Pop Art - Roy Lichtenstein - Κόρινθος

Η pop art είναι μια μορφή εικαστικής τέχνης που ενσωματώνει δημοφιλή στοιχεία από τη λαϊκή κουλτούρα, όπως τα κόμικς και οι διαφημίσεις, σε αντίθεση με τις θεωρούμενες ως ελιτίστικες παλαιότερες τεχνοτροπίες. Αποπειράται να καταδείξει μια τρέχουσα εικόνα της κοινωνίας, όχι για να την κατακρίνει ή να την υπερασπιστεί, αλλά για να την περιγράψει. Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αμερικανικής pop art, μαζί με τον Andy Warhol, είναι ο Roy Lichtenstein.
Ο εγκυρότερος ίσως μελετητής του έργου του (και ταυτόχρονα αυτός που έδωσε το όνομα σε αυτήν την τεχνοτροπία), ο Lawrence Alloway, αναφέρει ότι ο Lichtenstein εμπνεύστηκε τον πίνακα που βλέπετε και ο οποίος απεικονίζει το ναό του Απόλλωνα στην αρχαία Κόρινθο, ενώ γευμάτιζε σε ένα εστιατόριο που είχε σταμπαρισμένους πολλούς μικρούς παρθενώνες στους τοίχους του. Ο Lichtenstein έγινε διάσημος για την ιδιαίτερη πουαντιλιστική του τεχνική που δεν είναι παρά αυτή των κόμικς (benday dots). Ζωγραφίζοντας σε τεχνοτροπία κόμικ το ναό του Απόλλωνα, ο καλλιτέχνης καταγράφει τον τρόπο με τον οποίο τα ΜΜΕ σήμερα, χρησιμοποιούν κλασικές φόρμες για να απευθυνθούν στο κοινό. Όπως ακριβώς επισημαίνει ο Alloway, “οι αρχαιότητες ή η ιστορία από τη μιά πλευρά, και η εικόνα μιας μηχανοποιημένης διαδικασίας από την άλλη, ενώνονται και αυτό είναι ακριβώς το είδος του αποτελέσματος που ο Lichtenstein απολαμβάνει” (Lawrence Alloway: Roy Lichtenstein, p 49). Ο Lichtenstein πιθανώς παρωδεί τον τρόπο που τα ταξιδιωτικά πρακτορεία, κραδαίνοντας εικόνες μνημείων, προωθούν έναν τουρισμό μεμονωμένων προορισμών (και όχι ένα ταξίδι στην ιστορία και τη γεωγραφία) που είναι πιο εύπεπτος για τον ανυποψίαστο τουρίστα και άρα πιο αποτελεσματικός με επιχειρηματικούς όρους.
Επίσης, δεν είναι μάλλον τυχαίο, που το κίτρινο χρώμα του προσκηνίου, θυμίζει τόσο έντονα ‘χρυσό οδηγό’.
Ο πίνακας είναι του 1964. Από τότε μέχρι σήμερα, τι έχουμε ή δεν έχουμε κάνει για να κατανοήσουμε τον τρόπο που λειτουργεί η βιομηχανία που λέγεται ‘τουρισμός’ από πλευράς μάρκετινγκ; Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον Lichtenstein και άλλα έργα για να βελτιώσουμε και να επικαιροποιήσουμε το ‘προϊόν’ μας;

Μια Επιτυχία της Δημοσιογραφίας των Πολιτών

Η εικόνα (του AFP) είναι συγκλονιστική και μιλάει μόνη της. Αλλά έχει επίσης σημασία ότι πρωτοδημοσιεύτηκε σε ένα blog και οδήγησε στην απελευθέρωση εκατοντάδες σκλάβους, ισχυρό δείγμα της αποτελεσματικότητας αλλά και της χρησιμότητας της δημοσιογραφίας των πολιτών. Την αλίευσα από τον αυστραλιανό ειδησεογραφικό ιστοτόπο "The Age", και εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ιστορία. Ένα μικρό κομμάτι της, αναπαράγω παρακάτω μεταφρασμένο.

"Στον αυστηρά ελεγχόμενο κόσμο των ΜΜΕ της κομμουνιστικής Κίνας, η 'δημοσιογραφία των πολιτών' συνιστά έναν τρόπο παράκαμψης της λογοκρισίας, σπάζει τα ταμπού και προσφέρει μια βαλβίδα εκτόνωσης των κοινωνικών εντάσεων. Σε ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτό το μήνα, το internet ήταν υπεύθυνο για την αποκάλυψη ενός σκανδάλου σκλάβων σε δύο κινεζικές επαρχίες στις οποίες ήταν αναμεμιγμένες και οι τοπικές αρχές. Μια επιστολή που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο από 400 γονείς παιδιών που εργάζονταν ως σκλάβοι σε πλινθοποιεία, ήταν η ώθηση για να σπάσει η σιωπή του ελεγχόμενου από το κράτος Τύπου και να υποβληθεί μια έκθεση σχετικά με το σκάνδαλο, που μερικές οργανώσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου ισχυρίζονται ότι συνέβαινε για πολλά χρόνια. Η ανάρτηση της επιστολής των γονέων στο internet ήταν για τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους στην Κίνα, ο μόνος τρόπος δημοσιοποίησης των καταγγελιών τους. «Το φαινόμενο της 'δημοσιογραφίας των πολιτών' έφθασε ξαφνικά πριν μερικά χρόνια» λέει ο Liu Xiaobo, ένας από τους ηγέτες των σπουδαστών από την εποχή της εξέγερσης στην πλατεία Tiananmen το 1989. "Ειδικά μετά την εμφάνιση των blogs, κάθε blog είναι μια νέα πλατφόρμα για τη διάδοση των πληροφοριών."

Τα παραδείγματα πληθαίνουν εκθετικά. Παντού, σε όλον τον κόσμο, λιγότερο ή περισσότερο ανεπτυγμένο, η δημοσιογραφία των πολιτών σπάει τους αποκλεισμούς στην πληροφόρηση, υπερφαλαγγίζει αχρηστευμένους θεσμούς διαφάνειας, εκθέτει σκοτεινές πλευρές της εξουσίας και υπερασπίζεται αρχές και δικαιώματα που βάλλονται, είτε θεωρούνται 'κεκτημένα' είτε όχι. Η έννοια του πολίτη, στη μεταβιομηχανική εποχή, εμφανίζεται περισσότερο ενδυναμωμένη παρά ποτέ. Μόνο που δεν προσφέρεται ως 'παροχή', αλλά ως ευκαιρία. Αυτοί που την βλέπουν, μπορούν να επωφεληθούν. Οι υπόλοιποι κινδυνεύουν να γίνουν κάποτε το αντίστοιχο των δύσμοιρων ανθρώπων της φωτογραφίας.

