοργάνωσης (Social Disorganization Theory), περιέγραψαν τον κατατεμαχισμό των παλαιών κοινωνικών δομών και αξιών στα σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα, με επακόλουθο τη μείωση της κοινωνικής συνοχής. Το αποτέλεσμα ήταν ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι βρίσκονταν σε φυσική αλλά όχι και σε ψυχική εγγύτητα. Δεν σκοπεύω εδώ να συμβάλλω στο θρήνο των ρομαντικών για την απώλεια της μεγάλης οικογένειας ή της παλιάς γειτονιάς, αλλά μάλλον στον έπαινο των νέων κοινοτήτων που παράγονται χάρη στα κοινωνικά μέσα (social media), κοινοτήτων που κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν ως εικονικές, ενώ το παράδειγμα της εκλογής του Obama –και όχι μόνο αυτό- μας έδειξε ότι είναι με το παραπάνω πραγματικές, αφού τα αποτελέσματα της ύπαρξής τους είναι πραγματικά.

Τα ιστολόγια, όπως όλα τα κοινωνικά μέσα, εκπληρώνουν μια ανθρώπινη ανάγκη: αυτήν της συμμετοχής σε ομογενή δίκτυα που συναπαρτίζουν, μεταξύ άλλων, την ταυτότητα του ατόμου και επηρεάζουν όπως έχουν αποδείξει επανειλημμένα οι κοινωνικές επιστήμες, τη συμπεριφορά του. Εκεί, ο σύγχρονος πολίτης έχει τη δυνατότητα να συναντηθεί διαδικτυακά με ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες με αυτόν αξίες και προσδοκίες. Τότε, η κοινή τους δράση μπορεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά συλλογικής νοημοσύνης, με υψηλό αντίκρυσμα στο κοινωνικό πεδίο.

Φαίνεται ότι στις ΗΠΑ το παράδειγμα δούλεψε και νομίζω πως αυτό έγινε για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί πολλά ιστολόγια λειτούργησαν ως κτήμα της κοινότητας και όχι αυτού που τα έστησε. Και δεύτερον, γιατί τα ιστολόγια αυτά δεν εξέφρασαν φιλοδοξίες πολιτικής διαμεσολάβησης, αλλά ενδυνάμωσης της επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών καθώς, επαναλαμβάνω, η κρίσιμη λέξη πίσω από το ιστολόγιο είναι η λέξη ‘κοινότητα’ και όχι η λέξη ‘πολιτική’. Έτσι, τα ιστολόγια απέκτησαν κύρος στα μάτια των πολιτών και ήρθαν σε ορατή αντιδιαστολή με τα κλασικά ΜΜΕ, αποκαλύπτοντας αδυναμίες τους και συμπληρώνοντας κενά.

Στη χώρα μας δεν υπάρχουν τέτοια ιστολόγια. Η δε κοινωνιολογική προσέγγιση των σχολίων που κατατίθενται σε ιστολόγια με μεγάλη επισκεψιμότητα τύπου press-gr, αποκαλύπτει ένα γιγαντιαίο λαϊκιστικό πέπλο, ορατό άλλωστε και εκτός διαδικτύου. Η απαραίτητη ποιότητα ανθρώπων, ως μονάδων, ασφαλώς και υπάρχει. Οι κοινότητές τους όμως, προς το παρόν, απουσιάζουν. Ελπίζω, όχι για πολύ."

Με Τι Να Πρωτολυπηθείς...

Στην εξαιρετικά οργανωμένη γιορτή της Κίνησης Πολιτών για τα 150 χρόνια της πόλης μας που γίνεται αυτές τις ημέρες στο αίθριο της Δημοτικής Αγοράς, προβάλλεται και ένα πολύ καλοφτιαγμένο 20λεπτο βίντεο σχετικό με την ιστορία της νέας Κορίνθου. Κάποτε, προβάλλεται στον τοίχο μιας πολυκατοικίας, όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία. Κοιτάζοντάς την, δεν ξέρω με τι να πρωτολυπηθώ: με την εικόνα της ρημαγμένης από το σεισμό του 1928 πόλης μου, ή με την ηλικιωμένη κυρία που φυλακισμένη κυριολεκτικά και μεταφορικά στο διαμέρισμά της, παρακολουθεί τα δρώμενα χωρίς να συμμετέχει;
Το παράθυρο στο φωταγωγό και η λάμπα φθορίου πίσω της την ταυτοποιούν σαν μια γυναίκα της εποχής μας. Παρακολουθεί τα πάντα από απόσταση. Συμμετέχει μόνο κοιτάζοντας και ακούγοντας. Σα να έβλεπε τηλεόραση. Δεν τραγούδησε μαζί μας. Δεν ήρθε να την κεράσουμε κατιτίς. Τόσο κοντά και όμως τόσο απόμακρη. Σαν το σεισμό του '28.
Τι θα μας τραγουδούσε άραγε αν μπορούσε; Δεν ξέρω. Αλλά και δε βρίσκω τίποτα πιό ταιριαστό από το 4ο πρελούδιο του Chopin. Ακούστε το με την Martha Argerich στο πιάνο.

Απίστευτες Καταπατήσεις

Διαβάστε μια αποκαλυπτική συζήτηση (click on!) ανάμεσα στο δασάρχη Κορίνθου κύριο Παναγιώτη Μπούλια και τον ιστολόγο Τήλαφο, όπου ο πρώτος αποκαλύπτει τις απίστευτες καταπατήσεις γης που έχουν γίνει στο νομό μας.

Είναι Πολλά τα Λεφτά...

Αναδημοσιεύω μεταφρασμένο, ένα άρθρο από τον σημερινό Economist. Το αφιερώνω σε όσους πιστεύουν ότι η κρίση μπορεί να περιοριστεί μέσα στα χρηματιστήρια και δεν αφορά τις κοινωνίες στο σύνολό τους.

"Ένα από τα πιό παράξενα παράπλευρα επεισόδια της οικονομικής κρίσης της Τετάρτης, ήταν η αποκάλυψη νέων εντάσεων στις σχέσεις μεταξύ της Βρετανίας και της Ισλανδίας. Όπως γράφουν οι Times:

Δεκάδες δημοτικά συμβούλια κινδυνεύουν να χάσουν εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες από τα χρήματα των φορολογουμένων που ήταν κατατεθειμένα στην Ισλανδία σε τράπεζες που επλήγησαν. Δήμοι σε όλη τη χώρα μπορεί να αυξήσουν τη φορολογία και να μειώσουν τις δημοτικές υπηρεσίες καθώς οι επιπτώσεις της κατάρρευσης των ισλανδικών τραπεζών, οδηγούν τη Βρετανία στα διπλωματικά χαρακώματα.

Μια σειρά από συζητήσεις με καταστηματάρχες και ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων του Λονδίνου την Τετάρτη, αποκάλυψαν μια εντυπωσιακή εξοικείωση με την Ισλανδία. Όταν ρωτήθηκαν για την οικονομική κρίση, ο ένας στους τρεις ανθρώπους, αυθόρμητα, αναφέρθηκε στο παγωμένο νησάκι στα βόρεια. Και η Ισλανδία δεν είναι καν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Όλοι αυτοί ακούστηκαν πολύ θυμωμένοι με την επιχείρηση διάσωσης των μεγάλων καρχαριών στο City του Λονδίνου, αλλά όταν η κουβέντα ήρθε στην Ισλανδία, ξερόβηχαν με αμηχανία και φαίνονταν μάλλον δύσπιστοι ότι ένα τέτοιο μικρό μέρος θα μπορούσε να προκαλέσει τόσο μεγάλη φασαρία. Ο υπουργός Alistair Darling, καθησύχασε τουλάχιστον 300.000 μεμονωμένους επενδυτές με κεφάλαια σε ισλανδικές τράπεζες ότι η Βρετανία θα διασφαλίσει τα χρήματά τους εάν δεν το κάνει η ίδια η Ισλανδία (λέει ότι δεν θα το κάνει), αλλά δεν έδωσε την ίδια διαβεβαίωση προς την τοπική αυτοδιοίκηση.

Ήταν απερίσκεπτο για τα δημοτικά συμβούλια στην Αγγλία (κάποια από αυτά πολύ πλούσια όπως το Westminster) να καταθέσουν δημόσια χρήματα σε ισλανδικές τράπεζες; Το BBC αναφέρει ότι περίπου ένα δισεκατομμύριο λίρες που επενδύθηκαν από τουλάχιστον 20 δήμους θα μπορούσαν να εκτεθούν σε κίνδυνο. Το Υπουργείο Οικονομικών είχε προφανώς παροτρύνει τους τοπικούς παράγοντες να διασπείρουν τα χρήματά τους σε διάφορους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, ώστε να επιτύχουν καλύτερες αποδόσεις. Ωστόσο, ο κ. Darling είπε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι οι θεσμικοί επενδυτές, συμπεριλαμβανομένων των δήμων, θα πρέπει να είναι καλύτερα ενημερωμένοι από τους ιδιώτες. Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι φορολογούμενοι θα υποστούν (ακόμα περισσότερο) το νομοσχέδιο.

Ποιος φέρει την ευθύνη για αυτό το χάος;"

Τα Φθινοπωρινά Φύλλα

Με μια ασυνήθιστη για τα τελευταία χρόνια συνέπεια, το φθινόπωρο είναι εδώ. Και μιας και οι κλασικές εικόνες του φθινοπώρου με τα οργιαστικά κίτρινα και πορφυρά χρώματα απουσιάζουν από το αστικό μας περιβάλλον, είναι οι μελαγχολικές συγχορδίες της jazz που ταιριάζουν όσο τίποτε άλλο. Σε όλους εσάς που νιώθετε το ίδιο, αφιερώνω λοιπόν το γνωστό και αγαπημένο τραγούδι "Autumn Leaves". Το έχω αγοράσει σε 25 διαφορετικές εκδοχές, αλλά εδώ θα το ακούσετε από τη θεσπέσια Diana Krall. Ας το απολαύσουμε και ας μη ξεχνάμε πως κάθε νέα εποχή, κάθε νέα περίοδος, κάθε νέα μέρα είναι αφορμή για αναστοχασμό.

