Οπτικές Ίνες και Οπτική Οξύτης

Αντιγράφω από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ της 14ης/12ου/2007 (τα bold δικά μου):

Στη μελέτη και κατασκευή του πρώτου στην Ελλάδα Δικτύου Οπτικών Ινών σε οικίες (FTTH, Fiber-to-the-home) προχωρά η OPTRONICS TECHNOLOGIES ΑΒΕΤΕ. Η εταιρεία υπέγραψε πρόσφατα τη σύμβαση κατασκευής του Μητροπολιτικού Δικτύου Οπτικών Ινών του δήμου Καρδίτσας, στο πλαίσιο των προγραμμάτων της ΚτΠ για τη διασύνδεση των δημόσιων κτιρίων.

Η OPTRONICS TECHNOLOGIES έχει ήδη ξεκινήσει τη μελέτη εφαρμογής του Μητροπολιτικού Δικτύου και επιπλέον της συμβατικής αυτής υποχρέωσης προσφέρει χωρίς καμία χρέωση μία πλήρη μελέτη ανάπτυξης του δικτύου σε ολόκληρη την πόλη της Καρδίτσας. Με αυτό τον τρόπο η μελέτη συνδυάζει την κατασκευή του Μητροπολιτικού Δικτύου με τη μελλοντική επέκταση και εξέλιξη της πόλης με σύνδεση οπτικών ινών στα σπίτια.

Στο πλαίσιο της μελέτης σύνδεσης οπτικών ινών στα σπίτια, η OPTRONICS θα προσφέρει δωρεάν την κατασκευή πιλοτικού δικτύου οπτικών ινών σε επιλεγμένη περιοχή της πόλης, κάνοντας έτσι την Καρδίτσα την πρώτη πόλη στην Ελλάδα με διασύνδεση υπερ-ευρυζωνικών ταχυτήτων επικοινωνίας.

Σύμφωνα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της OPTRONICS TECHNOLOGIES, κ. Γεώργιο Παπαστεργίου, η μελέτη και κατασκευή του πιλοτικού δικτύου FTTH της Καρδίτσας θα συνδυαστεί με το Μητροπολιτικό Δίκτυο και θα επιτρέψει συνδέσεις της τάξεως του 1Gbps στο σπίτι.

Η OPTRONICS TECHNOLOGIES σχεδιάζει, σύντομα, να κάνει διαθέσιμο το μοντέλο ανάπτυξης δικτύων οπτικών ινών στα σπίτια σε φορείς όπως δήμους, οικισμούς ή κατασκευαστές ανάπτυξης οικιστικών περιοχών που πιθανώς ενδιαφέρονται να αναπτύξουν τις περιοχές τους.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τι κόστισε άραγε αυτή η πρωτιά για τους Πολίτες της Καρδίτσας; Τίποτα. Όπως αναφέρεται ρητά στο κείμενο, η Καρδίτσα εξασφάλισε δωρεάν μελέτη ανάπτυξης δικτύου οπτικών ινών για όλη την πόλη ΚΑΙ δωρεάν κατασκευή πιλοτικού δικτύου οπτικών ινών σε επιλεγμένη περιοχή της πόλης. Εμείς αρκεστήκαμε στην μελέτη και κατασκευή του Μητροπολιτικού Δικτύου μόνο (αυτό που ενώνει τα δημόσια κτίρια) αλλά και γι αυτό δεν είδαμε πρόσφατα κανένα δελτίο τύπου που να μας πληροφορεί για την πρόοδο των εργασιών.

Αποδεικνύεται έτσι για άλλη μια φορά πως η πρωτιά, ή εν πάσει περιπτώσει η διάκριση, δεν είναι πολλές φορές θέμα χρημάτων και υποδομών αλλά επίδειξης ευρύνοιας και σωστών αντανακλαστικών. Για να το θέσω με όρους ... οφθαλμολογικούς, απαιτείται μια κάποια οπτική οξύτης.

Merry Christmas!

pimp myspace profile

Άλλη μια Εκδήλωση Φανφάρα

Άλλη μια εκδήλωση χωρίς αντίκρυσμα για την κοινωνία έγινε χθες στην πόλη μας. Ήταν μια τυπική επαρχιώτικη επιστημονική εκδήλωση όπου οι χαιρετισμοί υπερέβαιναν σε χρόνο την καθεαυτό επιστημονική ομιλία (ήδη από το πρόγραμμα προβλέπονταν 30 λεπτά χαιρετισμοί και 20 λεπτά ομιλία!). Στόχος η ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού για τον επικίνδυνο εχθρό που λέγεται χοληστερίνη.
Μα, ειλικρινά, υπάρχει έστω και ένας έλληνας που να μην έχει ακούσει ότι η χοληστερίνη όταν υπερβαίνει κάποια όρια είναι βλαπτική;
Νομίζω πως άλλες ανάγκες εξυπηρετούσε αυτή η εκδήλωση, όπως άλλωστε και οι περισσότερες του είδους της. Να κάνουν ρεκλάμα οι κύριοι με τις γραβάτες. Από αυτούς εξαιρώ τον κύριο ομιλητή που και καλά μίλησε και ανάγκη ρεκλάμας δεν έχει. Όπως δεν έχει τέτοια ανάγκη και ο πρόεδρος των φαρμακοποιών, που έσπευσε να συμβάλλει στην εκδήλωση χωρίς να σκεφθεί τι στην πραγματικότητα υπηρετεί.
Η όλη εκδήλωση καλύφθηκε οικονομικά από τη χορηγία δυο φαρμακευτικών εταιρειών και μιας εφημερίδας. Τα χρήματα αυτά εκτιμώ προσωπικά ότι πήγαν στα σκουπίδια, επαναλαμβάνω με όρους κέρδους για την κοινωνία και όχι προσωπικής προβολής. Είναι όμως κρίμα. Γιατί με χρήματα σαν κι αυτά, θα μπορούσαν να λάβουν χώρα κοινωνικά επωφελείς δράσεις. Για παράδειγμα, με τα λεφτά των χορηγιών θα μπορούσαν να μοιραστούν κουπόνια σε όλους τους μαθητές πχ της 5ης τάξης του δημοτικού για να εξετάσουν δωρεάν τη χοληστερίνη τους, ή και να γίνει συντονισμένη αιμοληψία στα σχολεία με την άδεια των γονέων και των δασκάλων. Τότε πραγματικά θα φέρναμε το θέμα στο τραπέζι κάθε οικογένειας, θα αποκαλύπταμε περιστατικά οικογενούς υπερχοληστερολαιμίας και θα προσφέραμε ουσιαστική υπηρεσία στη δημόσια υγεία. Ακόμα και αν τα παιδιά μας αποκαλύπτονταν όλα υγιή, πράγμα ανέφικτο αφού τα ελληνόπουλα είναι πρωταθλητές στην παχυσαρκία, θα τίθεντο οι βάσεις για σωστή πρόληψη, αφού αυτή και η παιδεία πάνε χέρι-χέρι.
Με πραγματικό κόστος για μαζική μέτρηση της χοληστερίνης, κάτω από 1€ ανά δείγμα, όπως με πληροφόρησαν φίλοι μου μικροβιολόγοι, θα μπορούσαμε αντί για την εκδήλωση φανφάρα να προσδιορίσουμε τη χοληστερίνη ΟΛΩΝ των μαθητών της πόλης μας.
Έτσι όμως, πώς θα έκαναν ρεκλάμα οι κύριοι με τις γραβάτες; Πώς θα τους έδειχναν τα τοπικά κανάλια; Πώς θα τους πρόβαλε ο αδέκαστος τοπικός τύπος;

Ποιός Επιθυμεί την Αστική Ποδηλατοκίνηση;

Ο φίλος Traveller επιστρέφει με τις εντυπώσεις του από την παρουσίαση ενός βιβλίου για την αστική ποδηλατοκίνηση. Περιγράφει με σαφήνεια τι ακούστηκε και ρίχνει στο τέλος και μια καταπληκτική ιδέα: Να χαρίσουμε από ένα τέτοιο βιβλίο στους δημοτικούς συμβούλους της πόλης μας. Ίσως τώρα με τις γιορτές να βρουν χρόνο να το διαβάσουν και -πού ξέρεις- να αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία. Άλλωστε ο δήμαρχος -και μπράβο του- συμμετείχε και στην πρώτη και στη δεύτερη ποδηλατάδα που διοργανώθηκαν στην πόλη μας. Μόνο που πρέπει όλοι να πάρουν θέση, να καταθέσουν προτάσεις και κυρίως η πλειοψηφία, να μετουσιώσει τις όποιες προθέσεις της σε πράξη, ακούγοντας και λαμβάνοντας υπόψιν τις απόψεις όλων!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αγαπητέ Mike,

Πριν από λίγο επέστρεψα από την εκδήλωση με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου "Ποδήλατο, Οδηγός σχεδιασμού και αξιολόγησης δικτύων"

Οι εντυπώσεις μου ιδιαίτερα θετικές!
Η αίθουσα σχεδόν γεμάτη (περισσότερα από 80 άτομα - μπορεί να λέω και λίγα), με παρευρισκόμενους τον κ. Βλαστό (τον συγγραφέα του βιβλίου που έχει συνδέσει το όνομά του με τις προσπάθειες για την ανάπτυξη της ποδηλατικής συνείδησης στην Ελλάδα), τον πρώην δήμαρχο Καρδίτσας (πρωτεργάτη της πόλης-πρότυπο για το ποδήλατο), αλλά και τον υπουργό Μεταφορών κ. Χατζηδάκη (ε, κάτι θα του έμεινε πιστεύω από όσα ενδιαφέροντα ακούστηκαν).

Πράγματα που ακούστηκαν και προσωπικά θα μου μείνουν:

-Θα πρέπει να εξετάσουμε το ποδήλατο και από πλευράς τουρισμού, μιας και κρίνοντας από την Ευρώπη, μπορεί να αναδείξει σημαντικά μια πόλη που είναι φιλική προς το ποδήλατο. Οι ξένοι Ευρωπαίοι άλλωστε έχουν συνηθίσει να κινούνται με ποδήλατο.

-Αυξάνονται οι ποδηλάτες που κινούνται στους δρόμους τα τελευταία χρόνια.

-Το βιβλίο περιλαμβάνει οδηγό σχεδιασμού δικτύου ποδηλατοδρόμων που έχει βασιστεί σε 19 ελληνικές πόλεις.

-Προτείνει μεθοδολογία για αξιολόγηση εφικτότητας υλοποίησης δικτύου ποδηλατοδρόμων σε μια πόλη, και πώς θα μπορέσει το δίκτυο αυτό να δουλέψει σε μια "παρθένα" αγορά (που δεν έχει ποδηλατόδρομους).

-Θα πρέπει να αυξήσουμε τους χρήστες ποδηλάτου υιοθετώντας και τρίκυκλα ποδήλατα, που είναι πιο ασφαλή (για ηλικιωμένους, γονείς με παιδιά κτλ).

-Θα πρέπει να συνδυάσουμε την μετακίνηση με τα πόδια, το ποδήλατο και τα ΜΜΜ
(θέσεις στάθμευσης σε σταθμούς μετεπιβίβασης, να επιτραπεί η μεταφορά ποδηλάτων στα ΜΜΜ - ο προαστιακός το κάνει ήδη).

Ο δήμαρχος της Λαμίας, εστίασε την προσοχή του σε 2 παράγοντες που πρέπει να λάβουμε υπόψη για την επιτυχία αποδοχής της χρήσης του ποδηλάτου σε μια πόλη:

-Δεν θα πρέπει να δούμε το ποδήλατο μόνο ως μέσο αναψυχής, αλλά θα πρέπει να ενταχθεί στην καθημερινότητά μας (δουλειά, σχολείο κλπ).

-Πρέπει να επενδύσουμε στα παιδιά και την ενημέρωσή τους για να έχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα! Τα παιδιά το συνηθίζουν και μετά είναι δύσκολο να αλλάξουν συνήθειες.

Ο κ. Βλαστός επισήμανε:

- Θα πρέπει να δούμε το ποδήλατο ως σύμβολο πολιτισμού και ευγένειας.

-Οι ποδηλάτες αποτελούν τους Γκάντι της ασφάλτου, που με την παρουσία τους διεκδικούν και δηλώνουν 'παρών'.

-Είναι απίστευτο που στην Ελλάδα υπάρχει μια πόλη σαν την Καρδίτσα!

-Απευθυνόμενος προς τον κ. Χατζηδάκη είπε "Γι αυτό είστε πολιτικοί. Για να τραβήξετε την κοινωνία προς τα εμπρός".

Ο πρώην δήμαρχος Καρδίτσας τόνισε:

- Το τρίπτυχο επιτυχίας του ποδηλάτου στην πόλη του:
Καλή ρυμοτομία, επίπεδη πόλη και κουλτούρα Καρδιτσιωτών ως προς τη χρήση του ποδηλάτου (τα 2 τα έχουμε έτοιμα ήδη σαν Κόρινθος!)

-Επίσης, άλλα 3 σημαντικά πράγματα που βοήθησαν ήταν: η πολιτική βούληση του Δημοτικού Συμβουλίου, η επιστημονική στήριξη του κ. Βλαστού και των συνεργατών του και η τεχνική υπηρεσία του δήμου.

-Έχουμε οδηγηθεί σαν χώρα στο μοτίβο 'κάθε χωριό και στάδιο' και έχουμε φτιάξει ένα σωρό πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής που, δυστυχώς στην σχεδόν απόλυτη πλειονότητα, δε λειτουργούν.

-Οι ποδηλατόδρομοι στην Καρδίτσα είναι άψογοι και από πλευράς τεχνικού σχεδιασμού (οπότε σημαντική ήταν η συμβολή των μηχανικών).

Κλείνοντας, να σας ενημερώσω ότι το βιβλίο κοστίζει 30 Ευρώ και ρίχνοντας του μια ματιά, αξίζει να το αγοράσετε (για δική σας χρήση ή για δώρο στους δημοτικούς συμβούλους της πόλη σας).
Στη διάθεση όποιου θέλει να του δανείσω να το επεξεργαστεί αναλυτικότερα.