Έλλειμμα Δημοκρατίας

Η τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου ήταν αποκαλυπτική. Ξεγύμνωσε και ανέδειξε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το έλλειμμα δημοκρατικής συνείδησης της πλειοψηφίας. Δημοκρατία, μεταξύ άλλων, θα πει ελευθερία του λόγου. Στη συνεδρίαση αυτή καταγράφηκε μία ευθεία βολή κατά της ελευθερίας του λόγου. Η μειοψηφία στερήθηκε τη δυνατότητα να καταθέσει και να αναπτύξει την αντιπρότασή της σε ένα μείζον θέμα: τις κανονιστικές περί τους δημόσιους χώρους διατάξεις. Με συνοπτικές διαδικασίες και με μία επίδειξη αυταρχισμού, η πλειοψηφία επέβαλλε την άρον-άρον ψήφιση της πρότασής της, χωρίς να δοθεί επαναλαμβάνω, δυνατότητα συζήτησης, πόσο μάλλον βέβαια, δυνατότητα αποδοχής της παραμικρής τροποποίησης.
Για του λόγου το αληθές, παραθέτω ένα ηχητικό απόσπασμα από τη συνεδρίαση.



Η ποιότητα του ήχου δεν είναι, δυστυχώς, ικανοποιητική αλλά ακούγονται οι διαμαρτυρίες του κυρίου Κασίμη (ο οποίος όρθιος, μοίραζε εκείνη τη στιγμή στους δημοτικούς συμβούλους την αντιπρόταση του συνδυασμού του) στην εσπευσμένη και αγχωμένη απόφαση του προέδρου του ΔΣ να περάσει το θέμα σε ψηφοφορία, χωρίς συζήτηση. Ακούγεται μάλιστα καθαρά κάποια στιγμή και η φωνή του κυρίου Γιώτη να λέει «θέλω να ακούσω τον κύριο Κασίμη». Ο πρόεδρος του ΔΣ πράγματι, ρώτησε στην αρχή αν θέλει κανείς να τοποθετηθεί. Ο κύριος Κασίμης δεν αντελήφθη αμέσως το ερώτημα και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ξεκίνησε η ψηφοφορία. Παρά τις διαμαρτυρίες, παρά την πρότερη συνεννόηση με τον αρμόδιο αντιδήμαρχο κύριο Ανδρέου, τίποτα δεν έγινε. Τό’ πε ο πρόεδρος του ΔΣ, τό’ πε ο θεός. Κάτι σαν την εκτόξευση πυραύλου. Άμα πατήσεις το κουμπί, μετά δεν μαζεύεται πίσω.
Ερωτώ λοιπόν τον δήμαρχο: έτσι αντιλαμβάνεστε κύριε Πνευματικέ την αρχή της πλειοψηφίας; Ότι αφού έχετε την πλειοψηφία, μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε; Ότι η συναίνεση είναι κάτι το άχρηστο εφόσον υπάρχει πλειοψηφία και αποτελεί αναγκαίο κακό μόνο όταν έχουμε ανάγκη τους υπόλοιπους χώρους; Αυτή η αλαζονική αντίληψη προσβάλλει όχι μόνο το συνδυασμό σας αλλά και την παράταξη στην οποία ανήκετε. Η οποία δεν είναι μαγαζάκι σας και δεν μπορεί να χρεώνεται τέτοιες πρακτικές.
Οι αληθινοί δημοκράτες κύριε δήμαρχε δεν φοβούνται το διάλογο. Αντίθετα, τον επιδιώκουν και κάνουν ό,τι μπορούν να τον διευκολύνουν (ακόμα και εις βάρος κάποτε των όποιων κανονισμών). Ο διάλογος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, η έλλειψή του όμως βλάπτει τη δημοκρατία. Αυτός που κρύβεται πίσω από τον κανονισμό, κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Μπορούσατε να ακούσετε την αντίθετη άποψη και να την καταψηφίσετε. Δεν έχω ιδέα αν η μειοψηφία είχε να συνεισφέρει στο προς συζήτηση θέμα κάτι ενδιαφέρον και χρήσιμο. Μπορεί να άρθρωνε ανοησίες. Αλλά αφού δεν ακούστηκε, το σφάλμα το επωμίζεστε ολόκληρο εσείς.
Αλλά τι λέω, εδώ δεν θεώρησε σωστό ο αρμόδιος αντιδήμαρχος να κάνει ο ίδιος εισήγηση για το θέμα, η έλλειψη αντιεισήγησης μας πείραξε;

Ανακύκλωση για Αρχάριους

Την Παρασκευή 8 Ιουνίου έλαβε χώρα στο Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης μας μια ημερίδα με θέμα τη Διαχείριση των Απορριμάτων. Πολλά ενδιαφέροντα ακούστηκαν εκεί αλλά και κάποιοι συμμετέχοντες εκτέθηκαν με την άγνοιά τους. Όλο και πιο σπάνια συναντά κανείς σε τέτοιες ημερίδες ανθρώπους που με δύο - τρεις μετρημένες και σαφείς κουβέντες να θέτουν το πρόβλημα στην ορθή του βάση. Μία από αυτές ήταν η ομιλία του κυρίου Νίκου Χρυσόγελου της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης. Παρακολουθείστε πως με δυό λόγια θέτει το θέμα και εκθέτει το ακίνητο και μακάριο τέρας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης α' βαθμού. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο δήμαρχός μας πρότεινε στο δημοτικό συμβούλιο, με κάθε επισημότητα τη δημιουργία ΧΑΔΑ (Χώρος Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Αποριμμάτων), έστω και προσωρινού, ενώ δεν λέει κουβέντα για την ανακύκλωση, είναι κανείς να τραβά τα μαλλιά του.