Κινηματογραφικό Τριήμερο

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ
Η Κορινθιακή Εστία "Λέων Σγουρός" (μη κερδοσκοπικό πολιτιστικό Σωματείο) διοργανώνει για έβδομη συνεχή χρονιά στην πόλη της Κορίνθου (στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Δαμασκηνού και Κολοκοτρώνη) και για το τριήμερο Παρασκευή 3, Σάββατο 4 και Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008 το
7ο Τριήμερο Παρεμβατικού Κινηματογράφου.
Η φετινή διοργάνωση, βρίσκει την πόλη της Κορίνθου να εορτάζει τα 150 χρόνια από ιδρύσεώς της (1858-2008). Για το λόγο αυτό, εντάσσεται στο πλαίσιο του επετειακού εορτασμού υπό τη θεσμική σκέπη και αιγίδα του ΔΗΜΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ. Προσλαμβάνει δε χαρακτήρα αναλόγως εορταστικό και εξόχως Κορινθο-κεντρικό. Το υπό διαπραγμάτευση θέμα του Τριημέρου μας είναι:

<< Από Κορίνθου, στον Κινηματογράφο – Σισύφεια Βάσανος >>

Η ενθύμηση δηλαδή και η ανάδειξη του έργου (επιφανών στο πανελλήνιο, σχεδόν αγνώστων στην Κόρινθο) συμπατριωτών μας, με ζητούμενη την όποια επανεύρεση, στο πλαίσιο της ιωβηλαίας της πόλης μας γιορτής.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα, καθώς επίσης η ενδεχόμενη κατάθεση γνωμών, σκέψεων και λοιπών προτάσεών σας. Το πρόγραμμα του 7ου Κορινθιακού Κινηματογραφικού 3ημέρου έχει ως κάτωθι:

Ημέρα 1η: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3-10-2008 ώρα 8:30 μ.μ.
Ειδικό Αφιέρωμα στον συμπατριώτη μας “ελάσσονα ποιητή” του ελληνικού κινηματογράφου
ΑΝΔΡΕΑ ΛΑΜΠΡΙΝΟ (1918-1964)
1. Απάνθισμα της Φιλμογραφίας του (Ψηφιακό Video 30’ Σκηνοθ.Επιμέλεια: Β.Ν.Ξύδης)
2. Ανεκδοτολογικές διηγήσεις συνεργατών και φίλων του Ανδρέα Λαμπρινού
Έχουν προσκληθεί να παρευρεθούν και να μιλήσουν για τον Ανδ. Λαμπρινό οι Ηθοποιοί: Σπ. Φωκάς, Έφη Οικονόμου, Αλεξ. Λαδικού, Γ. Βόγλης, Π. Φυσσούν, Θ. Βέγγος. Επίσης οι Σκηνοθέτες: Θ. Αδαμόπουλος, Γιωρ. Ζερβουλάκος, Γιωρ. Παπακώστας, Τ. Βενετσανάκος καθώς κι ο Διευθυντής Παραγωγής Μιχάλης Λαμπρινός, αδελφός του Ανδρέα.
3. Προβολή της σπάνιας (κορινθιακής θεματικής) ταινίας του Ανδ. Λαμπρινού:
“Οι Υπερήφανοι” -Ταινία Α/Μ, διάρκειας 85’, Παραγωγής 1962-
Παίζουν οι: Γιάννης Βόγλης, Αλεξάνδρα Λαδικού, Πέτρος Φυσσούν, Θανάσης Βέγγος

Ημέρα 2η: ΣΑΒΒΑΤΟ 4-10-2008 ώρα 8:30 μ.μ.
1. Ο (cult) κινηματογραφικός ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ
- Σπάνιες θεάσεις και ακούσματα - (Ψηφιακό Video 30’ Σκηνοθ.Επιμέλεια: Β.Ν.Ξύδης)
2. Ο επιφανής Διευθυντής Φωτογραφίας (Κορινθιακής καταγωγής) ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΤΡΙΠΟΣ
3. Μοναδική επαναπροβολή της ταινίας ορόσημο του ελληνικού Υπαρξιστικού Κινηματογράφου
“Ηλιογραφία” (Α/Μ, 85’, 1976)
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δημογεροντάκης, Φωτογραφία: Σταμάτης Τρίπος

Ημέρα 3η: ΚΥΡΙΑΚΗ 5-10-2008 ώρα 8:30 μ.μ.
1. Ο καινοτόμος Κορίνθιος ποιητής/κινηματογραφιστής
ΦΩΤΗΣ ΨΥΧΡΑΜΗΣ (F-Otis)
Προβολή της ταινίας του, Ντοκουμέντο: “Πολύτοπο Μυκηνών” (Εγχρ, 55’, 1978)
(Η ματιά του Φ. Ψυχράμη πάνω στο θρυλικό δρώμενο του φίλου του Γιάννη Ξενάκη στις Μυκήνες το 1978).
2. Ο Κορίνθιος “Εραστής της Τέχνης”
ΒΑΣΙΛΗΣ Π. ΚΟΖΑΝΙΔΗΣ
(Σε Α’ Δημόσια Προβολή, σπανιώτατα κορινθιακά κινηματογραφικά ντοκουμέντα της 20ετίας 1965-1985, αποτυπωμένα στον “ερασιτεχνικό” φακό του Β.Π. Κοζανίδη. Ψηφιακό video 50’).

ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΕΣΤΙΑ «ΛΕΩΝ ΣΓΟΥΡΟΣ»

Κόρινθος, Τέξας

Είναι γνωστό ότι πολλές αμερικανικές πόλεις, ιδιαίτερα στο νότο, έχουν ονόματα γνωστών ευρωπαϊκών πόλεων. Έτσι, υπάρχει Αθήνα στην Georgia, Βερολίνο στο Wisconsin, Παρίσι στο Texas κοκ. Υπάρχει όμως και Κόρινθος στο Texas. Η τιμή αυτή προφανώς οφείλεται στο παρελθόν και όχι στο παρόν της πόλης μας, αλλά ακόμα κι έτσι, είναι ενδιαφέρον.

Η πόλη βρίσκεται μόλις 45 χιλιόμετρα βόρεια του Dallas και άρα, χάρις στο διεθνές αεροδρόμιο του τελευταίου, είναι πολύ εύκολα προσβάσιμη από οπουδήποτε στον κόσμο. Δίπλα της είναι η λίμνη Sharon. Ο πληθυσμός της είναι περίπου 20.000 αλλά μάλλον σύντομα θα μας προσπεράσει καθώς μέσα σε 7 μόλις χρόνια, αυξήθηκε κατά 73,4%. Πού οφείλεται όμως η ραγδαία ανάπτυξή της; Οι Τεξανοί Κορίνθιοι ισχυρίζονται ότι οφείλεται στη στρατηγική της θέση. “Location, Location, Location” γράφουν στο “Welcome Packet” στην ιστοσελίδα του δήμου, όπου προβάλλεται ως σύμβολο μια συστοιχία κορινθιακών κιόνων. Κι εδώ είναι που αναδύονται, απρόσκλητες αλλά αναπόφευκτες, οι συγκρίσεις. Γιατί και η δική μας πόλη είναι στρατηγικά τοποθετημένη στην είσοδο της Πελοποννήσου, αλλά μέχρι εκεί. Αν συγκρίνουμε το καλωσόρισμα στην ιστοσελίδα του δήμου μας με αυτό των Κορίνθιων του Τέξας, μας πιάνει μελαγχολία. Στο δεύτερο βρίσκει κανείς τα πάντα: από το επιχειρηματικό περιβάλλον μέχρι τα σχολεία και από την πολιτική για το νερό, τα σκουπίδια, την ανακύκλωση και τα αδέσποτα, μέχρι τις ευκαιρίες εθελοντικής προσφοράς, τις υπηρεσίες υγείας, τα πάρκα, τις βιβλιοθήκες, τις τοπικές εφημερίδες, τις στατιστικές εγκληματικότητας και πολλά, πολλά άλλα. Και αναρωτιέσαι, είναι τόσο δύσκολο λοιπόν να κάναμε κι εμείς κάτι ανάλογο; Προφανώς και είναι. Γιατί όλα αυτά πηγάζουν από την αγάπη που δείχνουν οι πολίτες για τον τόπο τους και συνακόλουθα, τις απαιτήσεις που έχουν από τους δημοτικούς τους άρχοντες.Το πόσο τους ενδιαφέρει η πόλη τους φαίνεται και από την ξεχωριστή ιστοσελίδα που διατηρούν με τίτλο “Keep Corinth Beautiful”. Περιεργαστείτε την για να καταλάβετε τι εννοώ.

Εμείς, αντί να ασχολούμαστε με τα προβλήματα της πόλης, ασχολούμαστε με το αν κατέρρευσε ή όχι η συνοχή της πλειοψηφίας στο δημοτικό συμβούλιο. Κατά τα άλλα, πετάμε (ακόμα) τα σκουπίδια μας όπου βρούμε, αρκεί να φαίνεται ότι η πόλη καθαρίζεται (που δεν), γιορτάζουμε (δήθεν) τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της αλλά κανείς σχεδόν δεν το αντελήφθη, και πολλά άλλα παρόμοια, ων ουκ έτσι αριθμός. Οι δαπάνες να είναι καλά.
Δεν βρίσκω πιό συμβολική από τη φωτογραφία που εκθέτω παρακάτω: ένα κομμουνιστικό σύμβολο πάνω σε μια βάση-γιαπί στο κέντρο της πόλης. Είναι ή δεν είναι μετά να αναρωτιέσαι αν ζούμε στο 1917 ή όχι;

'Οι Μασόνοι' του Lovis Corinth

Ένας εξαιρετικός πίνακας ενός Γερμανού ζωγράφου που φέρει το όνομα της πόλης μας: Lovis Corinth. Ο τίτλος του έργου είναι "Brothers Mason" ή "Οι Μασόνοι". Υπάρχουν άραγε αντιστοιχίες των προσώπων αυτών στην πόλη μας σήμερα; Δέχομαι προτάσεις...