Αυτά τα κυριότερα σημεία από την σημερινή εκδήλωση. Ευχαριστώ και πάλι τον Mike για την ενημέρωση που μας παρείχε σχετικά με την συγκεκριμένη εκδήλωση.

'Κόβουν' τα Τραπεζάκια Έξω (ΤΑ ΝΕΑ)

Το παρακάτω κείμενο είναι της δημοσιογράφου ΣΙΛΑΣ ΑΛΕΞΙΟΥ από το φύλλο της 8ης Δεκεμβρίου 2007 της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.

Παράνομες έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας τις κατασκευές προστεγασμάτων με τις οποίες επεκτείνουν τον χώρο των καταστημάτων τους στα πεζοδρόμια οι ιδιοκτήτες καταστημάτων αναψυχής. Το Ε΄ Τμήμα του ΣτΕ, επικαλούμενο το άρθρο 24 του Συντάγματος για την προστασία του πολεοδομικού σχεδιασμού στον οποίο υπάγονται και οι κοινόχρηστοι χώροι, αλλά και τον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό, έκρινε ότι είναι ρητά αντίθετη στην πολεοδομική νομοθεσία η κατασκευή προστεγάσματος με κάθετα στηρίγματα σε πεζόδρομους, πεζοδρόμια και κοινόχρηστους χώρους και για τον λόγο αυτό διατάσσει την άμεση αφαίρεσή τους από όλες τις καφετέριες, τις ταβέρνες και τα συναφή καταστήματα. Σύμφωνα με την ίδια απόφαση οι καταστηματάρχες έχουν δικαίωμα να τοποθετούν τέντες πάνω από τους κοινόχρηστους χώρους, με οριζόντια στηρίγματα επί των τοίχων των κτιρίων (όχι κάθετα) που δεν θα προεξέχουν από τις βεράντες των οικημάτων και δεν θα βγαίνουν εκτός του περιγράμματος της οικοδομικής γραμμής.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Απαγορεύονται τα προστεγάσματα;
Οι τέντες δεν μπορούν να προεξέχουν από τις βεράντες των οικημάτων;
Μα σε ποιο πλανήτη ζει το Συμβούλιο της Επικρατείας;

Ένας Δήμαρχος Κάγκουρας

Άλλο ένα επεισόδιο (από πολλά) χαμηλού πολιτικού πολιτισμού, σημειώθηκε στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο, αυτό της 4^ης Δεκεμβρίου. Ο δήμαρχος Κορινθίων Αλέκος Πνευματικός απείλησε τον επικεφαλής της μειοψηφίας Τάκη Λούμπα ότι θα του βγάλει τα δήθεν άπλυτα της προσωπικής του ζωής στη φόρα, σε βαθμό που θα ντρέπεται να κυκλοφορεί στην πόλη.

Όσοι γνωρίζουν τον Αλέκο Πνευματικό από παλιά, δεν εξεπλάγησαν. Γνωρίζουν ότι πίσω από ένα επιφανειακά ευγενικό baby face, κρύβεται ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, άρα ούτε και την οργή του.

Είναι ακριβώς στις στιγμές της έντασης, εκεί που κανείς δεν έχει το χρόνο να σχεδιάσει τις αντιδράσεις του, που αποκαλύπτεται αν κάποιος είναι θεμελιακά αυταρχικός ή βαθιά δημοκράτης. Η γνώμη η δική μου για το δήμαρχο, τείνει προς την πρώτη περίπτωση.

Επειδή τις επόμενες ημέρες ο τοπικός τύπος έσπευσε, αδέκαστος και αδέσμευτος όπως πάντα, να ‘πληροφορήσει’ τους πολίτες ότι ο δήμαρχος δεν αναφέρθηκε σε προσωπικά θέματα του επικεφαλής της μειοψηφίας, ιδού το σχετικό ηχητικό απόσπασμα από το δημοτικό συμβούλιο:

Ιδού και η απομαγνητοφώνηση – για όσους έχουν προβλήματα ακοής – της επίμαχης φράσης του δημάρχου:

Δήμαρχος: «...κοίτα κύριε Τάκη, κύριε Λούμπα, αν συνεχίσετε να κάνετε απλές ερωτήσεις, με συγχωρείτε, αλλά μπορώ κι εγώ να κάνω απλές ερωτήσεις, μπορεί όμως να ντρέπεστε να κυκλοφορείτε μετά, γιατί οι απλές ερωτήσεις θα είναι πολύ καυστικές και θα αφορούν προσωπικά θέματα και μπορεί να ντρέπεστε μετά να κυκλοφορήσετε. Αφήστε τις ερωτήσεις, ή θα κάνετε τοποθέτηση σαφή και ό,τι έχετε να το πείτε...».

Δυστυχώς δεν μπορώ να παραθέσω πέραν της ηχητικής και της γραπτής, κάποια άλλη μορφή του δημαρχιακού λόγου, κατάλληλη για ανεγκέφαλους.

Το τελευταίο διάστημα έμαθα τους ιδιότυπους που επικαλούνται σήμερα τα νέα παιδιά για να ‘ταξινομήσουν’ εαυτούς και αλλήλους. Είναι οι ίμοζ (emo’s), οι κάγκουρες, τα σκεϊτόνια ή σκεϊτάδες, οι τρέντουλες και άλλοι. Όλα αυτά βέβαια είναι επιφανειακά, αλλά το διασκέδασα πολύ. Ιδίως όταν ζήτησα από μια νεαρή γνωστή μου να μου χαρακτηρίσει δημόσια πρόσωπα. Όταν φτάσαμε στο δήμαρχο, μου απάντησε: ‘αυτός είναι ο ορισμός του κάγκουρα!!!’ Ακόμα γελάω!

Το Βικιλεξικό, παραθέτει τη δική του εκδοχή για το σχετικό ορισμό.

Η Οργάνωση ενός Κόμματος

Η αρχική μου σκέψη ήταν να μην πω τίποτα, να περιμένω. Αλλά δε μπορώ. Αυτή η ανακύκλωση στην ΚΟΕΣ μερικών ανθρώπων που γνωρίσαμε μέσα από διακριτούς ρόλους την προηγούμενη τετραετία, και οι οποίοι φέρουν ευκρινώς το στίγμα του αποτυχημένου, είναι απογοητευτική. Προσπάθησα σε προηγούμενα άρθρα όπως το ‘Αυτό το Κάτι που Λείπει’, το ‘Πολιτική και Ρίσκο’, το ‘Η ‘κρίση’ της Κεντροαριστεράς’, το ‘ΠΑΣΟΚ – Εκλογές – Ανανέωση’ και άλλα, να θέσω -μεταξύ άλλων- και το θέμα της ουσιαστικής στελεχιακής ανανέωσης του ΠΑΣΟΚ. Προσπάθησα να ταυτοποιήσω τα λάθη και τις ανεπάρκειες του παρελθόντος, να μιλήσω για νέες ιδέες, να ψηλαφήσω το ιδεολογικό μέλλον, να προσθέσω κι εγώ ένα μικρό λιθάρι στο δημόσιο διάλογο για το αύριο της κοινωνίας μας. Ανέλυσα (βλ. ‘Σώματα Πολιτών’) ακόμα και το πώς παράγονται οι νέες, πρωτοπόρες ιδέες στην πολιτική. Μετά από ένα μικρό διάλογο χθές και σήμερα με 2-3 φίλους, νιώθω την ανάγκη να πω την άποψή μου και για το πώς οργανώνεται ένα κόμμα, πώς στήνεται ένας ιστός παραγωγής πολιτικής.

Ε λοιπόν, στήνεται όπως στήνεται και οποιοδήποτε άλλο σύστημα παραγωγής.

Η γνώμη μου είναι πως είτε θέλεις να παράξεις παπούτσια, είτε πολιτική, οι ίδιοι κανόνες οφείλουν να διέπουν τις διαδικασίες. Εξηγούμαι: το σύγχρονο management χρησιμοποιεί παρόμοια εργαλεία για να στήσει γραμμές παραγωγής, τα οποία όλα περιγράφονται από τον γνωστό ‘κύκλο του Deming’, ή την αλληλουχία ‘Plan à Do à Study à Act à Plan…’.

Στην αρχή σχεδιάζεις ΤΙ θέλεις να φτιάξεις. Αφού επικοινωνήσεις τη στρατηγική σου κατά μήκος της ιεραρχίας και έχεις βεβαιωθεί ότι ο καθένας έχει κατανοήσει το ρόλο του, προχωράς στην υλοποίηση (Do). Έπεται το στάδιο της μελέτης του προϊόντος για να δεις αν ανταποκρίνεται στις αρχικά τεθείσες προδιαγραφές και πώς μπορούν να βελτιωθούν τα ελαττώματά του ή και να ενισχυθούν τα καλά του σημεία (Study). Τέλος, τα συμπεράσματα του προηγούμενου σταδίου ανατροφοδοτούν (Act) το αρχικό Plan ώστε να ξεκινήσει ένας νέος, καλύτερος κύκλος παραγωγής και αυτό είναι μια αέναη διαδικασία.

Περισσότερο δουλεμένα εργαλεία όπως η μέθοδος DMAIC (Define, Measure, Analyze, Improve, Control) ή η μέθοδος POSDCORB του Fayol (Planning, Organizing, Staffing, Directing, Co-Ordinating, Reporting, Budgeting), δεν αναιρούν τον κύκλο του Deming αλλά τον εξειδικεύουν. Δε νομίζω ότι έχει νόημα να επεκταθώ εγώ που δεν έχω κάνει σπουδές management αλλά μόνο μερικά μαθήματα στα πλαίσια ενός master, περισσότερο στα χωράφια αυτά. Μου αρκεί ως συμπέρασμα ότι με την προϋπόθεση πως κάποιος ξέρει ΤΙ θέλει να φτιάξει, είναι ευθύνη του να διαλέξει τους κατάλληλους ανθρώπους για την κορυφή της ιεραρχίας (staffing). Εννοείται ότι δεν προκύπτουν από καμία δήθεν ‘δημοκρατική’ διαδικασία, όπως πχ η εκλογή Πολιτικού Συμβουλίου. Με τέτοιες διαδικασίες θριαμβεύουν αυτοί που έχουν στημένους και ετοιμοπόλεμους μηχανισμούς. Τους διαλέγεις έναν-έναν γιατί σου κάνουν. Στο χώρο της υλικής παραγωγής, δεν χρειάζεται να ξέρεις κανένα, τους βρίσκεις στην αγορά εργασίας. Στο χώρο της κοινωνικής προσφοράς, τα πράγματα είναι σίγουρα πιο ρευστά, αλλά τελικά, η ευθύνη επιλογής βαρύνει τον ηγήτορα. Τι κάνει όμως ο τελευταίος αν δεν ξέρει σχεδόν κανέναν άλλο από αυτούς που χρησιμοποίησε μέχρι σήμερα και απέτυχαν;

Εδώ σε θέλω. Αναφέρθηκα σε προεκλογικό άρθρο στο θέμα λέγοντας: «Κακά τα ψέματα. Το ΠΑΣΟΚ ούτε πριν αλλά ούτε κατά τη θητεία του στην αντιπολίτευση, δεν προήγαγε την παραγωγή συλλογικής νοημοσύνης, άρα δεν είναι σε θέση να υποδείξει τα νέα εκείνα πολιτικά πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην παραγωγή της. Γιατί, πώς αλλιώς θα προκύψουν αυτά; Ως φοντάν;»

Άρα, πρέπει κατά τη γνώμη μου να στηθεί ένα κόμμα με μια άκρως επαγγελματική κεντρική δομή. Που θα ‘στήνει’ γεγονότα και σενάρια στα οποία θα συμμετέχουν οι πολίτες που το επιθυμούν, η δράση και συνεισφορά των οποίων θα αξιολογείται. Ας ξεκινήσουμε την αξιολόγηση από το κόμμα για να γινόμαστε και πιο πιστευτοί όταν τη ζητάμε από υπαλλήλους, δασκάλους κτλ. Ας ξεκινήσουμε επίσης με τη λογοδοσία αυτών των οργάνων. Το ξαναλέω, θέλω να δω τον απολογισμό του ινστιτούτου επιμόρφωσης (ποιοι στην ΚΟΕΣ είναι ‘προϊόντα’ του;) και του ΙΣΤΑΜΕ.

Ας καταργήσουμε τις τοπικές οργανώσεις. Αυτό που προσφέρουν είναι υποδεέστερο αυτού που κοστίζουν πολιτικά. Απορώ, με τόσες χιλιάδες εθελοντές στην πρόσφατη διαδικασία εκλογής προέδρου, τι τις θέλουμε; Περισσότερα προβλήματα δημιουργούν από όσα λύνουν. Οι υπερασπιστές τους, ας σηκωθούν από τις καρέκλες των ψευδο-αξιωμάτων τους και ας επιδοθούν, επιτέλους, σε επωφελείς κοινωνικά δράσεις. Τότε, θα δούμε ποιος είναι ποιος.

Ας προσφέρουμε πολιτική ομπρέλα σε ad hoc αυτο-οργανώσεις πολιτών, με σεμνότητα και σεβασμό για την ανεξαρτησία τους, χωρίς καπελώματα.

Ας καταργήσουμε τα χρίσματα (τουλάχιστον εκτός των 2-3 μεγαλύτερων δήμων).

Ας οργανώσουμε Συνέδρια και Σώματα Πολιτών.

Αντί γι αυτά και άλλα παρόμοια, ξαναβρίσκω μπροστά μου τις ίδιες φάτσες, ακούω πως η ΚΟΕΣ έχει μόνο οργανωτικό χαρακτήρα και ότι θα πάμε σε ένα συνέδριο χιλιάδων συνέδρων, όπου οι δυνατότητες διαλόγου θα είναι μηδαμινές (διαφωνεί κανείς;) και ... αυτάάάά...., επανιδρυθήκαμε...