Απολείπειν ο Θεός... (του Νίκου Δήμου)

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το άρθρο του Νίκου Δήμου για τον αρχιεπίσκοπο και γι αυτό, σας προτρέπω να το διαβάσετε. Θα ήθελα μόνο να υπογραμμίσω δύο σημεία:

1) "Τον πόνεσα", λέει ο Νίκος Δήμου. Μου συνέβη ακριβώς το ίδιο. Αλλά ξαφνιάστηκα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί, ενώ δεν πονώ καθημερινά για τα λιμοκτονούντα παιδιά στο Darfur ή όπου γης, πονώ για τον αρχιεπίσκοπο. Τώρα ξέρω ότι αυτό οφείλεται στο ότι είχε ο ίδιος προβάλλει την εικόνα του σχεδόν άτρωτου, του πανίσχυρου, του ανέγγιχτου. Τώρα καταλαβαίνω πόσο είχα κι εγώ παρασυρθεί από αυτήν την εικόνα και είχα συμβιβαστεί ότι θα την αντικρύζω συνέχεια, ότι είναι σταθερή και μόνιμη. Κόντεψε να με πείσει. Χαίρομαι που η ζωή μου θύμισε μέσω αυτού και τη δική μου θνητότητα, γι αυτό βρίσκω τη δύναμη να πονώ και γι αυτόν.

2) "Τον θεωρούσα επικίνδυνο για την πολιτική μας ζωή, έτσι που είχε εντελώς απεμπολήσει την πνευματική του αποστολή, την χριστιανική του ταπεινότητα και είχε αναδειχθεί σε ηγετική μορφή της ελληνικής ακροδεξιάς." Ακριβώς έτσι. Και δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι το παράδειγμά του έχει βρει και βρίσκει καθημερινά μιμητές. Η κληρονομιά του μάλλον δεν θα έχει πολύ χριστιανισμό μέσα της, θα βρίθει όμως από πολιτική. Πράγμα επικίνδυνο και για την εκκλησία και για την κοινωνία. Αλλά η κοινωνία, θεσμικά, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η εκκλησία, θα μπορέσει να το διαχειριστεί; Ποια εκκλησία (εννοώ τους κληρικούς); Αυτή των αυλοκολάκων του δοκιμαζόμενου τώρα επισκόπου, ή αυτή του Μεσογαίας, του Αναστάσιου και των άλλων προσωπικοτήτων που την λαμπρύνουν με την παρουσία τους; Θα δούμε, αν και η εμπειρία μας διδάσκει για την επικράτηση των μετρίων. Γιατί όμως σε μια κοινωνία που υμνεί τις παρακαμπτήριες οδούς, που δοξάζει την ήσσονα προσπάθεια, που αποθεώνει την κατανάλωση και ακυρώνει τη σκέψη, τη μελέτη και την καλή προσπάθεια, να της πρέπει κάποιος καλύτερος του μετρίου; Μα, για τον απλό λόγο ότι πρόκειται περί πνευματικών καθοδηγητών. Όσο περισσότερο αμαρτωλή είναι μια κοινωνία, τόσο ένας καλύτερος πνευματικός ταγός της πρέπει. Εκτός αν εκκλησία (και πάλι επισημαίνω πως εννοώ μόνο τους κληρικούς) και κοινωνία είναι ένα και το αυτό. Οπότε ξέρουμε πολύ καλά τι θα συμβεί.

Αναζητώντας την Πόλη του Μέλλοντος

Το άρθρο που θα διαβάσετε πιό κάτω, είναι της καλής συνιστολόγου DeGreece, και το αναδημοσιεύω εδώ κατόπιν αδείας της, επειδή το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Απολαύστε το!

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Οι περισσότεροι πια στον πλανήτη, αποτελούμε μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη του ανθρώπινου είδους με τον προσδιορισμό homo urbanis (άνθρωπος της πόλης/καταναλωτής), σε συνέχεια του homo tribalis (άνθρωπος της αγέλης/κυνηγός). Ο προγονός μας χαρακτηριζόταν από την αναφορά του σε ένα κλειστό και καλά οργανωμένο σύστημα σχέσεων, τη φυλή, που μετακινούνταν μέσα σ’ ένα λιγότερο σταθερό περιβάλλον προς αναζήτηση τροφής. Ο άνθρωπος καταναλωτής εγκαταστάθηκε με τη σειρά του σε σταθερά, κλειστά, καλά οργανωμένα πολεοδομικά συστήματα, τις πόλεις, και ανέπτυξε πιο ευέλικτες μορφές κοινωνικών σχέσεων.

Σήμερα το 50%, και μέχρι το 2050 το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού, ζουν σε πόλεις μεγαλύτερες του 1.000.000 κατοίκων, μια εξέλιξη ενδεχομένως ενδεδειγμένη, στο βαθμό που ο υπερπληθυσμός, όπως και άλλα περιβαλλοντικά μεγέθη, παραμένουν σε μη ελέγξιμα πεδία.

Είναι καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, να συγκεντρωθεί το ανθρώπινο είδος σε πολεοδομικά συγκροτήματα των οποίων τα προβλήματα θα κληθεί να επιλύσει η τεχνολογία, παρά να απλωθεί σε όλη τη διαθέσιμη ελεύθερη γη και να εξαντλήσει τους εναπομείναντες φυσικούς πόρους.

Στη μετα-βιομηχανική εποχή, η επιβίωσή μας μέσα στις πόλεις εξαρτάται από τις απαραίτητες προσαρμογές της συμπεριφοράς μας σε διάφορα επίπεδα. Αυτή η σταδιακή αναπροσαρμογή των πόλεων στα νέα δεδομένα πρέπει να ακολουθήσει πιο γρήγορους ρυθμούς.

Στο κοινωνικό επίπεδο πρέπει να εμπλουτίσουμε τις φθίνουσες δομές της οικογένειας και της επαγγελματικής, πολιτικής ή θρησκευτικής κοινότητας με καινούργιες όπως ο εθελοντισμός, η κοινωνική εργασία (ανεξάρτητα επαγγέλματος) και η ψηφιακή επικοινωνία . Για τα δύο πρώτα θα μπορούσαμε να εισάγουμε την κοινωνική θητεία ολίγων εβδομάδων για όλους τους πολίτες ανά χρονικά διαστήματα (κάτι παρόμοιο με την πρόταση των Γάλλων σοσιαλιστών), ενώ με τον όρο ψηφιακή επικοινωνία δεν εννοώ μόνο το internet αλλά πχ και την επίγεια ψηφιακή αμφίδρομη τηλεόραση που θα πρέπει να αναδειχθεί σε χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών και να μην παραδοθεί πάλι στα γνωστά οικονομικά συμφέροντα (βλ. σχετικός νόμος που δημοσιεύτηκε).