Δελτίο Τύπου για τη 'Στέψη της Ποππαίας'

Κλάουντιο ΜΟΝΤΕΒΕΡΝΤΙ(1567-1643)
Η Στέψη της Ποππαίας

Μουσική διεύθυνση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΥ
Σκηνοθεσία: ΜΑΡΙΑ ΓΥΠΑΡΑΚΗ
Σκηνικά-Κοστούμια: ΠΑΥΛΟΣ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ποππαία: ΤΖΕΝΗ ΔΡΙΒΑΛΑ
Νέρων: ΦΛΟΡΙΝ ΤΣΕΖΑΡ ΟΥΑΤΟΥ
Οκταβία: ΜΑΙΡΗ-ΕΛΕΝ ΝΕΖΗ
Όθων: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Σένεκας: ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΓΟΥΛΑΣ
Αρνάλδα: ΠΩΛ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Δρουσίλλα/Αρετή: ΜΥΡΣΙΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Έρωτας/κοπέλλα: ΜΙΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΥ
Βαλέττο/Τύχη: ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
Λουκάνιος/Στρατιώτης: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ
Στρατιώτης : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΛΜΠΑΝΤΗΣ
Αξιωματικός: ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Ορχηστρικό Σύνολο ΜΟΝΤΕΒΕΡΝΤΙ (σε όργανα εποχής)

Αρχαία Κόρινθος- Ναός Οκταβίας
Σάββατο 2 και Κυριακή 3 Αυγούστου 2008
Ώρα έναρξης 21:00
Είσοδος ελεύθερη


ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ: ALAPIS
www.alapis.gr


Υπό την Αιγίδα του της Νομαρχίας Κορινθίας και του Λυσιππείου Πνευματικού Κέντρου


ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΕΨΗ ΤΗΣ ΠΟΠΠΑΙΑΣ

Ο Monteverdi έχτισε το κύκνειο άσμα του –L’Incoronazione di Poppea– πάνω στη ρωμαϊκή ιστορία, ή για να είμαστε πιο ακριβείς πάνω στο τελευταίο στρώμα γης στο οποίο ήταν ακόμη ορατά τα ίχνη του αρχαίου κόσμου. Αλλά και ο ρόλος που διαδραμάτισε η Βενετία στη δημιουργία του έργου είναι, πιστεύω, αναμφισβήτητος: φτάνει να σταθεί κανείς μπροστά από τη γεμάτη ηδυπάθεια Δανάη του Tiziano (στην Πινακοθήκη της Βιέννης σήμερα) ή να διαβάσει τα Sonetti lussuriosi του Pietro Aretino (1492-1556) που διωγμένος από τη γενέτειρά του, το Αρέτζο, και στη συνέχεια από τη Ρώμη, το πρώτο καταφύγιό του, έρχεται στη Βενετία, πόλη που ξέρει να προσφέρει πολλά και να υποδέχεται όλους εκείνους που θέλουν να προσθέσουν ακόμη κάτι στο μεγαλείο της. Δεν είναι τυχαίο που ο Sire Philippe de Commynes γράφει στον 15ο αιώνα για τη Βενετία: «Η πιο θριαμβική πολιτεία που έχω ποτέ αντικρίσει».
Η Βενετία, σαφώς, και δεν είναι η περίπτωση της Ρώμης, υπό αυστηρά ιστορική άποψη, οι πολιτικές καταβολές τους είναι διαφορετικές, αλλά η άμετρη φιλοδοξία τις χαρακτηρίζει αμφότερες. Η βαλτώδης περιοχή που ήταν διοικητικά εξαρτημένη από το εξαρχάτο της Ραβέννας –κτήση βυζαντινή– κατέκτησε πολύ γρήγορα την ανεξαρτησία της και εξελίχθηκε σε πολιτεία-κράτος με μεγάλη δύναμη. «Αυτοκρατορία» με τον τρόπο της, οι απαρχές της οποίας χάνονται κάπου ανάμεσα στην ιστορία και το θρύλο. Η Βενετία του Monteverdi και του Busenello είναι στην πραγματικότητα ένα αχανές teatro mundi κατάλοιπο της Αναγέννησης, ένας χώρος επίδειξης, του «φαίνεσθαι» δηλαδή, όπου η οφθαλμαπάτη κυβερνά ως μονάρχης απόλυτος κρίνοντας τα πάντα, αποφασίζοντας για τη ζωή και εντέλει για το θάνατο. Τα ανεξερεύνητα βάθη των αντιφάσεων αυτών, την καρδιά του χάους, ο συνθέτης και ο λιμπρετίστας εξερευνούν ως πραγματικοί antiquarii για να βρουν τα πειστήρια που έχουν ανάγκη για το έργο τους. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται όλη η νεωτερικότητα (μοντερνισμός) που αποπνέει η Στέψη της Ποππαίας.
Η Ελλάδα συντήρησε με τους αρχέγονους και θεμελιακούς μύθους της, το υβρίδιο θέαμα που ονομάζεται όπερα από τον καιρό που έκανε την εμφάνισή του στην πόλη των Μεδίκων. Υπάρχει ήδη ένα παρελθόν μπροστά στον ερμητισμό του οποίου, δραματουργός και συνθέτης θα πρέπει να αισθάνονται, μάλλον, δεσμευμένοι. Ο Βενετός Busenello παίρνει θέση απέναντι στην αριστοτελική Ποιητική και στους αυστηρούς κανόνες της τραγωδίας μέσα στους οποίους μοιάζει να αισθάνεται ασφυκτικά: «Δεν είναι λοιπόν ελεύθεροι, οι σημερινοί ποιητές, να διηγούνται ιστορίες με το δικό τους τρόπο;» θα γράψει στον πρόλογο της Διδούς του. Στο Argomento μάλιστα του ίδιου έργου τού δίδεται η ευκαιρία να δώσει ακόμη περισσότερες επεξηγήσεις: «Ιδού ένα έργο που είναι απόηχος των μοντέρνων αντιλήψεων, ένα έργο που αφήνει κατά μέρος όλα όσα πρεσβεύουν οι αρχαίοι κανόνες, για να βαδίσει σύμφωνα με τον ισπανικό τρόπο, να παρουσιάσει τα χρόνια και όχι τις ώρες». Το ουσιώδες έχει ειπωθεί, «ο ισπανικός τρόπος»! Το μεγάλο θέατρο της ανθρώπινης πραγματικότητας όπως το συνέλαβε ο Calderón –σύγχρονος του Busenello– ήδη από το ξεκίνημά του, στο έργο Έρωτας, τιμή και εξουσία (1623).
Έρωτας, πάθος και εξουσία είναι το τριαδικό σχήμα-θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται η Στέψη της Ποππαίας, στην καρδιά μιας ρωμαϊκής Αρχαιότητας, όχι αναστημένης αλλά καθ’ ολοκληρίαν αναπλασμένης, διαδοχικές απόψεις και σπαράγματα που προκαλούν δέος διαδέχονται το ένα το άλλο πάνω σε καλειδοσκοπικούς καθρέφτες, αναμνήσεις του παρελθόντος στους κόλπους του οποίου συνευρίσκονται τα αυτοκρατορικά μάρμαρα, οι πομπηιανές τοιχογραφίες και η βενετσιάνικη καθημερινότητα. «Η εικόνα της ανθρώπινης συνθήκης και της απτής πραγματικότητάς της που διαμορφώνεται στη Στέψη της Ποππαίας είναι τεράστιου πλούτου. Η θεματική του έργου αποκλείει την οιανδήποτε ηθικής τάξεως παραίνεση καθότι τα του δράματος πρόσωπα είναι δοσμένα δίχως την παραμικρή αιδώ και δίχως την παραμικρή κολακεία», γράφει, σχετικά με τη δραματουργική αντίληψη του έργου, ο Jean-Michel Brèque (l’Avant-Scène Opéra, no 115, Δεκέμβριος 1988). Η ωμότητα αυτή που χαρακτηρίζει τους πάντες, από τον αυτοκράτορα μέχρι τον φιλόσοφο, προκαλεί πραγματικό δέος στον θεατή που έρχεται αντιμέτωπος –εντός χώρου θεατρικού– με τη ζωή και το θάνατο, φορείς των κάθε λογής δραματικών «ποικιλμάτων» (φιλοδοξία, τρέλα, εξουσία, έρωτας…), όλων εκείνων των μπαρόκ ιδεολογημάτων που μεταγράφει μουσικά ο Monteverdi μέσα σε μια αισθητική πολύ κοντινή στις αρχιτεκτονικές αντιλήψεις του Palladio. Πάνω στον καμβά του αναγεννησιακού μεγαλείου ο συνθέτης εναποθέτει τις θερμές αποχρώσεις του κόκκινου της Πομπηίας, γενέθλια γη της Ποππαίας, τη σχεδόν γκρίζα ψυχρότητα των recitativi του στωικού Σενέκα και το εκθαμβωτικό φως που κάποιες στιγμές τυλίγει τους εκστατικούς εραστές· ένας κόσμος πρωτόγνωρος, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην ευωχία και τα ερείπια, ανάμεσα στο μύθο και την πλάνη, τόπος γέννησης της ιστορίας εντός του χρόνου του δράματος.
Η Στέψη αυτή μας παρασύρει στις εσχατιές λαβυρίνθων, στις τρομακτικές και μεγαλειώδεις, συνάμα, φυλακές του Piranesi. Όταν, τέλος, αφήνουμε πίσω μας τους μαιάνδρους του πάθους, φωλιές της ανθρώπινης φύσης, όταν παίρνουμε ξανά το μονοπάτι της επιστροφής, εκείνο δηλαδή της ιστορίας, βλέπουμε απέναντί μας τα τοπία της Ρώμης πάνω στα οποία πλανάται το φάντασμα του Σενέκα, το σαρκαστικό γέλιο της Αρνάλτας και οι περιπαθείς στεναγμοί του τελευταίου Ιουλιοκλαυδιανού αυτοκράτορα και της Πομπηιανής ερωμένης του· μια Ρώμη «ξαναχτισμένη» στον 18ο αιώνα από τη μεγαλοφυΐα του Piranesi.
Δεν έχει λοιπόν νόημα, για ένα έργο που είναι από μόνο του φορέας του μοντερνισμού, να επιμείνει κανείς και να του δώσει μια χροιά καθημερινή, χρησιμοποιώντας εικόνες των ημερών μας. Το να επιμείνει για έναν σκηνικό Νέρωνα με προεδρικό κοστούμι δεν θα ήταν ούτε καν προκλητικό, ή για μια Ποππαία που θα εμφανιστεί ως χολιγουντιανή θεά. Ας είμαστε ειλικρινείς και ας δεχτούμε πως όλα αυτά δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσουν σε αδιέξοδο. «Δεν είναι εύκολο –γράφει ο σκηνοθέτης Jean-Louis Martinoty– να κατανοήσουμε από την ανάγνωση ποια είναι η απόσταση που παρεμβάλλεται μεταξύ της θεματικής ενός τέτοιου έργου, της αυτοκρατορικής αρχαίας Ρώμης δηλαδή, και του αντικειμένου του αυτού καθαυτού, της σύγχρονης και δημοκρατικής Βενετίας… Στη Στέψη της Ποππαίας η Βενετία, πόλη των αντιθέσεων, πόλη κλειστή και πόλη ανοχύρωτη, ξέρει, ήδη, από τις αρχές του 17ου αιώνα, πως η ιστορία της είναι παρελθόν και ίσως να θέλει να μας το προσφέρει με τη Στέψη της Ποππαίας» (Jean-Louis Martinoty, Voyage à l’intérieur de l’opéra baroque, éd. Fayard, Paris 1990).
Τόσο η δραματουργική όσο και η μουσική προσέγγιση είναι εξαιρετικά περίπλοκες και γεμάτες παγίδες. Υπάρχουν στο έργο όλα αυτά που λέγονται και άλλα τόσα που υποφώσκουν και μεταξύ αυτών των δυο καλούνται, η σκηνή και η ορχήστρα, να αποφασίσουν για τη διαλεκτική της αναπαράστασης, να κλείσουν, με άλλα λόγια, την «πληγή» των μουσικών και δραματουργικών αβεβαιοτήτων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
«Come caro Signore potrò io imittare il parlar de’venti, se non parlano et comme potrò io con il mezzo loro movere li affetti»* (Πώς θα μπορούσα, αγαπητέ, να μιμηθώ τη γλώσσα των ανέμων όταν αυτοί δεν μιλούν και πώς θα ήταν δυνατόν μόνο με τέτοια μέσα να προκαλέσω τη συγκίνηση;), γράφει ο Monteverdi στον Striggio εκφράζοντας έτσι την ευγενική άρνησή του για ένα λιμπρέτο του κόμη Scipione Agnelli που του είχε προταθεί.
Και εμείς;
Πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τη Στέψη της Ποππαίας δίχως να την προδώσουμε, πώς θα ήταν δυνατόν να προκαλέσουμε τη συγκίνηση μετά από αιώνες που μας χωρίζουν από το έργο;
Ας σκύψουμε ευλαβικά πάνω στα ερείπια και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη γλώσσα τους.
Μ. Γυπαράκη