Αν είναι έτσι, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος!

Ποδήλατο, Οδηγός σχεδιασμού και αξιολόγησης δικτύων

Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας οργανώνει εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου που εξέδωσε με τίτλο

"Ποδήλατο, Οδηγός σχεδιασμού και αξιολόγησης δικτύων",

των συγγραφέων Θ. Βλαστού, Ν. Μπαρμπόπουλου και Δ. Μηλάκη.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007, ώρα 13.00, στη 'Στοά του Βιβλίου' (Πεσμαζόγλου 5 και Σταδίου, Αθήνα).
Το έργο θα παρουσιάσουν οι

Γιάννης Αλαβάνος, Πρόεδρος του ΤΕΕ
Αθανάσιος Αραβαντινός, Ομότιμος Καθηγητής Πολεοδομίας ΕΜΠ
Δημήτριος Τσαμπούλας, Καθηγητής ΕΜΠ, Πρόεδρος ΟΑΣΑ
Γιώργος Κοτρωνιάς, Πρόεδρος του 'Δικτύου για τη Βιώσιμη Κινητικότητα και το Ποδήλατο', Δήμαρχος Λαμίας.

Κάντε κλικ στην εικόνα για να μεταφερθείτε στη σχετική ιστοσελίδα του ΤΕΕ. Αξίζει τον κόπο. Άλλωστε, όπως αναφέρεται εκεί: "η παρουσία του ποδηλάτου είναι ένα αλάνθαστο κριτήριο ποιότητας για το αστικό περιβάλλον".

Αυτοοργάνωση Ad Hoc

Άλλο ένα παράδειγμα αυτοοργάνωσης, αυτή τη φορά από ένα πολύ αξιόλογο νέο παιδί που δείχνει να έχει καταλάβει (αυτός και όλοι όσοι μαζί του δημιούργησαν την Πρωτοβουλία Πολιτών "Στην Κόρινθο με Ποδήλατο"), αυτό που άλλοι δυσκολεύονται τόσο πολύ να καταλάβουν: ότι η αυτοοργάνωση ή είναι ad hoc ή δεν υπάρχει. Εμμέσως το είχαμε αναφέρει και παλιότερα όταν στο post περί Σωμάτων Πολιτών γράφαμε ότι τα τελευταία είναι πάντα 'functionality specific'. Τώρα το πώς αυτοοργανώνεται ένα κόμμα, αυτό πολύ θα ήθελα κάποιος να μου το εξηγήσει. Το δε ανέκδοτο περί αυτοοργάνωσης το 1974, δεν μου φέρνει πια γέλια. Αλλά νομίζω πως αν συνεχίσω θα αδικήσω το κείμενο που αναφέρεται σε κάτι εξόχως σοβαρό. Το πώς δηλαδή λίγο-λίγο, με πολύ κόπο και πείσμα, οι Πολίτες διεκδικούν συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα. Άλλωστε ο πολίτης, η πολιτική, ο πολιτισμός έχουν να κάνουν με την ΠΟΛΗ!



Αγαπητέ Mike,

Θα ήθελα να σου μεταφέρω την δική μου εμπειρία στο θέμα της αυτό-οργάνωσης μέσω της συμμετοχής μου στην Πρωτοβουλία Πολιτών «Στην Κόρινθο με Ποδήλατο».

Ποιοι είμαστε;

Η Πρωτοβουλία πολιτών «στην Κόρινθο με ποδήλατο δημιουργήθηκε αρχές Οκτωβρίου 2007, όταν οργανώθηκε η πρώτη συνάντηση στο Κέντρο Νέων Κορίνθου, με την συμμετοχή ανθρώπων διαφόρων ηλικιών και ενδιαφερόντων, με κοινή όμως την αγάπη τους για το ποδήλατο.

Στις επόμενες συναντήσεις, καθορίστηκε το όραμα και οι στόχοι της πρωτοβουλίας, οι οποίοι είναι:

* Η επιστροφή του ποδηλάτου στην καθημερινότητα της πόλης, ως εναλλακτικό μέσο μετακίνησης,
* Η αλλαγή νοοτροπίας όλων στη χρήση του αυτοκίνητου στη πόλη και ο σεβασμός των δικαιωμάτων ποδηλατών και πεζών, και
* Η δρομολόγηση και η υλοποίηση έργων που θα διασφαλίσουν τόσο την ασφαλή μετακίνηση των ποδηλατών (δίκτυο ποδηλατοδρόμων), όσο και την ενθάρρυνση χρήσης του (χώροι στάθμευσης για ποδήλατα)

Επίσης, πάρθηκε και η απόφαση για την διοργάνωση τακτικών ποδηλατάδων στην πόλη μας, προκειμένου αυτό να βοηθήσει στην υλοποίηση του οράματός μας. Η πρώτη ποδηλατάδα είναι ήδη γεγονός και πραγματοποιήθηκε αρχές Νοέμβρη με τη συμμετοχή περίπου 50 ποδηλατών.
Πώς λειτουργούμε;

Προκειμένου η οργανωμένη αυτή συλλογικότητα να μπορεί να είναι βιώσιμη και να αναπτυχθεί ως ένα βαθμό, έχει κάποια χαρακτηριστικά:

* Διοργάνωση τακτικών συναντήσεων των μελών της (σχεδόν εβδομαδιαία).
* Συμμετοχικότητα στη λήψη των αποφάσεων με οριζόντια οργάνωση (δεν υπάρχει κάποιος αρχηγός που αποφασίζει για όλα).
* Επιμερισμός των δραστηριοτήτων που πρέπει να γίνουν (σύμφωνα με τις γνώσεις και τις ικανότητες των μελών).

Προς την κατεύθυνση αυτή μας βοηθούν μια σειρά από εργαλεία που χρησιμοποιούμε, όπως:

* Η καθιέρωση follow up μετά τις συναντήσεις της ομάδας (ενημέρωση των μελών μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για το τι συζητήθηκε, τι αποφασίστηκε, τι έχει αναλάβει ο καθένας).
* Η χρησιμοποίηση επικοινωνιακών μέσων δράσης για την ενημέρωση των συμπολιτών μας σχετικά με τη δράση της πρωτοβουλίας (ιστοσελίδα, δελτία τύπου στα τοπικά ΜΜΕ, ηλεκτρονικό δίκτυο ενημέρωσης μέσω email).

Το μέλλον

Θέλουμε να προσελκύσουμε περισσότερους συμπολίτες μας και μέσω μιας συμμετοχικής διαδικασίας, να συμβάλλουμε με διαρκώς ταχύτερο ρυθμό στην υλοποίηση του οράματός μας, ώστε να αποτελέσουμε σαν πόλη της Κορίνθου, μια πόλη πρότυπο όσον αφορά τη χρήση του ποδηλάτου.
Έτσι, προς αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να:

* Διοργανώνουμε τακτικές ποδηλατάδες στην πόλη μας.
* Παρεμβαίνουμε στα τοπικά ζητήματα που αφορούν / έχουν σχέση με το ποδήλατο.
* Οργανωθούμε αποτελεσματικότερα κι εμείς σαν ομάδα.


Επίλογος

Αυτο-οργανωθείτε. Συναντηθείτε. Ενωθείτε γύρω από ένα μικρό σκοπό. Για ένα πάρκο. Ένα νεοκλασικό. Ένα δασικό συγκρότημα. Ένα ποτάμι, ένα ρέμα. Τη γειτονιά σας. Και άλλων περιοχών, μαζί με άλλους.

Δε χρειάζεται χρόνος πολύς. Θετική διάθεση και επιθυμία χρειάζεται γύρω απ' τον κάθε κοινό μικρό σκοπό. Και η θυσία του «εγώ» μπροστά στο «εμείς», χωρίς να γίνουμε αγέλη.
Σας περιμένουμε σε κάποια από τις συναντήσεις της ομάδας μας, οι οποίες είναι ανοιχτές σε όλους τους συμπολίτες μας, για να συναποφασίσουμε για τις μελλοντικές δράσεις της πρωτοβουλίας «Στην Κόρινθο με Ποδήλατο».

Με εκτίμηση,

Κεφάλας Σταύρος

Υ.Γ. . Περισσότερες πληροφορίες: www.podilatada.gr

ΥΓ από Mike: Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω τα posts σε αυτό το ιστολόγιο που αναφέρονται στο θέμα της προώθησης του ποδήλατου ως μέσου μετακίνησης στην πόλη. Είναι το 'Δημοτικά Ποδήλατα' και το 'Πόλη και Ποδήλατο'.

Η αυτοοργάνωση, το ανέκδοτο και τα 4+1 ερωτήματα

Συνεχίζουμε με τα φιλοξενούμενα κείμενα περί αυτοοργάνωσης. Αυτή τη φορά το κείμενο είναι του Γιώργου Γουγά, δημοσιογράφου και εκδότη της εβδομαδιαίας εφημερίδας 'Πολίτης της Κορινθίας'. Νομίζω πως είναι πλούσιο υλικό για σχολιασμό. Διαβάστε το!


Υπάρχει ένα παλιό, καλό και γνωστό ανέκδοτο. «Μια φορά καλούν έναν τύπο σε ένα σεξ πάρτι και ενώ κλείνουν τα φώτα για να αρχίσει το πάρτι, αυτός κάθε λίγο και λιγάκι ανάβει τα φώτα και φωνάζει : «Ρε παιδιά να οργανωθούμε λίγο».
Αυτό έγινε αρκετές φορές με αποτέλεσμα ο τύπος αγανακτισμένος να φωνάξει: «Ρε παιδιά να οργανωθούμε λίγο... Έχω φάει 10 και δεν έχω ρίξει ούτε ένα».
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το ανέκδοτο το θυμήθηκα αμέσως όταν πρωτάκουσα την κουβέντα περί αυτοοργάνωσης στο ΠΑΣΟΚ. Μιας αυτοοργάνωσης η οποία θα είναι στα μέτρα της αυτοοργάνωσης του ΠΑΣΟΚ το 1974(;) παραγνωρίζοντας ότι υπάρχουν πάρα πολλά διαφορετικά στοιχεία ανάμεσα στις δύο εποχές που κάνουν ανέφικτο αυτό τον –κατά τα άλλα φιλόδοξο- στόχο.

1. Ζιβάγκο – γραβάτα
Το 1974 την αυτοοργάνωση είχαν αναλάβει νέοι πολιτικοί που φορούσαν ζιβάγκο, είχαν περάσει μέσα από την πυρά της επταετίας και οι σκέψεις τους είχαν προκύψει μέσα από χιλιάδες ώρες ζυμώσεων, συζητήσεων, ιδεολογικών προσεγγίσεων των τότε ρευμάτων. Στο βιβλίο του «Η δημοκρατία στο απόσπασμα» ο Ανδρέας περιγράφει γλαφυρά στιγμιότυπα, συνοδοιπόρων του, οι οποίοι αντάμωναν σε ταβερνάκια, φορώντας ζιβάγκο και διαλεγόμενοι για το νέο ιδεολογικό διακύβευμα, ακούγοντας σε χαμηλό volume Θεοδωράκη.
Σήμερα η αυτοοργάνωση επιχειρείται να γίνει μέσα σε δυο τρεις μήνες, μέχρι το συνέδριο, από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως σχολιογραφική δραστηριότητα (δεν αναφέρομαι σε όλους, φυσικά) κάπου ανάμεσα στην επαγγελματική τους δραστηριότητα που τους αποφέρει υψηλά κέρδη. Αν ξαναγραφόταν η δημοκρατία στο απόσπασμα στην σημερινή εποχή θα είχε αναφορές από συναντήσεις των «γκρι κοστουμιών» στην brasserie της Σοφίας στη Βαλαωρίτου, ή στο Sushi restau του Grande Bretagne υπό τους ήχους των τελευταίων επιτυχιών του Φοίβου.
Για να το πω πιο απλά είναι σαν τον Συλβέστερ Σταλόνε στο Rocky. Στο πρώτο Rocky ο πεινασμένος και φιλόδοξος μποξέρ διαλύει κάθε αντίπαλο στο διάβα του. Στο δεύτερο Rocky ο πολυεκατομμυριούχος και χορτάτος μποξέρ δεν έχει πια την λάμψη, δεν έχει το ‘eye of the tiger’.
Θα πει κάποιος, πως ο ΓΑΠ στην ουσία αυτό που ζητά είναι να αναλάβουν την αυτοοργάνωση νέα και φρέσκα πρόσωπα, νέοι …Rocky. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι νέοι Rocky δεν θα μπουν καν στην διαδικασία να μπουν στο ρινγκ ανησυχώντας για την πιθανότητα οι «γνωστοί-άγνωστοι» μηχανισμοί να ξανακερδίσουν το παιχνίδι…

2. Κοινωνία του καναπέ – Αποπολιτικοποίηση
Αλλά πώς να μπουν στο παιχνίδι όταν έχουν εθιστεί όλα αυτά τα χρόνια να παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις από την ασφάλεια του καναπέ, υιοθετώντας τις αναλύσεις του Πρετεντέρη, της Τρέμη, του Κακαουνάκη, ακόμα - ακόμα και του Λαζόπουλου; Όταν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ τους πέταξε έξω διαψεύδοντας τις προσδοκίες τους και αδυνατώντας να εκφράσει τις (σύγχρονες) αγωνίες τους;
Έγινε μήπως κάποια προσέγγιση για να τους τραβήξει από τον καναπέ και να τους ξαναβγάλει στον δρόμο; Όλοι μιλάνε για την ανάγκη να ξαναπροσεγγίσει το ΠΑΣΟΚ την νεολαία. Αλλά πως θα γίνει αυτό χωρίς ξεκάθαρες και πειστικές πολιτικές για τα θέματα που αγγίζουν την νεολαία; Όταν δεν έχουμε καταφέρει να την πείσουμε ότι η αναθεώρηση του άρθρου 16 στην οποία (γιατί να το κρύψoμεν άλλωστε) πιστεύουμε είναι για να σώσουμε τα ελληνικά πανεπιστήμια κι όχι για να τα καταστρέψουμε;

3. Απουσία εκπροσώπησης της ελληνικής κοινωνίας
Κι αλήθεια αυτή την αυτοοργάνωση ποιος θα την ξεκινήσει; Ποιος θα συμμετέχει; Οι (πυροπαθείς) αγρότες, ή οι αγρότες που περιμένουν ακόμα να πάρουν τις επιδοτήσεις του 2004; Οι (άνεργοι πια) εργάτες της ΒΕΚΚΑ και της Σωληνουργείας; Οι έμποροι που έχουν το ένα μάτι στον πελάτη και το άλλο στην πόρτα μην τυχόν και μπει ο ΣΔΟΕ; Οι (έτσι ή αλλιώς κυνηγημένοι και διαβαλλόμενοι) επιχειρηματίες, οι οποίοι εδώ και χρόνια απουσιάζουν από τα όργανα του ΠΑΣΟΚ (βρείτε μου έναν στο Εθνικό Συμβούλιο, για το Πολιτικό δεν το συζητάω καν) αν και αποτελούν την πιο υγιή και δραστήρια κοινωνική και επαγγελματική τάξη;

4. Ιδεολογικό κενό
Στα παραπάνω προσθέστε το ιδεολογικό κενό. Αυτή τη στιγμή γίνεται συζήτηση περί αυτοοργάνωσης χωρίς όμως το ΠΑΣΟΚ να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ποιο είναι το ιδεολογικό του στίγμα. Προς τα πού θέλει να πάει. Και αυτό έχει σημασία γιατί όποιος αναλάβει μια τέτοια δράση να (αυτο)οργανώσει το νέο ΠΑΣΟΚ (στον χώρο ευθύνης του και κοινωνικής ή επαγγελματικής ή άλλης συναναστροφής του) πρέπει να ξέρει τι θα απαντήσει σε αυτούς στους οποίους θα απευθυνθεί και θα τον ρωτήσουν ‘Quo Vadis’.