Στο επίπεδο διαχείρισης των πόρων/εισροών, ο άνθρωπος της πόλης θα κληθεί σύντομα να αντιμετωπίσει την υποβάθμιση της καταναλωτικής του δύναμης και της ποιότητας των αγαθών με το ενδεχόμενο να παράγει ο ίδιος ένα μέρος της διατροφής του σε μια νέα αστική γεωργία, ένα θέμα που βρίσκεται ακόμη στο επίπεδο της έρευνας.

Στο θέμα των αποβλήτων (ανακύκλωσης) και της ενεργειακής διαχείρισης (ανανεώσιμες πηγές) απαιτείται πλέον μια δυναμική πολιτική που θα παράγει αποτελέσματα όχι μόνο στο πεδίο της προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και στο και στο πεδίο της οικονομίας, της απασχόλησης και της ανάπτυξης. Δηλαδή το η περιβαλλοντική πολιτική μπορεί να γίνει και ένας βασικός τομέας της οικονομίας.

Στο επίπεδο οργάνωσης του χώρου και του χρόνου μέσα στη πόλη φαίνεται να είναι αναγκαία η μείωση των υπερτοπικών μετακινήσεων μεταξύ κατοικίας, εργασίας και υπηρεσιών. Αυτή η αλλαγή σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, μεικτές χρήσεις γης σε κάθε συνοικία, άρα και τόνωση της τοπικής δραστηριότητας, κάτι που δεν θα γίνει εύκολα αποδεκτό από τους οπαδούς των «αποστειρωμένων» ακριβών προαστίων.

Στο οικονομικό επίπεδο, η ανάγκη για ευελιξία της αγοράς και της εργασίας ζητά το ίδιο ευέλικτες κατασκευές και χώρους οικονομικών δραστηριοτήτων. Οι γρήγορες, ευτελείς και εφήμερες (μαζικές) κατασκευές ανταγωνίζονται πλέον τα αλαζονικά, πομπώδη (μεγαλοπρεπή) κτίρια επίδειξης δύναμης που αποτελούσαν όμως αρχιτεκτονικά σύμβολα στο παρελθόν. Αυτή η μεταμόρφωση πρέπει να γίνει με όρους που να προστατεύουν την αισθητική εικόνα της πόλης και μάλιστα να μας δώσουν την ευκαιρία για μια ανθρωποκεντρική και περιβαλλοντικά φιλική προσέγγιση των νέων κατασκευών μέσω νέων ευέλικτων οικοδομικών κανονισμών και πολλών αρχιτεκτονικών διαγωνισμών.

Τέλος, το τεχνητό οικοσύστημα "πόλη" με τις παραμέτρους, τον τρόπο λειτουργίας του και τους κανόνες συμπεριφοράς μέσα σε αυτό, είναι εξίσου χρήσιμο να εισαχθεί στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση όσο και το φυσικό περιβάλλον.

Ο σύγχρονος άνθρωπος/η σύγχρονη πόλη, όπως και σε κάθε άλλη περίοδο της ιστορίας, βρίσκεται ανάμεσα σε δύο αντίθετες δυνάμεις: τη δυναμική μεταμόρφωση ή την εντροπία, την προετοιμασία για το μέλλον ή τη νοσταλγία του παρελθόντος.

Καβαλήσαμε τα 'καλάμια';

Μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να πω ότι έχω εντυπωσιαστεί από τη νέα δημοτική αρχή. Όχι γιατί περίμενα ότι θα έφερνε τον Calatravaνα να αναμορφώσει την πόλη, αλλά γιατί ανέμενα μεγαλύτερη συνεργατικότητα και προπάντων, ευελιξία. Δυστυχώς, ενώ οι πολιτικές της έχουν υποστεί σοβαρά πλήγματα σε πολλά θέματα, όπως σε αυτό των σκουπιδιών ή στο θέμα της διεκδίκησης εσόδων από το casino, αυτή εμμένει πεισματικά στις θέσεις της.
Ταυτόχρονα, ένα μέγα-ΕΓΚΛΗΜΑ λαμβάνει χώρα. Αναφέρομαι στην παραλία ‘καλάμια’. Τη μόνη αξιόλογη παραλία της πόλης. Η κατάσταση εκεί δεν ήταν πολύ καλή. Τώρα όμως είναι ασύδοτη. Οι καταστηματάρχες έχουν καταλάβει με τα τραπέζια τους τα παρτέρια και έχουν επεκταθεί στο εγγύτερο προς την παραλία τμήμα του πεζόδρομου, αποκλείοντας ακόμα και τα παγκάκια για τους πεζούς. Θα μου πείτε, γι αυτό δεν φταίει ο δήμαρχος, οι καταστηματάρχες φταίνε! Δεν είναι καθόλου έτσι. Οι καταστηματάρχες δεν πήραν μόνοι τους την πρωτοβουλία. Τους έδωσε το ελεύθερο άνθρωπος της δημοτικής αρχής. Αυτό, το γνωρίζω από ιδιοκτήτη καταστήματος. Ο άνθρωπος ήταν σαφής γι αυτό που άκουσε: «κάντε ό,τι θέλετε!!». Η φράση αυτή προέρχεται από τον ίδιο άνθρωπο που είχε προτείνει και την μείωση των δημοτικών τελών γι αυτούς και έχει ίδιον όφελος από την ασυδοσία. Και οι καταστηματάρχες αφηνίασαν. Αν μπορούσαν θα έστρωναν πλεούμενα τραπέζια μέχρι το Ηραίο και θα σέρβιραν τις πίτσες και τα ποτά με θαλάσσια σκούτερ! Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι αυτό είναι ένα γνήσιο σοσιαλιστικό όραμα, αλλά όχι, ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΟΡΑΜΑΤΑ!!

Ποιους κοροϊδεύουν με τα αυτοαναιρούμενα επιχειρήματα ότι δεν πιάνει το γκαζόν δίπλα στη θάλασσα; Εδώ και δέκα χρόνια πώς πιάνει; Και αν η κατάστασή του δεν είναι άριστη, αυτό οφείλεται στην πλημμελή φροντίδα και μόνο! Αλλά ας το δεχτούμε έτσι, χάριν της συζητήσεως. Είναι αυτό λόγος για να βάλουν οι καταστηματάρχες ξύλινες ράμπες πάνω από τα παρτέρια (!!!) και να μας πνίξουν όλους με τα τραπεζομάντηλά τους; Άλλοι έβαλαν πλαστικό γκαζόν, όπως πλαστική είναι και η αισθητική τους.
Πού είναι ο σεβασμός για τον πολίτη που δεν έχει ή δεν επιθυμεί να ξοδέψει χρήματα όταν ξαποσταίνει από τον περίπατό του; Που είναι ο σεβασμός σε αυτόν που θέλει να κάτσει σε ένα παγκάκι για να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα; Πού είναι ο σεβασμός γι αυτόν που θέλει, όπως έκανε σε όλη του τη ζωή, να απλώσει την πετσέτα του στα βότσαλα και να κάνει το μπάνιο του χωρίς να πρέπει να παραγγείλει freddo?
Σε τι διαφέρει αυτή η κατάσταση από αυτήν στο δήμο Ελληνικού στην Αττική για την οποία ο εκεί δήμαρχος Χρήστος Κορτζίδης (δήμαρχος με όλη τη σημασία της λέξεως) έκανε απεργία πείνας, έτσι ώστε «οι χώροι αυτοί να λειτουργήσουν ως χώροι περιπάτου, ξεκούρασης και κολύμβησης με ελεύθερη πρόσβαση», μέχρι που νίκησε; Αν θέλετε να διαβάσετε λίγα λόγια γι αυτόν από την καλή δημοσιογράφο Ρίτσα Μασούρα, ρίξτε μια ματιά εδώ.

Κι επειδή το έχω κακή συνήθεια να καταθέτω πάντα προτάσεις, ιδού η σημερινή, που ελπίζω να αγκαλιαστεί με ενθουσιασμό από όλους στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο: διώροφα τραπέζια!! Σαν τις κουκέτες στο στρατό. Από πάνω τα παιδιά (τα οποία δεν πρέπει να παίζουν όσο τα μαχαιροπήρουνα των γονιών πυρέσσουν) κι από κάτω οι γονείς. Αν μάλιστα ληφθεί πρόνοια ώστε η βάση τους να είναι αρκετά ισχυρή και για κανένα πανωσήκωμα, λύσαμε το πρόβλημά μας δια παντός. Γιατί μόνον ο εναέριος χώρος απομένει να καταληφθεί.

Ήμαρτον!!

Οι Πολιτικές του Φθόνου

Πριν από δύο περίπου χρόνια, διάβασα στο διάσημο ιστολόγιο DailyKos ένα αρθράκι που μου έμαθε την ύπαρξη του όρου ‘πολιτική του φθόνου’ (envy politics). Το αναζήτησα και το βρήκα. Ξεκινούσε έτσι:

«... Ο φθόνος είναι μία λέξη άγνωστη στο προσωπικό μου λεξιλόγιο. Πάντοτε χαιρετώ τις επιτυχίες των άλλων. Μπορώ ακόμα και να θαυμάσω τις επιτυχίες κάποιων πραγματικών κόπανων όπως ο Bush, ο Cheney και άλλοι. Αλλά όταν το κέρδος του ενός παράγεται σε βάρος του άλλου, ή από την εκμετάλλευση του άλλου, τότε είναι που θα ακούσετε τις πιό δυνατές μου διαμαρτυρίες...»

Ο John Rawls ισχυρίζεται ότι στις συντεταγμένες κοινωνίες, οι αποτρεπτικές του φθόνου συνθήκες, εξασφαλίζονται από την ύπαρξη οργανώσεων εθελοντικής συμμετοχής που εστιάζουν σε ένα ή λίγα κοινά, ενωτικά στοιχεία ή χαρακτηριστικά και βάζουν σε δεύτερο πλάνο τις όποιες διαφορές. Παράδειγμα οι εκκλησίες, οι διάφορες ενώσεις ή όμιλοι, τα κόμματα κτλ. Έτσι, μπορεί όποιος θέλει να γίνει μέλος ενός κόμματος. Μπορεί να φθονεί τον άλλο γιατί είναι πχ έξυπνος, ενώ ο ίδιος είναι βλαξ, αλλά στο επίπεδο του κόμματος είναι και οι δυο μέλη. Ναι, αλλά ο έξυπνος, ή ο δραστήριος, θα βρουν και πάλι τρόπο να διακριθούν. Ποια είναι τότε η τακτική των ανθρώπων που φθονούν; Συνήθως, κατηγορούν τους άλλους για αυτό που κάνουν οι ίδιοι επί χρόνια. Με όρους της ‘επιστήμης’ της προπαγάνδας, αυτό ονομάζεται ‘ενοφθαλμισμός’ ή πιό λαϊκά, μπόλιασμα. Όπως λοιπόν το μπόλιασμα οδηγεί σε μία ‘ενιαία’ κατάσταση ολόκληρη την καλλιέργεια, έτσι και τα αντικείμενα του φθόνου αποστερούνται των διακριτικών τους χαρακτηριστικών και ποιοτήτων και εξισώνονται με όλα τα άλλα.

Άνθρωποι σοβαροί καταγγέλλονται για επιπολαιότητα και κουτσομπολίστικη διάθεση, άνθρωποι ευπρεπείς κατηγορούνται για απρεπείς συμπεριφορές. Ακόμα και όταν κάτι είναι αδιαμφισβήτητο, όπως πχ η ευρεία μόρφωση και η μεγάλη εμπειρία ενός ανθρώπου, οι ίδιες κατηγορίες επιστρατεύονται για να δημιουργήσουν ερωτηματικά του τύπου ‘αφού έχει τέτοια συμπεριφορά, τι να την κάνω τη μόρφωσή του’.

Στην πιό στυγνή του μορφή, ο φθονερός δεν ενοχλείται γιατί δεν κερδίζει ο ίδιος τίποτα, αρκεί να μην κερδίζει κανένας άλλος. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα από την εποχή της σύγκρουσης Thatcher και ανθρακωρύχων. Όταν στους τελευταίους επισημάνθηκε ότι η απεργία τους έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο και η συνέχισή της θα είχε δραματικές συνέπειες στην οικονομία της χώρας, εκείνοι απάντησαν: ‘δεν πειράζει. Αρκεί που μαζί μας θα βουλιάξουν και τα γουρούνια των ανώτερων τάξεων’.