Η Στέψη της Ποππαίας

Στο φεστιβάλ όπερας της Αρχαίας Κορίνθου έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν. Θα επαναλάβουμε πάλι ότι η νομαρχία και ο δήμος έχουν επιδείξει προκλητική αδιαφορία για τη συντήρηση και την ανάπτυξη ενός θεσμού με τεράστια προστιθέμενη για τον τόπο μας αξία. Για πολλοστή φορά, θα επαναλάβω τη θέση μου: οι συναυλίες λαϊκής (και κάποτε λούμπεν) μουσικής δεν μπορούν να νοούνται ως πολιτιστικές δράσεις. Το είδος τους υπερχειλίζει όλες τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες, είναι πανταχού παρόν σε όλα τα μπαράκια και νυχτερινά κέντρα. Εκτός όμως του ότι δεν τελεί εν ανεπαρκεία, το αντίθετο μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις το περιεχόμενό του ελέγχεται για την ακριβή σχέση του με την τέχνη, για να το θέσω κάπως κομψά!
Αντίθετα, το μοναδικό φεστιβάλ όπερας στην Ελλάδα, είναι μια μοναδική και σπάνια, για πολλούς συμπολίτες μας, ευκαιρία να συναντηθούν με ένα είδος τέχνης που μπορεί να ερεθίσει το πνεύμα και τις αισθήσεις και να γίνει εφαλτήριο για περισσότερη και ανώτερης ποιότητας παιδεία. Πέρα βέβαια από τα πολύτιμα οφέλη της αναγνώρισης και προβολής του τόπου μας. Γι αυτό είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που η ψυχή του φεστιβάλ αυτού, μεσόφωνος Μαίρη-'Ελλεν Νέζη με ενημέρωσε για τη νέα παράσταση, τη 'Στέψη της Ποππαίας' του Claudio Monteverdi. Διαβάστε το δελτίο τύπου (δεξί κλικ --> Αποθήκευση Ως) και τιμήστε τις παραστάσεις που θα δοθούν στις 2 και 3 Αυγούστου στο ναό της Οκταβίας στην Αρχαία Κόρινθο! Η είσοδος είναι ελεύθερη!

Κορινθιακό Θέατρο 'ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ'

Το Κορινθιακό Θέατρο 'Βασίλης Ρώτας' έχει το δικό του ιστολόγιο εδώ και λίγους μήνες και όπως αναφέρει "ιδρύθηκε το 1981 από μια παρέα κορινθίων εραστών της τέχνης του θεάτρου. Έχει ανεβάσει κάμποσα έργα του νεοελληνικού και παγκόσμιου δραματολογίου. Τη δεκαετία '80 οργάνωσε τη Βαλκανιάδα Θεάτρου και τα τελευταία χρόνια οργανώνει το Φεστιβάλ Θεάτρου και ετήσια Σεμινάρια Θεατρικής Παιδείας. Παίρνει μέρος σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ, κάνει παραστάσεις σε χωριά, πολιτείες, φυλακές και καταυλισμούς τσιγγάνων. Τα μέλη του είναι κορίνθιοι που μετά το μεροκάματο κάνουν θέατρο χωρίς καμιά οικονομική απολαβή. Τα χρωματά τους κρατάνε από την παλέτα του Θεόφιλου και τα όνειρά τους φλερτάρουν με όμορφες έναστρες νύχτες. Το Κ.Θ.Β.Ρ. φέρει με περηφάνια το όνομα του ποιητή Β.Ρώτα. Είναι ανοιχτό σε όσους θέλουν να μπαρκάρουν σε τούτο το συλλογικό θεατρικό ταξίδι."
Νομίζω ότι αξίζει να προσθέσει κανείς την ηλεκτρονική του διεύθυνση στα 'αγαπημένα' του. Πολύ περισσότερο τώρα που διοργανώνει στο ανοιχτό θέατρο 'Μίκης Θεοδωράκης' στα Εξαμίλια, από 2 έως 10 Αυγούστου, το φεστιβάλ θεάτρου "Κόρινθος 2008". Το πρόγραμμα είναι το ακόλουθο:

2/8 - Σάββατο: ΔΗΜΟΣ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑΣ
Μπ. Μπρέχτ « Η όπερα της πεντάρας »

3/8 - Κυριακή: ΔΗΜΟΣ ΙΛΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Τάσου Ράμση-Δημήτρη Σιατόπουλου « Ελ Γκρέκο »

4/8 - Δευτέρα: ΤΡΙΦΥΛΙΑΚΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Ιάκ.Καμπανέλλη « Η Αυλή Των Θαυμάτων »

5/8 - Τρίτη: ΔΗΜΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
Μάτει Υίσμικς « Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα »

6/8 - Τετάρτη: Θ.Ε.Α.Τ.Ο ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ
Κ. Μουρσελά Ν. Λάσκαρη « Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων »

7/8 - Πέμπτη: ΔΗΜΟΣ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
Δ.Κεχαϊδη - Α.Χαβιαρά « Δάφνες και πικροδάφνες »

8/8 - Παρασκευή: ΔΗΜΟΣ ΤΑΥΡΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Τζόζεφ Κέσερλινγκ « Αρσενικό και παλιά δαντέλα »

9/8 - Σάββατο: «ΠΑΡΑΒΑΣΗ» ΛΥΜΠΙΩΝ ΚΥΠΡΟΥ
Αγκάθα Κρίστι « Δέκα μικροί νέγροι »

10/8 - Κυριακή: ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «Β. ΡΩΤΑΣ»
Ευριπίδη « Μήδεια » ( Εκτός διαγωνισμού)
*** απονομή βραβείων ***

**Είσοδος Ελεύθερη - Ώρα 9 μ.μ.

Μουσικές Βραδιές Πανσέληνου

Η 'ΑΡΓΩ' στην Κόρινθο

Με αφορμή τον κατάπλου του αντίγραφου της «ΑΡΓΩ» στο λιμάνι της Κορίνθου

Αγαπητέ Mike,

Το μυθικό προϊστορικό πλοίο «ΑΡΓΩ», έτυχε θερμής υποδοχής σε πολλά άλλα λιμάνια που προσέδεσε τις προηγούμενες μέρες και εβδομάδες. Μάλιστα κατά την διάρκεια της τελετής υποδοχής στον Πειραιά, ο τοπικός Δήμαρχος κ. Π. Φασούλας, ανάμεσα στα άλλα, ζήτησε και την επιστροφή της Ολυμπιάδος, του πιστού αντιγράφου της Τριήρους, στον φυσικό του χώρο - όπως ανέφερε – στον Πειραιά. Ας σημειωθεί ότι η Ολυμπιάς βρίσκεται στο Ναυτικό Πάρκο, στο Τροκαντερό του Παλαιού Φαλήρου……ουσιαστικά δηλαδή στον ευρύτερο χώρο του Πειραιά !!!!

Και απ' ότι γνωρίζω (και που δυστυχώς το έμαθα στα 30 μου !!! και όχι ως όφειλαν κάποιοι να μου το έχουν διδάξει στο σχολείο), η κατά τα άλλα λεγόμενη Αθηναϊκή Τριήρης, έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Κόρινθο, αφού τις πρώτες τριήρεις ναυπήγησε, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ο κορίνθιος ναυπηγός Αμεινοκλής.

Στην Κόρινθο, η «ΑΡΓΩ» όχι μόνο δεν έτυχε της ανάλογης υποδοχής και διαφήμισης, ώστε να την επισκεφθούν πρώτη φορά -και ίσως τελευταία στην ζωή τους- αρκετοί συμπολίτες μας, αλλά ουσιαστικά ήρθε με απόλυτη μυστικότητα λες και επρόκειτο για κάποιο νέο σούπερ-όπλο.
Τα δε τοπικά ΜΜΕ, στην πλειοψηφία τους -για να μην αδικήσω κάποιους- συνεχίζοντας τον αιώνιο ύπνο που τα διακρίνει, δεν μας ενημέρωσαν ποτέ έγκαιρα για την επικείμενη άφιξη του προϊστορικού σκάφους, ούτε βέβαια για την διέλευσή του από την Διώρυγα. Προφανώς δεν έλαβαν τα γνωστά "φαξάκια" των επισήμων αυτοδιοικητικών χορηγών τους !!!
Και ας αναλογισθούμε ότι σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που είχε η «ΑΡΓΩ», όταν απέπλευσε από το λιμάνι του Βόλου, θα πέρναγε την Διώρυγα, στις 22-23 Ιουνίου. Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες, το έφεραν σε εμάς στις 2 Ιούλη.