Το τελευταίο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ίσως αυτό που θα έπρεπε να πω πρώτο. Τι εννοεί άραγε ο ΓΑΠ όταν μιλά για αυτοοργάνωση; Μήπως πρέπει πρώτα να μας εξηγήσει ξεκάθαρα τι εννοεί με τον όρο, ώστε να ξέρουμε αν αυτό που έχει στο μυαλό του εκείνος, είναι ίδιο με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας εμείς;

Ευχαριστώ τον Μιχάλη για την φιλοξενία του και εσάς για τον χρόνο σας.

Ένα Υπόδειγμα Αυτο-Οργάνωσης

Αγαπητέ Mike,

Διαβάζοντας το κείμενό σου για το «Σώμα Πολιτών», πρέπει να ομολογήσω, μου ήρθε στο μυαλό η συγκρότηση και λειτουργία της Κίνησης Πολιτών στην πόλη της Κορίνθου και θα ήθελα, για την ίδια την ουσία του διαλόγου να μεταφέρω σε σένα και τους αναγνώστες του blog σου την εμπειρία αυτή ακολουθώντας κατά βάση τη δομή του σημειώματός σου (ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη αν τα παρακάτω δημιουργούν εικόνα ενός αφελούς ναρκισσισμού).

Βρεθήκαμε από την ανησυχία μας για την πορεία της πόλης μας πριν δυο περίπου χρόνια. Αρχίσαμε να συζητάμε. Συζητώντας διαπιστώσαμε πόσο λίγα γνωρίζαμε για την πόλη και για τους εαυτούς μας. Αποφασίσαμε ότι πρέπει να ‘εκπαιδευτούμε’ και μάλιστα με όσο περισσότερο επιστημονικό τρόπο ήταν δυνατόν. Φτιάξαμε μικρές ομάδες για τα επιμέρους θέματα. Τα συζητήσαμε ξανά και ξανά. Διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε μέσα από διάλογο που κράτησε πολύ. Σφυρηλατήσαμε τη συνοχή μας κρατώντας έξω από την προσπάθειά μας τα κόμματα και την κομματική λογική. Κατακτήσαμε την αυτονομία μας στην πράξη. Η τεχνολογία ήταν μέσο διαρκούς ροής του διαλόγου.

Νιώσαμε ότι θα έπρεπε να βγούμε στην κοινωνία. Αργά αλλά σταθερά το πράξαμε. Εκθέσαμε τους προβληματισμούς και τις απόψεις μας. Πρώτος κύκλος, δεύτερος κύκλος και η διεύρυνση συνεχίστηκε. Μακριά τα κόμματα, μακριά και οι αρχηγοί. Στόχος η συλλογικότητα, η συμμετοχή και η διαβούλευση.

Αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στις εκλογές. Βαδίσαμε για καιρό χωρίς υποψήφιο δήμαρχο. Επιλέξαμε τον υποψήφιο ανάμεσα σε τρεις υποψηφιότητες που κατατέθηκαν και παρουσιάστηκαν σε ανοιχτή εκδήλωση με τη συμμετοχή των πολιτών. Οι εκλογές στα γραφεία της Κίνησης 4 μήνες πριν τις εκλογές μετατράπηκαν σε μια ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία συμμετοχής των πολιτών. Επιλέξαμε υποψήφιο και οι συνυποψήφιοι ήταν οι πρώτοι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι.

Η Κίνηση Πολιτών συμμετείχε στις εκλογές χωρίς προσωπικές δαπάνες των υποψηφίων, χωρίς προσωπικά φυλλάδια, χωρίς προσωπική προβολή. Με συλλογική ‘ηγεσία’ και αυτοοργάνωση σε ομάδες δουλειάς, χωρίς αξιωματούχους, διαμόρφωσε θέσεις, έβγαλε εφημερίδα, έφτιαξε ιστολόγιο, συγκέντρωσε δυνάμεις και αγωνίζεται καθημερινά για να αλλάξει η πολιτική ατζέντα στο Δήμο μας και η ποιότητα της τοπικής εξουσίας.

Οι ομάδες δουλειάς και η συλλογικότητα είναι και σήμερα τα βασικά στοιχεία της αυτοοργάνωσής μας.

Είναι τόσο απλά και ρομαντικά τα πράγματα; Ασφαλώς ΟΧΙ.

Η αυτοοργάνωση είναι μια αργόσυρτη, επίμονη και επίπονη υπόθεση. Καλύτερα όμως αργή παρά αντιδημοκρατική. Με κόστος, πάνω απ’ όλα, προσωπικό, που χάνεται όμως μέσα σε αυτό που ‘κάνουμε με τους άλλους και για το δικό μας συμφέρον’, όπως γράφει ο ‘Ούτις’.

Ξέραμε πως θα πορευτούμε οργανωτικά; ΟΧΙ. Και ούτε ξέρουμε. Ξέρουμε μόνο ότι θέλουμε να ‘κατακτήσουμε την πολιτική μας συνείδηση’ μέσα από συλλογικές, συμμετοχικές διαδικασίες.

Χρειαζόμαστε νέες μορφές οργάνωσης, νέες δομές, νέες λειτουργίες, νέους θεσμούς, μα πάνω απ’ όλα, νέες ιδέες και νέο λόγο. Χρειαζόμαστε μια νέα ‘εκκλησία του δήμου’ και μια νέα συλλογική συνείδηση. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολιτική υπέρβαση. Εμείς στην Κίνηση την ‘παλεύουμε’. Δεν επαρκούμε όμως μόνο εμείς.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το κείμενο αυτό είναι του δημοτικού συμβούλου της μειοψηφίας και επικεφαλής της Κίνησης Πολιτών για το Δήμο Κορινθίων, αλλά και καθηγητή Αγροτικής Κοινωνιολογίας στο τμήμα Αγροτικής Οικονομίας & Ανάπτυξης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κυρίου Κασίμη Χαράλαμπου. Ελπίζω πως όσοι έχουν απορίες για το τι σημαίνει αυτο-οργάνωση, να βρήκαν σ' αυτό ένα χρήσιμο παράδειγμα.

Η 'κρίση' της Κεντροαριστεράς

Είναι κοινή η αντίληψη της σχέσης μεταξύ των πολιτών και των πολιτικών ως συγκρουσιακής. Αυτό δεν είναι ούτε εσφαλμένο ούτε ανερμήνευτο. Η ποιότητα της πολιτικής και των πολιτικών στην Ελλάδα, με τις ανάλογες νησίδες ποιότητας που δεν αγνοούμε, είναι ιδιαίτερα χαμηλή. Εστιάζεται στη διαχείριση της καθημερινότητας και σπανιότατα αν όχι ποτέ, αφιερώνει χρόνο και φαιά ουσία στο σχεδιασμό πολιτικών που θα αλλάξουν προς το καλύτερο τον τρόπο ζωής στην πόλη και την ύπαιθρο. Για να το αποδώσω σχηματικά, οι πολιτικοί μας προτιμούν να κωπηλατούν παρά να κρατούν το τιμόνι του σκάφους. Η δικαιολογία είναι γνωστή, πρόχειρη και βαρετή: η έλλειψη κονδυλίων. Πίσω από αυτό το επιχείρημα, πολλοί πολιτικοί κρύβουν στην πραγματικότητα την ένδεια προοδευτικής αντίληψης για την κοινωνία.
Τι μπορεί άραγε να γίνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Ισχυρίζομαι ότι η αύξηση της συμμετοχής των πολιτών, μέσα από ολότελα νέους δημοκρατικούς θεσμούς, ορίζει τη νέα προοδευτικότητα. Η οριζόντια συνεργασία μεταξύ οργανώσεων πολιτών και δημόσιων υπηρεσιών, σε αντίθεση με το γνωστό κάθετο, ιεραρχικό και γραφειοκρατικό μοντέλο που επιφυλάσσει στον πολίτη την έσχατη θέση, είναι η επιτομή μιας νέας κυβερνητικής αντίληψης που ασφαλώς έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει, όχι για να επικρατήσει, αλλά έστω για να αντιμετωπίζεται ως μια έγκυρη εναλλακτική οδός. Μεγάλη σημασία έχουν εδώ τα πετυχημένα παραδείγματα. Κάνοντας μια όχι και τόσο επισταμένη έρευνα στο διαδίκτυο, βρήκα δεκάδες τέτοια. Από τους συμμετοχικούς προϋπολογισμούς του Porto Allegre στη Βραζιλία, μέχρι τη διοίκηση των δημόσιων σχολείων του Chicago από συνοικιακά συμβούλια και από τη μεταρρύθμιση των Panchayat (χωριά) στην Kerala της Ινδίας, μέχρι το πρόγραμμα αναζωογόνησης των γειτονιών της Minneapolis, η ζυγαριά γέρνει σαφώς υπέρ τους. Αλλά και εκτός της κλασικής πολιτικής, τα συμμετοχικά εγχειρήματα όπως η πασίγνωστη εγκυκλοπαίδεια του διαδικτύου Wikipedia, το λογισμικό ανοιχτού κώδικα, τα λεγόμενα ‘κοινωνικά μέσα’ (social media) κτλ κερδίζουν ολοένα και περισσότερο αναγνώριση και σεβασμό.
Αναρωτιέμαι γιατί αφού η νέα αυτή αντίληψη επιτυγχάνει όλο και πιό συχνά σε όλο και περισσότερα μέρη, δεν γίνεται το όχημα που η κεντροαριστερά στην Ευρώπη και όχι μόνο, αναζητεί αλλά δε βρίσκει. Τι σκέφτονται άραγε όλοι αυτοί οι θεωρούμενοι προοδευτικοί πολιτικοί από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ελλάδα κοκ όταν μιλούν (και είναι λαλίστατοι) για την κρίση της κεντροαριστεράς;
Καταλήγω, ότι οι περισσότεροι δε λένε τίποτα. Και δε λένε τίποτα γιατί είναι οι ίδιοι μέρος του προβλήματος. Όταν μιλούν για δημοκρατικές διαδικασίες, εννοούν αυτές όπου οι στημένοι μηχανισμοί θα τους αποθεώσουν. Όταν μιλούν για διάλογο με το λαό, τον εννοούν μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τις ακριβοθώρητες στήλες των εφημερίδων ή τις απρόσιτες σελίδες κάποιων ‘ειδικών’ περιοδικών. Επειδή οι περισσότεροι από αυτούς έχουν θητεύσει επί μακρόν σε κυβερνητικές θέσεις, όταν μιλούν για προοδευτικότητα, επιχειρούν να ταυτίσουν το έργο τους μαζί της. Πρόκειται τελικά, για αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν machine politics.
Είναι αλήθεια πως πέρα από τον καθεστωτισμό της political machine, στο δόγμα ‘το κράτος φταίει’, που επικράτησε σταδιακά μετά το ’80, η αριστερά είχε πολλούς λόγους να εμφανίζεται αμήχανη. Ενώ η απλή λογική υπεδείκνυε πως η συστατική δυσκαμψία του κράτους θα καθίστατο όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα με την αύξηση του κύκλου εργασιών του, η ανάθεση στο κράτος της κοινωνικής πολιτικής αλλά και μεγάλου μέρους της οικονομίας, θεωρείτο για την αριστερά, αδιαπραγμάτευτη. Άλλωστε, ο ίδιος ο άξονας ‘δεξιά-αριστερά’ τοποθετεί αριστερά τους κρατιστές και δεξιά τους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς. Ένιωθαν λοιπόν πως αν απαρνηθούν το κράτος, θα είναι σα να αρνούνται την ίδια την αριστερά, έστω και αν η συζήτηση δεν αφορούσε το κράτος στο σύνολό του, έστω και αν το κοινωνικό κράτος εξαιρείτο ευθύς εξαρχής από τη συζήτηση. Ακόμη χειρότερα, πολλοί από αυτούς που μετακινήθηκαν από αυτή τη θέση, δεν το έκαναν γιατί πείστηκαν για το λάθος της, αλλά καθαρά από πολιτικό οπορτουνισμό. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η εγκατάλειψη του κρατισμού δεν συνοδεύτηκε από την αντικατάστασή του από νέους δημοκρατικούς θεσμούς και αντιλήψεις, αλλά από μια φλυαρία μηδενικού αθροίσματος που άλειψε τελικά περισσότερο βούτυρο στο ψωμί του νεοφιλελευθερισμού.