Γράφω σήμερα όλα αυτά, γιατί η τρέχουσα πολιτική κατάσταση στο νομό μας χαρακτηρίζεται σε υπερθετικό βαθμό από τις πολιτικές του φθόνου και έχω την αίσθηση πως οι επερχόμενες εκλογές, περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά, θα είναι εμποτισμένες από αυτό το άθλιο συναίσθημα. Θα επικρατήσει άραγε η ομοιομορφία των ‘μπολιασμένων’, ή θα βρούμε το δρόμο για κάτι καλύτερο; Αν συμβεί το δεύτερο, επειδή η πολιτική είναι αιχμάλωτη της προσδοκίας και δη της αισιόδοξης, μπορεί να κεφαλαιοποιήσουμε κάποια επιπλέον κέρδη. Αν όχι, δεν τολμώ να σκεφτώ πού θα καταλήξουμε.

Εθελοντικός Καθαρισμός των Ακτών

Επιτυχία σημείωσε η δράση του εθελοντικού καθαρισμού της Κυριακής 10 Ιουνίου 2007, που διοργάνωσαν από κοινού το Δίκτυο Μεσόγειος SOS, το Κέντρο Νέων Κορινθίας, η Κίνηση Πολιτών Δήμου Κορινθίων και ο Ορειβατικός Σύλλογος Κορίνθου.

Ο εθελοντικός καθαρισμός της παραλίας Καλάμια πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της 12ης Παν-μεσογειακής εκστρατείας εθελοντικών καθαρισμών των ακτών, του βυθού και άλλων φυσικών περιοχών "Καθαρίστε τη Μεσόγειο" που συντονίζει το ΔΙΚΤΥΟ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS, υπό την αιγίδα του Προγράμματος του ΟΗΕ για το Περιβάλλον/ Μεσογειακό Σχέδιο Δράσης (UNEP/MAP).

Η ανταπόκριση των εθελοντών στο κάλεσμα ήταν πολύ θετική. Συνολικά 46 κάτοικοι του δήμου, αφιέρωσαν την αργία τους σε μια ουσιαστική δράση για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και εξοπλισμένοι με γάντια και σακούλες, καθάρισαν 500 περίπου μέτρα παραλίας, από τα Πέντε Φι έως την Πηγάσου. Συγκεντρώθηκαν συνολικά 14 γεμάτες μεγάλες σακούλες απορριμμάτων , από τις οποίες οι έξι με μη ανακυκλώσιμα υλικά και οι οκτώ με ανακυκλώσιμα υλικά, τα οποία και διατέθηκαν προς ανακύκλωση σε κάδους γειτονικού δήμου (ο οποίος και υλοποιεί ήδη πρόγραμμα ανακύκλωσης)

Η εκστρατεία εθελοντικών καθαρισμών κατέδειξε το μέγεθος της ατομικής ευθύνης των πολιτών στην υπάρχουσα ανησυχητική κατάσταση των θαλάσσιων και παράκτιων οικοσυστημάτων. Οι τεράστιες ποσότητες κάθε λογής πλαστικών, στη συντριπτική τους πλειονότητα συσκευασίες τροφίμων, πώματα από μπουκάλια νερού και αναψυκτικών, καλαμάκια - αποτσίγαρα, μεταλλικά δοχεία και σπασμένα γυάλινα μπουκάλια που συλλέξαμε σε αυτή την εκστρατεία, μαρτυρούν την αδιαφορία των λουόμενων, που κάθε καλοκαίρι επισκέπτονται τις παραλίες, ενώ παροτρύνουν μικρούς και μεγάλους για ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή σε επόμενες αντίστοιχες δράσεις περιβαλλοντικής υπευθυνότητας.

Το Δίκτυο Μεσόγειος SOS θα ήθελε να ευχαριστήσει όλους όσους συμμετείχαν στον εθελοντικό καθαρισμό, εκφράζοντας με την δραστηριότητά τους αυτή ως πολίτες την προσωπική τους δέσμευση να αποτελέσουν μέρος της λύσης του περιβαλλοντικού προβλήματος.

Καλό καλοκαίρι, λοιπόν, και του χρόνου!

------------------------------------------------------------------------------------------
Το κείμενο και τις φωτογραφίες έλαβα ηλεκτρονικά από τον συμπολίτη μας και μέλος της περιβαλλοντικής οργάνωσης "Μεσόγειος SOS" κύριο Σταύρο Κεφάλα, τον οποίο και ευχαριστώ!