Η δε Νομαρχιακή Αυτ/ση Κορινθίας με περίσσεια θράσους, συνέδεσε την άφιξη του σκάφους, με τους εορτασμούς της Ναυτικής Εβδομάδος, ενώ όπως προανέφερα, όλως τυχαία, συνέπεσαν χρονικά τα ανωτέρω γεγονότα.

Εάν αναλογισθούμε,
· ότι εορτάζουμε -υποτίθεται- τα 150 χρόνια της Ν. Κορίνθου,
· την ναυτική ιστορία της Αρχ. Κορίνθου (τεχν. λιμάνι Λεχαίου, τριήρης, αποικίες, εμπόριο, κ.ά.)
· την (όχι τελείως μυθολογική όπως έχει δείξει σχετικό ντοκιμαντέρ-έρευνα του BBC) σύνδεση Ιάσονα- Κορίνθου- Μήδειας,
· ότι στην «ΑΡΓΩ», επιβαίνει συνεργείο γερμανικού τηλεοπτικού συνεργείου, το οποίο καλύπτει όλη την διαδρομή από Βόλο ως την Βενετία, και,
· ότι θα έπρεπε να σεβαστούμε και να συγχαρούμε την σκληρή δοκιμασία του πληρώματος της «ΑΡΓΩ», των σύγχρονων «αργοναυτών» εθελοντών.

τότε , …………………
διαπιστώνω, τελεσίδικα πλέον, ότι μας αφεντεύουν ανιστόρητα, αγράμματα και οκνηρά, τηλεορασομανή «υποκείμενα».

ΝΤΡΟΠΗ σε όλους τους παλαιούς και όψιμους , δεξιούς και αριστερούς, εθνικόφρονες, οι οποίοι εξαντλούν την αγάπη τους για την Κορινθία και γενικά για την χώρα μας, στις ξεπεσμένες παρελάσεις Εθνικών επετείων.

ΝΤΡΟΠΗ. Ετούτος εδώ ο τόπος έχει μακρά ιστορία, που θα μπορούσε να αποτελέσει την βαριά μας βιομηχανία, αλλά και σημείο αναφοράς για από πού ερχόμαστε και που κατευθυνόμαστε (αν μας απασχολεί, δηλαδή!).

Σε ευχαριστώ Mike προκαταβολικά για την κατανόηση σου.


Με τιμή,

Ενας θυμωμένος και ανόητος Agrotis (που δεν ασχολούμαι με το μείζον θέμα των ημερών: τα μπανάκια μας)

Β' Κορίνθου Παύλεια

Ένας Κορίνθιος συμπολίτης μας μπήκε στον κόπο και μου απέστειλε την παρακάτω επιστολή. Την αναρτώ χωρίς το όνομά του, άλλωστε, προσυπογράφω αβίαστα τις δυο καταληκτικές της φράσεις.

"Σαν γέννημα θρέμμα Κορίνθιος, θυμάμαι ότι εδώ και 10-15 χρόνια γιορτάζαμε τα Παύλεια. Τα Παύλεια τα γιόρταζε ο Λαός της Κορίνθου. Μπορεί να τα υπέγραψε-επικύρωσε ο μακαριστός Παντελεήμων αλλά δεν παρενέβη (έκανε και απουσίες) και άφησε τον λαό να τα εκτελεί, δηλαδή να τα διοργανώνει και να τα γιορτάζει.
Επί αλλαγής κυβερνήσεως (εκκλησιαστικής) βλέπουμε διάφορα απορίας άξια.
Δηλαδή, χλιδάτα φυλλάδια και πανώ που καλούν τον κόσμο στα Β' ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΠΑΥΛΕΙΑ διαγράφοντας τα 15 προηγούμενα Παύλεια.
Θυμίζει λίγο μοναρχίες Ρώμης που μετρούσαν τα έτη με βάση την ηγεμονία του καίσαρος π.χ. ο Χριστός γεννήθηκε τάδε έτος από Αυγούστου μοναρχήσαντος. Δεν θα επεκταθώ σε καμπάνες να χτυπούν μέρα και νύχτα (ολονυχτίες) και σε ειδοποιήσεις ότι φέραμε τον Σταυρό του Κυρίου. Γιατί μακάρι να είχαμε ολονυκτίες όλο το έτος. Και μακάρι όποιος πιστός δεν έχει προσκυνήσει το Τίμιο Ξύλο να πάει στη Σουμελά, στο Άγιον Όρος, στα Ιεροσόλυμα (και αξίζει τον κόπο και το χρήμα, ακόμα και μόνο τουριστικά) να ασπαστεί το σύμβολο της Ορθοδοξίας.
Το να σου το φέρουν και στο πιάτο τι σημαίνει;
Τα Παύλεια ήσαν μικρά και ταπεινά.
Αν το μικρό το κάνεις τεράστιο, γίνεται, αλλά καταστρέφεις την ουσία του.
Το μικρό και ταπεινό είναι το υπέροχο. Στην ορθοδοξία, στην τέχνη, στη φιλοσοφία."

Περπατώντας στη Michigan avenue

Live from Chicago

Το παγκόσμιο συνέδριο διαταραχών κινητικότητας με έφερε αυτές τις μέρες στο Chicago του Obama αλλά και της Hillary (ο πρώτος είναι γερουσιαστής του Illinois του οποίου πρωτεύουσα είναι το Chicago, η δεύτερη γεννήθηκε εδώ). Η πόλη είναι εκπληκτική! Μια μεγαλούπολη χωρίς κυκλοφοριακά προβλήματα, με τεράστια πεζοδρόμια, που σφύζει από ζωή, που μπορείς να την περπατήσεις χωρίς να νιώσεις την παραμικρή απειλή (σε αντίθεση πχ με τη Μαδρίτη) αφού το φάντασμα του Al Capone έχει μάλλον εξαϋλωθεί, με τη γεύση της πολυ-πολιτισμικότητας να επικρατεί σε κάθε έκφανση της ζωής της. Τεράστιο οικονομικό, συγκοινωνιακό, πολιτισμικό και ακαδημαϊκό κέντρο, μια πραγματική παγκόσμια πόλη (global city, globocity). Πριν από δύο χρόνια έγραφα σε αυτό το ιστολόγιο για το Chicago: "Το Σικάγο θεωρείται μιά παγκόσμια πόλη γιατί στην πόλη αυτή ομιλούνται περισσότερες από 100 γλώσσες, διαβιούν 26 διαφορετικές εθνικότητες, είναι εγκατεστημένες περισσότερες από 1600 μη αμερικανικές εταιρείες, 42 προξενεία ξένων κρατών, υπάρχουν καταπληκτικά ξενοδοχεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, γήπεδα γκόλφ, ποδηλατόδρομοι, 25 χιλιόμετρα παραλίας και ένα εξαιρετικό αεροδρόμιο." Να προσθέσω ότι υπάρχουν απίστευτα έργα τέχνης σε δημόσιους χώρους όπως στο Millenium Park το οποίο φτιάχτηκε εκεί που υπήρχαν θέσεις στάθμευσης γιατί οι αμερικανοί δεν είναι τόσο ηλίθιοι όπως εμείς να κρατάνε δημόσια parking στο κέντρο της πόλης (τα έγραφα πάλι στο ποστ 'Παρκαγεδών', αλλά φαίνεται πως μερικοί την έννοια της διαβούλευσης στην οποία είχα τότε αναφερθεί την κόβουν και τη ράβουν όπως τους συμφέρει). Η διαβίωση εδώ είναι φτηνή, ένας καφές espresso κάνει 1,5$, 75 λεπτά διαδρομή με καταπληκτικό τραίνο 4,80$, το ταξί δεν υπερβαίνει σχεδόν ποτέ τα 10$, αλλά είναι όλα παλιά και βρώμικα, στα fast-food τρως κανονικά με 4$ δηλαδή με λιγότερα από 3 ευρώ, αλλά όλοι εδώ διαμαρτύρονται για την ακρίβεια, με αιχμή την τιμή της βενζίνης που αντιστοιχεί σε περίπου 82 λεπτά του ευρώ ανά λίτρο! Όλα τα κανάλια είχαν χθές θέμα με τους κάτοικους του νότου που περνάνε τα σύνορα με το Μεξικό μόνο και μόνο για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους! Υπάρχει βεβαίως και η κρίση των στεγαστικών δανείων με την υπερχρέωση πολλών νοικοκυριών που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Η TV θυμίζει πολύ το δικό μας Star, όλη μέρα ξεκατίνιασμα (και διαφημίσεις φαρμάκων!!! που σ'εμάς πολύ σωστά απαγορεύονται). Ο τυχαίος άγνωστος αμερικανός δείχνει χαλαρός και είναι ευγενής, γεγονός που μου θυμίζει πόσο άξεστοι έχουμε γίνει εμείς. Το κάπνισμα απαγορεύεται πρακτικά παντού και βλέποντας πόσο σπάνια είναι εδώ η εικόνα ενός καπνιστή, τείνω να πιστέψω πως σύντομα θα γίνει συνολικά παρελθόν!
Αμερική δεν είναι μόνο η (άθλια) εξωτερική πολιτική της (πολύ θα ήθελα να ήξερα τι πολιτική θα ασκούσαμε εμείς αν είμασταν παγκόσμια δύναμη), είναι και ο φόρος τιμής που αποτίει έμπρακτα στα ανθρώπινα επιτεύγματα από κάθε γωνιά της γης, όπως πχ στο κορινθιακό κιονόκρανο που κοσμεί κεντρικό σημείο της πόλης:

Από την άλλη μεριά, οι θηριώδεις διαδικασίες ελέγχου της εισόδου στη χώρα, θυμίζουν αντίστοιχες διαδικασίες των πάλαι ποτέ κομμουνιστικών κρατών της ανατολικής Ευρώπης, διαδικασίες που -υπενθυμίζω- απέτυχαν να προστατεύσουν εκείνα τα κράτη από τη μόλυνση της καπιταλιστικής δημοκρατίας.