Αυτό που σήμερα είναι ριζικά διαφορετικό είναι πως όλο και περισσότερο, την εξουσία δεν την έχουν αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, αλλά αυτοί που έχουν πρόσβαση στη γνώση. Αυτό σημαίνει πως αν προσφέρουμε γνώση ενδυναμώνοντας τους πολίτες, είναι το ίδιο σα να προσφέραμε συνεργατικά μέσα παραγωγής στην εργατική τάξη του 19ου αιώνα. Μόνο που αυτό είναι πολύ δύσκολο να το κατανοήσει το μεγαλύτερο μέρος του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού που αποστήθισε με επιμέλεια τα συμπεράσματα των Σοσιαλιστικών Διεθνών, αλλά ταυτόχρονα επέδειξε μια δραματική έλλειψη δυνατότητας παρακολούθησης της κοινωνικής μετεξέλιξης και του ανάλογου αναστοχασμού. Γι αυτό η κρίση της κεντροαριστεράς είναι τελικά ‘κρίση’. Δεν αφορά την κεντροαριστερά αλλά τους εκφραστές της. Άρα, είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίο ένα νέο πολιτικό δυναμικό που να εμπνέεται από τις νέες αξίες, να είναι σε θέση να επανακαθορίσει κατά τρόπο σύγχρονο την έννοια της αριστεράς και να αναδείξει τα νέα διακυβεύματα και τις νέες διαχωριστικές γραμμές.

Σώματα Πολιτών

Σε προηγούμενο άρθρο μας παρουσιάσαμε την ιδέα των ‘Συνεδρίων Πολιτών’ ως ένα ενδιαφέρον εργαλείο συμμετοχικής δημοκρατίας. Σήμερα, θα αναφερθούμε σε ένα ακόμη παρόμοιο εργαλείο, αυτό του ‘Σώματος Πολιτών’ (Citizen Assembly). Αποφεύγω τη χρήση του όρου ‘Επιτροπές Πολιτών’ όχι μόνο γιατί τη λέξη ‘επιτροπή’ τη βρίσκω αρνητικά φορτισμένη, αλλά και γιατί η αντίστοιχή της στα αγγλικά και τα γαλλικά (jury) παραπέμπει μερικούς στην εσφαλμένη μετάφρασή της ως ‘δικαστήριο’, πράγμα που όταν δεν είναι ηθελημένα παραπλανητικό, είναι αφελές.
Τι είναι όμως ένα ‘Σώμα Πολιτών’; Είναι μία ‘συνάθροιση’ πολιτών για ένα σαφώς ορισμένο και συγκεκριμένο σκοπό (functionality specific), σε αντίθεση με τα σώματα που γνωρίζουμε από τους τρέχοντες δημοκρατικούς θεσμούς (πχ δημοτικά συμβούλια) τα οποία αναφέρονται σε μεγάλο εύρος αρμοδιοτήτων και γενικών σκοπών.
Ένα από τα γνωστότερα παγκοσμίως παραδείγματα Σώματος Πολιτών είναι το ‘Ontario Citizen’s Assembly on Electoral Reform’, δηλαδή το ‘Σώμα Πολιτών του Οντάριο για την Εκλογική Μεταρρύθμιση’. Παρατηρούμε ότι δηλώνεται ευθύς εξαρχής ο σκοπός για τον οποίο το σώμα αυτό συστάθηκε. Είναι η πιθανή μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος. Παρότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον το περιεχόμενο αυτής της μεταρρύθμισης, δεν θα μας απασχολήσει επί του παρόντος.
Το σώμα αυτό συστάθηκε ως εξής: αρχικά υπέβαλλε αίτηση συμμετοχής όποιος πολίτης επιθυμούσε να συμμετέχει. Κατόπιν, κληρώθηκαν τυχαία 103 από τους ενδιαφερόμενους, ένας από κάθε εκλογική περιφέρεια του Οντάριο, συν τον πρόεδρο του σώματος ο οποίος ορίστηκε από την κυβέρνηση. Αυτά τα 104 μέλη (52 άνδρες και 52 γυναίκες) ολοκλήρωσαν τρείς κύκλους εργασιών. Ο πρώτος κύκλος ήταν εκπαιδευτικός. Εκεί οι συμμετέχοντες εκπαιδεύτηκαν πάνω στα διάφορα εκλογικά συστήματα, τις αρχές που αυτά οφείλουν να υπηρετούν, τις υφιστάμενες προτάσεις και εναλλακτικές λύσεις κοκ. Στο δεύτερο κύκλο, οι πολίτες συμμετείχαν σε 41 συνολικά συσκέψεις που έγιναν σε 35 διαφορετικές πόλεις, όπου οι πολίτες-μέλη του σώματος συμμετείχαν ανάλογα με την εντοπιότητα και την εγγύτητα στις συσκέψεις (και όχι όλοι σε όλες τις συσκέψεις που θα σήμαινε γι αυτούς ότι θα γίνονταν περιοδεύων θίασος). Εκεί τέθηκαν οι προτεραιότητες του ίδιου του Σώματος των Πολιτών σε αντίθεση με την προηγούμενη φάση που περιείχε μόνο θεωρία. Ο δεύτερος αυτός κύκλος ακολουθήθηκε από έναν τρίτο, αυτόν της Διαβούλευσης, όπου το Σώμα συζήτησε μεταξύ του αυτά που άκουσε και έμαθε για να καταλήξει να αποφασίσει τι να συστήσει στην κυβέρνηση του Οντάριο σχετικά με το εκλογικό σύστημα.
Από το Νοέμβριο του 2006 μέχρι τον Οκτώβριο του 2007, το εκπληκτικό αυτό δημοκρατικό πείραμα πήρε σάρκα και οστά. Κατέληξε να προτείνει αλλαγή του εκλογικού συστήματος, προτείνοντας άλλο, συγκεκριμένο σύστημα ως καλύτερο. Η κυβέρνηση διεξήγαγε δημοψήφισμα σχετικά με το θέμα, του οποίου το αποτέλεσμα δεν επικύρωσε τις απόψεις του Σώματος (με βάση τον καναδικό νόμο, το δημοψήφισμα για να έχει δεσμευτική ισχύ για την κυβέρνηση θα έπρεπε να δίνει στην επικρατούσα άποψη ποσοστό μεγαλύτερο ή ίσο του 60%).
Ασχέτως του συγκεκριμένου αποτελέσματος, θεωρώ το πείραμα αυτό εξαιρετικά σημαντικό. Ο λόγος είναι ο εξής: είναι σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ βεβαιωμένο ότι το κράτος (και άρα και η κρατικιστική λογική), δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα κοινωνικά του καθήκοντα. Ό,τι ήταν εφικτό με όρους κοινωνικού κράτους τις δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70 δεν είναι πια. Ο σημαντικότερος λόγος είναι η μεγέθυνση της οικονομίας μαζί με μια ταυτόχρονη μεγέθυνση της πολυπλοκότητας που αποστέρησαν από το κράτος την ευελιξία, τη ζωτικότητα και τα κοινωνικά του αντανακλαστικά. Η πρόταση που ήρθε στο τραπέζι, απλή: μικρότερο και πιο ευέλικτο κράτος. Ιδιωτικοποιήσεις, μείωση των κοινωνικών δαπανών και απορρύθμιση (deregulation) των αγορών ήταν τα ‘θαυματουργά’ μέτρα που κλήθηκαν να διορθώσουν το πρόβλημα. Το κράτος αντικαταστάθηκε εν μέρει από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Η προστασία κάποιων κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών ανατέθηκε στις δυνάμεις της αγοράς. Δηλαδή, μια συλλογική μορφή εξουσίας όπως είναι το κράτος, που μάλιστα διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση μέσω της εκλογής της κυβέρνησης, αντικαθίσταται από ιδιώτες, από το κεφάλαιο, από τις αγορές. Κι αν το κράτος φτιάχτηκε -στα χαρτιά έστω- για να υπερασπίζεται τους πολίτες και την κοινωνία, το κεφάλαιο άραγε τι υπερασπίζεται; Προκύπτει λοιπόν ένα ηθικό κενό και ένα αναπόδραστο ερώτημα: ποιος υπερασπίζεται και υπεραμύνεται της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του κοινωνικού ελέγχου επί των συλλογικών αποφάσεων;
Νομίζω, πως όχι η αγορά, όχι το κεφάλαιο. Η υποκατάσταση του κράτους από αυτές τις δυνάμεις, οδηγεί στην αποδυνάμωση της ίδιας της δημοκρατίας. Γιατί στον πυρήνα της έννοιας της δημοκρατίας, εδράζονται οι συλλογικές -και όχι μόνο οι ατομικές- ελευθερίες και δικαιώματα. Αν τα συλλογικά δικαιώματα απομειώνονται, τότε το ίδιο συμβαίνει και στη δημοκρατία.
Από τι λοιπόν θα υποκατασταθεί το κράτος κατά τρόπον ώστε και αυτό να γίνει περισσότερο αποτελεσματικό και ευέλικτο, αλλά και να προστατευθούν οι έννοιες που αναφέραμε και που εμπνέουν κάθε προοδευτικό πολίτη, οργάνωση, κίνημα, κόμμα; Θεωρώ, και δεν κομίζω γλαύκα, αφού οι θέσεις αυτές έχουν επανειλημμένα διατυπωθεί από μεγάλους σύγχρονους κοινωνιολόγους και στοχαστές, όπως ο Joshua Cohen, ο James Fishkin, ο Archon Fung και άλλοι, ότι η σύγχρονη αριστερά πρέπει να μεταρρυθμίσει ριζικά τους δημοκρατικούς θεσμούς στην κατεύθυνση της υποκατάστασης των παρωχημένων κρατικών μεγα-δομών και υπηρεσιών από καινοτόμες λύσεις και παραδείγματα συμμετοχικής δημοκρατίας όπως αυτό στο οποίο αναφερθήκαμε σήμερα. Αντί για το κράτος, οι Πολίτες. Όχι αντί για το κράτος, οι αγορές. Αυτή είναι η σύγχρονη πολιτική αντίστιξη. Αυτή είναι η νέα διαχωριστική γραμμή.

Γι αυτό θα αφιερώσουμε μερικά άρθρα σε παραδείγματα αντίστοιχα με το σημερινό. Παραδείγματα επίκαιρα τώρα που συζητιέται η έννοια της επανίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, της αυτο-οργάνωσης κτλ. Παραδείγματα χρήσιμα για να καταλάβουμε ποια και πώς μπορεί να είναι η νέα οργάνωση του Κινήματος (που μέχρι σήμερα είχε αντιγράψει πιστά το κράτος άρα και τα αδιέξοδά του). Παραδείγματα πειστικά για μια οργάνωση χωρίς αξιωματούχους και μηχανισμούς, στοχευμένη στις κοινωνικές διεργασίες και προβληματισμούς. Παραδείγματα επίσης σημαντικά για τις τοπικές κοινωνίες που βιώνουν τα αδιέξοδα μιας τοπικής αυτοδιοίκησης που δεν σκέφτεται, δεν πράττει, δε λογαριάζει, δεν διεκδικεί, μόνο ψευδο-διαχειρίζεται πενιχρά κονδύλια και -προπάντων- μίζες.

Prima Vista

1. Τελικά, ο Κώστας Σημίτης μάλλον έκανε τη σωστή επιλογή στη διαδοχή του, το 2004.
2. Βγάζω το καπέλο μου σε όσους σηκώθηκαν σήμερα από τον καναπέ τους και σήκωσαν ψηλά την έννοια του Πολίτη, πρωτοπορώντας για άλλη μια φορά. Το παράδειγμά μας, ας είναι απάντηση σε όσους μας εξισώνουν πολιτικά, προγραμματικά, ηθικά και εν τέλει δημοκρατικά, με άλλους.
3. Αφιερώνω στο Γιώργο Παπανδρέου, μια αποστροφή των Cockney Rebel στο τραγούδι τους 'Loretta's Tale : "...asked the waitress, where you've been. She says, don't give no lies, I've been inside your head for at least three times...three ti i imes..." και αμέσως μετά "I never lost control, It was a very strange show, And all I ever got was oh! Are you never gonna go?"
   