Ο Γιώργος Παπανδρέου στην Κόρινθο

Αύριο, Κυριακή 10 Ιουνίου, η Κόρινθος θα υποδεχθεί τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος θα μιλήσει σε ανοιχτή συγκέντρωση στα 'περιβολάκια'. Η πόλη μας έχει σπάνια το προνόμιο να υποδέχεται πολιτικούς του δικού του διαμετρήματος. Μη ξεχνάμε πώς ο Γιώργος Παπανδρέου εκτός από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Είναι καιρό τώρα που ακούει κανείς (και εγώ) όλων των ειδών τις γνώμες για το πρόσωπό του και το έργο του ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Υπερτερούν οι γκρίνιες και έπονται σε κοντινή απόσταση οι λοιδωρίες. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Τον ξέρω μόνο δια της δημόσιας παρουσίας του. Και δεν είμαι εγώ που θα τον κρίνω ως επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό που θα καταθέσω -και αν θέλετε το συζητάμε- είναι ότι ο πολιτικός του λόγος είναι ό,τι πιο σύγχρονο έχει να επιδείξει η πολιτική ζωή της χώρας μας.
Δεν αναφέρομαι στους λόγους που απορρέουν από το αντιπολιτευτικό του καθήκον (δυστυχώς ή ευτυχώς οι επικοινωνιολόγοι είναι εδώ και δεν θα πάνε πουθενά). Αναφέρομαι στη θεωρητική-ιδεολογική του συγκρότηση. Είναι αναμφίβολο γεγονός πως ο ερχομός του στο προσκήνιο έφερε έναν αέρα ιδεολογικής ανανέωσης και φρεσκάδας που είχε ανάγκη ο χώρος. Έννοιες όπως η ενδυνάμωση, η κοινωνική λογοδοσία, η συμμετοχική δημοκρατία, η οριζόντια διαβούλευση και άλλες ήταν ξένες στο πολιτικό μας λεξιλόγιο πριν τον ερχομό του. Για όποιον όμως παρακολουθεί στοιχειωδώς την παγκόσμια πολιτική κινητικότητα είναι σαφές πως αυτές οι έννοιες εδράζονται στον πυρήνα του πολιτικού λόγου της σύγχρονης αριστεράς (και όχι αυτής που οσονούπω θα ταυτίζεται με την αρχαιολογία), και απορρέουν από το έργο μερικών από τους σημαντικότερους κοινωνιολόγους και φιλοσόφους της εποχής μας όπως ο Rawls, ο Habermas, ο Cohen, ο Fishkin και άλλοι.
Το πρόβλημα είναι πως δεν φαίνεται να υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ μια κρίσιμη μάζα στελεχών που να κατανοούν και να αποδέχονται αυτή τη νέα πολιτική σημειολογία, αλλά ούτε και μια επαρκής ομάδα συνεργατών που να είναι ικανοί να φέρνουν σε πέρας πολιτικές αποστολές (αυτό που οι αμερικάνοι ονομάζουν go-fetchers), με έναν τρόπο που να είναι συμβατός με αυτήν. Κι αυτό βέβαια, αναγκάζει και τον ίδιο να αναπροσαρμόζει σχέδια και στρατηγικές.
Σε μια χώρα όπου ένα κόμμα που ψηφίζεται από δύο στους πέντε πολίτες, ταυτίζεται με τον πρόεδρό του, το συντριπτικά μεγαλύτερο κομάτι της κριτικής που υφίσταται ο Γιώργος είναι κατά τη γνώμη μου, υπερβολικό και άδικο.
Ας μην εθελοτυφλούμε. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ (όποιο αυτό είναι και όσο σημαντικό είναι) δεν είναι ο Γιώργος. Είναι αυτό το ίδιο. Είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Καθαρίστε τη Μεσόγειο - 2007

Εκστρατεία Εθελοντικών Καθαρισμών "Καθαρίστε τη Μεσόγειο 2007"
Παραλία Καλάμια
Κυριακή 10 Ιουνίου
Ώρα: 11.00 π.μ.
(Σημείο συνάντησης: Τέρμα Γ. Παπανδρέου, στο πεζόδρομο της παραλίας)

Συμμετέχουν:
Κέντρο Νέων Κορίνθου – Κίνηση Πολιτών Δήμου Κορινθίων – Ορειβατικός Σύλλογος Κορίνθου

Το Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS, το Κέντρο Νέων Κορίνθου, ο Ορειβατικός Σύλλογος Κορίνθου και η Κίνηση Πολιτών Δήμου Κορινθίων καλούν τους πολίτες της πόλης την Κυριακή 10 Ιουνίου και ώρα 11 π.μ., στην παραλία Καλάμια, να συμμετάσχουν στην παν-μεσογειακή εκστρατεία εθελοντικού καθαρισμού των ακτών!


Λίγα λόγια για την εκστρατεία
Το Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS οργανώνει την πανελλαδική εκστρατεία εθελοντικών καθαρισμών των ακτών, του βυθού και άλλων φυσικών περιοχών, που συντονίζει για 12η χρονιά φέτος στην Ελλάδα με την υποστήριξη του Μεσογειακού Σχεδίου Δράσης του Προγράμματος για το Περιβάλλον των Ηνωμένων Εθνών (UNEP/ MAP). Μια εκστρατεία που αποτελεί τμήμα της παν-μεσογειακής πρωτοβουλίας "Καθαρίστε τη Μεσόγειο" και που θα πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα σε 21 χώρες, με συντονιστή την ιταλική περιβαλλοντική οργάνωση Legambiente. Στη διάρκεια της περυσινής εκστρατείας, 11.000 εθελοντές από 226 φορείς και σχολεία καθάρισαν 163 παραλίες στην Ελλάδα. Φέτος με τη συμμετοχή όλων μας ευελπιστεί να επεκταθεί η προσπάθεια σε ακόμα περισσότερες περιοχές και η συμμετοχή να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Η Κόρινθος, θα συμμετάσχει φέτος και αυτή στη παν-μεσογειακή εκστρατεία εθελοντικού καθαρισμού των ακτών, με την υποστήριξη και τη συμμετοχή της Κίνησης Πολιτών Δήμου Κορινθίων, του Ορειβατικού Συλλόγου Κορίνθου και του Κέντρου Νέων Κορίνθου.

Γιατί μια εκστρατεία εθελοντικών καθαρισμών;
• Για να ευαισθητοποιηθούν όλοι οι πολίτες σχετικά με τα προβλήματα που δημιουργούνται στο περιβάλλον από την παρουσία των σκουπιδιών.
• Για να εκφράσουμε με τη δραστηριότητα μας αυτή ως πολίτες την προσωπική μας δέσμευση να αποτελέσουμε μέρος της λύσης του περιβαλλοντικού προβλήματος, να συμβάλλουμε στην προστασία του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου της Μεσογείου καθώς και στη δημιουργία ενός κοινού, ειρηνικού και βιώσιμου μέλλοντος, με την καλλιέργεια πνεύματος αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ κοινωνιών με διαφορετικές κουλτούρες.
• Για να συνειδητοποιήσουμε την οικολογική αξία της παράκτιας ζώνης, τις πιέσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και τις δράσεις που μπορούμε να προωθήσουμε για την προστασία και βιώσιμη διαχείρισή της.
• Για να τονίσουμε με την κοινή μας εθελοντική συνεισφορά ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι μια προσωπικά υπεύθυνη στάση που ενδυναμώνει το ρόλο και τα δικαιώματά μας ως πολίτες.