Ο Καποδίστριας ΙΙ ως ευκαιρία Ανανέωσης

Με βάση τις κυβερνητικές δηλώσεις, μέχρι του χρόνου τέτοιον καιρό θα έχει καταρτιστεί το νομοσχέδιο που είναι γνωστό ως 'Καποδίστριας ΙΙ' και θα αφορά περαιτέρω συνενώσεις δήμων και μείωση των περιφερειών με ταυτόχρονη εισαγωγή του θεσμού της περιφερειακής αυτοδιοίκησης.
Για τους δήμους οι συνενώσεις θα ισχύσουν από 01-01-2011 (ενώ στις περιφέρειες μετά το 2013), άρα στις εκλογές του Οκτωβρίου 2010 θα ψηφίσουμε δημάρχους και δημοτικά συμβούλια για τους νέους διευρυμένους δήμους.
Η εμπειρία από τη διεύρυνση του δικού μας δήμου πριν από περίπου 10 χρόνια, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί θετική. Στην πόλη δεν υπάρχει καμία διαφορά, ενώ σε όσα χωριά του δήμου επιχειρήθηκαν παρεμβάσεις, αυτές δημιούργησαν πολλά προβλήματα. Τρανό παράδειγμα η 'ανάπλαση' της πλατείας της Αρχαίας Κορίνθου που συνιστά σκάνδαλο ολκής για το δήμο και πλήττει ευθέως τα συμφέροντα της κοινότητας.
Ο Καποδίστριας Ι νομοθετήθηκε για να παραχθούν ισχυροί δήμοι που θα είχαν μεταξύ άλλων και την ικανότητα να συμπεριλαμβάνονται και να επιλέγονται στα κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης. Όσο τα είδατε εσείς, άλλο τόσο και εμείς. Τώρα προχωράμε σε μια ακόμα γιγάντωση για την οποία θέλω να κάνω δύο σχόλια:
1) Προβλέπεται ότι οι εθελούσιες συνενώσεις θα ενισχυθούν οικονομικά κατά γενναίο τρόπο. Δεν γνωρίζω βέβαια πώς ακριβώς θα μεταφραστεί αυτό στην πράξη, αλλά όποιος δεν επιθυμεί τη γιγάντωση του δήμου μήπως και χάσει την καρεκλίτσα του, καλά θα κάνει να μας αδειάσει τη γωνιά εγκαίρως γιατί δεν αντέχουμε να χάσουμε κι άλλα κονδύλια, πέραν των κοινοτικών που δεν διεκδικήθηκαν. Ο δήμος οφείλει να διευρυνθεί συναινετικά και η διαβουλευτική οδός είναι η μόνη πρόσφορη!
2) Όσοι αποτυχημένοι ή συνταξιοδοτημένοι πολιτικοί ορέγονται τους διευρυμένους δήμους για να αναπαύσουν τις ταλαιπωρημένες καριέρες τους, καλά θα κάνουν να αναστοχαστούν πρόσφατη περίπτωση άλλου αποτυχόντα βουλευτή και να το πάρουν απόφαση πως η κοινωνία μπορεί και χωρίς αυτούς!
Η έλευση του Καποδίστρια ΙΙ θα πρέπει να σημάνει μια θεσμική, οικονομική και λειτουργική αναβάθμιση που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από φθαρμένα πρόσωπα και νοοτροπίες, αλλά οφείλει να είναι μια ευκαιρία ανανέωσης σε όλα τα επίπεδα!

Έγινε το Πάθημα, Μάθημα;

Στους σοβαρούς οργανισμούς αυτού του πλανήτη, όταν συμβεί ένα ατύχημα, μια καταστροφή ή εν πάσει περιπτώσει κάτι αναπάντεχο, ξεκινά μια μελέτη που σκοπό έχει να ταυτοποιήσει τις γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος, να διερευνήσει τις πιθανές διαθέσιμες λύσεις και να καταστρώσει σχέδια αντιμετώπισης παρόμοιων γεγονότων στο μέλλον. Αν μάλιστα τύχει να χρειαστεί η εφαρμογή αυτών των σχεδίων, τότε επανεξετάζεται η επάρκειά τους και διορθώνονται τυχόν ελλείψεις και σφάλματα.
Φαίνεται όμως, ότι οι ΟΤΑ της χώρας μας δεν συγκαταλέγονται στους σοβαρούς οργανισμούς. Ασφαλώς αυτή η διαπίστωση δεν εκπλήσει κανέναν. Καλό είναι όμως να τη θυμόμαστε όταν έχει έρθει η ώρα της οιμωγής. Τότε που όλοι δακτυλοδείχνουν το ‘κράτος’, ακόμα και οι παράγοντες των ΟΤΑ.
Πέρασαν ήδη εννέα μήνες από τις φονικές πυρκαγιές του περασμένου Αυγούστου. Ο δήμος μας κατέβαλλε κι αυτός το φόρο του στο θεό της φωτιάς. Το κάψιμο μάλιστα τμήματος του Ακροκορίνθου πλήγωσε βαθιά όσους ταυτίζονται με τον υπέροχο αυτό βράχο, το κάστρο του και την ιστορία του. Και λοιπόν; Τα καμένα ψιλοπρασίνισαν και κανείς δεν φαίνεται να θυμάται την περσινή τραγωδία. Η νέα αντιπυρική περίοδος έφτασε αλλά ως προς τι είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι από πέρυσι; Οι κλιματικές αλλαγές με την άνοδο της θερμοκρασίας στήνουν το σκηνικό για περισσότερες φωτιές. Η όρεξη των καταπατητών δεν δείχνει σημεία κάμψης, το αντίθετο θα έλεγα (γαμώτο, ζούμε σε μια χώρα που μισεί κυριολεκτικά οποιαδήποτε μορφή παραγωγικής επένδυσης, πχ έμαθα πρόσφατα πως το 80% των ανεμογεννητριών στη χώρα δεν λειτουργούν γιατί τις σαμποτάρουν συστηματικά οι κτηνοτρόφοι επειδή θεωρούν ότι βλάπτουν τα ζωντανά τους, και λατρεύει κάθε μορφή λαφυραγώγησης των δημόσιων αγαθών).
Εμείς, ως δήμος, τι κάνουμε; Υπάρχει κάποιο σχέδιο κινητοποίησης των εγγενών δυνάμεων; Υπάρχει πχ κάποιο μητρώο βυτιοφορούχων, ή αγροτών με βυτία ραντίσματος, εκσκαφέων και άλλων μηχανημάτων χρήσιμων σε πυρκαγιές; Υπάρχουν μητρώα εθελοντών; Έχει εκπονηθεί κάποιο πλάνο κινητοποίησης και συντονισμού των; Ζητήθηκε άραγε η συνδρομή της πυροσβεστικής στην εκπόνησή του; Αν υπάρχει, ποιοί το γνωρίζουν; Αν δεν υπάρχει, τι περιμένουμε; Την επόμενη καταστροφή;

Το Επόμενο Βήμα (;)

Συμπληρώνεται οσονούπω, 1,5 χρόνος από τότε που η νέα δημοτική αρχή ανέλαβε τα καθήκοντα της. Η περίοδος της γνωριμίας μαζί της, η επιβεβλημένη ανοχή της αρχής μέχρι να επέλθει ικανοποιητική εξοικείωση με τους μηχανισμούς λειτουργίας αλλά και η συνεπακόλουθη διερεύνηση κινήτρων, στάσεων και προθέσεων, παρήλθε. Όλοι σήμερα έχουμε μια κατά το μάλλον ή ήττον έγκυρη εικόνα των πραγμάτων. Προσωπικά δεν περιμένω εκπλήξεις ή σημαντικές μεταβολές στη στάση και τη δράση όλων των παρατάξεων στο δημοτικό συμβούλιο αλλά και ενός εκάστου εκ των δημοτικών συμβούλων. Το ερώτημα τώρα είναι αφενός μεν αν είμαστε ικανοποιημένοι από τα μέχρι σήμερα δεδομένα και αφετέρου –και σημαντικότερο- ποιό μπορεί να είναι το επόμενο βήμα στην κατεύθυνση της βελτίωσης της λειτουργίας των θεσμών ώστε να οδεύσουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για το δήμο μας.
Για όσους είναι εξοικειωμένοι με αυτό το ιστολόγιο, είναι σαφές πως ακολουθεί τη μέθοδο της ‘μάθησης μέσω παραδειγμάτων’ (learn by example). Πιστεύω πραγματικά πως η αναφορά σε πετυχημένα παραδείγματα από όλο τον κόσμο, μπορεί να βοηθήσει στη συνειδητοποίηση ότι η φύση των προβλημάτων είναι κοινή και οι λύσεις που επιδέχονται δεν είναι άπειρες, ούτε αμιγώς θεωρητικές. Ειδικά όταν πρόκειται για ένα δήμο σαν το δικό μας, δε νομίζω ότι αξίζει να φιλοσοφούμε αν η τοπική οικονομία χρειάζεται μεγαλύτερες ή μικρότερες δόσεις κεϋνσιανισμού, αλλά πώς, με ποιό συγκεκριμένο τρόπο θα καταφέρει να κινητοποιήσει τις λιγοστές δυνάμεις του ώστε να παραχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Και είναι ακριβώς στη λέξη ‘κινητοποίηση’ που ρίχνω το βάρος. Όχι όμως με τη μορφή που επιθυμούν να πλασάρουν οι κομματικοί απαρατσίκ (apparatchik), αλλά με τη μορφή μιας συνεχούς παιδευτικής διαδικασίας που θα εξασφαλίζει ότι όλο και περισσότεροι πολίτες θα ενδυναμώνονται με την αναγκαία γνώση που θα τους βοηθά να καταλήγουν σε ωριμότερες αποφάσεις και δράσεις. Γι αυτό θα παρουσιάσω σήμερα τη διαδικασία που ακολουθήθηκε στη Βοστόνη για μια ‘σύνοδο πολιτών’ (The Boston Civic Summit). Ελπίζω ότι το παράδειγμα αυτό ίσως κινητοποιήσει κάποιες τοπικές δυνάμεις προς μια ανάλογη κατεύθυνση, γεγονός που θα θεωρούσα εξαιρετικά σημαντικό για το δήμο μας αλλά και γιατί όχι, για άλλους δήμους.
Ρίχνοντας μια ματιά στην Boston Globe της 25ης Απριλίου 2008, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο της αρχισυνταξίας με τίτλο ‘Banded in Boston’. Εκεί πληροφορήθηκα την οργάνωση αυτής της συνόδου πολιτών με θέμα την αύξηση της συμμετοχής των πολιτών στα δημοτικά δρώμενα. Έλαβε χώρα την 3η Μαΐου και συμμετείχαν 450 πολίτες και παράγοντες της τοπικής δημόσιας ζωής. Εκεί συζητήθηκαν οι προτεραιότητες για την πόλη για τον επόμενο χρόνο αλλά και για την επόμενη πενταετία, τέθηκε σε κίνηση μια διαδικασία παραγωγής πλάνων δράσης για κάθε μία από τις ορισθείσες προτεραιότητες και ασφαλώς, πράγμα που θεωρώ σπουδαίας σημασίας, ενδυναμώθηκαν οι σχέσεις ανάμεσα στους λειτουργούς της πόλης και τους πολίτες. Συμφωνήθηκε επίσης, τον επόμενο Ιούνιο να επανεξεταστούν οι προτεραιότητες και να συγκροτηθούν ομάδες εργασίας.
Νομίζω πως θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε κάτι τέτοιο στο δήμο μας. Πρώτον γιατί θα βοηθούσε στην ανατροπή των -αστείων για την πόλη- διαχωρισμών με βάση τα κόμματα και τις δήθεν ιδεολογίες, υπέρ μιας διάκρισης εις όφελος των σοβαρών και διατεθειμένων να προσφέρουν πολιτών. Δεύτερον, γιατί θα βοηθούσε στην αύξηση της συνειδητοποίησης από τους πολίτες αλλά και τους τοπικούς πολιτικούς, των αληθινών διαστάσεων των προβλημάτων και των πιθανών λύσεων. Τρίτον γιατί μέσω των επιμέρους προτεραιοτήτων θα βοηθούσε στην κινητοποίηση μεγαλύτερων κοινωνικών δυνάμεων. Τέταρτον, γιατί θα ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να εμπλακεί το πανεπιστήμιο και οι σχολές που φιλοξενούνται στην πόλη μας, στις τοπικές κοινωνικές διαδικασίες (μέχρι στιγμής, δείχνει μια μάλλον αυτιστική συμπεριφορά) και εκτιμώ ότι ο δήμος θα μπορούσε να ωφεληθεί σημαντικά από μια τέτοια εμπλοκή. Πέμπτον γιατί θα συνιστούσε ένα σπουδαίο πείραμα δημοκρατίας σε μια εποχή που όλοι βιώνουμε τα αδιέξοδα των υπαρχόντων θεσμών.
Ασφαλώς οι λεπτομέρειες θέλουν δουλειά και δεν ξεχνώ ότι συχνά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Αλλά και αυτή η ακινησία δεκαετιών είναι όλο και περισσότερο ανυπόφορη.