4. Αφιερώνω στο Βαγγέλη Βενιζέλο το εκπληκτικό άσμα των Jethro Tull 'Pibroch (Cap in Hand)' για να παραδειγματιστεί από την ταπεινότητα του ήρωα του τραγουδιού μετά από μια προσωπική του συντριβή (οι στίχοι του τραγουδιού, εδώ).
5. Αφιερώνω στον Κώστα Σκανδαλίδη το παρακάτω ανέκδοτο: ένας παλιός φαντάρος που είχε όμως πάντα 'βύσμα', κλήθηκε λίγο πριν απολυθεί, να φυλάξει την κεντρική πύλη του στρατοπέδου και μάλιστα με σαφείς εντολές να μην αφήσει κανένα αυτοκίνητο να περάσει, εκτός αν είχε αυτοκόλλητο το έμβλημα της στρατιάς στο παρμπρίζ. Μετά από λίγο, εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίνει ένας στρατηγός αλλά δεν έχει αυτοκόλλητο. Ο φαντάρος μας κρατά σθεναρή στάση. Ο στρατηγός διατάζει τον οδηγό του να τον αγνοήσει και να προχωρήσει. Ο φαντάρος απειλεί να πυροβολήσει... Οι στιγμές είναι κρίσιμες... ώσπου ο φαντάρος σπεύδει στο πίσω παράθυρο του αυτοκινήτου και ρωτά χαμηλόφωνα το στρατηγό: στρατηγέ, επειδή δεν το έχω ξανακάνει, ποιόν πρέπει να πυροβολήσω; εσάς ή τον οδηγό σας;
   

Ενόψει 11ης Νοεμβρίου

Δεν μπορώ τελικά να μου αρνηθώ μερικές τελευταίες κουβέντες σχετικά με την εκλογή νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί όσο περνούν οι μέρες και πλησιάζουμε στην 11^η Νοεμβρίου, τόσο παγιώνεται στην αντίληψή μου ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μοιραστεί σε δύο διαφορετικές αναγνώσεις της πραγματικότητας. Η μία, αυτή του νυν προέδρου, που αρνείται να εισπράξει το σύνολο της ευθύνης ενώ παραδέχεται, λεκτικά τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι της ως ίδιον. Ταυτόχρονα, αν και όχι εντελώς ανοιχτά, καρφώνει την περίοδο του Σημίτη ως αντιλαϊκή φορτώνοντάς την με γενναία δόση ευθύνης, αναφέρεται σε αβέβαιους όρους επανίδρυσης, ανεξαρτησίας έναντι εξωπολιτικών οικονομικών και μιντιακών συμφερόντων και μιας κάποιας αριστερής στροφής. Η άλλη πλευρά, αυτή του Βαγγέλη Βενιζέλου, επιχειρεί να συνοψίσει τις ευθύνες στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, άρα και στο περιβάλλον που ο ίδιος επέλεξε, αποφεύγει τις αναφορές σε συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα, μιλά αορίστως αλλά πολύ επιθετικά για αλλαγές και κινδυνολογεί έναντι σωρευτικών διαγραφών, συρρίκνωσης του κόμματος, ταπεινωτικά μικρής συμμετοχής στις εκλογές της 11^ης Νοεμβρίου και βέβαιης ήττας στις επόμενες εθνικές εκλογές. Όαση στα παραπάνω, κάποιες αναφορές του Βενιζέλου στην ομιλία του στην εθνική συνδιάσκεψη γύρω από μεταρρυθμίσεις στο λύκειο, τα φορολογικά των μικρομεσαίων κτλ. Ακριβώς αυτές οι προτάσεις, προκαλούν τεράστια θλίψη, όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι ήρθαν πολύ διστακτικά, πολύ αργά. Αντίθετα, η απαράδεκτη ψυχολογική, σωματική (με την έννοια της γλώσσας του σώματος) και λεκτική βία, η ειρωνεία και ο εξυπνακισμός που προηγήθηκαν, κατέστησαν τον ‘όλο’ Βαγγέλη, άκυρο ως συνομιλητή μεγάλου μέρους της πληγωμένης κοινωνίας των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η διαχείριση της επερχόμενης ήττας του, οφείλει να γίνει από τον ίδιο με μεγαλύτερο ταλέντο από αυτό που επέδειξε για τη διαχείριση της υποψηφιότητάς του.

Διαβάζω πολλά άρθρα γνωστών στελεχών γύρω από το ‘συντηρητικό’ της λεγόμενης αριστερής στροφής, γύρω από το τετελεσμένο του κύκλου του Παπανδρέου στην ηγεσία (μείνει δε μείνει πρόεδρος), γύρω από την επιδιωκόμενη αντικατάσταση μιας δήθεν σφριγηλής κομματικής οργάνωσης από πλαδαρά κοινωνικά δίκτυα, ανήμπορα και αβέβαια, γύρω από την ανικανότητα του περιβάλλοντος Παπανδρέου κοκ.

Διαβάζω ταυτόχρονα, επίσης πολλά άρθρα άλλων γνωστών στελεχών, γύρω από το άδηλον των θέσεων Βενιζέλου, κυρίως σε ό,τι αφορά το κόμμα, αλλά και εν γένει σχετικά με το τι άλλο εκτός από τον αρχηγό θα άλλαζε στην περίπτωση που εκλεγόταν, γύρω από το συντηρητισμό του (έκθεση outlook, θέση για το θρήσκευμα στις ταυτότητες, επαγγελματοποίηση της πολιτικής με το ασυμβίβαστο, βασικός μέτοχος κτλ), την ταλάντευσή του ανάμεσα σε αντικρουόμενες θέσεις (πχ άρθρο 16), το ανολοκλήρωτο και ετερόκλητο, όπως και το άνομο πολιτικά των υποστηρικτών του και άλλα πολλά.

Τα μεγαλοστελέχη ένθεν κακείθεν δεν φείσθηκαν ούτε μελάνης ούτε δηλητηρίου. Το κακό είναι ότι ο κοινός πολίτης βρέθηκε εν μέσω διασταυρούμενων πυρών. Κάποιοι, όπως ο Σκανδαλίδης και ο Σημίτης, τοποθετήθηκαν ότι για λόγους προστασίας των πολιτών από τα πυρά, έπρεπε οι ... πολίτες να αποσυρθούν από το πεδίο της μάχης... και να το αφήσουν ελεύθερο στη νομενκλατούρα για την αλληλοσφαγή, ελπίζοντας ότι κάποιος εναπομείνας θα τους ενημέρωνε για την έκβαση, ίσως και αυτοί οι ίδιοι!

Κάποιος, μου φαίνεται, οφείλει να ενημερώσει όλους αυτούς τους δεινόσαυρους, ότι ο μόνος λόγος που δεν συνειδητοποιούν τον πολιτικό τους θάνατο, είναι η ανεπάρκεια του πρωτόγονου νευρικού τους συστήματος. Ενώ είναι νεκροί, το μήνυμα δεν έχει φτάσει ακόμα στον εγκέφαλό τους. Κατηγορούν και επιτίθενται στο αντίπαλο περιβάλλον, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι συνιστούν το άλλο περιβάλλον. Κατεδαφίζοντας ένα μετρήσιμο κομμάτι του κόμματος, δείχνουν να μη συνειδητοποιούν ότι χωρίς αυτό, το εναπομείναν κομμάτι θα έχει προβλήματα στατικής (αλλά και μεγέθους). Επιχειρώντας να περιβροχίσουν τον πολίτη στην ανάγνωση της πραγματικότητας που οι ίδιοι προτιμούν, δεν κατανοούν ότι έτσι ακυρώνουν την κρίση του.

Πιστεύω ότι κανείς σκεπτόμενος πολίτης δεν εκφράζεται πλήρως από καμία πλευρά. Η κρίση των πολιτών όμως στο σύνολό της, είναι αυτή που θα χαράξει την πορεία. Θα είναι μια κρίση συγκριτική και όχι απόλυτη, με υπέρ και κατά και όχι συνθηκολόγηση με την όποια πλευρά και κυρίως, θα είναι μια κρίση σωστή και σοφή όπως αρέσκονται πάντα να λένε οι πολιτικοί για την κρίση του λαού (ή μήπως όχι;). Μια κρίση που οφείλει να γίνει σεβαστή από όλους, γιατί κάπου εδώ ορθώνεται το ίδιο το μέτρο της δημοκρατικότητας. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να την αμφισβητήσει.

ΥΓ1. Τι κρίμα για τη νομενκλατούρα, ενώ γεννήθηκε για τέτοιες μάχες μέχρις εσχάτων, τώρα να της κλέβει τη δόξα ο κοινός πολίτης!

ΥΓ2. Νέε πρόεδρε, αν την πρώτη ημέρα, ακυρώσεις το μέχρι χθες περιβάλλον σου, θα έχεις ταυτόχρονα ακυρώσει και του συνυποψηφίου σου και άρα θα έχεις προσφέρει έτσι ανεκτίμητη υπηρεσία στην παράταξη και το μέλλον της.

Ο Μαγειράκος

Ο τίτλος του σημερινού ποστ θα μπορούσε να παραπέμπει σε κάθε είδους ‘μαγείρεμα’, αλλά ... κυριολεκτεί. Ο ‘μαγειράκος’ ή ‘μικρός σεφ’ όπως ακατανόητα αναφέρεται στη σχετική ιστοσελίδα, είναι μια αξιέπαινη πρωτοβουλία του επίτροπου της Ε.Ε. για την υγεία κυρίου Μάρκου Κυπριανού, για να βοηθήσει τα μικρά παιδιά να αναπτύξουν υγιεινές διατροφικές συνήθειες και να αποφύγουν ή να καταπολεμήσουν την παιδική παχυσαρκία η οποία στη χώρα μας, ως γνωστόν, έχει κάνει πανευρωπαϊκό ρεκόρ.

Δεν γνωρίζω πώς διαχέονται τέτοιες πρωτοβουλίες στο ευρύ κοινό και αν έχει γίνει αντιληπτός ο ρόλος του σχολείου σε παρόμοιες καμπάνιες και προγράμματα, αλλά αυτή είναι κρίμα να μην προχωρήσει.

Δώστε της μια ευκαιρία! Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Υγιεινής Διατροφής και Μαγειρικής με τα Παιδιά που έρχεται αύριο 8 Νοεμβρίου είναι μόνον η αφορμή. Κι αν το πιτσιρίκι σας μπορεί να χειριστεί το ποντίκι του υπολογιστή (ικανότητα που εγκαθίσταται λίγες μόνο εβδομάδες από τη γέννηση!!!), είναι ένας καλός τρόπος να παίξει και να εξοικειωθεί με αυτό το σπουδαίο εργαλείο και σύντροφο για μια ζωή, τον υπολογιστή.

Ας αναλάβουν το υπουργείο υγείας μαζί με το παιδείας, αλλά και οι δήμοι να προωθήσουν στα σχολεία τέτοιου είδους προγράμματα. Είναι ένας τρόπος να αλλάξουμε το μέλλον.

Ένα Κοντινό Παράδειγμα

Αυτή είναι κύριοι της δημοτικής μας αρχής η πολιτιστική παραγωγή άλλων δήμων. Όχι μακρινών και 'άπιαστων', αλλά διπλανών, κοντινών, οικείων. 300 καλλιτέχνες από 18 χώρες. Εσείς εδώ τι κάνετε; (Ξέρω, ξέρω, κουκιά σπέρνετε!)
Οι υπόλοιποι, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα, αξίζει πραγματικά τον κόπο!

Η φωτογραφία είναι του Βασίλη Παπαϊωάννου και συμμετέχει στο τμήμα φωτογραφίας.

BELLE ARTE LAMIA 2007
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΛΑΜΙΕΩΝ
ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 9 Νοεμβρίου έως 2 Δεκεμβρίου.

Η Belle Arte Lamia 2007 περιλαμβάνει τους εξής τομείς:

Διαγωνιστικό τμήμα στις κατηγορίες:
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ / VIDEO ART
ΓΛΥΠΤΙΚΗ / ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ / ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ

Μετά από μία διορία ενός τετραμήνου , εκδήλωσαν ενδιαφέρον να λάβουν μέρος στη 3η καλλιτεχνική συνάντηση συνολικά 300 καλλιτέχνες, από 18 διαφορετικές χώρες. Στο τέλος της έκθεσης θα απονεμηθούν διακρίσεις από την κριτική επιτροπή που θα την απαρτίζουν και φέτος καθηγητές των σχολών καλών τεχνών Αθηνών και Θεσσαλονίκης.

OPEN
Σε αυτό το νέο επιμέρους τμήμα της belle arte Lamia, περιλαμβάνονται εκθέσεις έργων 12 καλλιτεχνών και 4 καλλιτεχνικών ομάδων . Στόχος αυτού του νέου τμήματος είναι να αναδείξει και να προβάλλει το έργο νέων δημιουργών και την προσπάθεια ομάδων οι οποίες επιδιώκουν μέσα από την συνεργασία και το ομαδικό πνεύμα να πειραματιστούν και να δημιουργήσουν. Όλες οι συμμετοχές στο τμήμα open Belle Arte Lamia 2007 θα είναι εκτός διαγωνισμού.

hotel

- φιλοξενία του VIDEODANCE του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε επιμέλεια της Χριστιάνας Γαλανοπούλου.

- video εγκατάστασεις.

- η αρχιτεκτονική και η εικαστική δημιουργία σε ένα διάλογο από τον επιμελητή της 1ης biennale Θεσσαλονίκης ¨Αλλοι Τόποι”, Αποστόλη Καλφόπουλο.

- ομάδες σύγχρονου χορού θα παρουσιάσουν την δουλειά τους

- συνεργασία με αντίστοιχες διοργανώσεις Βελγίου και Δανίας.

- μουσικές συναυλίες με νέους καλλιτέχνες

ΗΜΕΡΙΔΑ
με θέμα “Η σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της στην ενωμένη Ευρώπη σήμερα” μία συνδιοργάνωση με το γραφείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Europe Direct Λαμίας.

- λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού στο χώρο της έκθεσης κατά την διάρκεια της διοργάνωσης, με συνεντεύξεις, μουσικές εκπομπές, παιχνίδια κ.ά

- έκθεση εντύπων, καταλόγων, περιοδικών, με θέμα την Belle arte lamia 2007.


ΣΥΜΠΟΣΙΟ
Την άνοιξη του 2008 με την συμβολή και υποστήριξη καθηγητών της σχολής καλών τεχνών Θεσσαλονίκης και Αθηνών θα πραγματοποιηθεί ένα συμπόσιο γλυπτικής στον υπαίθριο χώρο του πρώην Γενικού Νοσοκομείου Λαμίας, για 15 μέρες περίπου. Το θέμα του συμποσίου θα οριστεί από τον Δήμαρχο Λαμιέων, το αργότερο ως τέλος Φεβρουαρίου 2008. Όλα τα γλυπτά μετά θα τοποθετηθούν σε κεντρικά σημεία της πόλης, ως μόνιμα εκθέματα.