Φέτος δίνεται ιδιαίτερη έμφαση:
• Στην καταγραφή και ανακύκλωση των απορριμμάτων. Θα μαζευτούν σε χωριστή σακούλα τα υλικά συσκευασίας (π.χ. χαρτί, αλουμίνιο, πλαστικό, μεικτές συσκευασίες και γυαλί), θα καταγραφούν οι ποσότητες και τέλος παραδοθούν σε κάποιο κοντινό κέντρο ανακύκλωσης. Στη φετινή εκστρατεία συνεργάζεται και η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ, ο φορέας που έχει την ευθύνη να προωθήσει - σε συνεργασία με τους ΟΤΑ- την ανακύκλωση των συσκευασιών, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία.
• Στην προστασία του πλούτου των ακτών και της θάλασσας.
Θα υπάρχουν στη διάθεσή μας: σακούλες σκουπιδιών, ειδικές σακούλες σκουπιδιών για τα ανακυκλώσιμα υλικά, γάντια, καθώς και φυλλάδια με οδηγίες για αποτελεσματικούς και περιβαλλοντικά ορθούς καθαρισμούς, για τα θέματα του πλούτου των ακτών, της επίδρασης της κλιματικής αλλαγής στην παράκτια ζώνη και της ανάγκης ανακύκλωσης


Σας περιμένουμε την Κυριακή 10 Ιουνίου, και ώρα 11 π.μ. στην παραλία Καλάμια (σημείο συνάντησης: Τέρμα Γ. Παπανδρέου) για να συμβάλλουμε ο καθένας από εμάς στην προστασία του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου της Μεσογείου και να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούμε μέρος της λύσης του περιβαλλοντικού προβλήματος!

Casino και Κοινωνία

Άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον το κομάτι της τελευταίας συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου για το θέμα της παρουσίας του casino στο διπλανό δήμο Λουτρακίου-Περαχώρας και των διεκδικήσεών μας επί των εσόδων αυτού. Επ΄αυτών επιθυμώ να τοποθετηθώ.

Η επένδυση του συμπλέγματος “Club Hotel – Casino Loutraki” έχει θετικές αλλά και αρνητικές συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες. Δίνει δουλειά σε πολύ κόσμο αλλά καταστρέφει και οικογένειες. Από αυτήν την άποψη είναι επιθυμητή η σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό αναίρεση των αρνητικών συνεπειών της. Προβάλλεται από πολλούς λοιπόν η άποψη ότι το casino θα πρέπει να ‘επιστρέφει’ ένα μέρος των κερδών του στην τοπική κοινωνία. Αλλά γιατί άραγε στην τοπική κοινωνία (που στο κάτω-κάτω) εισπράττει και οφέλη και όχι στους πελάτες που υφίστανται τις ζημίες; Υπάρχει καμία στατιστική που να καταδεικνύει ότι οι πελάτες της εν λόγω επιχείρησης είναι μόνο ή έστω κατά πλειοψηφία, κορίνθιοι; Άρα, τι να πει και η κοινωνία των Αθηνών ή του Άργους ή της Τρίπολης που μέσω των μελών της ως πελατών του casino, υφίστανται μόνο απώλειες;

Άρα, αν είχαμε κατά νου τον άνθρωπο, θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει πώς θα καταπολεμήσουμε την εξάρτηση στα τυχερά παιχνίδια και όχι πώς θα εισπράξουμε αποζημιώσεις από τετελεσμένες βλάβες σε –ξένους κατά πλειοψηφία- συνανθρώπους μας.

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πώς θα αυξήσουμε σαν δήμος τα έσοδά μας για να μπορούμε να ‘παίξουμε μπάλλα’. Ακόμα και αυτό το τελευταίο είναι δεκτόν. Μόνο όμως αφού ληφθούν πρώτα μέτρα για τα ανωτέρω. Αν θέλουμε να περισώσουμε την ηθικότητά μας. Πολύ βεβαίως αμφιβάλλω αν κάτι τέτοιο είναι επιθυμητό ως στόχος, όμως αυτό δεν θα με σταματήσει από το να ζητήσω τη δημιουργία συμβουλευτικού σταθμού για την εξάρτηση από τυχερά παιχνίδια ή την οργάνωση δημόσιων εκδηλώσεων περί αυτού. Θα προχωρήσω ακόμα ένα βήμα με μια πρόταση προς την κεντρική κυβέρνηση (που θα ήταν θαυμάσιο αν οι δημοτικοί μας άρχοντες είχαν το ειδικό βάρος να υιοθετήσουν).

Όλοι οι εξαρτημένοι έχουν επίγνωση του προβλήματός τους και ζουν υπό το κράτος τύψεων. Θα μπορούσε έτσι το κράτος να εκμεταλλευτεί την εναισθησία τους αυτή και να τους επιβάλλει απαγόρευση εισόδου σε όλα τα casino της χώρας πχ για ένα μήνα, αν το ζητήσουν εγγράφως οι ίδιοι! Η φιλοσοφία πίσω από τέτοια μέτρα έχει ονομαστεί ‘soft paternalism’ και είναι αντικείμενο διαλόγου και διαβούλευσης σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν αποτελεί ασφαλώς λύση, αλλά στις εξαρτήσεις, η προσθήκη ακόμα και ενός μικρού όπλου στη φαρέτρα μας, μπορεί να έχει, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, μεγάλη σημασία.

Επιστρέφοντας στα δικά μας, ακούγοντας τις τοποθετήσεις μελαγχόλησα. Η εισήγηση ήταν χαμηλού επιπέδου και σαφώς σε λάθος κατεύθυνση, γεγονός που η αντιπολίτευση σύσσωμη αλλά και ο πρόεδρος της ΤΕΔΚ που παρίστατο, επεσήμαναν, αλλά δεν εισακούστηκαν. Πολλές ομιλίες συμβούλων της μειοψηφίας (Λούμπας, Καρπούζης), αναμασούσαν τα ίδια, κάνοντάς με να βαριέμαι. Ο δήμαρχος στο τέλος επιχείρησε με ένα ισχνότατο επιχείρημα (να μη τσακωθούμε με τους λουτρακιώτες) να ανατρέψει ένα ισχυρό περί την στρατηγική της διεκδίκησης.

Αλλά κανείς, μα κανείς, δεν μίλησε σαν εκπρόσωπος των πολιτών, κανείς δεν μετέφερε στην αίθουσα την οσμή της καταστροφής κάποιων συνανθρώπων μας, κανείς δεν έδειξε να νοιάζεται και να υπεραπίζεται την κοινωνική συνοχή. Να τους χαιρόμαστε! Κυρίως γιατί αποτίμησαν το δράμα κάποιων συνανθρώπων μας με ένα ποσοστό επί των εσόδων. 2%. 3%. 1%. ΟΚ guys, let’s roll. Iiihaaaaaa!