Καλή Ανάσταση!

Πολιτική και Ποίηση

Στις 17 Απριλίου 2008, έφυγε από τη ζωή ο Aime Cesaire, μια άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του 20ου αιώνα. Γεννημένος στη Martinique της Γαλλικής Καραϊβικής το 1913, σπούδασε στη Γαλλία και ανέπτυξε μια πολυσχιδή ταυτότητα που συμπεριελάμβανε τους ρόλους του σουρρεαλιστή ποιητή, του κοινωνικού αγωνιστή ενάντια στην αποικιοκρατία, του διανοούμενου μαρξιστή και του πολιτικού δραματουργού. Με το έργο του συνέβαλλε αποφασιστικά σε δύο κυρίως πράγματα. Αφενός στην ερμηνεία της ταυτότητας των μαύρων (negritude), μέσω του περιοδικού 'Ο Μαύρος Σπουδαστής' (L' etudiant noir) που εξέδωσε μαζί με τους Senghor και Damas και της λυρικής ποιητικής συλλογής με τίτλο 'Τετράδιο για την Επιστροφή στη Γενέθλια Γη' (Cahier d' un Retour au Pays Natal). Το τελευταίο μάλιστα χαρακτηρίστηκε από τον Andre Breton ως το μεγαλύτερο λυρικό μνημείο των καιρών μας, από έναν άνθρωπο πρότυπο αξιοπρέπειας. Αφετέρου, το έργο του, και κυρίως η μελέτη του 'Τομή στην Αποικιοκρατία' (Discourse on Colonialism), συνέβαλλε στη συνειδητοποίηση ότι η αποικιοκρατία προσβάλλει αδιάκριτα όχι μόνο τους αποικιοκρατούμενους αλλά και τους αποικιοκράτες οι οποίοι απεκδύονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μέσω των βασανιστηρίων και της βίας.
Ο ίδιος έλεγε πως εκεί που σιωπά η επιστήμη, γεννιέται η ποίηση και χρησιμοποιώ εγώ σήμερα το παράδειγμά του για να αποδώσω το σεβασμό μου σε έναν άνθρωπο που επέκτεινε την επιστημονική γνώση και παρήγαγε ποιητικό έργο γιατί απλά δεν άντεχε να μη μιλά γι αυτά που τον πονούσαν. Ποιητής, επιστήμων και πολιτικός. Άνθρωπος της θεωρίας και της πράξης.
Ποιοί πιστεύουν ότι οι πολιτικοί έχουν να διδαχθούν από το παράδειγμά του; Ο Πλάτωνας, το κατέθεσε (δείτε αμέσως προηγούμενη ανάρτηση). Γι αυτό μπορώ σήμερα, χάρη στον Cesaire να πώ: ο απόγονος του Πλάτωνα είναι σήμερα μαύρος!

Πολιτική και Φιλοσοφία

... ταις πόλεσιν ἠ οἱ βασιλη̂ς τε νυ̂ν λεγόμενοι και δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε και ἱκανω̂ς, και του̂το εἰς ταὐτον συμπέσῃ, δύναμις τε πολιτική και φιλοσοφία, τω̂ν δε νυ̂ν πορευομένων χωρίς ἐφ' ἑκάτερον αἱ πολλαί φύσεις ἐξ ἀνάγκης ἀποκλεισθω̂σιν, οὐκ ἐστι κακω̂ν παυ̂λα, ὠ̂ φίλε Γλαύκων, ται̂ς πόλεσι, δοκω̂ δ' οὐδέ τῳ̂ ἀνθρωπίνῳ γένει...

Πλάτων, Δημοκρατία, [V.473d]

Επιθυμεί άραγε κανείς να σχολιάσει;

Τα Στοιχειώδη

Με αφορμή τις "ποδηλατοπορείες" που οργανώθηκαν την Κυριακή 06-04-08 σε 20 πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, σε όλη τη χώρα, ο Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Κωστής Χατζηδάκης δήλωσε:

"Καλωσορίζω τις πορείες των ποδηλατών, με τις οποίες μας υπενθυμίζουν τα αιτήματα τους. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση μας να τους ακούσουμε προσεκτικά και στο μέτρο του δυνατού να ικανοποιήσουμε αυτά που ζητούν..."

Στοιχειώδης δήλωση κοινής λογικής. Ότι η φωνή των πολιτών οφείλει να εισακούεται και να γίνεται αντικείμενο προσοχής και μελέτης με στόχο την ικανοποίηση των αιτημάτων, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά είναι προφανώς σε σωστή κατεύθυνση.
Αλήθεια, η αναμενόμενη συγκοινωνιακή μελέτη για το δήμο μας, θα ενσωματώσει πρόταση για ποδηλατόδρομους;

Για ένα διαφορετικό μοντέλο τοπικής εξουσίας

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Γιώργου Παπανδρέου:

"Η άσκηση πίεσης στους πολιτικούς φορείς ώστε να εγκαταλείψουν το αποτυχημένο και αναχρονιστικό «χρίσμα» κομματικών υποψηφίων δημάρχων προκειμένου οι τοπικές κοινωνίες να πάρουν οι ίδιες στα χέρια τους την ανάδειξη στη δημοτική αρχή των καλύτερων πολιτών τους και των πιο αξιόπιστων προτάσεων βρίσκει τo δρόμο της, μέσα από μια πρωτοβουλία που διαμορφώνεται στις 5-6 Απριλίου στη Πάτρα…:

"Γνωρίζουμε ότι το εγχείρημα που ξεκινάμε δεν έχει εκ των προτέρων «εγγυημένη επιτυχία». Επιλέγουμε συνειδητά να ανιχνεύσουμε το νέο, να χτίσουμε νέες σχέσεις, να ορίσουμε νέους κανόνες συλλογικής προσπάθειας, να προβάλουμε ένα διαφορετικό μοντέλο τοπικής εξουσίας. Καλούμαστε να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου και συλλογικά τις έννοιες γειτονιά, κοινωνικές σχέσεις, κανόνες λειτουργίας της πόλης, αλληλοσεβασμός, ευθύνη του πολίτη, δημοκρατικές διαδικασίες, συλλογικές αποφάσεις, δεσμεύσεις και υλοποίησή τους."

Αυτός είναι το βασικό κίνητρο που εστιάζει στη δημιουργία του πανελλαδικού δικτύου Ανεξάρτητων Αυτοδιοικητικών Κινήσεων, μια ανοικτή συνεργασία και κοινή προσπάθεια προκειμένου:

• Να δυναμώσει η φωνή της Aνεξάρτητης Aυτοδιοίκησης.

• Να εμπεδωθεί στην κοινωνία η αντίληψη της συμμετοχής, της αυτενεργού και συλλογικής δράσης του δημότη-πολίτη στα δημοτικά πράγματα.

• Να γίνουν οι Ανεξάρτητες Κινήσεις υπολογίσιμη δύναμη και ισχυρός πόλος στην Αυτοδιοίκηση και να φανούν αντάξιες της αυξανόμενης εμπιστοσύνης που τους δείχνουν οι ενεργοί πολίτες σ’ όλη την Ελλάδα."