TOUR
Η belle arte lamia collection όπως και το 2006 θα ταξιδέψει και θα φιλοξενηθεί σε πόλεις της Ελλάδας και σε διοργανώσεις του εξωτερικού. Θα προσπαθήσουμε μέσα από αυτή τη διαδικασία να προβάλουμε τη διοργάνωσή μας , τους φορείς που μας υποστηρίζουν και την πόλη της Λαμίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όπως και το προηγούμενο χρόνο η belle arte lamia θα ταξιδέψει στη Βαλένθια της Ισπανίας στα πλαίσια του VAIA08, στο Σίδνευ της Αυστραλίας , στα πλαίσια του experimenta08, στη Βουλγαρία στα πλαίσια του Legenda, και σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ~ Σάββατο 10 Νοεμβρίου

18.00: live radio party http://www.phaseradio.gr/
19.30: εγκαίνια από τον Υπουργό Πολιτισμού
21.30: παραστατική θεατρική παράσταση ΚΑΣΣΥ, από την ομάδα πρόΤΑΣΗ
22.30: συναυλία με τους am:pm

Belle Arte Lamia, Τηλ 22310-51075, 6936-995142

Ποδηλατάδα στην Κόρινθο

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007
διοργάνωση της 1ης ΠΟΔΗΛΑΤΑΔΑΣ στην Κόρινθο

Η Πρωτοβουλία πολιτών «στην Κόρινθο με ποδήλατο», δημιουργήθηκε από πολίτες που χρησιμοποιούμε καθημερινά το ποδήλατο για τις μετακινήσεις μας μέσα στην πόλη, που θεωρούμε σημαντική την προώθηση της χρήσης του στη Κόρινθο, σαν μέσο που μπορεί να συμβάλλει στην μείωση της κυκλοφοριακή σύγχυσης και στην αναβάθμιση της αισθητικής της πόλης μας.
Πολίτες που διαπιστώνουμε τη συμβολή του ποδηλάτου στη σωματική και ψυχική υγεία του κατοίκου της πόλης.
Με την πρωτοβουλία αυτή επιδιώκουμε:

• Την επιστροφή του ποδηλάτου στην καθημερινότητά μας.
• Την αλλαγή νοοτροπίας όλων μας στη χρήση του αυτοκίνητου στη πόλη.
• Τη δρομολόγηση και υλοποίηση έργων που θα διασφαλίσουν την ασφαλή μετακίνηση των ποδηλατών (δίκτυο ποδηλατόδρομων).

Να διαδώσουμε μια πιο φιλική στο περιβάλλον στάση ζωής, ενός άλλου πολιτισμού στο δρόμο.
Να διεκδικήσουμε μια πόλη ανθρώπινη για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.


Στα πλαίσια αυτά διοργανώνουμε μια πρώτη συνάντηση – ποδηλατάδα στην Κόρινθο, το Σάββατο 3 Νοεμβρίου. Σημείο εκκίνησης στις 11.00 π.μ. το Κέντρο Νέων Κορινθίας και επόμενο ραντεβού στις 11.30 στα Περιβολάκια, για να συνεχίσουμε όλοι μαζί τη Βόλτα μας στη Κόρινθο.

Πάρτε τα ποδήλατά σας και μοιραστείτε μαζί μας την εμπειρία
Πρωτοβουλία πολιτών
«στην Κόρινθο με ποδήλατο»

Αν ο καιρός δεν το επιτρέψει, το ραντεβού μας ανανεώνεται για το επόμενο Σάββατο, 10 Νοεμβρίου

Για ενημέρωση και επικοινωνία μαζί μας :
κάθε Τρίτη και ώρα 9.00μ.μ. στο Κέντρο Νέων Κορινθίας – τέρμα Κολιάτσου- Κόρινθος και στην ιστοσελίδα μας www.podilatada.gr

Μια Υπόθεση Εργασίας

Ένα από τα μεγάλα διδάγματα του πολέμου στο Βιετνάμ, είναι πως μπορεί κάλλιστα να υπάρχει νίκη χωρίς την ανάγκη να δοθεί τακτική μάχη. Θυμίζω πως οι Αμερικανοί δεν έχασαν ούτε μία τακτική μάχη από τους τελικούς νικητές βορειο-βιετναμέζους.
Για την ακρίβεια, ο μεγάλος Κινέζος, θεωρητικός του πολέμου Sun-Tzu, αναφέρει στο αριστούργημά του ‘Η Τέχνη του Πολέμου’: «η καλύτερη στρατιωτική τακτική είναι να επιτίθεσαι σε στρατηγικές, η αμέσως καλύτερη να επιτίθεσαι σε συμμαχίες, η επόμενη να επιτίθεσαι σε στρατεύματα και η χειρότερη όλων, να επιτίθεσαι σε οχυρωμένες με τείχη πόλεις». Αυτό σημαίνει πως η αποφυγή της μάχης, είναι πάντα προτιμότερη από την ίδια τη μάχη.

Αυτά, ίσως, σκεπτόμενος ο Pier-Luigi Bersani, ο ισχυρότερος αντίπαλος του Walter Veltroni για την αρχηγία του νεοσχηματισθέντος Δημοκρατικού Κόμματος της ιταλικής κεντρο-αριστεράς, απέσυρε την υποψηφιότητά του, παρά το γεγονός ότι συγκέντρωνε σε πολλές περιοχές του βορρά κυρίως αλλά και του κέντρου της χώρας, ποσοστά προτίμησης στις δημοσκοπήσεις περί το 50% (με περισσότερους από δέκα συνυποψήφιους και όχι μόνο τον Veltroni).

Με τον τρόπο αυτό, ο Bersani απέφυγε μια μάχη με μεγάλες πιθανότητες ήττας και διατήρησε τις δυνάμεις του ακμαίες και άφθαρτες για το μέλλον. Η πολιτική άλλωστε είναι το σπορ της υπομονής και των συγκυριών. Ταυτόχρονα, ωφέλησε το νέο κόμμα στα πρώτα του βήματα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να απολαύσει την εκλογή ενός ηγέτη με ευρύτατη πλειοψηφία, περίπου 75%.

Θα κάνω λοιπόν μια υπόθεση εργασίας: αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος απέσυρε τώρα την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας έτσι στον Γιώργο Παπανδρέου τη δυνατότητα μιας εύκολης επικράτησης έναντι του Σκανδαλίδη, και διασώζωντας την ψυχική ηρεμία μελών, φίλων και ψηφοφόρων, μήπως αυτό τελικά ισχυροποιούσε τη θέση του;

Τι λέτε;

ΥΓ. Ένας εκ των δευτερευόντων υποψηφίων για την προεδρία ήταν ο 36χρονος δημοσιογράφος και blogger Mario Adinolfi, ο οποίος ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του μέσα από το blog του. Απέσπασε τελικά λιγότερο από 1% των ψήφων.

Πολιτική και Ρίσκο

Μία από τις πολλές καινοτομίες που μας προσέφερε η μεταβιομηχανική εποχή, είναι αυτό που ονομάζεται ‘venture capital’ και το οποίο είναι η επιτομή της έννοιας του ρίσκου στην οικονομία. Δεν είμαι βέβαιος για τη σωστή απόδοση στα ελληνικά αλλά θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ‘κεφάλαιο διακινδύνευσης’. Δεν είναι ακριβώς προϊόν της μεταβιομηχανικής εποχής αφού οι ρίζες του ανάγονται στα πρώτα χρόνια μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά είναι αυτή που το εκτόξευσε στα ύψη. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, η βιομηχανία της Silicon Valley αλλά και το λεγόμενο dotcom boom, χρωστάνε την ύπαρξή τους στα κεφάλαια διακινδύνευσης.
Κατ’ αυτά, ο καπιταλιστής αναζητεί ριζοσπάστες ανθρώπους με καινοτόμες ιδέες που θα μπορούσαν να συνταράξουν την αγορά, αν είχαν τον τρόπο να φτάσουν σ’ αυτήν. Το πρόβλημά τους είναι ακριβώς ότι ενώ οι ιδέες μπορεί να είναι πρωτοπόρες, οι άνθρωποι που τις συνέλαβαν δεν έχουν τα μέσα, δηλαδή το κεφάλαιο πρωτίστως, αλλά και τις managerial δυνατότητες για να τις υλοποιήσουν. Αυτά έρχεται και τα προσφέρει απλόχερα ο venture capitalist. Συνήθως, με αντίτιμο ένα κομάτι των μετοχών της επιχείρησης. Εφόσον όλα πάνε καλά, το αποτέλεσμα είναι μια win-win κατάσταση. Βέβαια, από τους 100 ανθρώπους που θα χρηματοδοτήσει ένας venture καπιταλιστής, μπορεί 2, 3, 5 να αποδειχθούν ‘χρυσωρυχεία’, οι υπόλοιποι ξεχνιούνται ή πρέπει να αναζητήσουν την τύχη τους με μια καινούργια ιδέα.
Γιατί όμως με απασχολούν σήμερα αυτά. Μα γιατί είναι κατά τη γνώμη μου, ακριβώς αυτό που χρειάζεται η ελληνική πολιτική σκηνή και πολύ περισσότερο ο χώρος του ΠΑΣΟΚ. Ας δούμε την αναλογία:
Ο νέος πρόεδρος του Κινήματος (βλέπε, ΓΑΠ), είναι ο venture capitalist, γιατί κρατά στα χέρια του το πολιτικό κεφάλαιο που ονομάζεται ΠΑΣΟΚ. Είναι δική του ευθύνη, να αναζητήσει, να ταυτοποιήσει και να επενδύσει πάνω σε ενδεχομένως άγνωστους πολιτικά ανθρώπους, που να είναι όμως φορείς ιδεών πολιτικής πρωτοπορίας. Ασφαλώς, δεν μπορεί να είναι αυτό το μόνο κριτήριο, πρέπει να συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις στην πολιτική, που δεν είναι απαραίτητα αναγκαίες στην αγορά, όπως η μόρφωση, το έργο μέχρι εκείνη τη στιγμή, η ηθική ακεραιότητα, η κοινωνική καταξίωση κοκ.
Εδώ και πολλά χρόνια όμως, το ΠΑΣΟΚ αναζητά στελέχη σε δύο δεξαμενές. Αυτή των δημοσίων υπαλλήλων, όπου κάποιοι καταχρώμενοι τις κρατικές υπηρεσίες αποκτούν μια αντιθεσμική μεν αλλά υπαρκτή κοινωνική εξουσία (που βέβαια, μετά, εξαργυρώνεται εκλογικά), και αυτή των κλώνων του κομματικού σωλήνα, που εκπαιδεύονται χρόνια και χρόνια σε πολιτικούς ελιγμούς και ραδιουργίες αλλά όχι και στην ευγενή πολιτική σκέψη, σε μια σκέψη που να έχει αντίκρυσμα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και όχι μόνο στις προσωπικές τους καριέρες. Προσθέστε σ’ αυτά και κάποιους κομήτες από την ακαδημαϊκή κυρίως σφαίρα, αλλά και την κατ’ εμέ τραγικά εσφαλμένη επαγγελματοποίηση της πολιτικής (ποιος άραγε θεσμοθέτησε το ασυμβίβαστο;) και έχετε στα χέρια σας ολόκληρο το puzzle της στελεχιακής γενεαλογίας.
Είναι προφανές, αποδείχθηκε άλλωστε στις τελευταίες εκλογές ότι αυτή η τακτική δεν έχει αύριο. Αλλά επειδή στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα, η λύση θα μπορούσε ίσως να βασιστεί στις αναλογίες με τα κεφάλαια διακινδύνευσης, άλλωστε σήμερα, αν είναι να ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο, οφείλουμε να διακινδυνεύσουμε, να ρισκάρουμε.
Αν αυτό ο νέος πρόεδρος το κάνει συστηματικά και με επιμονή, θα παραχθούν τελικά τα νέα στελέχη που θα μπορέσουν να σηκώσουν στις πλάτες τους την Κοινωνία και τις ανάγκες της -άρα και το Κίνημα- για μια νέα εποχή. Αν όμως αυτό το κάνει πρόχειρα, ερασιτεχνικά και ελλειπτικά, όπως πχ στην περίπτωση Ματσούκα, τότε καλύτερα να μη γίνει καθόλου, τότε ίσως είναι καλύτερα να δούμε με άλλο μάτι και με λιγότερες συναισθηματικές δεσμεύσεις το αύριο.

Αυτό το Κάτι που Λείπει

Παντού σε όλο τον κόσμο, έχει καταστεί σαφές πως η μορφή της δημοκρατίας που γνωρίζουμε, που ορισμένοι ονομάζουν αντιπροσωπευτική (representative, αλλά κρατώ μια επιφύλαξη γιατί γνωρίζω περισσότερες της μίας ερμηνείες του όρου), εν πάσει περιπτώσει, αυτή όπου οι πολίτες εκλέγουν αντιπροσώπους οι οποίοι οφείλουν να κάνουν τη δουλειά εν ονόματι των πολιτών, αλλά χωρίς αυτούς τις περισσότερες φορές, έχει γνωρίσει τα όριά της (κάποιες πληροφορίες επ’ αυτού περιέχονται σε προηγούμενο ποστ μου με τίτλο ‘Συνέδρια Πολιτών’). Ο κόσμος χάνει όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς, δυστυχώς ακόμα και σ’ αυτούς της τοπικής αυτοδιοίκησης που όντας σε εγγύτητα προς τους πολίτες, θα ανέμενε κανείς να είναι περισσότερο ελεγχόμενοι ή διάφανοι. Η απάντηση σε αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα, δεν είναι άλλη από την αύξηση της ενεργότητας, της συμμετοχής των πολιτών. Όταν μάλιστα η τελευταία επιτυγχάνεται με τη χρήση του διαβουλευτικού παραδείγματος σε αντίθεση με τη συμμετοχή σε οργανώσεις συμφωνούντων, διατρέχοντας δηλαδή οριζόντια την κοινωνία και τις αντιλήψεις της, μπορεί να αποκτήσει μετρήσιμη και κοινωνικά εξαργυρώσιμη δυναμική.