Σημειώνουμε την ιδιαίτερη έμφαση που αποδίδεται στους νέους και στη συμμετοχή τους στα τεκταινόμενα:
"Ξεχωριστή θέση σ’ αυτή μας την πρωτοβουλία κατέχουν οι νέοι άνθρωποι που θέλουμε να συμμετέχουν ισότιμα. Πιστεύουμε πως οι ίδιοι οι νέοι πρέπει να διεκδικήσουν -αλλά και να ενθαρρυνθούν- να έλθουν στο προσκήνιο, με τη φρεσκάδα, το ανήσυχο πνεύμα, την έφεση για το νέο, την ανατρεπτική τους διάθεση. Ενδεικτικά, δεσμευόμαστε να πρωτοστατήσουμε στη θεσμοθέτηση και λειτουργία Αυτοδιοικητικών Συμβουλίων Νεολαίας δίπλα στα αντίστοιχα Συμβούλια (κοινοτικά, δημοτικά, νομαρχιακά ή περιφερειακά), με αρμοδιότητα την εισήγηση θεμάτων νεολαίας. Θέλουμε τα Συμβούλια Νεολαίας να είναι ο χώρος όπου θα χτυπά η καρδιά των νέων, το κέντρο ζύμωσης των θέσεων και ανάδειξης των προτάσεών τους, ο φορέας απ’ όπου θα ξεκινούν οι πρωτοβουλίες για τα θέματά τους. Για τη μόρφωση χωρίς φραγμούς. Για την προετοιμασία και τον σχεδιασμό του επαγγελματικού τους μέλλοντος. Για την καταπολέμηση της ανεργίας, τη δημιουργία χώρων συνάθροισης, ψυχαγωγίας, δημιουργίας, πολιτισμού και αθλητισμού.""

Όταν ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μέσω της ιστοσελίδας του, αναγνωρίζει ότι υπάρχει πίεση προς τα κόμματα και χαρακτηρίζει αποτυχημένο και αναχρονιστικό το χρίσμα, κάθε δικό μας σχόλιο περιττεύει. Η ταυτόχρονη με τη στάση αυτή, ανάδειξη μιας πρωτοβουλίας ανεξάρτητων δημοτικών σχημάτων στην οποία συμμετέχει η Κίνηση Πολιτών του δήμου μας και ο επικεφαλής της καθηγητής κύριος Κασίμης, μπορεί ίσως να σηματοδοτήσει ουσιαστικές εξελίξεις για τη στάση τουλάχιστον του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές. Άλλωστε το διάστημα που μεσολαβεί είναι πολύ μεγάλο για την πολιτική και όσο ο δήμαρχος νιώθει την άνεση να τα βρίσκει με κάθε αντιδραστικό παράσιτο του κατεστημένου δεκαετιών στην πόλη μας, άλλο τόσο με την ίδια άνεση μπορεί και κάποιοι άλλοι να τον ... αφήσουν χωρίς χρίσμα!

Στην Κόρινθο κάνουμε την Πάπια

Στην Κόρινθο, το δίκτυο ύδρευσης δεν παρέχει πόσιμο νερό. Κάποτε, τα καλοκαίρια, καθόλου νερό. Δεν υπάρχει κτίριο, με εξαίρεση ίσως κάποια παλιά ισόγεια κτίρια, που δεν έχει πιεστικό μηχάνημα για να μπορεί το νερό να φτάνει σε όλους τους ορόφους. Σε μερικά κτίρια, υπάρχουν και δεξαμενές νερού στις ταράτσες για να γεμίζουν όταν η παροχή είναι αρκετή (πχ τη νύχτα). Οι περισσότεροι λοιπόν, επιχειρούν να αντλούν το νερό που 'χρειάζονται' από μια 'δεξαμενή' που δεν είναι επαρκής. Φυσικό αποτέλεσμα αυτού, οι διακοπές ύδρευσης. Ακόμα κι έτσι, το πόσιμο νερό παρέχεται από οχήματα-βυτία, ή οι πολίτες γεμίζουν μπετόνια σε δημόσιες βρύσες, κυρίως στο Λουτράκι, ή αγοράζουν εμφιαλωμένο νερό. Το πρόβλημα ύδρευσης της Κορίνθου δεν είναι νέο, έχει ηλικία δεκαετιών. Είναι ένα πρόβλημα αντιπροσωπευτικό του τρόπου που η κοινωνία μας αντιμετωπίζει τα προβλήματά της. Κοντόφθαλμα, αποσπασματικά, ναρκισσιστικά και εντέλει, αυτιστικά. Αλλά, εκτός αυτών, υπάρχει και ένας ακόμη κυρίαρχος τρόπος αντιμετώπισης, ο καταναλωτικός. Είναι ο τρόπος που μας διδάσκει να έχουμε εμείς το αγαθό που κρίνουμε ότι θέλουμε τώρα, στην ποσότητα που κρίνουμε εμείς επαρκή, αδιαφορώντας για την όποια κοινωνική διάσταση του προβλήματος.
Η κοινωνιολογία της κατανάλωσης σχετικά πρόσφατα μόνο κατεδύθη και στην περιβαλλοντική παράμετρο, αλλά αφού το έκανε, ανέδειξε αυτό που από τόσες διαφορετικές αφετηρίες, πηγές και διαδρομές φτάνει συνέχεια στ' αυτιά μας. Ότι αν δεν βοηθήσουμε τους πολίτες να μάθουν περισσότερα για τα προβλήματα που απασχολούν αυτούς και την κοινωνία τους, δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις. Κανένας σχεδιασμός, καμία προοπτική, κανένα μείζον έργο του εγγύς μέλλοντος δεν θα μπορεί να υλοποιηθεί επιτυχημένα χωρίς να απαιτείται από τους πολίτες να επιδείξουν μια περισσότερο (απ'ότι μέχρι σήμερα συνήθως απαιτείτο) υπεύθυνη συμπεριφορά. Από το κυκλοφοριακό και την ανακύκλωση απορριμμάτων μέχρι το κοινωνικό κράτος, η εποχή όπου η κοινωνική αλληλεγγύη επιδεικνύετο μόνο από το κράτος και τους θεσμούς του, έφτασε πλέον στα -αναμενόμενα- όρια της. Η ατομική ευθύνη καθίσταται πλέον στοιχείο sine qua non κάθε πολιτικής. Αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει πως οι θεσμοί έχουν πλέον στη διάθεση τους ένα μεγάλο ελαφρυντικό. Αντίθετα, τους βαραίνει ένα επιπλέον φορτίο, σημαντικού ειδικού βάρους, αυτό της ενδυνάμωσης των πολιτών με τις αναγκαίες πληροφορίες και γνώσεις που θα τους βοηθήσουν να επιλέξουν να μεταβάλλουν τις συμπεριφορές τους.
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω δήμους σαν αυτόν του Λουτρακίου που όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα ύδρευσης αλλά έχει πόσιμο νερό ποιότητας και εξάγει κάθε χρόνο εκατομμύρια λίτρα εμφιαλωμένου νερού, να υλοποιεί πολιτικές σεβασμού των υδάτινων πόρων σαν κι αυτή που φαίνεται στις εικόνες που συνιστούν τις δύο όψεις ενός φύλλου που μπορεί κανείς να βρει παντού στο Λουτράκι και τα μαγαζιά του.

Η αναπόφευκτη σύγκριση με το δικό μας δήμο, καταθλίβει. Εδώ ανακυκλώνουμε μόνο τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πολιτικές που μας οδήγησαν στη σημερινή δεινή θέση.
Α, παράγουμε και κλώνους αυτών των προσώπων για να καλύψουμε και τις μελλοντικές μας ανάγκες!

Η Ιστορία των Πόλεων σε Slideshow

Cities and urban geography

View Upload your own

From: lwolberg, 1 year ago



SlideShare Link

Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία

Sic!!

Το παρακάτω είναι το δελτίο Τύπου του Δήμου μας ενόψει 25ης Μαρτίου. Νομίζω πως ούτε στη χούντα δεν έγραφαν τόσες πολλές μπούρδες σε τόσο μικρό χώρο, με τόσο πολύ στόμφο. Απολαύστε το άοκνο, καλλωπισμένο, παλιγεννεσιακό στυλ του εμπνευσμένου αντιδημάρχου μας...

ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΗΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ.
Ο Δήμος μας προετοιμάζεται πυρετωδώς για να γιορτάσει την Εθνική μας Επέτειο στις 25 Μαρτίου. Όλες οι υπηρεσίες μας και ιδιαίτερα εκείνες της Καθαριότητας και του Πρασίνου εργάζονται άοκνα ώστε η πόλη και τα τοπικά διαμερίσματα να αποκτήσουν όψη εορταστική.
Έχει ήδη ξεκινήσει ο καλωπισμός των δημόσιων χώρων, ο καθαρισμός και ελαιοχρωματισμός των πλατειών, των δρόμων και των παρτεριών, ενώ τις προσεχείς ημέρες θα φυτευτούν γκαζόν και χιλιάδες ανθόφυτα, ώστε όλος ο Δήμος να αποκτήσει όψη λαμπερή και χαρούμενη για την επίσημη αυτή γιορτή. Επίσης στους κεντρικούς δρόμους της πόλης θα γίνει νέος μοντέρνος σημαιοστολισμός και στην πλατεία Παναγή Τσαλδάρη θα στηθεί η καινούργια εξέδρα επισήμων. Το προσωπικό του Δήμου μας αγωνίζεται, ώστε όλα να είναι έτοιμα την ημέρα της Γιορτής και όλοι οι συμπολίτες μας να παρακολουθήσουν ευχάριστα τη μεγάλη Παρέλαση.
Θέλουμε μ’ αυτό τον τρόπο να γιορτάσουμε με μεγάλη επισημότητα και λαμπρότητα την Ημέρα της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, τη μεγάλη Θρησκευτική Εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, καθώς και τον ερχομό της Άνοιξης που τον τελευταίο καιρό έχει στολίσει τη φύση με υπέροχα χρώματα.
Θέλουμε παράλληλα να δώσουμε την ευκαιρία στους κατοίκους και επισκέπτες της Κορίνθου την ευκαιρία να απολαύσουν μια ανανεωμένη και αισθητικά αναβαθμισμένη εικόνα της πόλης μας.

Δημήτριος Τζαναβάρας
Αντιδήμαρχος Καθαριότητας και Πρασίνου.

Αλλά κι αυτό το απόσπασμα από άλλο δελτίο τύπου, δεν υστερεί καθόλου, μα καθόλου:

"...Πλήθος κόσμου και επίσημων προσκεκλημένων προσήλθαν στο ανανεωμένο Δημοτικό Θέατρο, ενώ η Φιλαρμονική του Δήμου παιάνιζε χαρμόσυνες μελωδίες και οι Μαζορέτες εντυπωσίαζαν με τους άψογα συγχρονισμένους σχηματισμούς τους..."

Τι αγράμματη κιτσαρία....