Για να συμβούν όμως όλα αυτά, κάποιος πρέπει να ‘στήσει’ όλα αυτά τα γεγονότα. Και μάλιστα να το κάνει με τρόπο που να ευνοεί τη συμμετοχή, να διευκολύνει τη συλλογή των δεδομένων, να οργανώσει την κωδικοποίησή τους και να επιμεληθεί τη διάχυση και την προώθηση των συμπερασμάτων. Αν ένα πολιτικό κόμμα, στερείται αυτών των δυνατοτήτων, τότε ΔΕΝ είναι δημοκρατικό. Αν ένα πολιτικό κόμμα δεν έχει παράξει τα σενάρια αλλά και τα στελέχη που θα τα υλοποιήσουν (ΠΟΛΥ θα με ενδιέφερε ένας ειλικρινής και εις βάθος απολογισμός του Ινστιτούτου Επιμόρφωσης του ΠΑΣΟΚ μετά από 3 χρόνια πολυδάπανης λειτουργίας), τότε δεν μπορεί να μιλά για ‘συμμετοχικότητα’. Αν ένα πολιτικό κόμμα δεν αποδεικνύει την ύπαρξη συλλογικής νοημοσύνης στα κείμενά του, είτε αυτά είναι κείμενα αρχών, είτε κείμενα πολιτικών, με μνημόνευση των συγγραφέων, των διορθωτών αλλά και με αναφορές (references) στα αντίστοιχα κείμενα εργασίας, τότε πολύ εύκολα η συμμετοχή μετατρέπεται σε αποκλεισμό. Οι αξίες σε παραμύθια. Οι αρχές σε λαϊκιστικά ψεύδη. Η προοδευτικότητα σε οπισθοδρόμηση.

Κομβικός εδώ είναι επίσης ο ρόλος των μεγάλων στελεχών. Είναι αυτοί που θα διακρίνουν και θα ανασύρουν τις καινοτόμες προτάσεις από μια μεγάλη δεξαμενή ανομοιογενούς ποιοτικά υλικού. Είναι αυτοί που θα επιδείξουν την ευστροφία να ανέβουν πάνω στο κύμα της προόδου και της αλλαγής, επενδύοντας προσωπικά σ’ αυτό το ελιξίριο πολιτικής νεότητας. Είναι αυτοί που θα επιδείξουν την ευελιξία που απαιτείται για ν’ αφήνουν πίσω τους παρωχημένες αντιλήψεις και να συντονίζονται σταθερά στη συχνότητα της καινοτομίας και της προόδου. Είναι, ακόμη, αυτοί που όντας οι ίδιοι στην ακμή της κοινωνικής μετεξέλιξης θα πυροδοτούν με σπινθήρες ριζοσπαστικών, καινοτομικών, προοδευτικών ιδεών την κοινωνία των πολιτών, θεσμοθετώντας έτσι μια αμφίδρομη σχέση δημιουργικής αλληλοϋποστήριξης. Τέτοια στελέχη στο ΠΑΣΟΚ του 2007, υπάρχουν ελάχιστα, κάνοντας τη σκιαγράφηση του κάδρου της 12^ης Νοεμβρίου, πρακτικά αδύνατη. Το ίδιο ισχύει και για τους συνεργάτες του προέδρου που οφείλουν να είναι γνωστοί, επαγγελματίες, διάφανοι, αξιολογήσιμοι, ελεγχόμενοι.

Αυτή είναι για μένα μια κρίσιμη πληροφορία που λείπει. Με ΠΟΙΟΥΣ συνεργάτες ο νέος πρόεδρος θα πορευτεί; Αν η απάντηση δοθεί πριν την 11^η Νοεμβρίου, η διαφαινόμενη νίκη του Γιώργου Παπανδρέου μπορεί να γίνει ακόμα και θρίαμβος. Εξαρτάται από την απάντηση. Αν όμως αυτή η απάντηση δεν δοθεί, αν το κλίμα αφεθεί να μυρίζει πάλι στρογγυλέματα (φρικιώ στη σκέψη ότι όλοι οι αρχι-συνδικαλιστές στηρίζουν Παπανδρέου), πάλι συμψηφισμούς, πάλι εκπτώσεις στη λογική ‘τώρα πρέπει να κερδίσουμε και μετά βλέπουμε’, τότε εδώ εγώ διαχωρίζω τη θέση μου. Γιατί, θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά: μου είναι αδιάφορο το ονοματεπώνυμο του προέδρου. Το ΤΙ πρεσβεύει και το ΠΩΣ πολιτεύεται είναι αυτό που με ενδιαφέρει.

Το manifesto του PES ενόψει ευρωεκλογών

Τον Ιούνιο του 2009 θα γίνουν οι ευρωεκλογές. Εμείς εδώ μπορεί να μη πολυενδιαφερόμαστε ακόμα, αλλά κάποιοι φαίνεται πως ενδιαφέρονται. Συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PES) έχει ξεκινήσει ένα διάλογο με μέλη των εθνικών σοσιαλιστικών κομμάτων, ακτιβιστές αλλά και απλούς πολίτες, προκειμένου να συντάξει το πολιτικό του manifesto με το οποίο θα κατέλθει στις εκλογές. Το PES πρωτοπορεί, όντας το πρώτο ευρωπαϊκό κόμμα που ανοίγει τέτοιο διάλογο με τη βάση του. Το παρακάτω video είναι ενημερωτικό:



Όσο περνά ο καιρός τα παραδείγματα πληθαίνουν: η εποχή που κάποιοι εμπνευσμένοι ή λιγότερο εμπνευσμένοι πολιτικοί διαμόρφωναν το περιεχόμενο της ατζέντας, ερήμην των πολιτών, έχει οριστικά παρέλθει. Οι συμμετοχικές διαδικασίες όπως η ανωτέρω,όπως η εκλογή του Veltroni από τη βάση (αντιγράφοντας μια δική μας καινοτομία που ένας εκ των διεκδικητών της προεδρίας του Κινήματος χαρακτήρισε 'αρχή δεινών για την παράταξη'!!!), παίρνουν σιγά-σιγά τη θέση τους επάνω στην πολιτική σκηνή. Αυτοί που τις επικαλούνται και τις οργανώνουν, έχουν βαριά ευθύνη. Τα προηγούμενα χρόνια τις διαμέλισαν. Αλλά γι αυτό δεν φταίνε οι ιδέες, οι άνθρωποι φταίνε. Περισσότερα επ' αυτού όμως, σε επόμενο post.

Συνέδρια Πολιτών

Η εφημερίδα Boston Globe δημοσίευσε στις 16 Οκτωβρίου, ένα άρθρο του καθηγητή κοινωνικής πολιτικής στο Harvard, Archon Fung. Το άρθρο πραγματευόταν την ιδέα του υποψήφιου για το χρίσμα των δημοκρατικών John Edwards για ένα Συνέδριο Πολιτών όπου εκατομμύρια αμερικανοί, μέσα από τα δημαρχεία όλης της χώρας, θα διαβουλεύονται κάθε δύο χρόνια με τους πολιτικούς για να τους συμβουλεύουν πάνω σε δύσκολα πεδία όπως η υγεία, η φτώχεια, η εξωτερική πολιτική. Απόσπασμα αυτού του άρθρου, μεταφράζω παρακάτω. Όχι μόνο γιατί με ενδιαφέρει μια τέτοια ιδέα, αλλά και γιατί με ενοχλεί η ολοένα και μεγαλύτερη λοιδορία που υφίσταται η έννοια της συμμετοχικής δημοκρατίας, δυστυχώς ακόμα και από -αυτοπροσδιοριζόμενους ως- προοδευτικούς πολίτες.

Γιατί, αλήθεια, πώς παράγονται οι ‘μεγάλες ιδέες’ της πολιτικής; Νομίζω, πως είναι ακριβώς μέσα στις μεγάλες σχολές των ανθρωπιστικών επιστημών που τίθενται τα θεμέλιά τους. Κατόπιν, αναλύονται, εξελίσσονται, αναπτύσονται με τον διεπιστημονικό διάλογο μέσα σε συνέδρια, ειδικά περιοδικά κτλ, αλλά και στις μεγάλες δεξαμενές σκέψης (think tanks). Σε ένα τρίτο στάδιο γίνονται αντικείμενο -διστακτικής και πειραματικής στην αρχή- εφαρμογής. Από την έννοια της διαβουλευτικής δημοσκόπησης των Fishkin και Luskin από το Austin του Texas (παράδειγμα προοδευτικού εργαλείου πολιτικής), μέχρι τα Personal Health Savings Accounts που εφαρμόστηκαν πρωτοπόρα στη Σιγκαπούρη (παράδειγμα συντηρητικού εργαλείου πολιτικής), όλες οι νέες ιδέες παράγονται με τον ίδιο τρόπο και περνούν από τα ίδια στάδια.

Συχνά παρατηρείται μια σύγχυση ανάμεσα σε αυτά τα εργαλεία πολιτικής και τα συνθήματα που θα ‘μιλήσουν’ στην καρδιά του πολίτη, θα ξυπνήσουν τον επαναστατικό του εαυτό και θα πολλαπλασιάσουν το κοινό αίσθημα για ανατροπές. Τις περισσότερες φορές όμως, δεν υπάρχει αναλογία. Το σύνθημα ‘Αλλαγή’ που συνέγειρε εκατομμύρια πολίτες στην ευρώπη το 1980, σήμαινε τα πάντα και τίποτα. Ο εκσυγχρονιστικός ορθολογισμός του Σημίτη που ενέπνευσε τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας μετά το 1996, επίσης. Το 1981 στη χώρα μας επικράτησε η ‘Αλλαγή’ αλλά όχι απαραίτητα και τα ιδεολογήματα που τη συνόδευαν όπως η έννοια του κοινωνικού ελέγχου. Αυτό καθόλου δε σημαίνει πως η σημαντική αυτή έννοια πρέπει σήμερα να αντιμετωπίζεται ως ξεπερασμένη, παρωχημένη ή κοινότυπη.

Αλλά ας μείνουμε προς το παρόν στην πρόταση του Edwards.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η ιδέα ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να συνομιλεί άμεσα με τους πολίτες για πολιτικά ζητήματα και ότι οι πολίτες θα έπρεπε επίσης να συζητούν μεταξύ τους, έχει τη δυναμική να αναζωογονήσει την αμερικανική δημοκρατία. Η συμμετοχή των πολιτών μέσα από σημαίνοντα πολιτικά γεγονότα όπως ένα Συνέδριο Πολιτών, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τρεις κρίσιμες αστοχίες του πολιτικού συστήματος.

Πρώτον, οι πολίτες έχουν συχνά αντικρουόμενες αντιλήψεις, αντιφατικές προτιμήσεις, και παραπληροφορημένες απόψεις. Πολλοί θέλουν και χαμηλούς φόρους αλλά και καλά σχολεία, εξαιρετικό σύστημα υγείας και βελούδινους δρόμους. Οι καλά οργανωμένες διαβουλεύσεις μπορούν να παράσχουν στους πολίτες έγκυρη και ισορροπημένη πληροφόρηση και να τους βοηθήσουν να κατακτήσουν αυτό που ο Daniel Yankelovich ονόμασε σωστή «δημόσια κρίση». Μέσα από τη διαβούλευση, πολίτες με συγκρουόμενες προτεραιότητες και απόψεις μπορούν να εκτιμήσουν τους λόγους και τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.

Δεύτερον, το πολιτικό σύστημα παράγει πολλούς νόμους και πολιτικές που ωφελούν συγκεκριμένα συμφέροντα σε βάρος της πλειονότητας των αμερικανών: βιομήχανους έναντι καταναλωτών, επιχειρηματίες της παιδείας έναντι των σπουδαστών και των γονέων τους, ασφαλιστές και παρόχους ιατρικών υπηρεσιών έναντι των ασθενών και των οικογενειών τους και πολιτικούς έναντι των ψηφοφόρων. Με τους κανόνες που ρυθμίζουν τις εκλογές, οι ψηφοφόροι έχουν ένα κίνητρο να δημιουργήσουν ανταγωνιστικές εκλογές ώστε να κάνουν τους υποψηφίους να τους εκπροσωπούν καλύτερα. Οι πολιτικοί που κατέχουν αξιώματα, από την άλλη πλευρά, έχουν ένα ισχυρό κίνητρο να δημιουργήσουν τέτοιους κανόνες που να εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους. Επειδή όμως τους κανόνες τους δημιουργούν οι πολιτικοί και όχι οι ψηφοφόροι, οι κοινοβουλευτικοί που επωάζουν την επανεκλογή τους, κερδίζουν 98 στις 100 φορές.

Τρίτον, οι αμερικανοί εμπιστεύονται όλο και λιγότερο το πολιτικό τους σύστημα, το οποίο βρίσκουν νόθο. Σε μια έρευνα το Μάρτιο του 2007, μόνο 34% των αμερικανών δήλωσε ότι πιστεύει πως η κυβέρνηση ‘νοιάζεται για το τι πιστεύουν άνθρωποι όπως εγώ’, ποσοστό που το 1987 ήταν στο 47%. Σύμφωνα με άλλη μελέτη, τον Ιούλιο του 2007, το ποσοστό των αμερικανών που πιστεύει ότι μπορεί να εμπιστεύεται την κυβέρνηση να κάνει το σωστό ‘σχεδόν πάντα’ ή ‘τις περισσότερες φορές’, μειώθηκε στο 24% από περίπου 75% πού ήταν νωρίς στη δεκαετία των ’60. Το 1969, μόνο 29% των αμερικανών πίστευαν ότι ‘ η κυβέρνηση έχει διαφθαρεί από μεγάλα συμφέροντα που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους’, σε αντίθεση με το ότι ‘λειτουργεί για το κοινό καλό’. Το 2004, το ποσοστό αυτό έφτασε το 56%.

Εάν καταστούν εξέχοντα και έγκυρα, τα Συνέδρια Πολιτών έχουν τη δυναμική να βοηθήσουν στην επανασυγκόλληση των σχέσεων των πολιτών με την κυβέρνηση και να αυξήσουν την εμπιστοσύνη στους κρατικούς θεσμούς. Εάν οι αμερικανοί μπορέσουν να διαβουλεύονται με ευαισθησία γύρω από κρίσιμα θέματα και οι πολιτικοί ηγέτες λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τα λεγόμενά τους, αυτό θα είναι μια προφανής επιβεβαίωση ότι η κυβέρνηση πραγματικά νοιάζεται γι αυτό που σκέφτονται οι απλοί πολίτες.